Αν κάποιος βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε μελέτες και έρευνες για να βγάλει τα συμπεράσματά του σχετικά με το τι είναι καλό και τι όχι γύρω του, τότε σίγουρα όταν η κουβέντα περνά στο gaming κάπου θα πρέπει να χάνει τη μπάλα. Ο λόγος είναι πως κάθε εβδομάδα, με θρησκευτική όμως ευλάβεια σε κάποιες περιπτώσεις, το φως της δημοσιότητας βλέπει κι από μία νέα έρευνα κάποιου πανεπιστημίου ανά τον κόσμο που εστιάζει στα videogames: κάποιες λένε πως κάποιες ώρες gaming την ημέρα κάνουν καλό αφού ο παίκτης μαθαίνει να συγκεντρώνεται κάπου, αυξάνει την αντίληψή του και αποκτά ταχύτερες αντιδράσεις, ενώ άλλες υποστηρίζουν πως παρατηρείται έλλειψη προσοχής, προβλήματα στην όραση και βίαιη συμπεριφορά οπότε και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Τι απ’ όλα αυτά ισχύει;
Η αλήθεια, όπως και σε κάθε τέτοια περίπτωση, δεν βρίσκεται στους Sex Pistols αλλά κάπου στη μέση. Το gaming δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία μορφή ψυχαγωγίας όπως το σινεμά, η παρακολούθηση σειρών, το πλέξιμο ή το ποδόσφαιρο. Ένας ευχάριστος τρόπος να περνά κανείς την ώρα του. Φυσικά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, παν μέτρον άριστον: όταν το gaming ξεφύγει από τη φάση της χαλάρωσης και πέραν του ελεύθερου χρόνου αρχίσει να απορροφά χρόνο από τον ύπνο, το φαγητό, τη δουλειά και τις λοιπές υποχρεώσεις, κοινωνικές και μη, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Ναι, οι gamers μαθαίνουν να εστιάζουν κάπου και ταυτόχρονα να κάνουν πολλά πράγματα μαζί, κάποιοι αυξάνουν μάλιστα και την ταχύτητα με την οποία πραγματοποιούν τις κινήσεις τους. Άλλοι κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους, παίρνουν βάρος και βγάζουν προβλήματα στην όραση. Όλα σχετικά είναι και έχουν να κάνουν με τις ώρες που επενδύει κάποιος στο gaming αλλά και τη ζωή που κάνει πέραν αυτού. Η άσκηση και η προσεκτική διατροφή επί παραδείγματι, παίζουν ρόλο στην υγεία κάποιου, ανεξάρτητα από το αν εκείνος παίζει ή όχι videogames. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών, είναι πως οι κορυφαίες επαγγελματικές ομάδες των e-sports, έχουν στις τάξεις τους διαιτολόγο και γυμναστή ώστε να φροντίζουν τη διατροφή και τη φυσική κατάσταση των παικτών, η δουλειά των οποίων είναι να… παίζουν videogames.
Όσο για τη βίαιη και επιθετική συμπεριφορά που υποτίθεται πως προκαλούν τα videogames, πρόκειται για κάτι καθαρά υποκειμενικό που εξαρτάται αποκλειστικά από τον χαρακτήρα του εκάστοτε παίκτη. Δύο είναι τα τινά με κάποιον ικανό να επηρεαστεί από ένα videogame: είτε δεν έχει συμπληρώσει το κατώτατο όριο ηλικίας για να παίξει τον συγκεκριμένο τίτλο (κλασσικό παράδειγμα τα 14χρονα που «λιώνουν» στο Call of Duty με τους γονείς τους να… πετούν αετό), είτε έχει πρόβλημα ο ίδιος και χρήζει ιατρικής παρακολούθησης, μιας που θα μπορούσε να επηρεαστεί εξίσου εύκολα από μία πολεμική ταινία, ένα ντοκιμαντέρ ή ακόμη και τις ειδήσεις.
Μέτρο, σύνεση, κοινή λογική και πάνω απ’ όλα διάθεση για αντικειμενική κριτική και ουχί δαιμονοποίηση στοιχείων και καταστάσεων χρειάζεται. Εκτός κι αν αυτό για το οποίο ψάχνει κανείς είναι απλά ένας αποδιοπομπαίος τράγος οπότε πάσο.
