«Η ζωή είναι σαν μια ταινία» συνήθιζε να λέει ο Roy Halston Frowick και να που η ζωή του έγινε όχι απλώς ταινία αλλά ολόκληρη σειρά για το Netflix, με πρωταγωνιστή τον Ewan McGregor.
Ο ιδιόρρυθμος σχεδιαστής που δεν αποχωριζόταν ποτέ το τσιγάρο από το χέρι του, που έκανε το λεγόμενο «bias-cut» στα ρούχα σήμα κατατεθέν του, που διαμόρφωσε το design του 20ού αιώνα και έντυσε ακόμα και την εθνική ομάδα της Αμερικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976, πέθανε το 1990 από Aids. Ήταν μόλις 57 ετών κι όμως είχε καταφέρει με το ταλέντο του, το πάθος του για την απελευθέρωση της θηλυκότητας, τη μεγαλομανία του, τις καταχρήσεις και τον εκκεντρικό του χαρακτήρα, να δημιουργήσει στρατό οπαδών αλλά και εχθρών. Αυτό δηλαδή που ονομάζουμε συνταγή της επιτυχίας. Ανάμεσα στους ανθρώπους που τον λάτρεψαν και λατρεύτηκαν από τον ίδιο ήταν τα κορίτσια του. Μοντέλα, φίλες, υπάλληλοι, οι μούσες του που ανέδειξαν τις δημιουργίες αλλά αναδείχθηκαν και οι ίδιες σε μία περίοδο που οι τάσεις στη μόδα, το design και το lifestyle διαμόρφωναν πραγματικά το τοπίο της εποχής.
Η ιδιαιτερότητά του και ο λόγος που όλες οι γυναίκες τον αγαπούσαν, ήταν ότι θέλησε να απελευθερώσει το γυναικείο σώμα από τα άκαμπτα υφάσματα και τις αυστηρές γραμμές. Να αναδείξει τη θηλυκότητα μέσα από δημιουργίες που παρ’ ότι είχαν ένα αέρινο θρόισμα σε κάθε βάδισμα, ταυτόχρονα εξέπεμπαν δυναμισμό και σεξαπίλ. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να το κάνει αυτό. Δεν έκοβε ποτέ τα υφάσματα σε ευθεία γραμμή αλλά διαγώνια, κάτι που ενώ είναι πολύ δύσκολο γιατί χρειάζεται υπομονή και τεχνική για να το ελέγξεις, ο ίδιος το έκανε να φαίνεται πολύ εύκολο. «Έριχνε στο πάτωμα ένα τόπι υφάσματος, έκοβε με το ψαλίδι, σήκωνε αυτό που είχε κόψει, το πετούσε επάνω σου και ήταν ένα έτοιμο φόρεμα. Δεν ξέρω κανέναν άλλο που να μπορεί να το κάνει αυτό» έχει δηλώσει το μοντέλο Pat Cleveland και αγαπημένη του Halstonette, τονίζοντας ότι ο Halston αφαίρεσε το κλουβί το οποίο μέχρι τότε περιέβαλε τις γυναίκες. «Δεν χρειαζόταν η αυστηρή δομή όσο χρειαζόταν η ίδια η γυναίκα».
Μία άλλη από τις αγαπημένες του Halstonettes, το μοντέλο Alva Chinn, έχει πει για τα ρούχα του: «Κομψότητα και ευκολία, η αίσθηση του να τιμάς τον δυναμισμό χωρίς να αποκτάς αρρενωπότητα, να τιμάς το σώμα σου. Βασικά ήμασταν εντελώς γυμνές μέσα από το ρούχο». Αυτό το επιβεβαίωσε και το μοντέλο Karen Bjornson «Ήμασταν ελεύθερες μέσα από τα ρούχα μας» ενώ η Chris Royer εκδήλωσε τον θαυμασμό της λέγοντας ότι «Το ύφασμα για τον Halston ήταν όπως ο πηλός για έναν γλύπτη. Ήξερε πώς να το χρησιμοποιεί».
