Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι οι διαφημίσεις στα social media είναι κάτι το ενοχλητικό. Όλοι «σπαζόμαστε» με ‘κείνα τα άσχετα tweets που εμφανίζονται από το πουθενά στο timeline μας, όλους μας εκνευρίζουν οι «πλερουά» διαφημίσεις του Facebook και μολονότι για την ώρα ακούγεται ενδιαφέρον, όταν στο feed του Instagram αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του το πρώτο εμπορικό περιεχόμενο, σίγουρα κάποιοι θα ξενερώσουν τη ζωή τους. ΟΚ μέχρι εδώ; Τέλεια.
Για σκεφτείτε όμως στα «παραδοσιακά» μέσα, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή τα έντυπα, πότε ήταν η τελευταία φορά που παρακολουθήσατε με ενδιαφέρον κάποιο σποτάκι ή διαβάσατε μέχρι τέλους μια πληρωμένη καταχώρηση; Με εξαίρεση τις πραγματικά έξυπνες δημιουργίες, θα πρέπει να ψάξετε πάρα πολύ προκειμένου να βρείτε αξιομνημόνευτες τέτοιες στιγμές. Ο λόγος; Απλός. Στην προσπάθειά τους να «πιάσουν» όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό, οι διαφημιστές καταλήγουν σε άχρωμες καταχωρήσεις και σποτ που ελάχιστη –έως καμία- εντύπωση προκαλούν. Παραδεχτείτε το: κάθε φορά που παρεμβάλλονται διαφημίσεις κατά τη διάρκεια της ταινίας που έχετε ξεμείνει να χαζεύετε ή στο ημίχρονο του κάθε αγώνα, τρέχετε πανικόβλητοι σ’ όλο το σπίτι για να «κλείσετε τρύπες». Δεν έχει σημασία το τι κάνει ο καθένας, πάντως το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν παρακολουθεί τηλεόραση. Το αυτό ισχύει και για τις λοιπές «ημέτερες δυνάμεις» των ΜΜΕ.
Πάμε και στα λεγόμενα new media τώρα. Κατ’ αρχάς εδώ υπάρχουν τα cookies, αυτά τα… μπισκοτάκια που παρακολουθούν τις κινήσεις και τη διαδρομή που ακολουθούμε στο διαδίκτυο (aka footprint) και είναι σε θέση να μας προβάλλουν σχετικό περιεχόμενο. Όχι, δεν είναι του σατανά πράγματα. Ίσα-ίσα που αντί στην οθόνη μας να περνά περιεχόμενο «άρτσι μπούρτσι και λουλά», βλέπουμε πράγμα σχετικό που να μας ενδιαφέρει κιόλας. Ειδικά στα social media, αυτό γίνεται με την απόλυτη συγκατάθεσή μας: τα «like» και τα «follow» που κάνουμε, στην ουσία δημιουργούν το «εμπορικό» μας προφίλ, το οποίο κατόπιν εκμεταλλεύονται τα ίδια τα δίκτυα. Μη στραβώνετε, για καλό μας είναι.
Με δεδομένο ότι δεν πληρώνουμε για τη χρήση τους (και άρα όπως λέγαμε χθεςφ, εφ’ όσον δεν αγοράζουμε το προϊόν, τότε πιθανότατα εμείς είμαστε αυτό…), κάπως πρέπει κι αυτά να βγάλουν χρήματα. Από το να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια και το περιεχόμενο να είναι όντως εκνευριστικό και σίγουρα αδιάφορο, χίλιες φορές να είναι κάτι πιο κοντά στα στάνταρ, τις ανάγκες, τα γούστα και τις προτιμήσεις μας. Το προσωποποιημένο ίντερνετ είναι κόνσεπτ που οι εταιρείες παλεύουν καιρό. Για συνδυάστε το λίγο με το όλο interface των social media και τον τρόπο με τον οποίο οι διαφημίσεις ενσωματώνονται αρμονικά με το όλο περιεχόμενο και σίγουρα θα συμφωνήσετε κι εσείς ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι κλάσεις ανώτερο από ‘κείνα τα αποκρουστικά και παντελώς ξεπερασμένα banners.
Οι διαφημίσεις είναι αναγκαίες, τουλάχιστον με τη μορφή που έχουν τα social media σήμερα, οπότε τουλάχιστον το περιεχόμενο και ο τρόπος με τον οποίο το πλασάρουν, είναι σημαντικότατο. Εκτός κι αν είμαστε διατεθειμένοι να αρχίσουμε να πληρώνουμε για το Facebook, το Flickr και το Twitter και δεν το ξέρω.
