Πώς σας φαίνεται η ιδέα να βιώσετε την αίσθηση που προκαλεί η έλλειψη βαρύτητας χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψετε μέχρι το διάστημα;
Και μόνο αυτή η ερώτηση ήταν αρκετή για να με «ψήσει» να δοκιμάσω την εμπειρία του floating.
Τι εστί floating;
Το να επιπλέεις χωρίς καμία προσπάθεια μέσα σε μια ειδικά διαμορφωμένη δεξαμενή νερού.
Μπαίνεις μέσα στο ευρύχωρο pod, όπως αποκαλούνται οι συγκεκριμένες δεξαμενές, ξαπλώνεις ανάσκελα και απλώς αφήνεσαι να επιπλεύσεις. Η ισχυρή άνωση που δημιουργείται χάρη στο διάλυμα νερού και θειικού μαγνησίου ή αλλιώς αλατιού Epsom δημιουργεί την αίσθηση έλλειψης βαρύτητας.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να χαλαρώσεις και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να ζήσει αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία.
Στο Etherfloat, εξειδικευμένο κέντρο floating, με υποδέχεται ο Φοίβος Παναγόπουλος, ο ένας εκ των δύο ιδιοκτητών μαζί με τον Κάρολο Πολύζο. Κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του floating. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι «πατέρας» του είδους ήταν ο γιατρός και νευροεπιστήμονας John Lilly που τη δεκαετία του 1950 έφτιαξε τις λεγόμενες «δεξαμενές απομόνωσης», έμπαινε ολόκληρος μέσα φορώντας σκάφανδρο και πολλές φορές κάνοντας ενδοφλέβιες ενέσεις κεταμίνης αλλά και χρήση lsd. Και άλλοι γιατροί ακολούθησαν το παράδειγμα του Lilly τα επόμενα χρόνια, ήταν οι δεκαετίες του 1960 και 1970 όπου οι επιστήμονες προσπαθούσαν να εξερευνήσουν και ίσως να διευρύνουν όρια και με τη χρήση ναρκωτικών.
Η είσοδος του Etherfloat, στην οδό Τσακάλωφ.
Ο Φοίβος Παναγόπουλος, ένας εκ των δύο ιδιοκτητών του Etherfloat, είναι κι αυτός φανατικός του floating.
Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980 η ταινία Altered States, στην Ελλάδα προβλήθηκε ως Ανεξέλεγκτες καταστάσεις, σε σκηνοθεσία του Κεν Ράσελ με πρωταγωνιστή τον Γουίλιαμ Χαρτ δίνει μια sci fi και αρκούντως τρομακτική εκδοχή ενός επιστήμονα που κάνει ψυχεδελικά trips μέσα σε ένα isolation tank ….και δε σας λέω άλλα για να μη χαλάσω το γνήσιο fun μιας ενδιαφέρουσας cult ταινίας που αξίζει να δείτε, χωρίς φυσικά να κάνετε καμία σύνδεση με το floating.
Πριν μπω στο pod κάνω ντους και σκουπίζω προσεκτικά το πρόσωπό μου.
Και φυσικά φοράω απαραιτήτως τις ωτοασπίδες.
Και ίσως εδώ θα είναι η πιο σωστή στιγμή για να πω ότι τελικά το floating είναι μια εντελώς προσωπική εμπειρία, και γι’ αυτό δεν πρέπει να έχει κανείς συγκεκριμένες προσδοκίες για το πώς θα το βιώσει.
Όσο πιο ανοιχτός πας στο τι μπορεί να νιώσεις, τόσο μεγαλύτερο εύρος αισθήσεων και αντίληψης θα ανοιχτεί. Γι’ αυτό κι εγώ θα προσπαθήσω να περιγράψω πώς πέρασα στο πρώτο μου floating.
Μπήκα στο δωμάτιο, έκανα το απαραίτητο ντους και λούσιμο ώστε να είμαι απολύτως καθαρή πριν μπω στο pod, σκούπισα καλά το πρόσωπό μου, φόρεσα τις ωτοασπίδες μου, που είναι απαραίτητες κατά τη διάρκεια του floating ώστε να μην μπει αλάτι στα αυτιά, να μην ενοχλήσει η άνωση αλλά και για να ενισχύσουν την ηχητική απομόνωση και μπήκα χωρίς να φοράω τίποτα στο pod.
Πράγματι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοράτε μαγιό, στις φωτογραφίες βλέπετε την σκηνοθετημένη εκδοχή του floating, αλλά όταν μπείτε στην δεξαμενή η αίσθηση του νερού πάνω στο γυμνό σώμα είναι σούπερ, καλύτερη από τον γυμνισμό στη θάλασσα, έχει κάτι από επιστροφή στη μήτρα της μάνας, θα το καταλάβετε καλύτερα και όταν κλείσετε το καπάκι.
Σημείωση: Το pod είναι πολύ ευρύχωρο. Δεν θα έχετε θέμα και κλειστοφοβικoί να είστε. Επίσης ανά πάσα στιγμή μπορείτε να ανοίξετε μόνοι σας το καπάκι. Οπότε κανένα άγχος περί αυτού. Κλείνοντας λοιπόν το καπάκι, απλώς ξάπλωσα ανάσκελα, βρήκα τη στάση που με βολεύει καλύτερα και αφέθηκα να επιπλέω.
