Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα λατρεία για τους σκύλους. Δεν περπατούσα καλά καλα, κι όπου έβλεπα σκυλί έτρεχα κατά πάνω του για αγκαλιά, με είχαν δαγκώσει κιόλας τότε κανά δυο, αλλά δεν πτοηθηκα ποτέ. Η μαμα μου όμως δεν ήθελε ζώα στο σπίτι, κι έτσι μεγάλωσα με το απωθημένο. Θυμάμαι πήγαινα όσο πιο συχνά μπορούσα στο σπίτι των θείων μου που είχαν σκύλο, αλλά φυσικά αυτό δεν μου ήταν ποτέ αρκετό. Και φτάνουμε στο 2001, φοιτήτρια πλέον στην Perugia, και μια μέρα με ρωτάει μια φίλη μήπως θέλω ένα κουτάβι American bulldog. Ούτε που είχα ιδέα τι ήταν. Και φυσικά είχα επίγνωση ότι εξωτερικό και ιατρική ήταν απαγορευτικά για σκύλο. “Εντάξει, θα πάω να τα δω μόνο”, σκέφτηκα. Δεν θα τη ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Ένα σωρό κουτάβια μαζί και σε μια άκρη μόνος του αυτός, μια σταλια άσπρη μπάλα με δύο μαύρες βούλες στην πλάτη. Δεν τον ήθελε κανεις γιατί ήταν ο τελευταίος της γέννας, πολύ μικρότερος από τα αδέλφια του, Αργότερα έμαθα ότι σε αυτές τις ράτσες συνηθίζουν να διαλέγουν τα πιο μεγαλόσωμα. Μάλιστα τον είχαν βγάλει “mezza celllula” (=μισό κύτταρο) γιατί έλεγαν πως δεν θα ζήσει. Εγώ απο την άλλη πάντα ονειρευόμουν να αποκτήσω έναν λευκό μεγάλο σκύλο. It was love at first sight. Δεν το σκέφτηκα καν. Την επόμενη μέρα τον είχα πάρει σπίτι. Κι έτσι ήρθε στη ζωή μου ο Blu.
Ο Swoober, που ειναι γιος του ήρθε στη ζωή μου πολύ πιο προγραμματισμένα. Είχε φτάσει σχεδόν 10 χρόνων ο Blu, και ηθελα να έχω κάτι δικό του. Όχι εγωιστικά, περισσότερο απο υπερβολική αγάπη θα έλεγα. Έτυχε κιόλας τότε να βρεθεί θηλυκό για ζευγάρωμα, και από τα 11 κουτάβια που γεννήθηκαν, διάλεξα αυτό που έμοιαζε περισσότερο στον Blu.
Όσο για τη Zizzy, πριν μερικούς μήνες, έχοντας χάσει τον Blu απο καρκίνο το καλοκαίρι, και με τον Swoober σε κατάθλιψη, την είδα σε μια φωτογραφία στο Instagram. Αδεσποτάκι, την είχε στο σπιτι της η Εριέττας Κούρκουλου, η οποία να σημειώσουμε κάνει απίστευτο έργο με το “save a Greek stray”. Ολα έγιναν πολύ γρήγορα, ξεκίνησε σαν φιλοξενία, αλλα ήξερα απο την αρχή ότι η μικρή ήρθε για να μείνει.
Η πρώτη μέρα στο σπιτι με τον Blu ήταν παράξενη και για τους δύο. Θυμάμαι στο αυτοκίνητο, μόλις τον είχα πάρει, τον είχα αγκαλιά και έκλαιγε συνέχεια. Μετά από λίγες ώρες όμως είχαμε ήδη γίνει αυτοκόλλητοι. Μου φαινόταν απίστευτο που είχα επιτέλους έναν σκύλο ολόδικο μου. Απίστευτο συναίσθημα. Βέβαια, η συνεννόηση δεν ήταν πάντα εύκολη. Τα bulldog ειναι απίστευτα ξεροκέφαλα. Βοήθησε πάρα πολύ η εκπαίδευση. Η πρώτη μέρα με τον Swoober ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Δεύτερο αρσενικό στο σπίτι, και μάλιστα τέτοια ράτσα, όλοι μου έλεγαν ότι είναι καθαρή τρέλα, αλλά τελικά απέκτησαν φοβερό δέσιμο μεταξύ τους. Με τη Zizzy πλέον ήταν piece of cake. Ήξερα κι εγω πλέον πολύ περισσότερα, είναι και αυτή πανέξυπνη και πολύ καλός χαρακτήρας και με τον Swoober δέθηκαν αμέσως. Τον βοήθησε παρα πολύ να ξεπεράσει (όσο γίνεται) την απώλεια του Blu.
