«Τι γίνεται στο Παγκράτι;»
-«Τι να γίνεται, τίποτα»
-«Για δείξε»
-«Τι να σου δείξω; Την απέναντι πολυκατοικία; Τον άσχημο δρόμο»
-«Πιο άσχημο κι από τον δικό μου; Δεν παίζει. Δείξε μου»
Η βαρετή επανάληψη του τίποτα, το άσχημο και μονότονο του ενός, μπορεί να είναι το άγνωστο και συναρπαστικό του άλλου. Κυρίως σε συνθήκες εγκλεισμού. Πήγαινε παράθυρό σου. Αν θες ανοιξέ το, εάν θες μη το ανοίξεις, αλλά κοίτα καλά, κοίτα ξανά, και δείξε μου τι βλέπεις πραγματικά.
Πρόκειται για την ιδέα πίσω από την εφαρμογή www.rewindowlapse.com η οποία προσκαλεί όσους βρίσκονται σε καραντίνα ανά τον κόσμο να ανταλλάξουν την θέα από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια τους.
Γιατί; Γιατί, τώρα όσο ποτέ, ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο παράθυρο στον έξω κόσμο είναι πολύτιμο. Γιατί είναι μια ευκαιρία να μοιραστούμε τα όσα γίνονται έξω από τα σπίτια μας, και όχι μέσα σε αυτά. Γιατί μπαίνει η άνοιξη και ίσως να είναι η πρώτη φορά που μπορείς να την μετρήσεις ώρα με τη ώρα πάνω στα κλαδιά του δέντρου στο απέναντι πεζοδρόμιο. Γιατί οι μέρες είναι πολλές και σου φαίνονται ίδιες, αλλά κοιτάζοντας πίσω τις φωτογραφίες μπορεί τελικά να είναι διαφορετικές. Γιατί μια βαρετή επανάληψη μπορεί να κρύβει μια έκπληξη, και αυτό που μοιάζει με τίποτα να μετατραπεί σε κάτι. Κι τέλος γιατί, όπως διαπιστώσαμε, μπορεί να έχει και πλάκα.
Εάν μπορούσες κάθε πρωί με μια κλεφτή ματιά έξω από το παράθυρο σου να μεταφερθείς από έναν δρόμο της Αθήνας σε ένα στενό της Πάτρας, από την Πάτρα στο Παρίσι, από το Παρίσι στο Εδιμβούργο και από το Εδιμβούργο στη Νέα Υόρκη…τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Στόχος του rewindowlapse είναι να μετατραπεί σε αυτό το ιδιαίτερο -αλλά πάντα μαγικό- καλειδοσκόπιο .
Πρόκειται για ένα τρισδιάστατο εγχείρημα που περιέχει ένα ατομικό, ένα κοινωνικό αλλά και ένα κοινωνιολογικό επίπεδο. Ο καθένας καλείται να ανεβάζει μία φωτογραφία την ημέρα από ότι βλέπει, ή επιλέγει να δει, από το παράθυρο του, κάνοντας με αυτόν το τρόπο «reWindow». Ο ανύπαρκτος στη πραγματικότητα όρος περιλαμβάνει το rewind, και αυτό επειδή ο κάθε χρήστης θα μπορεί, στο τέλος της περιόδου εγκλεισμού να δημιουργήσει το δικό του προσωπικό «χρονικό» (timelapse) κάνοντας rewind από όσα έβλεπε από το παράθυρο του.. Σε κοινωνικό επίπεδο η εφαρμογή ανοίγει ένα κανάλι συνδιαλλαγής ανάμεσα σε όσους είναι σε καραντίνα ανά τον κόσμο το οποίο, επειδή επικεντρώνεται σε ένα και μόνο πράγμα -αντίθετα με το απέραντο κι πολυμορφικό υλικό των υπαρκτών μέσων κοινωνικής δικτύωσης- αυτό αποκτά μεγαλύτερη δύναμη.
Η τρίτη διάσταση αφορά στην μετά-κορωνοϊου εποχή.
Από αυτήν την σκέψη, από το τέλος δηλαδή, ξεκίνησε και το όλο εγχείρημα. Όταν λήξει ο συναγερμός, τα «προσωπικά χρονικά» των χρηστών θα αποτελούν μια δεξαμενή που μπορεί εν δυνάμει να ερμηνευτεί κοινωνιολογικά. Μπορεί, από τα προσωπικά timelapses να μην βλέπεις τίποτα. Μπορεί όμως να βλέπεις και πολλά. Σκοπός είναι να φανεί το υλικό χρήσιμο για την ανάλυση και ερμηνεία της περιόδου από πλευράς διαμόρφωσης της κοινωνικής μνήμης.
Για αυτό, εξάλλου, ο χρήστης δίνει την συγκατάθεσή του ώστε το υλικό να χρησιμοποιηθεί σε κοινωνιολογικά ή κι άλλου είδους πρότζεκτ με τέτοιο σκοπό (πάντα σεβόμενο τους δημιουργούς κι ιδιοκτήτες της κάθε φωτογραφίας με το όνομα που αυτοί επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν στην εγγραφή) .
Τι θα γίνει μετά το τέλος της καραντίνας; Σκοπός είναι η εφαρμογή να μην κλείσει. Σίγουρα πάντως, θα έχει ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος. Η φύση της εφαρμογής είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί, ίσως και να αλλάξει, προτείνοντας στους χρήστες μια σειρά από άλλα «lapses» τα οποία θα αφορούν σε άλλες δραστηριότητες.
Η εφαρμογή δημιουργήθηκε με σχεδόν μηδενικό budget από την Μελίνα Χαριτάτου με την βοήθεια του προγραμματιστή Γιώργου Καφκιά.
#letsrewindow #reWindowlapse
