«Πάτησα ένα μυρμήγκι για πλάκα κι αυτό πέθανε στ’ αλήθεια», κάπως έτσι γνώρισα την Μαρία Παγκάλου ή μάλλον κάπως έτσι γνώρισα την Little Miss Grumpy ή και το αντίθετο, αλλά τι σημασία έχει αφού η Μαρία Παγκάλου είναι η Little Miss Grumpy και η Little Miss Grumpy είναι η Μαρία Παγκάλου. Η νεαρή illustrator κατάφερε να δώσει άλλη πνοή σε μια φράση που στολίζει πολλούς αθηναϊκούς τοίχους και την έκανε να φτάσει και σε χιλιάδες διαδυκτιακούς τοίχους αυτή τη φορά.
Η Μαρία Παγκάλου μπορεί μέσα από τα σχέδιά της να δίνει ζεστασιά και αισιοδοξία ακόμα και στις πιο απαισιόδοξες καταστάσεις. Τα χρώματα, οι γραμμές και τα θέματα που επιλέγει για τα σχέδιά της προκαλούν μια οικειότητα και σε κάνουν θες να γίνεις φίλος με όλους τους χαρακτήρες που δημιουργεί. Στα χέρια της Little Miss Grumpy, ακόμα και οι κρίσεις πανικού κατάφεραν να γίνουν λιγότερο τρομακτικές, ενώ η Amy Winehouse, μοιάζει έτοιμη να τραγουδήσει και πάλι.
Οι ηρωές της μοιάζουν λίγο με όλους μας και μπορούν να μεταπηδούν με μεγάλη ευκολία από το φανταστικό στο αληθινό και πάλι πίσω. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που βρίσκω συχνά-πυκνά σχέδιά της στο inbox μου. Οι φίλοι μου ξέρουν πόσο μπορώ να ταυτιστώ με την φράση, «Ωραία τα σκεφτόμαστε, καλά τα λέμε, σκατά τα κάνουμε», που κοσμούσε ένα από σημειωματάρια που είχε σχεδιάσει πριν λίγο καιρό η Μαρία Παγκάλου.
Η Popaganda συνάντησε την Αθηναία illustrator ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο διαμέρισμά της κι εκείνη μας μίλησε για όλα αυτά που κάνουν την Little Miss Grumpy να γκρινιάζει καλύτερα από κάθε άλλον.
Πώς πρόεκυψε η αγάπη σου για το illustration; Ήταν κάτι που έκανες από μικρή; Η ζωγραφική είναι κομμάτι του εαυτού μου. Είναι κάτι που έκανα από μικρή, πάντα με την ίδια αγάπη και αφοσίωση. Δεν είναι πανάκεια, δεν είναι κάτι το μαγικό ή το υπερφυσικό, είναι όμως κάτι το συγκλονιστικό. Θαυμάζω κάθε ζωγράφο, και παρατηρώ τα πάντα πάνω σε ένα έργο ζωγραφικής. Μια εικόνα, όπως και μια μουσική αντίστοιχα, μπορεί να σε μετακινήσει, σα να σε παίρνει για λίγο από το παρόν και να σε τοποθετεί σε κάτι άχρονο και άχωρο, αλλά ταυτόχρονα οικείο.
Γιατί little miss grumpy και όχι little miss sunshine ας πούμε; Γιατί η ζωή είναι δύσκολη. Και είναι κάτι πρωινά, που ξυπνάω με γκρίνια από την ώρα που θα ανοίξω τα μάτια μου. Γιατί; Γιατί έμπαινε μια αχτίδα φωτός από το παράθυρο που δεν έκλεισα καλά το προηγούμενο βράδυ. Γι’ αυτό.
Από που αντλείς συνήθως έμπνευση για τα σχέδιά σου; Από μια σκυφτή φιγούρα που περπατά, από ένα χωράφι με μαργαρίτες, από τους πίνακες του Hopper, από τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, από τις παλιές σειρές της τηλεόρασης, από ταινίες που αγάπησα, από ανθρώπους που έμειναν στην ιστορία, από τα γεγονότα που τρέχουν καθημερινά, από τις ιστορίες των γιαγιάδων μου, από τα παιδιά που μιμούνται τους μεγάλους, από τα πιάνα του Satie και του Chopin, από τα οικογενειακά δράματα της αρχαίας τραγωδίας, από τον καθαρό αέρα.
Είσαι παράλληλα και ηθοποιός, πώς συνδυάζονται αυτές οι δυο σου αγάπες; Σπούδασα ηθοποιός, αλλά δεν δουλεύω στον χώρο. Δεν θα μπορούσα να συνδυάσω αυτές τις δύο τέχνες μαζί ως επαγγέλματα. Και οι δύο απαιτούν αμετανόητη και αμετάκλητη αφοσίωση. Στο παρελθόν που το έκανα, κατέληξα να μην ευχαριστιέμαι κανένα από τα δύο. Ωστόσο, ο συνδυασμός αυτών στο χαρτί, είναι ένα ανέλπιστα καλό πάντρεμα. Και αντίστοιχα, ο συνδυασμός τους στη σκηνή. Στη ζωγραφική έχουμε ένα λευκό χαρτί που πάνω του θέλουμε κάτι να αναπαραστήσουμε. Οι γνώσεις πάνω στο θέατρο και συγκεκριμένα στο στήσιμο ενός χαρακτήρα, αποτελούν για εμένα μια εξαιρετική σπουδή, που ενδεχομένως να μην είχα διδαχτεί σε μια σχολή σχεδίου. Στο θέατρο είμαστε οι ίδιοι το λευκό χαρτί, και καλούμαστε να το χρωματίσουμε. Δεν μπορείς να μη φέρεις στο μυαλό σου πίνακες του Caravaggio όταν διαβάζεις Σαίξπηρ, ή να μην εμπνευστείς από τις φιγούρες του Τσαρούχη και τα βλέμματα του Vermeer όταν στέκεσαι στη σκηνή.
