Αν έχετε αναρωτηθεί ποτέ, περνώντας έξω από το The Clumsies, το Odori Vermuteria, το The Bank Job, το Beauty Killed the Beast, το Godmama’s Yard ή τη Ζουμπουρλού, αλλά και πολλά ακόμη μαγαζιά, ποιοι άνθρωποι κρύβονται πίσω από αυτές τις τόσο ευφάνταστες και όμορφες ιδέες, τότε ήρθε η ώρα να γνωριστείτε, γιατί μαζί τους είχα μια πολύ ωραία και μεγάλη κουβέντα.
Η Ελένη Σακαλή και η Άλκηστη Κουλουμπή, aka el. et al., εκφράζουν τον χαρακτήρα μιας επιχείρησης επιστρατεύοντας το όνομα, το λογότυπο και την οπτική ταυτότητα. Η χημεία τους είναι αβίαστη και οφείλεται στην ανάγκη της Ελένης να σκαλίζει συνεχώς το μυαλό το δικό της και των άλλων και την αμείωτη ικανοποίηση της Άλκηστης όταν σπέρνουν μαζί ιδέες. Ιδέες που έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους σε χώρους που έχουμε επισκεφθεί, σε μαγαζιά που συχνάζουμε, σε προσκλήσεις που έχουμε λάβει, σε ετικέτες προϊόντων και σε όλες αυτές τις ιδιαίτερες λεπτομέρειες που «φωτογραφίζουν» και συνοδεύουν μια επιχείρηση.
Αριστερά η Ελένη Σακαλή, δεξιά η Άλκηστη Κουλουμπή
Άλκηστη, έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια στον τομέα της επικοινωνίας και του μάρκετινγκ υπερισχύει η αλήθεια, η πραγματικότητα και όχι ο πλασματικός εντυπωσιασμός. Η προώθηση ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας επιστρατεύει ένα αφήγημα. Το αφήγημα αυτό οφείλει να ευσταθεί, αλλά και να σαγηνεύει, να συγχρονίζεται με το εδώ και τώρα, αλλά και να αφουγκράζεται το μετά. Ποιος, όμως, εγγυάται ότι καθώς αναμεταδίδεται δεν διαμορφώνει το περιβάλλον του, τον ξενιστή του δηλαδή; Για να επιβιώσει ένα αφήγημα είναι αναπόφευκτο να επηρεάζεται από την πραγματικότητα του κοινού του. Όμως, κάποια στιγμή, το αφήγημα παίρνει τη δική του πνοή και επηρεάζει τον δέκτη του, ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του, την πλοκή του. Ακόμα και η αλήθεια, η πραγματικότητα και όχι ο πλασματικός εντυπωσιασμός, που καταγράφονται ως νέες τάσεις, είναι εκφάνσεις ενός νέου αφηγήματος, μιας σύγχρονης ανάγκης να πούμε τις ιστορίες μας αλλιώς για να προσελκύσουμε περισσότερο κόσμο γύρω από τη φωτιά μία υπαίθρια νύχτα κάτω από τα αστέρια. Επικαλούμενη τον Χαράρι στο Sapiens, θα πω ότι οι αντιφάσεις δημιούργησαν τον πολιτισμό και αυτό εντοπίζεται φυσικά και στον τομέα της επικοινωνίας και του μάρκετινγκ μέσα από την πρόφαση της αλήθειας ως αφηγηματικό εργαλείο προσέλκυσης ενδιαφέροντος.
Ζουμπουρλού. κομφεταρία & πιτασερί στου Ψυρρή.
Frater & Soror. Fine gin fancy food, στο Παγκράτι.
