1,73 ύψος δεν το λες και φοβερό μπόι για τερματοφύλακα. Είναι αδύνατο να κρύψει την εστία, να τρομάξει τον αντίπαλο με το «μέγεθος» του, να λειτουργήσει σαν φόβητρο στην άμυνα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να τον αντικρίσεις. Ο Jorge Francisco Campos Navarrete, όπως είναι ολόκληρο το όνομα του, γνώριζε πως η κοψιά του είναι το πρόβλημα, αλλά ήξερε πως να το λύσει. Διάλεξε το χαρακτηριστικό της πατρίδας του, τα χρώματα, τα τοποθέτησε πάνω στη φανέλα του, δημιουργώντας μια εμφάνιση που θυμίζει τη συνάντηση ενός τροπικού δάσους με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και τα συναισθήματα μιας ινδιάνικης φυλής. Το αποτέλεσμα όπως μπορείτε να δείτε ήταν εντυπωσιακό.
Ο «μεγάλος» Κάμπος με τη φανέλα της Εθνικής Μεξικό.
Τα χρώματα και τ’ αρώματα είναι το μόνο που μπορεί ν’ αποκομίσει κανείς σ’ ένα ολιγοήμερο ταξίδι σε μιαν άλλη χώρα, σε μιαν άλλη ήπειρο, σε μιαν άλλη κουλτούρα, σ’ έναν άλλο τρόπο ζωής. Θα ήταν αυθαίρετο να εμβαθύνεις στον χαρακτήρα ενός λαού, στην υφή της γης του αν δεν τον έχεις ζήσει. Το κείμενο που ακολουθεί έχει μια μυρωδιά από Μεξικό, όπως το έζησα εγώ και μια εκλεκτή παρέα, καλεσμένη της Jose Cuervo στα μέσα Μαΐου. Μια λίστα με εντυπωσιακά χρώματα και αρώματα όπως και η φανέλα του Κάμπος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Αφήνοντας την Αθήνα για το άγνωστο. Το τρακ είναι εμφανές αφού δεν μπόρεσα να γράψω καλά το όνομα μου.
Η πρώτη εικόνα στο αεροδρόμιο στην πρωτεύουσα.
1. To παραθαλάσσιο Puerto Vallarta
Όταν πέφτει ο ήλιος στον Ειρηνικό. Στην παραλία του Puerto Vallarta.
Βρίσκεται από την πλευρά του Ειρηνικού στην επαρχία Jalisco. Ο πληθυσμός είναι κοντά στους 260.000 κατοίκους. Η οικονομία στηρίζεται κυρίως από τον τουρισμό αφού στην περιοχή υπάρχουν γιγάντια ξενοδοχεία που εκμεταλλεύονται το φυσικό τοπίο.
Αυτό αντίκρισα μόλις έφτασα στο Westin Resort.
Από ψηλά για να καταλάβετε τη φάση.
Α, και μια Μαργαρίτα για το καλοσώρισμα.
Στο Puerto Vallarta παραθερίζουν κυρίως Αμερικάνοι. Μπορεί να μη σας έχει τύχει, άλλα έχει στ’ αλήθεια ενδιαφέρον να παρακολουθήσετε αγώνα Champions League μεσημέρι, στην πισίνα, με μια Παλόμα στο χέρι (εύκολο κοκτέιλ με τεκίλα και γκρέιπφρουτ), με πενηντάρηδες από το New Mexico που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάλα και αναφέρουν τις γυναίκες τους ως «Μπιτσιζζ». Αυτά έχει η ξενιτιά.
Οι μεγαλύτεροι μπορεί να θυμούνται το Vallarta σαν τον τελικό προορισμό για το τηλεοπτικό Πλοίο της Αγάπης (Love Boat). Μπορεί να συναντήσει κανείς παραδοσιακές μεξικάνικες γωνιές αλλά η βόλτα στην παραλία έχει κυρίως τουριστικά αξιοθέατα. Όλα αυτά βέβαια κάτω από τη σκιά μιας απέραντης ζούγκλας που κυκλώνει την πόλη. Ζούγκλα, σημαίνει τροπικό κλίμα και τροπικό κλίμα σημαίνει ότι η υγρασία είναι πια μέρος του σώματος σου. Αυτά έχουν οι περιοχές του πλανήτη που βρίσκονται κοντά στον ισημερινό.