Σταμάτησα να έχω χαλιά στο σπιτι, αν αυτό σας λέει κάτι. Τους αρέσει να τρώνε τα πάντα. Ειδικά άμα τρώω κάτι εγώ ό,τι και να είναι αυτό θα το φάνε και αυτά. Τα αμερικάνικα bulldog είναι απίστευτα λαίμαργα, λες και πεινάνε ασταμάτητα ένα πράγμα. Και δεν μασάνε. Καταπίνουν κατευθείαν. Ακόμα και ολόκληρο hamburger ή hotdog!
Και ο Blu και ο Swoober, (τώρα πια μόνο ο Swoober) εκδηλώνουν την χαρά τους με τον ίδιο τρόπο. Κουνάνε την ουρά τους κυκλικά. Η Zizzy χοροπηδάει πάνω σου σαν ελατήριο. Όταν έχουν νεύρα απλά με αγνοούν, για παράδειγμα όταν τους αφήνω μέρες, ειδικά ο Blu μού κρατούσε μούτρα και μια ολόκληρη μέρα. Δε μου έδινε απολύτως καμία σημασία.
Τα bulldog, έτσι και τα άφηνα, πηδάγανε κι αυτά στο κρεβάτι και χωνόντουσαν ανάμεσα, όσο πιο κοντά μου γίνεται. Γενικά ειναι ράτσα που δένεται παθολογικά με ένα άτομο μόνο. Αρρώστια! Ειναι λες και αποκτάς ουρά! Η Zizzy είναι πολύ πιο ανεξάρτητη.
Από θυσίες άπειρες. Έχω ταξιδέψει σε βαγόνι τρένου με ποδήλατα για να είμαι μαζί με τον Blu, έχω χάσει διακοπές, δεν έχω παει στη δουλειά μου για τον πάω στον κτηνίατρο, δεν έχω πάρει αεροπλάνο και έχω ταλαιπωρηθεί απίστευτα με αυτοκίνητα και πλοία για να τους πάρω μαζί, έχω στερηθεί πολλές φορές πράγματα που θα ήθελα προκειμένου να μη λείψει τίποτα στα σκυλιά. Το χειρότερο ήταν όταν αρρώστησε ο Blu. δυόμιση εφιαλτικοί μήνες, κάθε μέρα στον κτηνίατρο για θεραπείες, το χειρουργείο και το τελευταίο διάστημα να του αλέθω φαγητό και να τον ταΐζω με σύριγγα. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε μια φορά όμως.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια φορά ο Blu, στην Ιταλία ήμουν ακόμα, λύθηκε από το λουρί και μου έφυγε τρέχοντας μέσα σε μια αυλή από παιδικό σταθμό την ώρα του σχολάσματος. Παιδάκια και γονείς να ουρλιάζουν κι αυτός να το βρίσκει πολύ διασκεδαστικό και να τρέχει σαν τρελός. Με τον Swoober, τελευταία φορά πρόσφατα μου έφαγε το αγαπημένο μου δερμάτινο μπουφάν. Ούτε ξερω πώς τα κατάφερε ο άτιμος.
Η Zizzy, ευτυχώς σταμάτησε νωρίς να κανει ζημιές, θυμάμαι όμως μια μέρα που με είχε κάνει έξαλλη γιατί είχε φάει μέσα σε ένα απόγευμα τα καλώδια από την καφετιέρα και το σύστημα για το αφρόγαλα. Ευτυχώς που δεν έπαθε και τίποτα το χαζό.
Τον Blu τον φωναζα Patata κι ενα σωρό γλυκολογα ιταλικά, γιατί του μιλούσα ιταλικά περισσότερο, μέχρι που γυρίσαμε Ελλάδα. Στη συνέχεια υπήρξαν διάφορα παρατσούκλια, τα οποία τα έβγαζε ο τότε φίλος μου, όπως στρουμπόσαυρος, Jurassic, κύριος Βlulakis, Richard Parker επειδή έμοιαζε με τη τίγρη απο το Life of Pi.
* Η Λουσίλα Κόμη είναι γιατρός αναισθησιολόγος.