Για κάποιον που δεν γνωρίζει τι είναι το branding, πώς θα του το εξηγούσατε; Θα του μιλούσαμε για έναν διάσημο Αμερικανό παλαιοντολόγο, τον Όσμπορν. Και για τον διεθνή κώδικα της ζωολογικής ονοματολογίας. Θα του προτείναμε να σφίξει εγκάρδια το χέρι του ιδιοφυούς σχεδιαστή εξωφύλλων Τσιπ Κιντ. Και τέλος θα τον ζαλίζαμε με το παράξενο ταξίδι μιας νεογοτθικής γραμματοσειράς που απέκτησε αναπάντεχα ένα πρωτόγονο αποτύπωμα. Υποσχόμαστε ότι όλα αυτά συνδέονται μέσα από ένα κοινό νήμα, που ξεκινάει το 1905 όταν ο Όσμπορν ανακαλύπτει απολιθώματα ενός νέου είδους δεινόσαυρου στη Μοντάνα και έχει τη φαεινή ιδέα να τον ονομάσει Τυραννόσαυρο Ρεξ (Τύραννος και Βασιλιάς-Ρεξ σε ένα είδος!), ένα εκπληκτικό όνομα που εκφράζει καίρια και διαχρονικά τη θηρευτική φύση αυτού του τεράστιου δεινόσαυρου. Σύμφωνα με τον διεθνή κώδικα ζωολογικής ονοματολογίας, ισχύει ο κανόνας της προτεραιότητας. Όποιος έχει δώσει πρώτος ένα όνομα σε ένα νέο είδος με βάση τα απολιθώματα που βρήκε, αυτό το όνομα κατοχυρώνεται. Όταν ο Όσμπορν βάφτιζε τα απολιθώματα της Μοντάνα με το όνομα Τυραννόσαυρος Ρεξ, δεν γνώριζε ότι το 1892 ένας άλλος διάσημος παλαιοντολόγος, ο Κόουπ, είχε σκάψει σε διπλανή περιοχή και είχε ανακαλύψει απολιθώματα ενός άγνωστου είδους που ονόμασε, με ανεξήγητη ταπεινοφροσύνη, Μανοσπόνδυλο. Έναν αιώνα μετά, οι ανασκαφές έβγαλαν στην επιφάνεια αρκετά απολιθώματα για να αποδειχθεί ότι ο Κόουπ και ο Όσμπορν είχαν ανακαλύψει το ίδιο είδος. Μαντέψτε πώς αντέδρασε η επιτροπή που χειρίζεται τα θέματα ζωολογικής ονοματολογίας. Βοήθησε, βέβαια, και το lobbying τεράστιων εταιριών που είχαν επενδύσει στο brand του Τυραννόσαυρου Ρεξ, ο οποίος απειλούνταν να αποκαθηλωθεί ως Μανοσπόνδυλος. Ποιος κάνει καριέρα με αυτό το όνομα; Έτσι οι κανόνες άλλαξαν φωτογραφικά και το ευρηματικό όνομα του Όσμπορν που είχε ήδη γράψει στο συλλογικό ασυνείδητο και ως T-Rex επικράτησε. Μία διαφωτιστική εξαίρεση στους κανόνες που διέπουν την παλαιοντολογία και πολλές ακόμα επιστήμες τα τελευταία 200 χρόνια και υποχώρησαν μπροστά στο θρυλικό brand name.
Ενδεικτικό του εκτοπίσματος του είναι το γεγονός ότι ο Τυραννόσαυρος Ρεξ δεν έζησε καν στην Ιουράσια περίοδο, κάτι που δεν τον εμπόδισε να πρωταγωνιστεί στο Τζουράσικ Παρκ, δηλαδή το Ιουρασικό Πάρκο του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Μάικλ Κράιτον. Κι εδώ μπαίνει ο εξαιρετικός σχεδιαστής Τσιπ Κιντ, που, αν και νέος στο επάγγελμα, κλήθηκε να σχεδιάσει το εξώφυλλο του βιβλίου. Και τι έκανε αυτός ο λαμπρός κάτοικος της Νέας Υόρκης; Πήγε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, μελέτησε τους σκελετούς δεινοσαύρων και αγόρασε ένα βιβλίο στο πωλητήριο. Το σχεδιάγραμμα του Όσμπορν που απεικόνιζε τον πλήρη σκελετό του Τυραννόσαυρου Ρέξ, μάγεψε τον καλλιτέχνη και έμελλε να μαγέψει όλους εμάς που είμαστε εδώ και αυτούς που είναι να έρθουν μετά από εμάς. Πήρε ένα χαρτί ιχνογραφίας και έναν ραπιδογράφο και δημιούργησε τη γραφική αναπαράσταση του Τυραννόσαυρου Ρεξ.
Η εικόνα χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου, στην αφίσα της ταινίας αλλά και στο logo του ίδιου του πάρκου και κατακλύζει τα καρέ (μπλουζάκια, καπέλα, αυτοκίνητα, επιγραφές και μιλάμε ακόμα μόνο για τον κόσμο της ταινίας και όχι για το merchandise που τρύπωσε σε κάθε γωνία του πλανήτη). Πώς θα συμπληρωνόταν ιδανικά αυτό το απειλητικό προφίλ με τα αρπαχτικά νύχια και το ανοιχτό, πεινασμένο στόμα ενός πλάσματος από το πολύ βαθύ παρελθόν; Με μία τόσο δα μικρή δόση ζούγκλας από κάτω που τονίζει το μέγεθος του και ένα στρογγυλό πλαίσιο που σηματοδοτεί ένα πάρκο. Και ποια είναι η γραμματοσειρά που θα έχει την τιμή να κυοφορήσει κάτι τόσο φιλόδοξο όσο ένα Τζουράσικ Παρκ; Οι δημιουργοί κατέληξαν στη Neuland, μία γραμματοσειρά του 1923 ενός Γερμανού που προσέγγισε τα γοτθικά γράμματα με μία διάθεση να τα κάνει πιο ευανάγνωστα. Όταν αυτή η γραμματοσειρά έφτασε την Αμερική τη δεκαετία του ’30, οι γοτθικές γραμματοσειρές ήταν άγνωστες, σαν θαμμένα απολιθώματα μιας άλλης ηπείρου. Έτσι, το νόημα χάθηκε στη μετάφραση και θεωρήθηκε πρωτόγονη και ζουγκλοειδής, μία υπόσχεση περιπέτειας στην άγρια φύση. Αυτή ήταν η γραμματοσειρά που επιλέχθηκε για το logo ενός συναρπαστικού brand. Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα της μεγάλης δεξαμενής που δεν ανήκει σε κανέναν, αλλά την ίδια στιγμή σε όλους μας. Έτσι προσεγγίζουμε το branding και έτσι το βιώνουμε, ψηλαφίζοντας δηλαδή μέχρι να βρούμε την αρχή και τις διακλαδώσεις του νήματος.