Ο Halston ήταν εκείνος που έβγαλε την Ιμάν στην πασαρέλα αφού το πρώτο σόου που περπάτησε ήταν δικό του. Την τέταρτη μέρα που εκείνη έφτασε στη Νέα Υόρκη από την Αφρική, τον Οκτώβριο του 1975, ο άνθρωπος που την ανακάλυψε, ο φωτογράφος Peter Beard την πήγε στο παλάτι του σχεδιαστή. «Ήταν τόσο μεγαλοπρεπής με όλους αυτούς τους καθρέπτες γύρω του, το ένα του χέρι στην τσέπη και στο άλλο το τσιγάρο του» θυμάται από τη συνάντησή τους. «Με ρώτησε “Darling, μπορείς να περπατήσεις;” και του απάντησα “Πώς στο διάολο νομίζεις ότι έφτασα μέχρι εδώ;” δεν είχα ιδέα τι εννοούσε αλλά ζήτησε από την Pat Cleveland να έρθει και να με βοηθήσει, να μου δείξει πώς να περπατάω» λέει αναφερόμενη στο γεγονός ότι δεν ήξερε τι σημαίνει πασαρέλα. Αρκετούς μήνες μετά έκανε το και το πρώτο της εξώφυλλο για τη Vogue, φορώντας μια συγκλονιστική λευκή τουαλέτα του Halston. Πρόκειται φυσικά για ένα από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα του διάσημου περιοδικού.
Ο Halston γνώριζε καλά πως για να πετύχεις πρέπει να έχεις για φίλες σου γυναίκες που έχουν αγγίξει τη διασημότητα και έχουν επιρροή και από την άλλη οι γυναίκες γνώριζαν ότι οι δημιουργίες του σχεδιαστή ήταν αυτές που θα αποθέωναν τη θηλυκότητά τους. Ήταν μια σύμπραξη από την οποία όλοι έβγαιναν κερδισμένοι. Ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες, η Τζάκι Κένεντι η οποία του αφαίρεσε την ταμπέλα του απλού καπελά όταν φόρεσε το γνωστό pillbox hat του και τον έβαλε στην πρώτη γραμμή της μόδας, με μία της μόνο κίνηση. Ποια ήταν αυτή; Το άγγιγμα του καπέλου με το χέρι της, στην ορκωμοσία του συζύγου της και 35ου Προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι, το 1961. Ήταν η στιγμή που ο ίδιος κατάλαβε ότι ο δρόμος προς την επιτυχία περνάει μέσα από τα κοσμικά σαλόνια.
Μόνιμος θαμώνας του Studio 54, βουτηγμένος μέσα στην κοκαΐνη, εμφανιζόταν πάντα περιτριγυρισμένος από τα μοντέλα του, τις διάσημες φίλες του, όπως τη Bianca Jagger, την ηθοποιό και μούσα του Andy Warhol Pat Ast αλλά και αργότερα πρώτη πωλήτρια στη μπουτίκ του στη Madison Avenue, την αγαπημένη του Liza Minnelli και ένα σωρό άλλες κοσμικές κυρίες της εποχής. Ηθοποιοί, τραγουδίστριες και μοντέλα, όπως η Cybill Shepherd, η Diana Ross, η Elizabeth Taylor, η Anjelica Huston, η Cher, η Jerry Hall, δεν έχαναν ευκαιρία να εμφανίζονται με τις δημιουργίες του.
Αυτές που αποτελούσαν πάντα την πηγή της έμπνευσής του, οι Halstonettes, ήταν το σταθερό επιτελείο του. Ταξίδευαν μαζί του, φωτογραφίζονταν μαζί σε editorial μόδας, σε διαφημίσεις ρούχων και καλλυντικών, εμφανίζονταν μαζί του σε γκαλά και events και συμπεριφέρονταν ως μούσες του, προωθώντας μάλιστα τη διαφορετικότητα μιας και ο Halston ήταν ένας από τους πρώτους σχεδιαστές που είχαν προσλάβει μοντέλα από πολλές φυλές για να περπατήσουν στα σόου του και να εμφανιστούν στα διαφημιστικά σποτάκια της φίρμας του.
Τα κορίτσια αυτά, που πλέον είναι ώριμες γυναίκες, πάνω-κάτω από 70 έως 75 ετών, παραμένουν το ίδιο γοητευτικές και συνεχίζουν να πίνουν νερό στο όνομά του, αναγνωρίζοντάς τον ως έναν από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους γενικότερα, του περασμένου αιώνα. Πριν από δύο χρόνια μάλιστα μίλησαν στους New York Times και αποκάλυψαν πολλά για τη σχέση τους με τον Halston αλλά και τα όσα έζησαν ως Halstonettes εκείνη την εποχή.
