«Νομίζω πως ο κόσμος ζητά το πλήκτρο “dislike” εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα είναι μια σημαντική ημέρα διότι είμαι σε θέση να πω πως δουλεύουμε στην ανάπτυξη και το λανσάρισμά του». Τα παραπάνω λόγια πιστώθηκαν στον Μαρκ Ζούκερμπεργκ πριν από μερικές εβδομάδες, όταν το ίντερνετ «λύγισε» στο άκουσμα των νέων που ήθελαν το Facebook να ετοιμάζεται να βγάλει “live” το περίφημο πλήκτρο “dislike”. «Το θέμα είναι όμως πως αυτή ακριβώς η προσθήκη αποτελεί επιτακτική ανάγκη για το Facebook και για λόγους ιδιαίτερα σοβαρούς και ουδόλως επιφανειακούς. […] το δίκτυο βασίζεται στο feedback των χρηστών του», γράφαμε πριν από περίπου έναν χρόνο, θεωρώντας πως το δίκτυο, εν τέλει, θα ενέδιδε στις πιέσεις των μελών του. Πόσο λάθος κάναμε…
Εν τέλει το δημοφιλέστερο δίκτυο του κόσμου αποφάσισε να κάνει το δικό του και έτσι, αντί για ένα «ξερό» πλήκτρο “dislike”, αυτό που εν τέλει όλοι –οι χρήστες του- ήθελαν, προτίμησε να πλαισιώσει το ήδη υπάρχον “like” με έξι ακόμα: “love”, “haha”, “yay”, “wow”, “sad” και “angry”. Όλα τους αφορούν συναισθήματα και υποτίθεται πως ο ρόλος τους θα είναι να δίνουν στους χρήστες τη δυνατότητα να εκφράσουν ακριβώς τα όσα νιώθουν για κάτι στο δίκτυο. Χρειαζόταν όμως κάτι τέτοιο το Facebook; Με μια πρώτη σκέψη, όχι. Το κοινό του δικτύου δεν ζήτησε ποτέ ούτε “sad”, ούτε “haha” πλήκτρο. Ένα “dislike” ζήτησε, σαν κι αυτό που έχουν το YouTube, το Reddit και τόσα ακόμα sites και πλατφόρμες. Πόσο ενδιαφέρουν όλα αυτά όμως το Facebook; Καθόλου και η τελική του απόφαση αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Η όλη υπόθεση με το πλήκτρο “dislike” έφερε τους ιθύνοντες του Facebook μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: να ικανοποιήσουν τους πελάτες ή τα προϊόντα τους; Έχουμε κουραστεί να λέμε μέσα από την Popaganda, πως το προϊόν του Facebook δεν είναι το δίκτυο αλλά οι χρήστες του, όλοι εμείς που το χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση και μάλιστα, που όσο πιο «πιστοί» του είμαστε, τόσο πιο πολύτιμοι γινόμαστε. Οι πελάτες του όμως, εκείνοι που φέρνουν τα λεφτά στο μαγαζί, είναι οι εταιρείες. Εκείνες πληρώνουν το Facebook για να βρουν ακριβώς το κοινό που ψάχνουν, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Ένα πιθανό πλήκτρο “dislike”, μολονότι θα ικανοποιούσε τους χρήστες, αδιαπραγμάτευτα θα δυσαρεστούσε τις εταιρείες. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τη Volkswagen. Με το σκάνδαλο που αφορά τους ρύπους των αυτοκινήτων της, έχετε υπ’ όψιν σας τι θα γινόταν στη σελίδα της; Πόσα “dislike” θα μάζευαν δημοσιεύσεις και φωτογραφίες σε χρόνο μηδέν;
Πιστεύετε πως υπάρχει εταιρεία που της αρέσει να βλέπει πόσο πολύ τη μισεί, τη σιχαίνεται και την απεχθάνεται ο κόσμος; Το κακό με το “dislike” είναι πως είναι μετρήσιμο και άμεσα συγκρίσιμο με το “like”. Αρνητικά σχόλια μπορούν να υπάρξουν, όπως επίσης και αντιδράσεις στο ίδιο μήκος κύματος. Όλα αυτά όμως είναι διαφορετικά από έναν αριθμό που φαίνεται σε πρώτο πλάνο και συγκρίνεται άμεσα με έναν άλλον, αυτόν των “like”. Καμία εταιρεία δεν θέλει να βλέπει αρνητικά σχόλια για ένα προϊόν της, κι ας γνωρίζει πως υπάρχουν. Καμία δεν αρέσκεται να παρακολουθεί την εικόνα ενός brand name της να «τσαλακώνεται». Λαμβάνοντας, έτσι, κατά νου όλα τα παραπάνω, το Facebook αποφάσισε να μην ασχοληθεί περαιτέρω για την ώρα με το πλήκτρο “dislike”. Αντιθέτως, παρουσίασε έξι επιπρόσθετα πλήκτρα-επιλογές θέλοντας να χρυσώσει το χάπι για τα μέλη του και δίνοντάς τους τη δυνατότητα να εκφράζουν πλέον τα πιο «δημοφιλή» τους συναισθήματα και με τη μορφή emojis.
Όσο για το πλήκτρο “dislike”; Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, μην περιμένετε να το δείτε στο δίκτυο. Το Facebook έριξε ένα… “dislike” καραμπινάτο στο “dislike” και έβαλε πλώρη γι’ αλλού. Οι υπόλοιποι, να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
