Όταν χαζεύεις Παρασκευή απόγευμα στην πιο αγαπημένη σου παραλία, στην ευρύτερη περιοχή του χωριού που πέρασες τα καλοκαίρια σου (γράψε τώρα Τσοκαΐτη για να ξέρεις, Βόρεια Εύβοια, τέρμα θεό μετά τους Ωρεούς, ως τη «μύτη» που βλέπει απέναντι το Αργυρόνησο), στο οποίο και βρέθηκες σε ξαφνικό road trip εργασιακού διημέρου -α.κ.α κοίτα με, φεύγω από τη μια δουλειά και πάω στην άλλη-, μπορείς να πάθεις πολλά. Όπως, που χου, να αγκαλιάσεις με το μάτι σου την κοκκινοπορτοκαλένια δύση του ηλίου και το παρεάκι από δελφίνια που παίζει επίμονα σχολαστικά μπροστά σου (δηλαδή στην ευδιάκριτη ευθεία του ματιού σου). Και μετά να χάσεις τη Lady Gaga, τον Γιάννη και την Αντιγόνη στο πλοίο με τη σημαία – και μέρος της έναρξης την Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά να βρεθείς απέναντι, στη σωστή οθόνη, βλέποντας ένα ακατανόητο πολυπληθές χαοτικό Καν Καν στις όχθες του Σηκουάνα και έχοντας δίπλα την ορθή παρέα -την λένε Βούλα- που θα σου δίνει και τις σωστές πάσες για να κάνεις τη σκέψη σου πιο συγκεκριμένη. Και πιο σωστή. Και απείρως πιο εύθυμη.
Βλέπεις και σημειώνεις. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής μα δεν αναγνωρίζεις ούτε ποιητή, ούτε ποίημα, ούτε κοινό. Ώρες μετά θα σου πουν πως η κάπως κίτσι εμφάνιση της Gaga με το Bonsoir Paris και την αναβίωση της Zizi Jeanmaire με το My thing in feathers, σε έβαζε απευθείας στο ροζόμαυρο τριπ. «Ξέχνα αυτά που ήξερες. Εδώ θα το πάμε αλλιώς. Κι αν σ’ αρέσει». Επίσης θα σου πουν τσάμπα οι εθνικοί τσακωμοί και αλαλαγμοί, τα ελληνικά εθνίκια απέφυγαν τα εγκεφαλικά, η επιλογή των Γάλλων να σύρει τις ομάδες μέσα στο ποτάμι «ακύρωσε» την εικόνα του πρώτου Έλληνα μαύρου σημαιοφόρου της εθνικής αποστολής να μπαίνει στο στάδιο, μια εικόνα δηλαδή που θα στοίχειωνε το ελλιπές κεφάλι τους για πάντα. Αντιθέτως, ουδείς τον (τους) είδε σχεδόν κρυμμένο (ους) πίσω από τη σημαία στα λίγα δεύτερα που του (τους) αναλογούσαν.
Είσαι παρατηρητής όμως και επιμένεις στο ζωντανό, το καταγράφεις και το αφηγείσαι με το ίδιο χάος που βλέπεις. Αφήνεις τη μια λέξη να ακουμπήσει την άλλη. Και όπου βγει.
Λαμπαδηδρόμος μυστήριος -δεν είναι ο Ευαγγελάτος, τσεκαρισμένο– διασχίζει το πάντα όμορφο Παρίσι με όποιον τρόπο βρει, περπατώντας, πετώντας, όχι κολυμπώντας. Τον πετυχαίνω να περνά από την Παναγία των Παρισίων σε κάποια (ξεχωριστά) εργαστήρια μόδας που θυμίζουν την ταινία που ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ήταν εμμονικός μόδιστρος, μετά κατεβαίνει στον δρόμο, κάποιοι χορεύουν και κουβαλούν μπαούλα Louis Vuitton (σε αποκλειστικότητα μη σου πω, καθότι ο μέγας χορηγός), περνά από τη μία πλευρά στην άλλη, σε κάποια εργαστήρια φτιάχνουν νομίσματα, από ότι μαθαίνουμε από τον «χαρισματικό» Χατζηγεωργίου (Γιώργο Καπουτζίδη λείπεις), από το ίδιο μέταλλο γίνονται και τα μετάλλια, άρα τι; τι γίνεται εδώ; μάντεψε. Εδώ σου λέει -βαθύ εκστατικό εθνικό τσουτσούριασμα- έφτιαξαν και τα μετάλλια του 1896. Το ακούω πολύ σοβαρά. Σκέφτομαι πως αυτό που βλέπω θα μου λειτουργούσε καλύτερα αν ήμουν εκεί. Πες το αίσθηση. Πες το και καημό, τι με νοιάζει.
