Δεν είμαι αυτό που λέμε «αθλητικός τύπος». Για την ακρίβεια, η τελευταία φορά που έτρεξα ήταν στις γυμναστικές επιδείξεις που κάναμε στο δημοτικό. Τρέμω στην ιδέα της άσκησης. Είναι κι αυτό το στερεότυπο με την εικόνα όσων πάνε στο γυμναστήριο και σηκώνουν τα βάρη ενώ έρχονται παράλληλα σε έκσταση κοιτώντας το είδωλο τους στο μεγάλο καθρέφτη, που δεν το κάνει να ακούγεται το καλύτερο μέρος στον κόσμο. Όχι για κάποιον που ίσως απλά επιθυμεί να γυμναστεί τόσο, ίσα για να κάνει καλό στο σώμα του και να νιώσει το συναίσθημα ευεξίας που χαρίζει η άσκηση. Αυτή ήταν η άποψη μου μέχρι σήμερα και μετά ήρθε η Bodytalk, με έπιασε από τους ώμους με ταρακούνησε και μου είπε: «Είσαι καλά κορίτσι μου; Βγάλε από το μυαλό σου τους gym rats και όλα τα αποθαρρυντικά κλισέ! Train. For. Pleasure. Για να περνάς εσύ και το σώμα σου καλά και όχι για να υπηρετήσεις πρότυπα που κακώς έχουν καλλιεργηθεί χρόνια τώρα για όσους βάζουν την άσκηση στη ζωή τους!».
Είπα να το ακούσω και να το δοκιμάσω και έτσι βρέθηκα στο γυμναστήριο Palestra Active, στον Πύργο των Αθηνών. Με αποστολή να γυμναστώ για πρώτη φορά σοβαρά στη ζωή μου.
Train For Pleasure. Είπαν. Θα περάσεις ωραία. Είπαν.
Υπό την επίβλεψη της γυμνάστριας Κλεοπάτρας Λακουμέντα, ακολούθησα ένα κυκλικό πρόγραμμα που εισήγαγε εμένα και το σώμα μου σε αυτό το άγνωστο σύμπαν. Ξεκίνημα απαραιτήτως με ζέσταμα, έτσι ώστε να αποφευχθούν τυχόν τραυματισμοί. Εκεί ήταν που άρχισα να μαθαίνω και τους πρώτους κανόνες συμπεριφοράς στο γυμναστήριο. Η Κλεοπάτρα με συμβουλεύει να «βγάλω το ψώνιο που κρύβω μέσα μου» και να παίρνω μοιραίο και σέξι ύφος καθώς κάνω τις διατάσεις μου, ή όσο ιδροκοπώ πάνω στο ελλειπτικό μηχανημα. Όπως αποδεικνύει το παρακάτω φωτογραφικό υλικό απέτυχα παταγωδώς. Αν εσείς το καταφέρνετε, ενώ έχετε αρχίσει να νιώθετε τα πρώτα τραβήγματα, ελάτε να σας συγχαρώ.
Απόλυτη συγκέντρωση (…να μη χτυπήσουμε δηλαδή!)
… γιατί μετά έκανα αυτό. Πάρτε μοιραίο ύφος…
Και τώρα δείτε την αληθινή πόζα!
Οι τεράστιοι καθρέφτες δεν βοηθούν και πολύ την αυτοπεποίθηση, αν δεν έχεις γυμνάσει ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι έστω για μια φορά στη ζωή σου. Έτσι, η γυμνάστριά μου, μού υποδεικνύει διατάσεις που να με «κολακεύουν» (για να μην ταραχτώ και να βγουν όσο το δυνατόν λιγότερο συμπαθητικές οι φωτογραφίες), καθώς είμαι κι «ένα κορίτσι με καμπύλες» (σημαντική σημείωση, όταν το είπε αυτό έκανε με τα χέρια της ένα στρογγυλό σχήμα και φούσκωσε και τα μάγουλά της, τονίζοντας το ότι είμαι χυμώδης, όχι και πολύ καλή αρχή σκέφτομαι, αλλά προς υπεράσπιση της γλυκύτατης Κλεοπάτρας, είπε επίσης ότι έχω «τρία μέτρα πόδι». Υπερβολές, Κλεοπάτρα μου, υπερβολές!). Τo total Bodytalk outfit παντως με κολάκευε ούτως η άλλως.
Τρία μετρά πόδι, αλλά τεντωμένο, δε μπόρεσα να το κρατήσω. Ευτυχώς η Κλεοπάτρα ήταν εκεί
Αυτό μάλιστα, ευκολάκι!