Ξεκίνησα με τον Halston το 1972. Ήμουν έφηβη, σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο Pratt έκανα το μοντέλο για το περιοδικό Mademoiselle και δούλευα για το πρακτορείο Wilhelmina. Με έστειλαν να δω τον Halston στο στούντιό του. Το μέρος ήταν υπέροχο, όλα σε κρεμ χρώματα, με πολύ φως να μπαίνει μέσα, αυτό το κομψό καλιφορνέζικο στυλ και κάθισα δίπλα σε κάποιον που πίστευα ότι ήταν ο βοηθός του, απίστευτα όμορφος και πάνω στην ωραία κουβέντα μας τον ρώτησα πόσο χρονών είναι ο Halston. Εκείνος μου απάντησε: «Όσο χρειάζεται». Εγώ συνέχισα: «Έχει αίσθηση του χιούμορ;» και μου είπε «ναι». Του είπα ότι «Με ενδιαφέρει εκτός από το μόντελινγκ, να ασχοληθώ και με το design, θα μπορούσες να το πεις αυτό στον Halston μιας και τα πάμε τόσο καλά»; Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο πραγματικός βοηθός και του είπε: «Κύριε Halston, η κυρία Κένεντι είναι εδώ». Μόλις είδε την αντίδρασή μου άρχισε να γελάει υστερικά. Έμαθα πολλά κατά τη διάρκεια των fittings μας. Σκεφτόταν όπως ένας καλλιτέχνης. Υπήρχε μαγεία στα χέρια του. Ο τρόπος που τοποθετούσε επάνω μου το ύφασμα ήταν μοναδικός. Το έκοβε, το καρφίτσωνε όσο το φορούσα και έφτιαχνε τις σωστές καμπύλες, τις σωστές ραφές. Εκείνες τις μέρες, κοιτούσαμε πάντα στον καθρέφτη όταν δουλεύαμε. Οι καθρέφτες σού δείχνουν τις ατέλειες. Μιλούσαμε ο ένας στον άλλο μέσα από τον καθρέφτη. Όταν δουλεύεις με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να γίνεσαι ένα πρόσωπο. Φυσικά και υπήρχαν φορές που ήταν απαιτητικός. Έπρεπε να παρακολουθείς στενά ό,τι σου έλεγε. Όταν έλεγε «Γύρνα δεξιά» υπήρχε λόγος. Ήταν ο δημιουργός. Δούλευες με τον δημιουργό.
Ξεκίνησα ως μοντέλο στα 70s όταν ο Halston ήταν στην 68η Οδό. Μόλις είχα έρθει από το Οχάιο. Νομίζω γι’ αυτό με συμπαθούσε, ήταν κι αυτός μεσοδυτικό παιδί. Σχεδίαζε τα ρούχα επάνω μου. Μου άρεσε να τον παρακολουθώ να σχεδιάζει. Ρωτούσε πάντα πώς νιώθω τα ρούχα επάνω μου, αν μπορώ να κάτσω με το κάθε φόρεμα, αν μπορώ να περπατήσω άνετα. Μου έμαθε πώς να αναδεικνύω τα ρούχα, πώς να βάζω το χέρι μου στην τσέπη για να μην αποσπά την προσοχή από το ρούχο ή πως να κρατάω το παλτό κλειστό για να μη φαίνεται η φόδρα. Τα σχέδιά του ήταν προοδευτικά μέσα από την απλότητά τους. Συνήθιζε να λέει «Ένα κόλπο τη φορά». Όταν πήγαινε σε ένα εστιατόριο ή ένα πάρτυ, ήθελε να έχει μαζί του τη συνοδεία του. Δεν ήταν ντροπαλός αν και πάντα φορούσε σκούρα γυαλιά ηλίου και κρατούσε το τσιγάρο ως ασπίδα. Ποτέ όμως δεν τον έβλεπα ως ντροπαλό. Τον έβλεπα πάντα ως έναν πολύ δυναμικό άνθρωπο.
