To περίφημο t-shirt, με το οποίο ο Kurt Cobain εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο εξώφυλλο του Rolling Stone στις 16/4/1992
Τώρα που η ιντερνετική ταχύτητα φωτός έχει κάνει το γεγονός να μοιάζει σαν να ανήκει σε προηγούμενο αιώνα, τώρα που έκατσε ο θόρυβος και μεσολάβησε το Σαββατοκύριακο με φεστιβάλ και «μπάνια του λαού», τώρα που η σοσιαλμιντιακή αρένα θεωρεί τους χρήστες που ανεβάζουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους υπεύθυνους για τη σφαγή στη Γάζα και την κατάρριψη του Μπόινγκ, τώρα που κατέβηκε και το άρθρο της χρονιάς (που αντί για καλαμπούρι τελικά τάισε με τη σειρά του την ανθρωποφαγία), νομίζω ότι μπορούμε να πούμε δύο τρεις ψύχραιμες κουβέντες για την άβολη δημοσιογραφική επιτυχία που σημείωσε η Popaganda την περασμένη εβδομάδα. Μιλάω για τη μαρτυρία – συνοδεία σκληρης φωτογραφίας -του Φώτη Βαλλάτου από την ανταλλαγή πυροβολισμών που κατέληξε στη σύλληψη Μαζιώτη την περασμένη Τετάρτη στο κέντρο της Αθήνας.
Νομίζω ότι καλώς κάναμε και τη δημοσιεύσαμε. Πρώτον και κύριο, απλούστατα γιατί την είχαμε. Γιατί, έστω και συμπτωματικά, ένας συντάκτης μας ήταν αυτόπτης μάρτυρας ενός μεγάλου ειδησεογραφικού γεγονότος μερικά μέτρα από τα γραφεία μας. Θα ήταν αδιανόητο (και αντιδημοσιογραφικό) να μην τη μετέφερε. Θα ήταν επίσης μια αυτοκύρωση της ίδιας μας της δουλειάς να είχαμε πρωτογενώς (όπως σχεδόν όλα όσα διαβάζετε καθημερινά στην Popaganda) αυτό το υλικό και να μην το δημοσιεύαμε. Ρεπορτάζ δεν είναι μόνο να μπεις στα Προσφυγικά, να καταδείξεις τις άθλιες συνθήκες στα κέντρα κράτησης του Έβρου, να πετάξεις με Canadair ή… να βρεις το ψαγμένο φαλάφελ. Είναι και να μεταφέρεις σε πρώτο χρόνο – και πρώτος απ’ όλους – αυτό που είδες να συμβαίνει. Νομίζω το ίδιο γίνεται αυτές τις μέρες με πολύ φρικιαστικές εικόνες και βίντεο από το μακελειό στη Μέση Ανατολή. Το ίντερνετ έχει άλλους κανόνες κι άλλους χρόνους, αυτή είναι η νέα πραγματικότητα.
Η εύκολη επίσης απάντηση στο «γιατί;» είναι ότι οποιοδήποτε άλλο μέσο και να είχε τη φωτό, φυσικά και θα τη δημοσίευε. Αλλά αυτή η απάντηση δε μου κάνει, παρότι σε ιδιωτικές συζητήσεις αυτές τις μέρες δεν έχω ακούσει ούτε από έναν άνθρωπο του «χώρου» να μου λέει «κάνατε λάθος». Δε μου κάνει όμως σαν απάντηση, γιατί συνιστά απολογία. Και ο σκοπός αυτού του μικρού άρθρου δεν είναι να λειτουργήσει ως letter of apology, αλλά να εξηγήσει τα πράγματα (και να ανοίξει μια συζήτηση) από την σκοπιά του επαγγελματία δημοσιογράφου που καμιά φορά συγκρούεται με την ταυτότητα του αναγνώστη. Πιστεύω ακράδαντα στην ανάγκη των μίντια να επικοινωνούν με το κοινό τους, έχοντας δει περισσότερες από μια φορές στο παρελθόν μέσα που συνεργαζόμουν να βουλιάζουν σε μια μυωπική αλαζονεία που έκοβε κάθε επαφή με το κοινό τους (και μοιραία με την πραγματικότητα).
Η όποια κριτική μας ασκήθηκε βασίστηκε εν πολλοίς στη σύγκριση με το περίφημο πρωτοσέλιδο του «Πρώτου Θέματος» με τον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα στην αγκαλιά της κοπέλας του. Θεωρώ αυτή τη σύγκριση στην καλύτερη περίπτωση ένα κουτό αποτέλεσμα από την κεκτημένη ταχύτητα του κλικτιβισμού και στη χειρότερη δείγμα αφελούς πονηριάς που ξεχνάει ότι από τη μια περίπτωση στην άλλη έχει μεσολαβήσει ένας θάνατος και μερικά 24ωρα. Στην περίπτωση Μαζιώτη, η Popaganda είχε τη μαρτυρία του Φώτη, γραμμένη στεγνά κι ενυπόγραφα, πρώτη σε όλη την Ελλάδα, στην περίπτωση Φύσσα είχαν περάσει 4-5 μέρες, το υλικό δε μας πληροφορούσε για απολύτως τίποτα και ποτέ δε μάθαμε ούτε ποιος την τράβηξε ούτε πώς έφτασε στην κατοχή της εφημερίδας. Δε θα μιλήσω για την άβυσσο που μας χωρίζει όσον αφορά την στάση απέναντι στη Χρυσή Αυγή, αλλά δεν μπορώ παρά να πω ότι αν «όλα τα κάναμε για το Google Analytics» το θέμα θα το αρμέγαμε τις επόμενες μέρες αλλάζοντας λίγκα επισκεψιμότητας σε 2-3 βράδια. Αλλά, εδώ και 10 μήνες, δεν είναι αυτή ούτε η δουλειά ούτε η στρατηγική μας. Στο δικό μου το μυαλό όλα αυτά είναι προφανή, αλλά μπορεί τελικά και να μην είναι για όλους.
Στις μέρες μας σχεδόν κανείς δεν εμπιστεύεται τη δημοσιογραφία. Δικαίως, αν αναλογιστεί κανείς τα τέρατα που γέννησε, ειδικά η περίοδος της κρίσης. Είναι σημαντικό πρόβλημα, όμως, αν όλο και λιγότεροι μπορούν πια να την αναγνωρίσουν.
* είναι προφανές, αφού εντάσσεται στην προσωπική μου στήλη, ότι τα παραπάνω είναι η γνώμη μου και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν συνολική τοποθέτηση της συντακτικής ομάδας της Popaganda