Υπάρχει ένα σχέδιό σου που θεωρείς ότι σε χαρακτηρίζει περισσότερο; Όλα μου τα σχέδια με χαρακτηρίζουν. Γιατί σε όλα μου τα σχέδια βάζω κάτι πολύ προσωπικό. Δεν θα δεις σχέδιο από εμένα που να μην κρύβει κάτι από την προσωπική μου ζωή και την οπτική μου. Δεν είναι το στυλ που με χαρακτηρίζει, γιατί κατά καιρούς βλέπει κανείς αλλαγές σε αυτό. Είναι η ματιά που έχω στα πράγματα.
To instagram σε αγαπά πολύ και αρκετά σχέδιά σου έχουν γίνει μικρά viral, πώς χειρίζεσαι αυτή την επιτυχία; Δεν έχω την πλήρη αίσθηση του τι συμβαίνει στο Instagram. Λαμβάνω εκατοντάδες μηνύματα κάθε μέρα από ανθρώπους που με στηρίζουν, αλλά θα ήθελα χίλιες φορές να συζήταγα μαζί τους από κοντά. Μόνο έτσι θα καταλάβαινα την πραγματική επιτυχία. Κοιτάζοντάς τους στα μάτια, ώστε να δω τι στα αλήθεια τους γέννησε η δουλειά μου. Όπως και να ‘χει, αυτά είναι τα σημερινά δεδομένα, και την διαδικτυακή επιτυχία την καλοδέχομαι και την χειρίζομαι όσο πιο ανθρώπινα και προσγειωμένα.
Πόσο εύκολο είναι να έχεις μια δική σου επιχείρηση σε καιρό πανδημίας; Σε βοηθούν τα social media σε αυτό; Πρόκειται για μία μεγάλη ευθύνη που δεν αυξομειώνεται ανάλογα με τους καιρούς. Είναι εξ ορισμού μια δύσκολη θέση αυτή του επιχειρηματία. Σίγουρα είναι κάτι όμορφο και ευχάριστο, ωστόσο καλείσαι να στέκεσαι πάντα στο ύψος ενός σωστού επαγγελματία, με αξιοπρέπεια και αξιοπιστία. Σε μια πανδημία, σίγουρα τα πράγματα είναι δύστοκα. Αν σκεφτούμε τον όγκο των δεμάτων στις μεταφορικές εταιρίες, σίγουρα θα μας έρθει στο μυαλό κάτι χαοτικό. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που περίμεναν δικό μου δέμα, ευτυχώς είχε και κατανόηση και υπομονή και ευγένεια. Οι λίγοι που με κατσάδιασαν για τη μεγάλη καθυστέρηση, σε μια τέτοια κατάσταση, δεν με αφορούν σαν άνθρωποι. Θέλω η δουλειά μου να μπαίνει σε σπίτια ανθρώπων καλοσυνάτων, που σέβονται την προσπάθεια των γύρω τους. Τα social media βοηθούν ως ένα βαθμό, αλλά δεν θέλω να βομβαρδίζω κι εγώ με περιεχόμενο ακατάπαυστα. Προσωπικά με έχει κουράσει όλο αυτό που συμβαίνει τελευταία στα social όπου είναι τόσο εύκολο να κακολογίσεις, να βρίσεις, και γενικότερα να κρίνεις με τόση ευκολία και από την ασφάλεια του καναπέ σου. Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος, υποψιάζομαι πάντως πως επανάσταση μέσω των social media δεν γίνεται.
Υπήρχε κάποιος καλλιτέχνης που θεωρείς ότι σε επηρέασε; Πολλοί! Κάποιους τους ανέφερα ήδη. Καλλιτέχνες από όλους τους κλάδους της τέχνης ασκούν επιρροή πάνω μου. Και με αυτόν τον τρόπο η δουλειά μου με ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο. Γιατί πρόκειται για κάτι συνδυαστικό που ανοίγει τον δρόμο και το μυαλό και σε εμένα αλλά και στους ανθρώπους που με στηρίζουν.
Έχεις κάποιον τοίχο «απωθημένο» στον οποίο θα ήθελες να δεις κρεμασμένη την little miss grumpy; Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Με πιάνεις απροετοίμαστη. Θα σου πω… Δεν έχω κάποιον τοίχο απωθημένο. Όταν όμως περπατάω στον δρόμο και ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά στα ανοιχτά παράθυρα, λέω πάντα το ίδιο από μέσα μου για να δω, μήπως στον τοίχο τους έχουν καμιά ζωγραφιά μου; Ακόμα δεν το έχω πετύχει, αλλά το θέλω πολύ. Ανυπομονώ να δω πώς θα νιώσω.
