Το Μέλλον Είναι Εδώ

Δεν πρόλαβα: να πάρω αναμνηστικά της διοργάνωσης/ να κάνω λίγο shopping, να στηρίξουμε όσο μπορούμε τους συγκάτοικους στην κρίση ισπανούς hermanos/ να φάω μια παέγια της ώρας/ να φωτογραφηθώ στην πλατεία Cibeles, εκεί που η αχώνευτη Ρεαλ πανηγυρίζει τις κούπες/ να πάω, έστω, μια βόλτα στο Μπερναμπέου/ να κάνω την κλασική μπαρότσαρκα από το Callao μέχρι το Malasaña/ να στριφογυρίσω στα στενά της Latina (κατά προτίμηση Κυριακή μεσημέρι)/ να περπατήσω λίγο την Chueca, το μαδριλένικο gay district – από το οποίο ξεκίνησε κάποτε το πολιτιστικό κίνημα Movida με προεξάρχοντα τον Αλμοδόβαρ – κι εξελίχθηκε στην it γειτονιά της πόλης χωρίς να χρειάζεται δήλωση συγκεκριμένου σεξουαλικού φρονήματος/ να πάω ένα Prado ή ένα Thyssen τις μέρες που δε θα έχει αγώνες/ να μετανιώσω ή να προβληματιστώ για τα λίγα ρούχα που πήρα, φύσει απαισιόδοξος.

Δεν τα πρόλαβα όλα αυτά γιατί πίστευα πώς θα μεναμε τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της εβδομάδας στη Μαδρίτη. Πώς με κάποιον τρόπο, βασικά με την κεκτημένη ταχύτητα της πρώτης φασης, θα τους καταφέρναμε τους Σέρβους. 

Στον περιβάλλοντα χώρο του Παλάθιο Ντε Λος Ντεπόρτες

Κι εντός αυτού του φοβερού, εντελώς NBA, γηπέδου

Στο πλευρό της Εθνικής (για άσχετη δουλειά ήρθαν τα παιδιά, να μη στηρίξουν και λίγο Πρίντεζη;)

Το μεσημέρι της Κυριακής ρώτησα τον μπασκετικό αναλυτή που σέβομαι τη γνώμη του περισσότερο απ’ όλους. «Το φοβάσαι;».  Μου απάντησε: «Να σου πω την αλήθεια όχι, νομίζω θα κερδίσουμε». Η βραδιά απέδειξε άστοχη την απάντησή του. Αλλά, το θέμα μας, και ίσως όλο το θέμα του προχθεσινού ματς, είναι πόσο λάθος ήταν η ερώτηση. Τι πάει να πει «το φοβάσαι;»; Πώς τολμάς να ρωτάς έτσι όταν παίζεις με τη νο.1 μπασκετική δύναμη στον πλανήτη; Πάνω από Αμερικές, Ισπανίες και οτιδήποτε άλλο – μια δεξαμενή που ακόμα κι αν περάσουν 100 πόλεμοι από πάνω της, ακόμα κι αν η αθλητική παγκοσμιοποίηση αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά των σχολών σε όλα τα σπορ, εκείνη θα βγάζει πάντα υλικό. Ίσως όχι τόσο συχνά πια ανεπανάληπτα αστέρια, αλλά σίγουρα παίκτες που ξέρουν πολύ καλά τα βασικά. Αν διαφωνείτε, πείτε λίγο Νίκολα Κάλινιτς να δω κάτι (με αδερφό πολίστα, μπαμπά πρώτο νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη που πινγκ πονγκ που δεν ήταν από την Ασία και μαμά βολεϊμπολίστρια όπως μας ενημέρωσε στο νυχτερινό τραπέζι της ήττας ο Βασίλης Σκουντής). Δεν νομιμοποιούμαστε, δεν έχουμε τα κιλά να παίρνουμε αψήφιστα έναν τέτοιον αντίπαλο. Δε λέω ότι το έκανε η ομάδα και ο κόουτς, είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και σοβαροί για να το διαπράξουν. Αλλά είναι αδύνατον στην εποχή των σόσιαλ μίντια να μείνεις εκτός της περιρρέουσας ατμόσφαιρας που ήδη έπαιζε τον μικρό τελικό κι άκουγε τον εθνικό ύμνο στην απονομή του χάλκινου μεταλλίου. Ίσως γι’ αυτό η ομάδα παρουσιάστηκε λίγο βουτυρένια για τέτοιο ματς. Ίσως γι’ αυτό έφαγε 90, σκορ απίστευτο όταν το ελληνικό μπάσκετ παίζει νοκ άουτ παιχνίδι. Ίσως γι’ αυτό δεν υπήρχε απόθεμα ενέργειας για να γυρίσει το ματς. Ίσως, μάλιστα, κανείς δεν είχε στο μυαλό του ότι θα χρειαστεί κάτι τέτοιο. Ανθρώπινα είναι όλα αυτά και στα σπορ έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν πάντα. Κάποιος που είναι σε mood παρέλασης να την παθαίνει από κάποιον που έχει πορωθεί από την «ταπείνωση» (στην προκειμένη περίπτωση οι 3 ήττες που είχαν στο τουρνουά οι Σέρβοι).