Προσοχή: Το pod δεν είναι πισίνα, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να πλατσουρίζουμε. Αυτό το κάνουμε το καλοκαίρι στις διακοπές μας. Εδώ όσο λιγότερο κινείσαι τόσο περισσότερο νιώθεις ότι το floating αποδίδει.
και απλώς επιπλέω χωρίς καμία προσπάθεια.
Τι σημαίνει αποδίδει; Στη δική μου περίπτωση είναι ότι έχασα τελείως την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Θυμάμαι, ότι αφού έσβησε η χαλαρωτική μουσική που ακούγεται το πρώτο περίπου 10λεπτο έμεινα να κοιτάω ττην αντανάκλαση του νερού στην οροφή του pod και ξαφνικά να μην ξέρω πού είναι το πάνω και πού το κάτω, ή μάλλον να μην νιώθω ότι υπάρχει κάτω και πάνω.
Απλώς υπάρχω κάπου που δεν έχει σημασία το πάνω και το κάτω γιατί απλώς δεν πέφτω, δεν μπορώ και να θέλω να πέσω ή να βουλιάξω.
Για να παραφράσω το γνωστότατο άσμα των Steven Miller Band ένιωσα λες και “we ‘re float in space and the time is our own”. Έκλεισα τα μάτια, κανονικά το pod έχει την επιλογή να κλείσεις εσύ το φως από μέσα και να το ανοίξεις όποτε θες ξανά και αυτή μάλιστα είναι η πρόταση για την απόλυτη floating εμπειρία. Προτίμησα να κρατήσω το φως ανοιχτό γιατί μου αρέσει η αίσθηση του φωτός στα κλειστά μου βλέφαρα, ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα είναι να επιπλέω ανάσκελα στη θάλασσα το καλοκαίρι και να νιώθω τον ήλιο στο πρόσωπο μου και να βλέπω το φως του ακόμη και με κλειστά μάτια. Βέβαια, δεν θα έλεγα ότι το floating στο pod έχει πολύ σχέση με αυτό που βιώνεις στη θάλασσα.
Στο pod επειδή όλα γίνονται σε ιδανικές συνθήκες –κανένας κυματισμός, άνωση τέτοιου βαθμού που είναι αδύνατον να βουλιάξεις, σταθερή θερμοκρασία 35 βαθμών όση και του ανθρώπινου σώματος γεγονός που δημιουργεί αυτόματη οικειότητα με το περιβάλλον και άμεση σύνδεση με αυτό- απλώς αφήνεσαι. Και όταν αφήνεσαι κάπως ξεχνάς τα άκρα σου, κάπως νιώθεις ότι το σώμα σου είναι μόνο η αναπνοή σου που την ακούς, οι χτύποι της καρδιάς σου που αν όντως χαλαρώσεις θα τους ακούσεις κι αυτούς, και οι σκέψεις σου που τις ακούς πάντα αλλά εδώ μέσα οι σκέψεις σου μοιάζουν να επιπλέουν κι αυτές χωρίς βαρύτητα.
Ενδιαφέρον;
Δεν έχει σημασία τι σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν μέσα στο pod, σημασία έχεις να δει κανείς τι σκέφτεται ή τι δεν σκέφτεται μέσα σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης, πώς νιώθει ή πώς δεν νιώθει όταν είναι αυτός και ο εαυτός του κλεισμένοι σ’ ένα προστατευτικό κουκούλι.
Ίσως για κάποιους ακούγεται αγχωτικό αυτό. Τι θα κάνω όταν έστω για μια ώρα θα είμαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα, χωρίς καμία προσπάθεια για οποιαδήποτε ενέργεια;
Ίσως ξεχνάμε κάτι. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο να μην υπάρχει καμία προσδοκία, ούτε από εμάς προς τους άλλους, είτε από άλλους προς εμάς, ούτε εμείς από εμάς προς τον εαυτό μας. Το να χάσουμε τον χρόνο μας, δεν είναι χάσιμο χρόνου.
Είναι ανάγκη.
Και τίποτα επιθετικό δεν υπάρχει μέσα μας, τίποτα δε θα στραφεί εναντίον μας αν απλώς δώσουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να ηρεμήσει και απλώς να αφεθεί.
Όταν βγήκα από το pod, έκανα ένα ντους για να φύγει το αλάτι, το οποίο κάνει σούπερ απολέπιση και αφήνει δέρμα απαλό σαν μωρού, σκουπίστηκα, ντύθηκα και βγήκα και πάλι έξω. Ούτως ή άλλως το «έξω» είναι εκεί. Κάπου κάπου χρήσιμο είναι να βυθιζόμαστε στο «μέσα». Και ίσως ακόμη πιο απελευθερωτικό είναι ότι μέσα στο pod το μέσα και το έξω χάνεται. Γιατί ενώ το σώμα επιπλέει ο νους πετάει.
Etherfloat, Τσακάλωφ 44, τηλ. 21 0361 6060
