System Of A Down – Mezmerize/Hypnotize
(Columbia, 2005)
Τα καλοκαίρια πάντα τα συνδύαζα με συγκεκριμένες μουσικές που συνόδευαν συγκεκριμένες στιγμές. Ένα πιθανό mixtape που εσωκλείει το καλοκαίρι μου σε νότες, δεδομένων των αναμνήσεων, θα περιελάμβανε ένα αρκετά ετερόκλητο πλήθος επιλογών. Από το “Georgia On My Mind” του Ray Charles και το “Don’t Smoke In Bed” της Nina Simone, μέχρι το “In A Robe Of Fire” των Of The Wand And The Moon, το “L’ Echapée” των Les Discrets, το “My Own Summer” των Deftones, το “Calendar” των Your Hand In Mine, μέχρι και το θέμα της Twilight Town από το δεύτερο Kingdom Hearts που κλείνει το καλοκαίρι με την αρμοστή μελαγχολία. Εδώ, όμως δεν είμαστε για να μιλήσουμε για πιθανά mixtapes, αλλά για δίσκους.
Η επιλογή ενός τέτοιου δίσκου, εκ πρώτης όψεως, καθίσταται δύσκολη. Να ‘ναι το Remedy Lane των Pain Of Salvation που συνόδευσε τις εικόνες της καμμένης Ακτής Νηρέως το 2007; Ή το Aion των Dead Can Dance που εκείνο το καλοκαίρι του 2009 τους έκανε την αγαπημένη μου μπάντα; Όχι, αυτοί είναι δίσκοι που ανακάλυψα κάποιο καλοκαίρι, όχι καλοκαιρινοί δίσκοι. Οπότε καταλήγουμε σε κάτι που κάθε, μα κάθε καλοκαίρι θα παίζει σταθερά και θα τραγουδιέται νότα προς νότα, σαν να γράφτηκε για να ταιριάζει με τα roadtrips στην παραλία, που θα παίζει μέσα στα κεφάλια της παρέας ενώ οι βουτιές δίνουν και παίρνουν. Ένας διπλός δίσκος: το Mezmerize/Hypnotize των System Of A Down.
Μπορεί ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα –επίσης καλοκαίρι- να ήταν το Toxicity με τη διάχυτη παλαβομάρα του, αλλά αυτή η δυάδα θα έμενε εν τέλει συνυφασμένη με το καλοκαίρι. Ο πολιτικοποιημένος στίχος (έστω και χωρίς αυτός να είναι παρών στην ολότητα των δίσκων) να μην ταιριάζει με την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, αλλά αυτό είναι που κάνει τους System μεγάλη μπάντα: να γράφουν κομμάτια περίπλοκα και συμβολικά και να τα ενδύουν με μια φόρμα απόλυτα pop και πιασάρικη, ιδανική για να συνοδεύει την όποια εξόρμηση λαμβάνει χώρα κάτω από το θερινό λιοπύρι και να ανεβάζει την αδρεναλίνη και την όρεξη για αίσχη ανάμεσα σε ουρλιαχτά sing-alongs.
Ανάμεσα στην πληθώρα των κομματιών των δύο δίσκων, βρίσκεται και το προσωπικά απόλυτο καλοκαιρινό τραγούδι, το “Radio/Video”. Γραμμένο από τον Daron Malakian, μιλά για τις φορές που, θέλοντας να ξεφύγει από την καθημερινότητά του, παρακολουθεί βίντεο από τα παιδικά του χρόνια, όπου παίζει με δύο φίλους του, τον Danny και την Lisa, δύο φίλους που οι περιστάσεις τους ανάγκασαν να χωριστούν και να μην ξαναβρεθούν ποτέ. Το νοσταλγικό ακορντεόν και οι φωνητικές γραμμές των Malakian/Tankian δένουν ιδανικά με τη θέα του παραθύρου ενός αυτοκινήτου που πλησιάζει σε κάποια ευβοιώτικη παραλία, με τα γέλια των συνεπιβατών, τη δροσιά στα πόδια από μια σακούλα γεμάτη με παγωμένες μπύρες. Τα μικροπραγματάκια που, όπως μελαγχολικά τραγουδά ο Malakian, take me away from the strangest places.Αυτά που κάνουν έναν πούρα χειμερινό τύπο σαν κι εμένα να τρέφει μια κάποια αγάπη για το καλοκαίρι.