Μία μέρα η Τζάκι Ωνάση ήρθε με τον άντρα της για μια δοκιμή. Ήταν η εποχή των καυτών σορτς και ο Halston μού είπε «Κάρεν, φόρεσε το μπλε σουέντ καυτό σορτς για τον Αριστοτέλη». Νομίζω ότι του άρεσε του Ωνάση να βλέπει μια νέα κοπέλα με καυτό σορτς. Ο Halston ήταν πολύ κλειστός σε σχέση με τα προσωπικά του θέματα, όπως και με το θέμα του Aids. Το 1987 ή το 1988 περάσαμε μαζί ένα καλοκαίρι, είχα και τις κόρες μου που ήταν 2 και 5 ετών και ήταν μαγικά, φορούσαν τις στολές μπαλέτου και μας χόρευαν. Ήταν καταπληκτικός οικοδεσπότης και μάγειρας, ήταν πολύ συχνά στην κουζίνα και έφτιαχνε ρολό κιμά. Ήταν το καλοκαίρι πριν μετακομίσει στην Καλιφόρνια και όταν έφυγε ήταν δύσκολο για εμάς, χάσαμε τον μέντορά μας. Δεν γνώριζα τότε ότι ήταν άρρωστος.
Το Φθινόπωρο που έκανα το πρώτο μου σόου στη Νέα Υόρκη για τον Stephen Burrows, γνώρισα τον Oscar de la Renta σε μία φωτογράφιση για το περιοδικό Ebony και αυτοί οι δύο με εξυμνούσαν παντού. Έτσι γνώρισα και τον Halston. Πίστευα ότι εμείς ήμασταν η πρώτη συνοδεία μοντέλων που είχε υπάρξει μέχρι που είδα μια φωτογραφία του σχεδιαστή Paul Poiret από τη δεκαετία του 1920 και ήταν περιτριγυρισμένος από συνοδεία και κάθε μοντέλο του φορούσε ακριβώς τα ίδια ρούχα και αξεσουάρ. Κάτι εντελώς διαφορετικό από την οπτική του Halston που ήθελε κάθε πρόσωπο να φοράει αυτό που το αντιπροσωπεύει καλύτερα. Ήθελε και οι προνομιούχοι αλλά και οι πιο απλοί άνθρωποι που θα πάνε σε μία ντίσκο να μπορούν να φορέσουν κάτι δικό του.
Όποιος κοιτούσε τις Halstonettes, έβλεπε σε κάθε μία μας και μία όψη του οράματός του, με αυτό το σκεπτικό διάλεγε τι θα φορέσουμε. Κάποιοι σχεδιαστές φτιάχνουν υπέροχα ρούχα αλλά δεν οραματίζονται τα πρόσωπα που θα τα φορέσουν στο σόου τους. Όταν δούλεψα για παράδειγμα με τον Valentino ήταν εντελώς διαφορετικά. Έφτιαχνε το φόρεμα και μετά σε έβαζε μέσα σε αυτό. Δεν είχε καμία σχέση με το πώς αισθάνεσαι εσύ μέσα αυτό ή την ενέργεια που έβαζες εσύ στο φόρεμα. Από τον Halston έμαθα τι σημαίνει να θέτεις όρια. Και ένα καλό μάθημα ήταν το να διαλέγω τους φίλους μου με σοφία. Αν επιλέξεις κάποιον που σε διασκεδάζει και σε ελκύει αλλά το μόνο πραγματικό ενδιαφέρον του είναι ο εαυτός του, τότε η διασκέδαση αυτή κάποια στιγμή θα αποδειχθεί επιζήμια.
Γνώρισα τον Halston σε ένα πάρτυ στα ‘70s που είχα πάει με τον Stephen Burrows. Δεν χρειαζόταν να είσαι σταρ τότε για να πας σε ένα πάρτυ όπως τώρα. Μπήκε μέσα αυτός ο γοητευτικός άντρας που φορούσε ένα μεταξωτό λευκό πουκάμισο, ανοιχτό μέχρι κάτω, μαύρο παντελόνι και ζώνη Ναβάχο. Αμέσως είπε «Πέρνα από το σπίτι μου». Ήταν τόσο διαφορετικό το μόντελινγκ τότε. Δεν χρειαζόταν να περάσεις όλα αυτά που περνάς σήμερα. Ο Halston ήθελε να αλλάξει τα πράγματα, θα μας έβαζε να κάτσουμε μαζί με top models, μαζί με την Marina Schiano και την Anjelica Huston και πολλές κυρίες της υψηλής κοινωνίας γιατί ήθελε να τους δείξει ότι δεν χρειάζεται να είναι «κυρίες» όλη την ώρα.
