“Μα δεν έλεγα τίποτα άλλο;”. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου καθώς εκτυλισσόταν η πασαρέλα της Mary Katrantzou. Δεν σκέφτηκα “αριστούργημα”, δεν σκέφτηκα «Παναγία μου αυτό το θέλω” (όχι μην πω ψέματα, το τελευταίο το σκέφτηκα. Το σκέφτομαι συχνά βλέποντας επιδείξεις), σκέφτηκα ότι ίσως αν είχα ευχηθεί να βρω στον δρόμο μια δέσμη με χαρτονομίσματα να είχε γίνει και αυτό. Γιατί ναι, το είχα πει πολλές φορές, η σχεδιάστρια έπρεπε, ίσως και νωρίτερα, να κάνει ένα διάλειμμα από τα digital prints.
Οι τάσεις τις οποίες η Κατράντζου δεν άφησε να προσπεράσουν χωρίς να τις τιμήσει ήταν η γενικότερη επικράτηση μιας “occult” αισθητικής, που παρατηρείται και στη μουσική και την ποπ κουλτούρα γενικότερα, τα metallics που προσάρμοσε περισσότερο σε αναφορές από αρχαίους μύθους και πολιτισμούς παρά στις επιταγές του φουτουρισμού ακόμα και στο ανδρόγυνο look που δοκίμασε, και τα oversized πανωφόρια που έριξε πάνω από τα μακριά “μυστικιστικά” φορέματα και πιέτες. Οι συμβολισμοί που αποτέλεσαν το σημείο-κλειδί της κολεξιόν δεν περιορίστηκαν εκεί που ήταν περισσότερο αναμενόμενοι, δηλαδή στις πιο αέρινες, “τελετουργικές” φόρμες, αλλά ακόμα και σε φούτερ και μίνι σε γραμμή Α.
Το κλείσιμο του σόου της Μαίρης Κατράντζου επιφύλαξε και την έκπληξη που όλοι συζητούν ακόμα και σήμερα σχεδόν δύο μέρες μετά την επίδειξη: Τα ηχεία να παίζουν δυνατά τη φωνή της Μαρινέλλας να τραγουδά “να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα κι εσύ περνάς στους δρόμους με το μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα” χωρίς να σετάρεται με κανένα φολκόρ ελληνικό ή έστω αμερικάνικο στην εικόνα ή το art direction. Ένα inside joke; Ένα μυστικό για μυημένους; Ένα αγαπημένο τραγούδι; Μπορεί κάτι από όλα, μπορεί και όλα – για τους editors στην Ελλάδα, φυσικά, “κάτι για να μας κάνει υπερήφανους”.
*Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό Instagram της Μαίρης Κατράντζου.