Ακολουθώ τον τύπο με τη δάδα στις διαδρομές του. Μου το επιβάλει η οθόνη. Κάνει «απλωτές» πάνω από το Παρίσι. Πάνω από τη στέγη του Δημαρχείου. Μέσα στους δρόμους, δίπλα στον ποταμό. 500 χορευτές τον παρακολουθούν και θα κάνουν τα πάντα να πάρουν το μάτι μας από πάνω του. Δηλαδή; Σκέψου όποια κουλαμάρα. Μια χορεύει κάτω από μια ομπρέλα – όχι επειδή βρέχει συνέχεια, δεν ξέρω αν το είπα. Μια άλλη κάνει αθλοπαιδιές, μόνη της. Ένας είναι αγκαλιά με έναν στύλο ψηλά πάνω από την πόλη- όπως μας αποκαλύπτει η τηλεοπτική φωνή είναι ο κουασιμόδος, αναφορά στο pop culture της πόλης, οκ κατανοώ, πάμε πιο κάτω. Ο λαμπαδηδρόμος μπαίνει σε ένα θέατρο, σκηνές που θυμίζουν Ντελακρουά, liberté αναγράφει η οθόνη, αυτά τα συνθηματικά θα παίζουν κάθε τόσο για να μας εξηγούν αυτά που δεν καταλαβαίνουμε.
Η κάμερα αγκαλιάζει μια κυρία που χάνει το κεφάλι της -κλείσιμο του ματιού στην μεγάλη ιστορία του Γαλλικού Έθνους με τη συλλογή από γκιλοτίνες – αλλά και τους Gojira, με τις groove metal καταβολές τους. Ροκάρουν άγρια στα μπαλκόνια ενός επιβλητικού κτηρίου – χάζευα και δεν σημείωσα ποιο, να δεις που θα είναι κάνα σούπερ γνωστό και θα εκτεθώ. Κι αυτός ο «χαρισματικός» δεν εξηγεί και πολλά, ή όταν εξηγεί καλύτερα να μην εξηγεί. Αρχίζω και πιάνω τη βαθιά ειρωνεία. Φέτος όλα θα είναι αλλιώς. Κι αν σ’ αρέσει.
Περνάει ένα πλοίο, όχι αυτό με τους αθλητές, μια κυρία τραγουδά τα δικά της, η Ελβετίδα σοπράνο Marina Viotti με ενημερώνει το κοντρόλ, κόκκινα φωτορυθμικά ή πανιά, δεν τα ξεχωρίζω, τη (τους) λούζουν, οι ρόκερς είναι ακόμη εκεί, μια ανάσα αδέρφια χαώθηκα, άκου την Κάρμεν για τριάντα γαμάτα δεύτερα και ξεκουράσου.
Χρώματα, άνοιξη, βόλτα στον ήλιο όπως τραγουδά και η Θεοδοσία Τσάτσου, μείνε στο πρώτο γιατί ούτε άνοιξη είναι, ούτε ήλιο έχει, αντιθέτως η βροχή συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Μια σειρά από πολύχρωμα όμως ξυλοπόδαρα και αεροζογκλέρ πρώτου επιπέδου στα χρώματα του ουράνιου τόξου κάνουν ό,τι μπορούν. Είναι, μας λέει ο «χαρισματικός», μια γιορτή της σύγχρονης εποχής, μια αναφορά στον πλούτο της γαλλικής γλώσσας. Του τα γράφουν, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό.