Είχε αυτό τον κουλ τρόπο στο στυλ του, σαν τη χαλαρή τζαζ, ήταν σαν να αιωρείται τριγύρω. Και ήταν ωραίο να τον βλέπεις από τη μία με όλα αυτά τα όμορφα κορίτσια όπως η Marina Schiano και η Naomi Sims και μετά ξαφνικά να λατρεύει όλες τις διάσημες ηθοποιούς. Θαύμαζε τη Liza Minnelli και την Elizabeth Taylor σαν τρελός αλλά και εκείνες τον είχαν ανάγκη. Η Taylor μεγάλωνε και δεν ντυνόταν ωραία. Και η Minnelli χρειαζόταν κάποιον να τη ντύνει και να την κάνει να δείχνει πιο λαμπερή. Τις έκανε και τις δύο μοντέρνες.
Κάθε δεκαετία σε τιμωρεί με κάποιον τρόπο για αυτό που είσαι. Η αντίστοιχη εμπειρία του Halston είχε να κάνει με το γεγονός ότι ήταν ένας ομοφυλόφιλος άντρας ο οποίος μεγάλωνε θέλοντας να εκφραστεί αλλά οι συνθήκες δεν του επέτρεπαν να το κάνει όπως θα ήθελε. Είχε περιέργεια για τη ζωή, ήταν ευάλωτος και ήθελε τόσο πολύ να αγαπηθεί βαθιά. Κάποια στιγμή θα βυθιζόταν στο σκοτάδι, ήταν αναπόφευκτο. Σαν ιστορία μυθολογίας κατά κάποιον τρόπο.
Ξεκίνησα να κάνω το μοντέλο για τον Halston το 1972. Ήταν πιο δημιουργικές και αθώες εποχές τότε. Δεν υπήρχε ατζέντα. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν να διασκεδάσουμε κάνοντας κάτι διαφορετικό. Ο Halston μου είπε ότι έπρεπε να έχω έναν ατζέντη και ότι θα το τακτοποιούσε, έτσι πήγα στο πρακτορείο Wilhelmina, το οποίο με σύστησε στον Karl Lagerfeld και άρχισα να δουλεύω μαζί του στο Παρίσι. Εκεί γνώρισα τη Loulou de la Falaise. Ήμασταν σαν μια κοινότητα μόδας και υπήρχε αρκετός ανταγωνισμός γενικά μεταξύ μας.
Πίσω στα 80s τα γκαλά που γίνονταν στο Met ήταν ακόμα πραγματικά το κοσμικό θέμα της εποχής. Όλοι περίμεναν ότι ένας σχεδιαστής έπρεπε να εμφανιστεί με κάποια κοσμική κοπέλα στο πλευρό του. Αλλά ένα απόγευμα δεν υπήρχε καμία που να μπορούσε να πάει μαζί με τον Halston και κάποιος του έδωσε την ιδέα «Γιατί δεν παίρνεις μαζί σου τα κορίτσια; Θα είναι μια πολύ ωραία φωτογραφία για τα περιοδικά». Θυμάμαι ότι έκανα είσοδο εκείνο το απόγευμα μαζί με την Pat Cleveland και μερικά άλλα μοντέλα. Η Loulou, η οποία δούλευε με τον Yves Saint Laurent εκείνη την περίοδο, είπε «Είναι οι Halstonettes», εννοούσε μαριονέτες όμως, δεν το είπε ως κομπλιμέντο. Θεέ μου, ο Halston μπορούσε να γίνει πολύ αυταρχικός. Όταν έλεγε «Πήδα», πηδούσαμε. Αν μας έλεγε να κάνουμε μια κωλοτούμπα θα την κάναμε. Ήμασταν όντως οι μαριονέτες του. Μάθαμε να ζούμε με αυτό.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