Η πικρή συνέντευξη τύπου μετά το ματς

Πάει όμως αυτό, τέλειωσε. Πέντες νίκες – μία ήττα, έξω. Ούτε ψώνια, ούτε Prado, ούτε παέγια. Στην σόσιαλ αρένα διαπιστώνω ανοχή, πίστη και συμπάθεια. Ευτυχώς. Γιατί αυτή η σφαλιάρα είναι διαφορετική από εκείνες που φάγαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δε χάσαμε ούτε από απίθανους όπως ήταν οι Νιγηριανοί στο Καράκας, ούτε μπλεχθήκαμε στην επιλογή αντιπάλου όπως πριν τέσσερα χρόνια στην Τουρκία, ούτε χαθήκαμε στη μετάφραση όπως πέρυσι μετά τον τραυματισμό του Σπανούλη και την απομόνωση του Τρινκιέρι στη Λιουμπλιάνα. Χάσαμε από την ομάδα του ψυχάκια πλην απίθανου στην καλή του μέρα Τεόντοσιτς (μυστικό να παίζει στο 2 και να μην είναι αυτός ο μόνος οργανωτής), του βετεράνου Κρστιτς, του αποτελεσματικού Son Of Anarchy Ραντούλιτσα, του παίκτη–ορχήστρα Μπιέλιτσα κι αυτού εδώ…

Καλπάζον άτι

Ανοίγει παρένθεση: το μπάσκετ πια, ειδικά όπως το παίζουμε στην Ευρώπη, έχει γίνει μαθηματικά. Προέχει το διάβασμα και η κυνική εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου. Αυτό σκοτώνει τους σκόρερ, αποδυναμώνει τους σολίστες. Ελπίζουμε να τη γλιτώσει ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Αυτό το, χάρμα οφθαλμών, καλπάζον άτι που υποδέχεται από τη νέα σεζόν ο Ζοτς στην Κωνσταντινούπολη. Αυτός ο τύπος που μας σκότωσε την Κυριακή το απόγευμα με θράσος που θύμιζε… Ας το κόψω εδώ γιατί θα αρχίσω τις ιεροσυλίες.

Το ποτήρι λοιπόν είναι μισογεμάτο. Γιατί θα έχουμε πάντα τη Σεβίλλη. Στην εικόνα της οποίας παγιδευθήκαμε τελικά, αλλά την κρατάμε κάβα για τα επόμενα καλοκαίρια. Υπάρχει η μαγιά, Καλάθης-Αντεοκούνμπο δηλώνουν παρόντες-στρατιώτες, κάποιοι από τη φουρνιά των 82-83 (Μπουρούσης, Καϊμακόγλου, Ζήσης, Σπανούλης) θα μείνουν να κάνουν τις μάνες του λόχου, αν λυθεί κάποια στιγμή και το θέμα Κουφού είμαστε πολύ καλά. Και κυρίως έχουμε έναν προπονητή με διάθεση να βάλει τη σφραγίδα του σε κάτι διαφορετικό, να μην πάει με την ευκαιριακή πεπατημένη, να γαλουχήσει και να γαλουχηθεί με τα παιδιά του. Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως το 2014 να είναι ένα νέο 2004, τότε που ο αποκλεισμός στους 8 των Ολυμπιακών είχε θεωρηθεί χαμένη ευκαιρία. Αλλά, η ομάδα ψήθηκε δίπλα στον Παναγιώτη Γιαννάκη και θυμάστε καλά τι έγινε τα επόμενα χρόνια. Απλά, να μείνει ο κόουτς ε;

 Όσο για την πικρόχολη δημοσιογραφική κακία στα σόσιαλ μίντια που τσίμπησαν και κάποιοι διεθνείς, μάλλον πολλή σημασία δώθηκε στα οπαδικά πιστοποιητικά που κατατέθηκαν με στόχο τον Βασιλακόπουλο. Η ύπαρξη της περίφημης wild card είναι «επιλήψιμη» γιατί αφαιρεί κύρος από τις διοργανώσεις, όχι από εκείνον που κάνει χρήση του δικαιώματός της. Κι έχει σημασία τις αντιρρήσεις να τις εκφράζεις στο timing του διαφωνούντα, όχι σε εκείνο του νεκροθάφτη.

