Lloyd Cole and the Commotions, Rattlesnakes
(Polydor, 1984)
Θα ξεκινήσω μα μια εξομολόγηση – αν και φοβάμαι πως οι ακροατές μου στο ραδιόφωνο το έχουν καταλάβει από χρόνια: δεν τα πάω καλά με τις χαρούμενες μουσικές. Στο γνωστό από τον Κούντερα δίπολο «βάρος – ελαφρότητα», αβίαστα θα έδινα το θετικό πρόσημο στο βάρος. Γι αυτό και δεν μπορώ εύκολα να εκτιμήσω πράγματα που σχετίζονται με την pop σκηνή: δεν την υποτιμώ καθόλου, ούτε κι αμφισβητώ πως έχει γεννήσει κατά καιρούς αριστουργήματα. Ας πούμε πως μια προσωπική αναπηρία με εμποδίζει συνήθως να τα εκτιμήσω. Ίσως φταίει και η εποχή που άρχισα να ακούω και να συλλέγω μουσική, μέσα στην καρδιά της μετα-punk απαισιοδοξίας: Magazine, Birthday Party, Joy Division, Bauhaus…
Όμως, ως γνωστόν, οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μια τέτοια είναι κι ο δίσκος που αυτομάτως σημαίνει για μένα καλοκαίρι: το Rattlesnakes των Lloyd Cole and the Commotions. Δεν θυμάμαι καν τι εποχή του χρόνου ήταν όταν μπήκε στη ζωή μου. Θυμάμαι όμως πως ήμουν 16 και δούλευα στο Record House, στη Νέα Σμύρνη, που ακόμα υπάρχει και παλεύει κόντρα στους καιρούς, και πως όλοι όσοι το ακούσαμε μόλις κυκλοφόρησε, το αγοράσαμε αμέσως. Και όχι, για να σας προλάβω, δεν έχει συνδεθεί με καμιά σημαντική ανάμνηση της ζωής μου ώστε να συγχέεται το κατά πόσον είναι η μουσική ή άλλα πράγματα που εξακολουθούν να μου προκαλούν μέχρι σήμερα το ίδιο συναίσθημα ευφορίας και αφοπλιστικής ελαφράδας σε κάθε άκουσμα: δεν έζησα αισθησιακές στιγμές πάνω σε Ταχύπλοο, δεν γνώρισα κανένα κορίτσι που να έμοιαζε με την Eve Marie Saint στο On the Waterfront (ελληνιστί Το Λιμάνι της Αγωνίας), ούτε που να οδηγούσε 2CV, κι αν κάποια είχε Τέλειο Δέρμα ή έμοιαζε σαν Πυρκαγιά στο Δάσος, πάντως δεν ταυτίστηκε μέσα μου με το ομότιτλο τραγούδι. Είναι αυτό καθεαυτό το Rattlesnakes, αυτό το pop κομψοτέχνημα, το πόσο ευρηματικά μελωδικό, ιδιοφυώς απλό και αφόρητα σέξυ παραμένει ακόμα, και κυρίως το πόσο αυτόματα μεταφέρει αυτό που λέμε «καλοκαιρινό συναίσθημα». Αλήθεια, πόσα πράγματα μπορείτε να βρείτε που σας προκαλούν την ίδια συγκίνηση από τα 16 σας μέχρι σήμερα;
Θαρρώ πως ήταν πέρυσι που πέτυχα τον Lloyd Cole να παίζει στο Gaité Lyrique, στο Παρίσι. Ακόμα μετανιώνω που δεν πήγα να του εξομολογηθώ πόσο αυτός ο δίσκος του εξακολουθεί να σημαδεύει τα καλοκαίρια μου. Ίσως την επόμενη φορά…