Ξενοδοχεία, το ποτάμι και από πάνω τα τροπικά δάση.
Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια;
Η κεντρική πλατεία της πόλης.
Η αρχιτεκτονική έχει σίγουρα τα δικά της μπερδέματα. Τα κατάλοιπα της ισπανικής αποικιοκρατίας μπλέκονται με τα γιγάντια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τις παράγκες και την αμερικάνικη αισθητική. Νομίζεις συνέχεια ότι είναι κάτι που το έχεις ξαναδεί αλλά και όχι. Το σίγουρο είναι πως το πρότυπο πια είναι η Αμερική, οπότε σιγά σιγά αυτή είναι που θα υπερισχύσει. Παρ’ όλα αυτά συναντάς γωνιές-κάδρα από ταινίες που έχουμε δει να διαδραματίζονται στη χώρα. Και, φυσικά, στην ενδοχώρα, οι εικόνες ήταν σίγουρα πιο μεξικάνικες σε σχέση με το θέρετρο που μας φιλοξενούσε.
Άγαλμα χορευτών στην παραλία.
Εκκλησιά που τα καμπαναριά της ακουμπούν στον ουρανό.
Έχετε δει το Romeo And Juliet του Μπαζ Λούρμαν; Το Kill Bill; Αν ναι, με το που μπείτε σε εσωτερικό εκκλησίας θα σας έρθουν αυτές οι εικόνες στο μυαλό.
Ο Θεός, η θρησκεία, ο θάνατος έχουν έντονη παρουσία στη ζωή των Μεξικανών. Οι εορτασμοί για τη Μέρα των Νεκρών είναι παγκοσμίως γνωστοί. Αυτό δεν λείπει και από την αγορά. Τα περισσότερα σουβενίρ περιστρέφονται γύρω από αυτή τη λατρεία των κατοίκων του Κάτω Κοσμου. Νεκροκεφαλές, απόκοσμα πλάσματα που μοιάζουν σαν να βγήκαν από τον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη του Τιμ Μπάρτον και οι ανατριχιαστικές μάσκες των παλαιστών.
Ένα θανατερά χαρούμενο σουβενίρ.
Για Μάιο μήνα τα νερά του Ειρηνικού είχαν μια χαρά θερμοκρασία. Θα το παραδεχτώ! Τα νερά δεν είναι σαν της Ελλάδας αλλά το δέος να κολυμπάς στον ωκεανό σε ξεπερνά. Ειδικά αν έχουν σκάσει χιλιάδες μικρές ροζ τσούχτρες (μην τρομάζετε, δεν έχει πάντα).
Στον Ειρηνικό! Mακριά φαίνεται το Puerto Vajajrta.
Τι σημαίνει άραγε εξωτικό; Αν μου επιτρέπετε θα έβαζα στη συζήτησή μας τον εξής ορισμό:
Εξωτικό είναι εκεί που περπατάς να περιμένεις να συναντήσεις άλλα και τελικά άλλα να σου έρχονται.
Δεν σας αρέσει; Οκ, τότε πως θα σας φαινόταν αν εκεί που βγαίνατε από την πισίνα πέφτατε πάνω σ’ ένα ιγκουάνα, την ώρα από πάνω σας κρώζουνε κοράκια, τη στιγμή που στα χέρια των διπλανών σας προσγειώνονται παπαγάλοι που αισθάνονται ενοχλημένοι από την παρουσία κάποιων ροζ φλαμίνγκο, που με τη σειρά τους εχουν αγανακτήσει με τις μαϊμούδες που τους τρώνε το φαγητό; Ασυνήθιστες εικόνες.
Πορτρέτο και με λίγο δάκτυλο στ’ αριστερά!
Μαϊμού με τον «πρέσβη» της Jose Cuervo στην Ελλάδα, Στέλιο Παπαδόπουλο.
Και εξωτικά ηλιοβασιλέματα για το τέλος.
Ξημέρωμα στην πόλη. Τη βλέπετε πως αχνίζει από την υγρασία; Και αναχώρηση.
2. Διάλειμμα για φαγητό
Πλανόδιος με φρέσκα θαλασσινά στην παραλία.