Plaza Mayor

Παντού billboards με τους παίκτες της “φούρια ρόχα”

Κατά τα άλλα η Μαδρίτη, όπως έγραφα και στην προηγούμενη ανταπόκριση, υπέροχη. Γεμάτη ζωή, με τους τουρίστες να συνωστίζονται στην Πουερτα Ντελ Σολ και στην Πλάθα Μαγιόρ ανηφορίζοντας στους εμπορικούς δρόμους μέχρι την Γκραν Βία. Κρύβοντας επιμελώς τα σημαδία της κρίσης που πλην της επαιτείας δεν είναι ορατά στο ανέμελο τουριστικό μάτι. Με τους παίκτες της Εθνικής Ισπανίας να είναι παντού: σε τεράστια billboards στους δρόμους, σε ομοιώματα φυσικού ύψους στις βιτρίνες των μαγαζιών με αθλητικά είδη, στο μετρό και στην τηλεόραση. Στα ταπάδικα ο κόσμος ξεδιψά πετώντας κλασικά τις χαρτοπετέτες στο πάτωμα, όπως στο εξαιρετικό El Tigre που πήγα  συστημένος κι έκπληκτος διαπίστωσα ότι τα περιεχόμενα της παρακάτω εικόνας κοστίζουν 2.5 ευρώ.

Η El Pais έχει τρισέλιδο αφιέρωμα στην πιάτσα γύρω από το πολιτιστικό κέντρο Conde Duque που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την Πλάθα Εσπάνια. Κι όντως εκεί γίνεται ένας μικρός χαμός. Τραπεζάκια έξω, μπίρες και sidra, τσιμπολογήματα, κρυφές πλατείες που διαδέχονται η μια την άλλη και συνυπάρχουν οικογένειες, φοιτητές, τριαντάρηδες, σκυλιά, παιδιά που παίζουν μπάλα κι έφηβοι με σκέιτ. Κάπως σαν μεταμοντέρνα εκδοχή της συνοικιακής αθηναϊκής πλατείας των ‘80s που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου ότι οι Ισπανοί τα χοντρά προβλήματά τους με την πόζα τα έχουν λύσει. Όχι ότι δε θα βρεις εδώ (στη Σεβίλλη απουσιάζαν παντελώς) τα αγόρια με το Urban Outfitters look και τις επιμελώς περιποιημένες γενειάδες ή τα κορίτσια – κλωνους της Lana Del Rey. Θα τους δεις στα πέριξ της οδού Φουενκαράλ με τα μοδάτα μαγαζιά, η αντίστοιχη οδος Σεράνο αποκαλείται «ο δρόμος του χρυσού» γιατί έχει όλες τις πανάκριβες φίρμες στις απλησίαστες μπουτίκ. Όλοι όμως, μοδάτοι και μη, τα Παρασκευοσάββατα βγάινουν από τους σταθμούς του μετρό κρατώντας πλαστικές σακούλες. Μέσα έχουν μπίρες, αλλά κια μπουκάλια με αλκοόλ, αναψυκτικά, χυμούς, πάγο, όλο το kit.Το botellon στις πλατείες υποτίθεται έχει απαγορευθεί εδώ και χρόνια, αλλά τα παιδιά της κρίσης δεν έχουν την πολυτέλεια να πληρώνουν τα ποτά τους στα μαγαζιά. Ή τουλάχιστον όχι όλα τα ποτά της βραδιάς.

Τα βράδια στα ταξί ακούγεται αθλητικό ραδιόφωνο, τα “hijos de puta” δίνουν και παίρνουν, αφού πια η Ατλέτικο δεν είναι παρακατιάνη αλλά έχει επιστρέψει στο κλαμπ των μεγάλων πυροδοτώντας την αντιπαράθεση.  Μιλάνε θυμωμένα, καμιά φορά έξαλλα, προφέροντας το «χότα» (j) και το «ερε» (r) με αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο που σου δίνει την εντύπωση ότι όλοι οι Ισπανοί γεννήθηκαν με τσιγαρόβηχα. Αλλά ηρεμούν στα σίγουρα. Το επόμενο μεσημερί που στο διάλειμμα της σιέστας πίνουν μια cañita και τα ξεχνανε όλα.

Τα νέα της Εθνικής Ομάδας μπορείτε να τα παρακολουθείτε εδώ. Άντε και του χρόνου με μετάλλιο…