Όταν το 2011 οι Liturgy κυκλοφόρησαν το Aesthetica, και οι τελευταίοι που δεν είχαν πάρει πρέφα τα προηγούμενα χρόνια μέσω των Alcest και άλλων πως υπάρχει αυτό το κίνημα του post-black metal (ή, μην τα ξαναλέμε, του hipster-black metal όπως το αποκαλούν οι δογματικοί) το έμαθαν μια και καλή. Ένας δίσκος που χρησιμοποιούσε από τη μια τις black metal φόρμες με μια ξέφρενη, σχεδόν παρανοϊκή μέθοδο, όμως από την άλλη ξέφευγε από τον σκοπό του ιδιώματος και αφιερωνόταν περισσότερο στο να δημιουργήσει μια υπερβατική ατμόσφαιρα με math εμμονές. Προσωπικά ποτέ μου δεν τον βρήκα ενδιαφέροντα, όσο και να με έπρηζε ο Φώτης Βαλλάτος εκείνο τον καιρό για το πόσο του άρεσε. Τον έβρισκα αποπροσανατολισμένο και όχι υπερβατικό, χαωμένο μα με τη θολή έννοια και ανά στιγμές ακόμα και βαρετό, άγευστο. Δεν είχα καμία ελπίδα πως… ό,τι ήταν αυτό έπιναν θα τους βάραγε με τέτοιο τρόπο ώστε να καταφέρουν να δομήσουν τις σκέψεις τους. Κι εκεί έρχεται το Ark Work, ο τελευταίος τους δίσκος.
Δεν πίστευα ποτέ πως θα το έλεγα αυτό, μα οι Liturgy έβγαλαν άρτιο δίσκο. Κατάφεραν επιτέλους να βάλουν τις σκέψεις τους σε μια σειρά και να ξεκολλήσουν από την καθιερωμένη παράνοια που δεν οδηγεί πουθενά. Το midi καρναβάλι του «Fanfare» προετοιμάζει για μεγάλα γέλια τον ανυποψίαστο, κάνοντας κάποιους να απορούν με το που θα φτάσει η δηθενιά τους. Ωστόσο, έρχεται στη συνέχεια το «Follow» κι εκεί φαίνονται τα πάντα. Η αιτία των midi εφέ, η σχεδόν Swans-ική εμμονή με το συνεχές παίξιμο μιας νότας, τα παροξυσμικά ντραμς που ακούγονται σαν ο J. Read των Revenge να αποφάσισε να το γυρίσει στο mathcore. Και φτάνουμε και στη φωνή του Hunter Hunt-Hendrix που αποφάσισε να σταματήσει να κοροϊδεύει τον κόσμο με τα αδιάφορα ουρλιαχτά του και να τραγουδήσει όσο καλύτερα μπορεί. Και το κάνει, καταφέρνοντας να ακουστεί σαν ένα αμάλγαμα ενός «συναχωμένου» και ολίγον παράφωνου Neige (Alcest) και ενός Jus Osborne (Electric Wizard) χωρίς παραμόρφωση όταν τραγουδάει μελωδικά και ενός Al Cisneros (Sleep, Om) που το γύρισε στη reggae και την dub όταν σχεδόν «ραπάρει» τελετουργικά ορισμένους στίχους σε κομμάτια όπως το ritual industrial «Vitriol». Χαρακτηριστικό είναι επίσης και το «Haelegen» που, προσωπικά μιλώντας, μου θυμίζει παραγωγή trip hop συγκροτήματος, απλά πιο «τελετουργική».
Διαβάστε: Όλη η ιστορία των Swans σε 1500 λέξεις.
Οι κορυφές του δίσκου για εμένα κατακτώνται χρονολογικά πρώτα με το «Father Vorizen», ένα κομμάτι που δείχνει πως θα ήταν ο Quorthon των Bathory αν ζούσε ακόμα και έβγαζε δίσκους φορώντας κοκάλινα γυαλιά. Ένα μορφολογικά mid tempo black metal κομμάτι περασμένο μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα, αυτό των μπαντών που ξεκίνησαν να δισκογραφούν μετά το 2010. Και, μετά απ’ αυτό, έρχεται η στιγμή του «Reign Array», ίσως του καλύτερου κομματιού του δίσκου, το οποίο ξεκινά με ένα sample βγαλμένο από τα έγκατα της 90’s dungeon synth σκηνής (πρώτη περίοδος του Mortiis, μεσαία των Burzum, Depressive Silence κ.α.) και καταλήγει σε ένα διαρκές θριαμβευτικό ματζόρε κλείσιμο, ρωμαλέο και πομπώδες. Αν αυτό ήταν το κομμάτι που κλείνει το δίσκο αντί για το (υπέροχο μα όχι εξίσου) «Total War», θα μιλάγαμε για ένα κλείσιμο αντίστοιχο του «Everlasting Light στο Hymn To The Immortal Wind» των Mono. Ιδανικός επίλογος, δηλαδή.
Ενδιαφέρων δίσκος, το δίχως άλλο. Σίγουρα θα υπάρξουν και αντιρρήσεις, μα αυτό που αφήνουν να εννοηθεί είναι πως βρήκαν το κατάλληλο μονοπάτι που ήθελαν, μάλλον, εξαρχής να ακολουθήσουν. Μένει τώρα να τους δούμε ζωντανά στο Plissken και να διαπιστώσουμε αν θα κρατήσουν σταθερή πορεία. Προς το παρόν χαζεύουμε το υπέροχα ψυχρό και σκοτεινά πομπώδες εξώφυλλο.
Οι Liturgy θα εμφανιστούν στο Plissken Festival, το Σάββατο 6 Ιουνίου, στις 17:25
Δείτε το ακριβές χρονοδιάγραμμα σε όλες τις σκηνές του #Plissken2015
5-6 Ιουνίου, Κτίριο 56, Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Προμηθευτείτε τα εισιτήρια σας: viva.gr/tickets/festival/plissken2015 / plisskenfestival.gr