Τώρα είμαστε σε μια βιβλιοθήκη. Πολύχρωμοι άνθρωποι διαβάζουν -ποιος έχει επιμεληθεί τα ρούχα, θα σκάσω- ψιλοχορεύουν κιόλας, η «μουσική είναι μια γέφυρα ανάμεσα στους ανθρώπους» κάτσε να πάω μια στην κουζίνα, δεν έχουμε εδώ χαρτομάντηλα, μόνο κρασί.
Ο λαμπαδηδρόμος εντωμεταξύ τα δικά του. Τρέχει, ανεβαίνει σκάλες, κατεβαίνει μπαλκόνια, προσπερνά κάτι περίεργους που παίζουν σχοινάκι ή απλώς τραμπαλίζονται on the road.
Η Γαλλίδα σταρ Αya Nakamura είναι όμως πάνω στη γέφυρα, προσωπικά δεν την ξέρω, αλλά δεν έχει καμία σημασία, προφανώς ούτε αυτή εμένα. Το κομμάτι δεν με ενθουσιάζει, μπουκάρει η μπάντα η προεδρική όμως και κάπως γίνομαι.
Ο λαμπαδηδρόμος είναι μέσα στο Λούβρο και γκουχ γκουχ σκέψου από που περνάει πρώτα. Από τη Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μήλου. Τα πολλά φιλιά μου στα κορίτσια.
Ήρθε η ώρα όμως να μπούμε πιο σχολαστικά στο ποτάμι και στο πιο βα-ρε-τό κομμάτι της διαδρομής. Θα το πω και δεν με νοιάζει. Μου λείπει το Στάδιο. Τότε που πέρναγε ένας-ένας κοιτούσε την κάμερα και χαμογελούσε και έστελνε φιλιά. Ο τσιφ σκηνοθέτης εδώ έχει ένα θέμα με τα κοντινά. Δεν τα αγαπά. Δεν τα θέλει. Δεν τα εκτιμά. Γι΄ αυτό και τα αποφεύγει. Με σταθερότητα.
Οι αποστολές μοιράζονται στα καραβάκια. Μερικές πιο μπαμπάτσικες δεν μοιράζονται, πάνε μόνες ή σχεδόν μόνες. Βγάζουμε τον χάρτη και κάνουμε ό,τι κάνουμε σε αυτές τις (ολυμπιακές) περιπτώσεις: Παίζουμε παιχνίδια γεωγραφίας. Έχεις πάει; Ξέρεις που είναι; Ξέρεις γιατί είναι εκεί που είναι; Δεν έχεις πάει;
Νησιά Κουκ (μόνο δύο άτομα διακρίνω, ο ένας κρατάει τη σημαία), Κονγκό (πέντε άτομα αυτοί, οι δύο κρατάνε τη σημαία), Σαλβαντόρ, Τζιμπουτί, Δανία, Εκουαδόρ -και η βροχή πέφτει, πέφτει- Ερυθραία, Ισπανία, Εσθονία, Αιθιοπία, Εσουατίνι- τι είναι το Εσουατίνι, που το βρίσκεις, α είναι η παλιά Σουαζιλάνδη κάπου ανάμεσα σε Νότια Αφρική και Μοζαμβίκη.
Νησιά Φίντζι, Φιλανδία, ξάφνου αλλαγή πλάνου ένας παίζει πάνω σε ένα βρεγμένο πιάνο, ξανά αλλαγή, έτσι θα μας πάει, πέρα δώθε, ο λαμπαδηδρόμος κοιτά μια τρύπα, κάποιος έκλεψε μάλλον την Τζοκόντα, τόση ώρα πέρασε, ακόμη στον Λούβρο είναι αυτός, γενικό πλάνο. Γεωργία, Σερβία, Γκάνα, Αγγλία -γέμισε το πλοίο αυτή από μόνη της- Γρενάδα, Γουατεμάλα και η βροχή πέφτει, πέφτει, όλοι με διάφανα αδιάβροχα, εντός και εκτός, Γουινέα, τόση ώρα -άχαστο- βλέπουμε στα πλάγια κάτι κεφάλια προφανώς βασιλέων να ξεπηδούν μέσα από το νερό, έτσι το λέω, συνεχίζουμε, Ονδούρα, Ιράν, Ιράκ -χωρίς γυναικεία εκπροσώπηση, γενικό πλάνο του ποταμού, Ισλανδία, Ιταλία- και αυτή σχεδόν μόνη στο πλοίο καθότι μεγάλη αποστολή, Τζαμάικα – βροχή ξεβροχή, τέτοιο χαμόγελο, κούνημα και κέφι ούτε στη Μύκονο, την πριν δεκαετίας.
