Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση μ’ έναν φίλο μου, σχετικά με τα παπούτσια που φοράμε οι γυναίκες στη δουλειά. Του είχε κάνει εντύπωση πώς μπορούμε(;) και περπατάμε τα πάρα πολύ ψηλά και λεπτά τακούνια. Του απάντησα πως «δεν τα περπατάμε ακριβώς, μας περπατάνε, στο μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών τουλάχιστον». Δύσκολη πίστα το θέμα «πατούμενο», έχει διχάσει πολύ κόσμο και κυρίως έχει βοηθήσει την αγορά ως προς το cash flow. Τουλάχιστον τις «καλές» εποχές. These boots are made for “working”
Ψηλά. Πολύ ψηλά. Και πάρα πολύ ψηλά τακούνια
Εκείνα τα όμορφα (συνήθως) φονικά όπλα, που καταστρέφονται δίχως έλεος από τα αθηναϊκά πεζοδρόμια. Που σ’ έχουν ρίξει τουλάχιστον τρεις φορές στη ζωή σου στη μέση του πεζοδρομίου, αλλά έχεις ξανασηκωθεί με περηφάνια (ήθελα να ‘ξερα ποιανού ιδέα ήταν τα μαρμάρινα τελειώματα στα πεζοδρόμια αυτής της πόλης). Μάλλον είσαι δικηγόρος, τραπεζικός υπάλληλος, στέλεχος σε επιχείρηση ή απλά πρώην ακροβάτης. Διότι, αλλιώς δεν εξηγείται το πώς αντέχεις το δωδεκάποντο όλη μέρα. Κι εμένα μου αρέσει να το βλέπω, να το θαυμάζω, να το βάζω στο σκρίνιο (το ‘χει κάνει μια φίλη μου με τα νυφιάτικα δωδεκάποντά της), αλλά είμαι παντελώς ανίκανη να κάνω δυο βήματα μ’ αυτό. Δεν το προσπαθώ καν. Συχνά πιστεύεις ότι η ενέργειά σου, η αυτοπεποίθησή σου και η ικανότητά σου στη δουλειά πηγάζουν ακριβώς από αυτά τα τακούνια, σε ελεύθερη απόδοση του δημοφιλούς γνωμικού: «μη με κοιτάς εμένα έτσι, φοράω τακούνια πιο μεγάλα απ’ το πουλί σου». Αν δε χρειάζεται να περπατάς πολύ καθημερινά, δηλαδή σε πάνε και σε φέρνουν άλλοι, δε μπαίνεις στα ΜΜΜ, δεν έχεις πολλές εξωτερικές δουλειές (εκτός από τις ανταύγειες στο παρακείμενο της δουλειάς κομμωτήριο), τότε σιγά τ’ αυγά, κι εγώ θα μπορούσα να φοράω δωδεκάποντα και να μην τρέχω κάθε φορά στο ΚΑΤ. Αν όμως βγαίνεις συχνά μέσα στη μέρα έξω από το χώρο εργασίας σου ή, ακόμα χειρότερα, δε βγαίνεις και παρά τα τόσα χρόνια εμπειρίας στο πατούμενο – ουρανοξύστη εξακολουθείς και προχωράς σαν πάπια στον Εθνικό Κήπο, μπράβο για το πείσμα και την επιμονή σου. Η Κάρι Μπράτσο σε κοιτάζει περήφανη από κάπου (και ένας ορθοπεδικός τρίβει τα χέρια του, ταυτόχρονα). Καλά, αν είσαι άμπαλη ως προς το περπάτημα, και σε πετύχω εγώ, η κακοπροαίρετη, θα σκεφτώ σίγουρα «πού πας, μωρή, με το φονικό όπλο 2, τουλάχιστον μάθε να περπατάς». Μη με παρεξηγείς, πρώτον είμαι ανίκανη να τα φορέσω έστω για 30΄΄ και δεύτερον, δε νομίζω ότι σου χρειάζονται για να αποδείξεις τη γαματοσύνη σου ή ο,τιδήποτε άλλο στον εργασιακό σου χώρο. Ειδικά, όταν τα σετάρεις με θεόστενα ρούχα, πετυχαίνοντας το εφέ «περπάτημα βραχυκυκλωμένου Ρόμποκοπ». Και πάλι, βέβαια, μπράβο για το θάρρος.
