Ο Albert Einstein υποστήριζε πως αν και δεν γνώριζε κάτι για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν πεπεισμένος πως ο Δ’ θα γινόταν με ξύλα και πέτρες. Ευχή όλων είναι η ώρα του Δ’ να αργεί, ωστόσο για τον Γ’ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο νέος γύρος συγκρούσεων και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα είναι γεγονός εδώ και μερικά χρόνια με τις υπερδυνάμεις του κόσμου να πολεμούν, αυτή τη φορά σε ψηφιακές ατραπούς. Τη θέση των τυφεκιοφόρων έχουν πάρει χάκερ που πρέπει να αντιμετωπίσουν όχι νάρκες ή πολυβόλα αλλά πολύπλοκα συστήματα προστασίας προκειμένου να φτάσουν τον στόχο τους. Που δεν είναι η κατάληψη ενός οχυρού ή μιας πόλης αλλά η απόκτηση πολύτιμων πληροφοριών και η πρόκληση φθοράς στον αντίπαλο.

Ρωσία, Κίνα, Κορέα και βέβαια ΗΠΑ είναι ορισμένοι από τους «σοβαρούς» παίκτες της παρτίδας πόκερ που παίζεται χρόνια τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η καθεμία έχοντας στρατολογήσει τους καλύτερους και ικανότερους κατά τη γνώμη της χάκερ και κράκερ, προσπαθεί να «μετρήσει» τις άλλες οι οποίες φυσικά κάνουν ακριβώς το ίδιο. Οι συγκρούσεις που έχουν προβληθεί περισσότερο είναι εκείνες ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ: αμφότερες οι χώρες αλληλοκατηγορούνται για επιθέσεις στα συστήματά τους, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι κατά καιρούς υπαίτιοι προστατεύονται από την άλλη πλευρά. Τελευταίο επεισόδιο στο όλο σήριαλ μια σειρά από επιθέσεις που ξεκίνησαν το 2012 και είχαν στόχο εταιρείες με τις οποίες συνεργάζεται ο Αμερικανικός Στρατός για τη μεταφορά του προσωπικού του, εταιρείες που μεταφέρουν προφανώς και πολίτες.

Οι σχέσεις των δύο χωρών είναι αρκετά τεταμένες και βέβαια περιστατικά σαν κι αυτά έρχονται να ρίξουν κι άλλο λάδι στη φωτιά. Αν γίνεται τίποτα; Ακριβώς αυτό: τίποτα. Τον Μάιο ο Αμερικάνος εισαγγελέας Eric Holder ανακοίνωσε πως είχε στοιχεία για πέντε υπαλλήλους του Κινεζικού Στρατού οι οποίοι είχαν παρεισφρήσει στους σέρβερ μεγάλων αμερικανικών εταιρειών κλέβοντας εμπορικά μυστικά. Ο Holder είχε δεσμευτεί να φέρει την πεντάδα ενώπιον της αμερικανικής Δικαιοσύνης όμως το Associated Press τον διέψευσε πανηγυρικά την προηγούμενη εβδομάδα αποκαλύπτοντας ότι όλοι τους χαίρουν άκρας υγείας και κάνουν τη ζωάρα τους, ελεύθεροι εννοείται, κάπου στην Κίνα. Περιπτώσεις σαν κι αυτή προκύπτουν σχεδόν σε μηνιαία βάση. Οι Αμερικάνοι εντοπίζουν χάκερ να βολοδέρνουν στα συστήματά τους, τους διώχνουν, τους ακολουθούν και μόλις φτάνουν έξω απ’ την Κίνα χάνουν κάθε ίχνος.

Το μόνο βέβαιο με το διαδίκτυο είναι πως αν μια χώρα δεν θέλει να βρεθεί κάτι που βρίσκεται εντός του «χώρου» της, τότε αυτό δεν θα βρεθεί ποτέ. Όπως έχει γίνει με τις ταυτότητες Κινέζων, Κορεατών και Ρώσων χάκερ που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, έχουν εξαπολύσει κατά καιρούς επιθέσεις ενάντια σε οργανισμούς, εταιρείες και κυβερνητικές υπηρεσίες κρατών του δυτικού κόσμου. Ενέργειες σαν κι αυτές θα εξακολουθήσουν να γίνονται, κυρίως διότι ακόμα κι οι ισχυρότερες χώρες δεν είναι σε θέση να προστατευτούν αποτελεσματικά. Εξ’ άλλου για μια τέτοιου τύπου κυβερνοεπίθεση, δεν απαιτούνται δα τίποτα πυραυλικά συστήματα, αεροπλάνα, Ναπάλμ και πυρηνικά υποβρύχια. Ένα δυνατό τιμ από ευφάνταστα χακερόνια να ‘χει κανείς (ναι, ΟΚ, όχι προφανώς πεντέξι άτομα…) και θα ‘ναι σε θέση να δει τους αντιπάλους να περνούν δύσκολα. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ιδού γιατί ο θείος Άλμπερτ μιλούσε για τον Δ’ και όχι για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο,  πού να φανταστεί ο άνθρωπος ότι τα όπλα του θα ‘ταν τα πληκτρολόγια και τα ποντίκια;