Διακοπή. Προτείνουν να εστιάσουμε κάπου πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα. Δόξα σε όλους τους θεούς που παρευρίσκονται, πονοκεφάλιασα.
Ο λαμπαδηδρόμος μπαίνει σε ένα μουσείο που χάνεται τύπου στο χρόνο. Μετά μπαίνει και σε ένα αερόστατο. Και ταξιδεύει στο διάστημα, εκεί δηλαδή που χαλαρώνουν σε διαστημικό κενό διάφορα icons της παγκόσμιας κοινότητας, η φιγούρα του Μικρού Πρίγκιπα, η εικόνα του Ανθρώπου στο Φεγγάρι του Μελιές ή το άγαλμα της Ελευθερίας εκ Νέας Υόρκης.
«Θες κάτι να φας;» Λίγο να στρίψεις το κεφάλι για να απαντήσεις, νομίζεις πως κάποιος άλλαξε κανάλι. Τα Minions κάνουν τους δικούς τους ολυμπιακούς, το κρατάω ευλαβικά για τον απολογισμό με τις καλύτερες στιγμές. Όλα τα ωραία όμως τελειώνουν, επιστρέφουμε στο λιμάνι, κάποια πολύ σημαντικιά ερμηνεύτρια (η Γαλλίδα μέτζο-σοπράνο Axelle Saint-Cirel μου περνούν το ραβασάκι), τραγουδά τις κλασικές γαλλικές επιτυχίες των μεγάλων αγώνων, και όσο γίνεται αυτό παρατηρούμε κάποιες γυναικείες κεφαλές αγαλμάτων να ξεπηδούν και να «εξηγούν» τη γαλλική ιστορία, αλλιώς. Gisele Halimi, Paullere Nardal, Jeanne Barret, Louise Michel σημειώνω μερικές από αυτές τις σημαντικές γυναίκες που βοήθησαν το Γαλλικό Έθνος να βάλει μυαλό -όσο έβαλε κι αυτό-, μου αρέσει πολύ το ξεχωρίζω, να πάει στα καλύτερα, κι αν ο «χαρισματικός» καταλάβαινε πιο πολύ από αυτά που διάβαζε θα μου άρεσε και περισσότερο.
Sportivité. Τι λέγαμε πιο πριν για τα συνθηματικά που περνάνε από την οθόνη και σηματοδοτούν τις ενότητες; Ε, να, τώρα περνάει αυτό. Σχοινάκια, ποδήλατα, ρυθμική, σκέιμπορντ, άνθρωποι που αθλούνται γεμίζουν παραπλεύρως το ποτάμι, ενώ η κάμερα πεισματικά τους παρακολουθεί από την αρμόζουσα απόσταση.
Η κάμερα δείχνει έναν λευκό αρλεκίνο να κάνει μπρέικντανς. Ξάφνου σταματά και αρχίζει να τραγουδά. Αναγνωρίζω τον κόντρα τενόρο Jakub Józef Orliński που είχα δει πριν κάποιες μέρες στο Ηρώδειο. Ο «χαρισματικός» προφανώς δεν ήταν εκεί. Με το ζόρι αντιλαμβάνεται το είδος που τραγουδά ο τενόρος που αγαπά και τους χορούς.