Τακουνάκια
Τρεις, το πολύ τέσσερις πόντοι ύψος τακούνι (ούτε «ύψος» δε μπορείς να το πεις, «ύψος» είναι αυτό που έχει ο Σαμπόνις), για να φαίνεσαι λίγο πιο καμαρωτή, αλλά να αποκλείεις ταυτόχρονα και την κούραση από το περπάτημα. Είσαι υπάλληλος γραφείου, δασκάλα (κουράγιο), νηπιαγωγός (πιο πολύ κουράγιο), φιλόλογος (σε εσάς δε δείχνω κανένα έλεος, τη ζωή μού έχετε φάει), διαιτολόγος, ρεσεψιόν στο Τζάνειο ή δικαστική γραμματέας (δεν ανοίγω το στόμα μου, δε με συμφέρει). Η από πάνω κατηγορία σε κοιτάζει με βδελυγμία και σου τρίβει στη μούρη το «πφφφ, μετριότητες» (λόγω του μέτριου τακουνιού, nothing personal). Είσαι προσαρμοστικός άνθρωπος, διότι θέλεις μεν την αβάντα και τη χάρη του παραπάνω ύψους, δεν επιθυμείς όμως την παραμόρφωση του κουντεπιέ σου (και του στυλ σου) από τα πολύ ψηλά παπούτσια. Οπότε βρίσκεις τη μέση λύση. Σα να λέμε ότι είσαι ο Σκανδαλίδης στις καλές εποχές του ΠΑΣΟΚ, τότε που ήταν γραμματέας και συμβίβαζε τους πάντες και τα πάντα. Είπα «Σκανδαλίδης» και θυμήθηκα ότι μου ‘κοψε το αυγολέμονο προχτές. Έχεις τον δικό σου ντοματέμπορα στη λαϊκή της γειτονιάς, που σου φέρνει τις καλές ντομάτες, τις μπουρνελωτές Ιεράπετρας, ψωνίζεις από μαγαζιά με βιολογικά προϊόντα και ακούς ακόμα Ραφαέλα Καρά και Νέο Κύμα. Όταν βρεις τέτοιο ζευγάρι με τακουνάκι σε μπλε, στείλε εδώ, το ψάχνω 10 χρόνια.
Σαγιονάρες ή άλλου είδους παντόφλες
Δουλεύεις σε μπαρ/καφετέρια σε νησί, κάθε αρχές Οκτώβρη κλαις γοερά που πρέπει να ξαναβάλεις το πόδι σου σε κλειστό παπούτσι. Deal with it, ή αλλιώς, άει παράτα μας.
Αθλητικά κάθε είδους
Καταρχάς να πω ότι σε απεχθάνομαι, να το βγάλω από μέσα μου μια κι έξω. Κατά δεύτερον, όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις, θέλω κι εγώ να κάνω μια δικιά μου δουλειά, ώστε να κυκλοφορώ όπως θέλω ή να βρω μια θέση κάπου όπου δεν έχει σημασία το πατούμενο, αλλά ο άνθρωπος και ο εσωτερικός του κόσμος. Κάπου που θα αποκλείω τις πιθανότητες να βγάλω κότσι στα 40 μου και που θα μπορώ να κάνω επενδύσεις σε όλα τα συλλεκτικά all star. Είσαι χαλαρός τύπος, έχεις το δικό σου στυλ, δε μασάς αν μπεις σε μήτινγκ με τον ίδιο τον Ομπάμα, που λέει ο λόγος, και είσαι με το αθλητικό και το τισέρτ. Ό,τι είναι να το πεις, θα του το πεις μέσα στη μούρη του αλλουνού.
Μπαλαρίνες, oxfords, brogues, μοκασίνια
Δε μπορείς τα πολλά πολλά. Γενικά μιλώντας. Απέξω άνεση, από μέσα άνεση. Άνεση να υπάρχει κι όλα τ’ άλλα βρίσκονται. Έχεις μάθει να ζεις με το «σώπατο», που λέμε και στο χωριό, διότι αυτό βολεύει, μ’ αυτό μπορείς να γυρίζεις όλη μέρα στους δρόμους σαν του παπά το σκύλο και να μην κουράζεσαι κι επιπλέον είσαι μια χαρά σεταρισμένη κι αξιοπρεπής για τη δουλειά. Είσαι αγχώδης και δε μπορείς να έχεις και αυτή την έγνοια στο κεφάλι σου, το αν θα γκρεμοτσακιστείς σε καμιά λακκούβα επειδή θέλεις να κάνεις βάδην, για να προλάβεις τις δουλειές σου. Αν έχετε παρκέ στο γραφείο, οι πιθανότητες εμφάνισης άγχους διπλασιάζονται αυτόματα. Μάλλον το επάγγελμά σου περιλαμβάνει πολλές εξωτερικές εργασίες ή πολλή ορθοστασία. Ή τίποτα από τα δύο κι απλώς πιστεύεις ότι το φλατ είναι άποψη, δεν μπα να ‘σαι ένα μέτρο κι ένα μίλκο σε ύψος. Επίσης, μπορεί να είσαι αρκετά ψηλή και να μη χρειάζεσαι το τακούνι. Καλό είναι το 1,80, δε χρειάζεται ρίχνεις τη σκιά του Ταΰγετου, φαίνεσαι έτσι κι αλλιώς. Έχεις σιχαθεί τους γάμους και τις βαφτίσεις του σογιού και ιδίως το ν’ ακούς τη μάνα σου να σε ψέλνει με το κλασικό «πάλι χωρίς τακούνια ήρθες, η ξαδέρφη σου η Ψουψούλα που είναι σα σκαμπό φαίνεται θεόρατη πάλι». Μεγαλόκαρδη εσύ, ας πιάσει η Ψουψούλα γκόμενο τον μπασκετμπολίστα που (δεν) θα είναι καλεσμένος στο τραπέζι του ηβέντ. Κάθε φορά στις εκπτώσεις παθαίνεις κρίσεις πανικού που εξαφανίζονται αμέσως όλα τα 38άρια κλασικά χρώματα φλατ, εξ ου και τον τελευταίο καιρό αποφάσισες να γίνεις πιο «μοδάτη» και το ‘ριξες στα brogues, που δεν εξαντλούνται τόσο εύκολα. Σε στηρίζω ολόψυχα, αλλά άσε κάτω την τελευταία μαύρη 38άρα μπαλαρίνα, που την είδα πρώτη, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά.