Καταλαβαίνεις πως έφαγες καλά κάπου όταν δεν το φωτογραφίζεις. Αναζήτησα λυσσασμένα φωτογραφίες στο κινητό μου από γουακαμόλε, τορτίγιες, μπουρίτος, πιπεριές και βρήκα ελάχιστες. Και σας διαβεβαιώ πως έφαγα αρκετά. Θα τολμήσω να πω πως είμαστε πια εξοικειωμένοι με την μεξικάνικη κουζίνα. Μέσες άκρες θα είστε προετοιμασμένοι τι θα συναντήσετε, το μόνο που θα πρέπει να προσέξετε είναι το πόσο καυτερά είναι τα πιάτα. Δεν κάνεις πλάκα για παράδειγμα με τις πιπεριές της φωτογραφίας που ακολουθεί.
Παρ’ όλα αυτά είναι εντυπωσιακή η ποικιλία των υλικών. Τεράστιες ποσότητες φρούτων καταναλώνονται είτε στερεά είτε σε χυμούς κάθε μέρα στους δρόμους. Όχι κι άδικα! Όταν ανακάλυψα έναν συνδυασμό πεπονιού, πορτοκαλιού, μήλου και λίγης παπάγιας παραλίγο να πάθω υπερβιταμίνωση από την υπερβολική κατανάλωση.
Ποικιλία φρούτων σε αγορά. Ο κύριος που βλέπετε είναι συνάδελφος από το Oneman.
Οι Μεξικάνοι συνηθίζουν να στεγνώνουν το κρέας και να το βουτάνε στις δεκάδες σάλτσες που έχουν. Με διάφορες βάσεις: πιπεριά, ντομάτα, αβοκάντο, sour cream. Γι’ αυτό το λόγο έχουν και όλα αυτά τα διαφορετικά «βουτήματα» με κύριο συστατικό το καλαμπόκι. Εντυπωσιακά χορταστικές είναι και οι σούπες τους. Όποιος είναι ευαίσθητος σε κρεμμύδια, σκόρδα και καυτερά μπορεί να βουτήξει με ευκολία στο σεβίτσε. Ωμό ψάρι, ανακατεμένο με λαχανικά και μοσχολέμονο. Α, το λεμόνι και το μοσχολέμονο είναι παντού και φίλος σας. Ποιοι είναι οι καλύτεροι φίλοι των Μεξικάνων, όμως; Η Coca-Cola και τα ζαχαρωτά. Τα καταναλώνουν σαν μωρά παιδιά.
Και εξωτικά χρώματα για το τέλος.
Η μόνη φωτογραφία που βρήκα από ένα τυχαίο πρωινό. (τι έφαγα ο μπαγάσας).
Πόσα χρώματα μπορείτε να φανταστείτε παρέα με μια τεκίλα;
3. Για την Πόλη της Τεκίλα
Παιδιά παίζουν λίγο έξω από την πόλη της Τεκίλα.
Από το Puerto Vallarta φύγαμε με λεωφορείο για την πρωτεύουσα της επαρχίας, Γκουανταλαχάρα. Η διαδρομή ήταν μεγάλη. Τέσσερις ώρες. Το Μεξικό δεν είναι μια μικρή χώρα. Είναι το 13ο μεγαλύτερο πληθυσμιακά κράτος στον κόσμο με παραπάνω από 120 εκ. κατοίκους. Επίσημα ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικό. Ιδρύθηκε σαν κράτος μιαν ημερομηνία που μας λέει πολλά, το 1821. Πλήρως ανεξαρτητοποιήθηκε από ξένες παρεμβάσεις έναν αιώνα μετά με κορυφαίες μορφές της επανάστασης τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και τον Πάντσο Βίλα. Σήμερα βρίσκεται στην κατηγορία των χωρών που αναπτύσσονται ταχύτατα αυξάνοντας διαρκώς το κατά κεφαλήν εισόδημα. Οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες παραμένουν όμως τεράστιες και είναι ολοφάνερες στα μεγάλα αστικά κέντρα και στην επαρχία. Το κόστος ζωής παραμένει χαμηλό και ένας ταξιδιώτης ακόμα και από την Ελλάδα με τα χίλια προβλήματα, μπορεί να καταλάβει. Η εντύπωση που σου αφήνει είναι πως είναι ένας τόπος με χίλιες διαφορετικές ευκαιρίες που πρέπει οι ντόπιοι να εκμεταλλευτούν. Όπως παντού, έτσι και εκεί, όλα είναι θέμα παιδείας.