Ας πάμε όμως στα πιο εύκολα. Στην ποταμίσια πασαρέλα της καρδιάς μας, τώρα περνά η Μαλαισία, το Μαρόκο, η Μοζαμβίκη, κάνε ένα κατ, ο Vin Diesel του The Fast and the Furius είναι στη σκηνή – τι εννοείς, δεν είναι αυτός, είναι κάποιος Γάλλος άλλος, ράπερ με μπάσα φωνή, κοίτα να δεις που θα στοιχημάτιζα.
Πάμε στο όγδοο μέρος. Festivité. Μόδα, πασαρέλα, νέοι σχεδιαστές, drag queens, αγόρια σε δωδεκάποντα, djs -που ποτέ δεν βλέπουμε από κοντά- μοντέλα ΑΜΕΑ, μοντέλα κάθε ύψους και διαστάσεων, οι εμπλεκόμενοι σε συζητήσεις περί woke ατζέντας παρακαλώ πολύ να πάρουν τη θέση τους, ήρτεν η ώρα τους.
Σκέφτομαι τους θεατές στις «σκληροπυρηνικές» χώρες που παρακολουθούν. Ψηφίζω ναι.
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο τουίτερ. Οι αναμνήσεις της δικής μας «καλύτερης όλων» έναρξης σε Ολυμπιακούς Αγώνες έχει ξεπεράσει κάθε ταβάνι – η αλήθεια είναι ότι κάπως και εγώ το αναπολώ, α ρε Παπαϊωάννου.
Επιστροφή στα δικά μας, τα Γαλλικά. Νέα Ζηλανδία, Ομάν, Ουγκάντα, σαν να πήρε το μάτι μου και την ομάδα Προσφύγων, η Παλαιστίνη στο ίδιο καράβι με Παναμά, με Παπούα Νέα Γουινέα και Παραγουάη. Γενικό πλάνο – οι αθλητές χορευτές δρόμου μάλλον αποχώρησαν, νύχτωσε κιόλας, Τα νησιά του Σολομώντος, Σαμόα σκέτο, Σαμόα Αμερικάν, Σενεγάλη. Ρίχνουμε κλεφτές ματιές στην πασαρέλα των νέων δημιουργών – πιο αργή και από τα καράβια. Σευχέλες, Σιέρα Λεόνε, Σλοβακία, Σομαλία – χωρίς γυναίκες. Τανζανία άντε και τελειώνουμε, είμαστε στο ταφ κουράγιο αδέρφια. Τόγκο, Τρινιτά και Τομπάκο, Τυνησία και Τουρκία, Ουρουγουάη, Virgin Island US, Vietnam πάμε δυνατά ως τη 200η χώρα, την Υεμένη -χωρίς γυναίκες κι αυτή-, Ζιμπάμπουε, Αυστραλία, Αμερική και τέλος η διοργανώτρια, η Γαλλία.
Απλώς να ενημερώσω πως ο μυστηριώδης λαμπαδηδρόμος μόλις πέρασε από την πασαρέλα των νέων δημιουργών, χόρεψε και κουνήθηκε εξόχως και προχώρησε μπροστά.
Να συνδεθούμε με την Ταϊτή στην οποία και θα πραγματοποιηθεί το σερφ – ο Σηκουάνας αδυνατούσε να σηκώσει τα πανιά και είπαν aucun problème, μπορούμε να μετακομίσουμε στο Teahupo’ο με τα ωραία κύματα και τη μοναδική φυσική ομορφιά (χαιρέτα τη)
Ένα καραβάκι μου έλειψε πάντως. Τα αστέρια της Ευρώπης συγκεντρώνονται γύρω από τον Πύργο του Άϊφελ, οι χορευτές επιστρέφουν με Flashdance φορεσιές στους παράπλευρους του ποταμού δρόμους, χορεύουν, η γιορτή της διαφορετικότητας επισημαίνει για 89η φορά ο «χαρισματικός» και μετά αποφασίζει να μας διηγηθεί αυτά που ξέρει για το Eurodance. Αξέχαστη στιγμή, θα το βάλω στα καλύτερα γιατί έχω κενά και πρέπει να τα γεμίσω.
