Το πλοίο μοιάζει μεγαλύτερο από το νησί.
Η μια πλευρά του λιμανιού.
… και η άλλη.
Η παραλία του Κέδρου από ψηλά.
Κέδρος. Ίσα που διακρίνεται το σκιάχτρο, το μπαρ και τα ηχεία από το Yupiyaya.
Καλοκαιρινή φύση.
Από την Κόρη του Μιχάλη. Σχεδόν στο πιο ψηλό σημείο του νησιού.
Τυπικό μπαλκόνι με θέα.
Απέναντι, η Αμοργός.
Για τη Δονούσα δεν έχεις και πολλά να συζητήσεις. Είναι τόσο μικρή που θα είναι ντροπή να αναφέρει κανείς τη λέξη καβάντζα. Θες τέσσερις μέρες και θα τα έχεις κάνει όλα.
Μπάνιο στον Κέδρο, στο Λιβάδι, στο Λιμάνι.
Τα μπιφτέκια στην Καλοταρίτισσα , οι γκουρμέ γεύσεις στην Κόρη του Μιχάλη, η γούνα στην Αυλή, τα παϊδάκια στο Ηλιοβασίλεμα, το άραγμα στον Κέδρο, τα τυροπιτάκια στο CoonaBorealis, το βράδυ στον Σκατζόχοιρο.
Θα μάθετε και για το ποτήρι από μπαμπού που θα χρησιμοποιείτε κάθε μέρα για τον καφέ σας ώστε να μη χαλάτε άλλο πλαστικό.
Απέχει 8 ώρες από Αθήνα, είναι ίσως η πιο διάσημη, μαζί με το Κουφονήσι, από το σύμπλεγμα των Μικρών Κυκλάδων. Έχει τελείως διαφορετικό κόσμο όμως.
Το αμάξι δεν είναι απαραίτητο. Οι συγκοινωνίες δεν είναι σαν του Λονδίνου αλλά την κάνεις τη δουλειά σου.
Τους θερινούς μήνες το νησί έχε πληρότητα, οπότε ή βρείτε μόνοι τη γωνιά σας ή κρατήστε θέσεις για του χρόνου. Εκεί θα είναι, δε φεύγει η Δονούσα. Δεν αλλάζει κιόλας εύκολα.
Είναι σαν να μην περνάει ο τουρισμός από πάνω της. Α, και η ατάκα που θ’ ακούσετε παντού για οτιδήποτε ξέφρενο συμβαίνει: “μην τη βλέπεις έτσι τη Δονούσα. Έχει ένα ωραίο vibe το νησί”.
Μέχρι να συνδεθεί με τα μεγάλα πλοία ο Σκοπελίτης ήταν το μοναδικό μέσο για τη Νάξο και την υπόλοιπη χώρα. Κι όμως, ο Σκοπελίτης λειτουργεί ακόμα. Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί ήμουν σαράντα ημερών, το 1983. Αυτοί που θυμούνται μου λένε πώς τότε, για να πας στο νησί, έκανε στάση το πλοίο στη μέση του πελάγου, όπου από εκεί σε μάζευαν βάρκες. Ακόμα και να μην ίσχυε είναι μια ωραία ιστορία για να τη λέει κανείς.
Αυτή η γάτα μοιάζει με τον Batman. Κάθεται και παρατηρεί τα ταραχοποιά στοιχεία της παραλίας. Οι γάτες στη Δονούσα είναι θα το λέγαμε κάπως πιο ατίθασες από τις υπόλοιπες. Το καταλαβαίνεις ότι το νησί τους ανήκει. Έχουν φτιάξει και έναν σχετικό σύλλογο γι’ αυτό.
Όποιος ψάχνει σκόρδα, βρίσκει.
Λίγο Μεξικό, να σπάσει η μουντίλα.
Στην άκρη της φωτογραφίας το Λιβάδι.
Η παραλία το Λιβάδι. Πας μόνο με τα πόδια (20 λεπτά να κατέβεις, 20 λεπτά ν’ ανέβεις) και με καραβάκι.
Απόγευμα. Επιστροφή στο λιμάνι.