Μεξικάνικο σπίτι στην επαρχία.
Στην Γκουανταλαχάρα μας περίμενε το τρένο της Jose Cuervo για να μας πάει στην Πόλη της Τεκίλα. Το τρένο μοιάζει λες και ήρθε από την εποχή του Ζορό. Όπως σε όλο το ταξίδι, έτσι και σε αυτό το υποταξίδι επιδοθήκαμε σε μια ευχάριστη κατανάλωση δροσισιστικών κοκτέιλ με τεκίλα.
Το τρένο που ταξίδευε ο Ζορό.
Και δωσ’ του οι παγωμένες μαργαρίτες.
Υποδοχή στην Πόλη της Τεκίλα.
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
VIEW ALL 7 PHOTOS
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
1/7
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
2/7
Η La Rojena είναι το πιο παλιό αποστακτήριο της περιοχής.
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
3/7
Μέσα σε αυτό δεσπόζει το κοράκι.
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
4/7
Τοιχογραφία στην Πόλη της Τεκίλα.
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
5/7
Η ζωή κυλά ήρεμα.
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
6/7
Άποψη της πόλης από το ξενοδοχείο.
Ένας απρόσμενα μεγάλος έρωτας για το Μεξικό
01.10.2015
7/7
Ένα παράξενο όχημα.
To 70% του πληθυσμού της πόλης είναι αγροτικός και ασχολείται με την τεκίλα: Είτε ως jimador (αγρότης) στα χωράφια είτε στα αποστακτήρια είτε στον τουρισμό. Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται έντονα ο
τεκιλοτουρισμός αφού πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να δουν πως παράγεται το αγαπημένο τους ποτό. Η Jose Cuervo προσφέρει ένα tour που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό. Βόλτα στα χωράφια, γνωριμία με τον Don Ismael, τον πιο διάσημο jimador, ξενάγηση στο αποστακτήριο, την ξακουστή La Rojena από τους master της τεκίλα που έχει στο δυναμικό της. Διαμονή στο ολοκαίνουριο
Solar De Las Ánimas, πραγματικά ένα υπέροχο ξενοδοχεία πάνω στην κεντρική πλατεία της όμορφης πόλης.
Η κεντρική πλατεία της πόλης της Τεκίλα το βράδυ.
Και βρίσκεται παντού μέσα στην πόλη.
Κάπως έτσι μοιάζουν τα χωράφια.
Ο πιο διάσημος όλων, ο Don Ismael
Βγάζει κάθε μέρα χιλιάδες ρίζες Αγαύης.
… που μεταφέρονται στη La Rojena.
Εκεί τοποθετούνται σε φούρνους.
Και μετά την απόσταξη μπαίνουν πρώτα σε βαρέλια.
Που αυτά καταλήγουν σε μπουκάλια.
Τα οποία βρίσκονται στο υπέροχο ξενοδοχείο της Jose Cuervo.
Είναι ένα στοίχημα για τον ταξιδιώτη το αν θα πετύχει να σας μεταφέρει τα συναισθήματα, τις εμπειρίες του. Δεν είναι υπερβολή αλλά όταν κλέβεις κάτι από την κουλτούρα ενός ποτού,όταν βλέπεις τους ανθρώπους που το παράγουν, μαθαίνεις τα χρώματα και τ’ αρώματα του, μετά αντιμετωπίζεις με μεγαλύτερο σεβασμό το σφηνάκι τεκίλα που θα σε κεράσει ένας φίλος σ’ ένα αθηναϊκό μπαρ. Σαν να κάνεις ένα νοητό ταξίδι στο εξοχικό των Cuervo.
To σπίτι των Cuervo στην πόλη της Τεκίλα.
Ή στο πολυπληθές ελληνικό γκρουπ και την εμφατική παρουσία του στην άλλη πλευρά του χάρτη.
Σύσσωμη η ελληνική αποστολή.
Η απλά στην τελευταία φωτογραφία από την πόλη του Μεξικό.