Επιστροφή στην πασαρέλα ή κάπου εκεί κοντά, ένας μπλε Ινδός, που είναι ο Διόνυσος τελικά, υπενθυμίζει στον κοινό τη σημαντικότητα και την αναγκαιότητα της Eurovision. Οι Γάλλοι όμως είναι και σοβαροί, μην το ξεχνάμε, γι αυτό ας πάμε σε μια αυτοσχέδια νησίδα μέσα στο ποτάμι, κάποια θα μας τραγουδήσει το Imagine, η Juliette Armanet δηλαδή, παρέα με τον Sofiane Pamart στο πιάνο, και άκουσον άκουσον, θα της κάνουμε και γκροπλάν να το θυμάται.
Solidarité και λίγο ακόμη κουράγιο πλησιάζουμε(;) στο τέλος αφού πρώτα διασχίσουμε μαζί με τον μεταλλικό ιππέα και το ατομικό του καταμαράν, τα έξι χιλιόμετρα μέσα στο ποτάμι που του υποσχέθηκαν και τα άλλα δεν ξέρω πόσα με το άλογο- αν είναι ο ίδιος δηλαδή γιατί “κατεβαίνω- ανεβαίνω” δεν είδαμε.
Ολυμπιακός ύμνος στα ελληνικά με την χορωδία του Γαλλικού Τυρνάβου και Sollenite ήρθε η ώρα της αυτοκτονίας με τις ομιλίες, κάποιοι είναι σίγουροι πως κατέχουν τη δημοκρατία και το ολυμπιακό ιδεώδες και ομιλούν ευθαρσώς γι αυτά, τιμή και δόξα όμως και μεγάλη συμπόνια στα παιδιά που κρατούν τις ομπρέλες – ένα μπραφ να γίνει και έχουν γίνει viral μέχρι το τέλος του κόσμου.
Ρε συ βρέχει ακόμη; Τον ασταμάτητο σου λέει, και περνάμε φίλοι και φίλες στη σκούνα με τους τέσσερις επώνυμους λαμπαδηδρόμους. Σερένα Γουίλιαμς, Καρλ Λιούις και τα άλλα παιδιά. 24 αθλητές στη σκυτάλη, μεταξύ αυτών εκεί προς το τέλος, ο Τσάρλς Κοστ, ο γηραιότερος Γάλλος Ολυμπιονίκης, στα 100 του χρόνια, ο αθλητής του τζούντο Teddy Riner και η σπρίντερ Marie-José Pérec, να ανάψει κάποιος τη φλόγα όμως πια, την ανάβει, ένα μπαλόνι σηκώνεται ψηλά- μαζί με τη φωτιά, θα μείνει εκεί όλες τις μέρες, μπράβο στις αντοχές του, έχουμε όμως και το μεγάλο comeback της χρονιάς να περιμένει ψηλά, δίπλα στον πύργο τον διάσημο, τον απίθανα φωταγωγημένο και κοίτα να δεις που…
Η καλύτερη στιγμή αυτής της γιορτής ήταν στο τέλος της. Γιατί μπορεί να φταίει το τραγούδι, το Hymne à l’amour της Edith Piaf, μπορεί οι μπλεγμένες εικόνες από όσα προηγήθηκαν- κουρνιαχτό σε φουρτουνιασμένο εγκέφαλο, η ανακούφιση και η τρυφεράδα όμως που έκρυβε αυτή η εμφάνιση της Céline Dion μόνο ανέλπιστη θετικότητα στο πάρα πέντε έκρυβε. Και το λέω εγώ που μεγαλύτερο hater της περσόνας της δεν θα βρεις (ωραίο και το doc της παρεμπιπτόντως, μα τι έχω πάθει;).
Τελικά όμως ποιος ήταν ο μεγάλος νικητής; Η Σελίν; Η βροχή; Τα Minions; Οι απανταχού γουόκηδες; Tο drag; Η συμπερίληψη; Ο αθλητισμός γενικά; Ειδικά; Τα καράβια που περνούσαν ατελείωτα; Εσύ αποφασίζεις – εγώ, κάπου, να σου πω, κουράστηκα.
