Αν ακούσεις ένα λιοντάρι να βρυχάται ενώ κοιμάσαι στην Τανζανία, απλά γύρισε πλευρό…

Η απόφαση να επισκεφθούμε τη Μαύρη Ήπειρο για τις φετινές καλοκαιρινές μας διακοπές πάρθηκε με συνοπτικές διαδικασίες κάποια στιγμή τον περασμένο Μάρτιο. Η Τανζανία αποτελεί άλλωστε ιδανικό προορισμό για τους αρχάριους επισκέπτες της Αφρικής, μιας και είναι από τις λίγες αφρικανικές χώρες που δεν μαίνονται συρράξεις, ενώ παράλληλα ο συνδυασμός της πλούσιας πανίδας των αχανών εθνικών πάρκων της με το εξωτικό αρχιπέλαγος της Ζανζιβάρης την καθιστούν έναν άκρως ελκυστικό προορισμό. Είναι το κράτος της ανατολικής Αφρικής, που βρίκσεται ακριβώς κάτω από την Κένυα και πάνω από τη Μοζαμβίκη στον χάρτη, βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό στα ανατολικά και προέκυψε από τη συγχώνευση της ηπειρωτικής χώρας που ονομαζόταν Τανγκανίκα και της Ζανζιβάρης το 1964. 

Αφού περάσαμε μία ημέρα στην Arusha, την πόλη εκκίνησης των σαφάρι της Βόρειας Διαδρομής, ξεκινήσαμε ένα τριήμερο σαφάρι περνώντας από το Tarangire National Park με τους άπειρους ελέφαντες και τα επιβλητικά baobab, στη λίμνη Manyara με τους νωχελικούς ιπποπόταμους και τα χιλιάδες ροζ φλαμίνγκο για να καταλήξουμε στο Ngorongoro Crater, την μεγαλύτερη ανενεργή καλντέρα στον κόσμο που δημιουργήθηκε πριν τρία εκατομμύρια χρόνια και φιλοξενεί 25.000 μεγαλόσωμα ζώα, μεταξύ των οποίων και το μαύρο ρινόκερο που αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση.

Το νησί της Ζανζιβάρης – ή αλλιώς η Νήσος των μπαχαρικών – ήταν η επόμενη στάση μας. Βρίσκεται περίπου 50 χλμ από την ενδοχώρα στον Ινδικό Ωκεανό κι 6 μοίρες κάτω από τον Ισημερινό, έχει ημιαυτόνομη κυβέρνηση ενώ ο πληθυσμός της είναι κατά 97% μουσουλμάνοι, σε αντίθεση με την ενδοχώρα της Τανζανίας όπου οι δεκάδες διαφορετικές φυλές δεν επέτρεψαν την επικράτηση μιας και μόνο θρησκείας. Η πρωτεύουσα της, Stone Town, πόλη όπου γεννήθηκε ο Freddie Mercury, χαρακτηρίζεται από έντονο αραβικό αλλά και ινδικό στοιχείο με δαιδαλώδη σοκάκια και σκαλιστές πόρτες που της προσδίδουν έναν μαγνητικό εξωτισμό, δίνοντας την αίσθηση ότι πρωταγωνιστείς σε κατασκοπευτική ταινία της δεκαετίας του ’70.

Οι τελευταίες ημέρες αφιερώθηκαν αποκλειστικά στη σωματική μας ξεκούραση και η επιλογή του απομονωμένου Jambiani στο νοτιοανατολικό μέρος της Ζανζιβάρης, μακριά από τους θορυβώδεις τουρίστες της βόρειας πλευράς του νησιού, μας αποζημίωσε πλήρως. Μια ατελείωτη λευκή παραλία με τυρκουαζ νερά και κοκοφοίνικες, ντόπιους ψαράδες και μικροπωλητές και μια εντυπωσιακή παλίρροια που έφθανε μέχρι και δυο χιλιόμετρα μακριά από την ακτή. Στη διάρκειά της, οι γυναίκες του χωριού περπατούν την ακτή που αποκαλύπτεται, μαζεύοντας φύκια που τα χρησιμοποιούν ως βιοποριστικό μέσο.

Η αχανής σαβάνα και η αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στο φυσικό χώρο όλων των ζώων που βλέπεις στα ντοκιμαντέρ από μικρό παιδί, ο ύπνος μέσα στην άγρια φύση σε σκηνή χωρίς μέτρα ασφαλείας ακούγοντας ένα λιοντάρι να βρυχάται (πολύ κοντά σου!) μέσα στη νύχτα, ο χορός με την πολύχρωμη φυλή των Μασάι, η σουαχίλι γαστρονομία, η εντυπωσιακή παλίρροια σε ένα χωριό ξεχασμένο από το χρόνο αλλά και οι φοβερές κοινωνικές αντιθέσεις, που σε κάνουν να σκέφτεσαι τι διάολο έχει κάνει η λευκή φυλή σε αυτήν την ήπειρο, ήταν μερικά μόνο από τα πράγματα που θα μας μείνουν χαραγμένα στο μυαλό.

Η Αφρική, ως ταξιδιωτικός προορισμός, είναι πολύ ιδιαίτερη, σίγουρα όχι για τους λιγόψυχους και τους φτωχούς σε περιπετειώδες πνεύμα. Είναι ένας τοπος που σίγουρα θα μαγέψει, αλλά και παράλληλα θα σε προβληματίσει.