Την πρώτη φορά στο γυμναστήριο, πρέπει να ακολουθήσει κανείς ασκήσεις που θα τονώσουν όλες τις δυνατές μυικές ομάδες. Έτσι μετά τις διατάσεις προχωράμε στα όργανα. Ραχιαίοι, γλουτοί, μηροί, πλάτη και στήθος. Ξεκινάω τη βόλτα μου στα μηχανήματα και η προσταγή που ακούω συνεχώς είναι «Ίσιωνε!» και ξαφνικά η Κλεοπάτρα μου θύμισε τη μάνα μου, που μου φώναζε να ισιώνω την πλάτη μου κάθε πρωί που έφευγα φορτωμένη με τη σχολική μου σάκα. Εκείνη επιμένει, «το ίσιωμα της πλάτης είναι πολύ σημαντικό, αν καμπουριάζεις μάλλον δεν προσπαθείς αρκετά. Άσε που βοηθάει στο μοιραίο ύφος». Αγαπημένη μου γυμνάστρια, το μόνο ύφος που μπορώ να υποστηρίξω αυτή τη στιγμή που γυμνάζω την πλάτη μου είναι ένα, αυτό της απελπισίας.
Αφήστε με ήσυχη εδώ στην μπαλίτσα μου.
Α, την χρειαζόμαστε για τους κοιλιακούς… μάλιστα.
Dead.
Με ενημερώνει πως, αφού γυμνάσω και το στήθος, κάπου εκεί τελειώνει το πρόγραμμά μου. Αναθαρρώ! Ονειρεύομαι τον καναπέ μου (και ένα ζουμερό – σαν τις καμπύλες μου – μπέργκερ για να είμαι ειλικρινής). Αλλά όχι! Τα βάσανά μου δεν έχουν τελειώσει ακόμα, κάνω να φύγω και η γυμνάστρια με σέρνει πίσω στην αίθουσα κυριολεκτικά από τα μαλλιά! Ήταν ώρα για αποθεραπεία, την οποία δεν μπορείς να παραλήψεις μετά την έντονη άσκηση. Το γυμναστήριο Palestra διαθέτει και σάουνα, όποτε στο άκουσμα της λέξης αποθεραπεία, φαντάστηκα τον εαυτό μου να χαλαρώνει σε αυτήν την -σουηδικής έμπνευσης- (τεράστια) εφεύρεση. Αντ’ αυτού, κατέληξα στο διάδρομο, όπου και παρέδωσα πνεύμα.
Τι είπαμε ότι γυμνάζει αυτό;
Θέλω τα μπουτάκια μου ως έχουν, ευχαριστώ!
Νόμιζα ότι είχαμε τελειώσει…
Μα αυτό που τελείωσε ήταν η αντοχή μου!
Στα αποδυτήρια πια, βγάζω τα ιδρωμένα Bodytalk ρούχα μου. Τα κοιτάζω σχεδόν συγκινημένη που τα κατάφερα. Και παραδέχομαι στον εαυτό μου πως, παρα το υπερβολικό ύφος με το οποίο σας τη διηγούμαι. η εμπειρία μου στο γυμναστήριο δεν ήταν και τόσο δυσάρεστη. Καθόλου για να είμαι ειλικρινής. Προσπάθησα να γυμναστώ για εμένα και το σώμα μου κι απομόνωσα τα τυχόν αδιάκριτα βλέμματα όσων κατάλαβαν ότι ήμουν πρωτάρα. Γιατί συνήθως αυτή είναι ηγ μεγαλύτερη αναστολή μας, η «ντροπή» επειδή δεν είμαστε εκπαιδευμένοι, δεν ξέρουμε τον κώδικα, εμείς και το σώμα μας δε μιλάμε τη διάλεκτο του γυμναστηρίου. Όμως αυτό είναι δικαιολογία. Που δεν ευσταθεί. Μετά την πρώτη φορά, όλα είναι απλά. Γυμναστική δεν κάνουμε για τα selfies, ούτε για να γίνουμε πρωταθλητές στο body building. Αλλά για να κρατάμε το σώμα μας σε φόρμα και τη διάθεσή μας ανεβασμένη. Σαν τη δική μου όταν άλλαξα και πήρα το δρόμο του γυρισμού για το γραφείο. Οι καμπύλες μου, το απελπισμένο ύφος μου κι εγώ δώσαμε την υπόσχεση να γυμναζόμαστε πια συστηματικά.
Το υπόσχομαι, θα σας ξαναφορέσω!