Ελένη, πόσο σημαντική είναι η γραμματοσειρά σε ένα brand και γιατί; Η γραμματοσειρά είναι η εμφάνιση ενός brand, η πρώτη χειραψία που αποκαλύπτει στοιχεία του χαρακτήρα του. Αν ήταν, για παράδειγμα, άνθρωπος, τι στυλ θα είχε, τι αναφορές, ποια θα ήταν η ηλικία του, ποια μουσική προτιμά; Είναι old school ή millennial; Αγαπά τη rock and roll ή την techno; Παρακολουθεί τουρνουά τένις ή αγώνες σκάκι; Είναι δυναμικός και εξωστρεφής ή φιλικός και χαριτωμένος; Όταν μπαίνει σε έναν χώρο (σε ένα ράφι, σε μια έκθεση, σε μια εκδήλωση) θέλει να περάσει απαρατήρητος, να κάνει εντύπωση (και σε ποιόν;), να τον ερωτευτούν με την πρώτη ματιά, να πέσουν όλα τα φώτα πάνω του; Η γραμματοσειρά, έτσι όπως χρησιμοποιείται για τις ανάγκες ενός brand, είναι η αρχή ενός παιχνιδιού με τις λέξεις και τις εικόνες, έχει πολλές φορές κρυφά μηνύματα και υπονοεί πράγματα που αποκαλύπτονται σταδιακά και για καιρό μετά την πρώτη γνωριμία.
Τζετ, all day στέκι στο Κουφονήσι
Ελένη στο βιογραφικό σου μας λες ότι αγνοείς το design που αγνοεί τους ανθρώπους. Αναφέρεσαι στη λειτουργικότητα, την αφύπνιση των αισθήσεων, κάτι άλλο; Υπάρχει το design που αγνοεί τους ανθρώπους, γιατί στερείται κάθε φαντασίας και καλαισθησίας και επικοινωνεί το ζητούμενο απλοϊκά, θεωρώντας το κοινό απαίδευτο, αδούλευτο και αδιάφορο. Μία ταχυφαγική προσέγγιση δηλαδή. Υπάρχει και το άλλο άκρο, το design που αγνοεί τους ανθρώπους, γιατί πιστεύει ότι είναι αυθύπαρκτο και δεν έχει ανάγκη να επικοινωνήσει κάτι, υπάρχει εκεί ως τέχνη, ας πούμε, ως εσωστρεφής τέχνη. Το design, σε αυτή την περίπτωση αποτυγχάνει να υπηρετήσει τη φύση του ως εφαρμοσμένη τέχνη και δεν επικοινωνεί κανένα ζητούμενο, δεν μεταφέρει κανένα μήνυμα. Είναι σαν να μεταλλάσσεται το ίδιο σε έναν “κριτικό τέχνης” που στοιχειοθετεί την ύπαρξη του μέσα από θεωρίες και φιλόδοξες προσδοκίες για κάτι που θα ήθελε να επικοινωνήσει και δεν τα κατάφερε. Τελικά, αυτές οι περιπτώσεις εκφράζουν την κρίση ταυτότητας μιας εταιρείας, ενός προϊόντος, ενός φεστιβάλ, ενός οποιουδήποτε εγχειρήματος.
Άλκηστη, όταν σας προσεγγίσει κάποιος πελάτης, ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε και πόσος καιρός χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η εικόνα και η επικοινωνία ενός brand; Κάποιος δηλαδή που θέλει να ανοίξει μια επιχείρηση, πόσο καιρό πριν πρέπει να έρθει σε εσάς; Καταρχήν, τα ζητούμενα του πελάτη διυλίζονται και από τις δύο μας. Στη συνέχεια, προκύπτουν προτάσεις ονομάτων και tagline που υπογράφουν το όνομα και εκφράζουν τις αξίες του brand, όλο αυτό βασίζεται στο περίφημο αφήγημα που φιλοδοξεί να εδραιώσει το brand. Οι προτάσεις είναι καρπός μελέτης του ζητούμενου, συγκεκριμένης αλλά και πιο αφηρημένης έρευνας και -αν χρειαστεί- επίκλησης για θεϊκή παρέμβαση (γελάμε εδώ). Οι πηγές είναι ετερόκλητες και ποτέ δεν ξέρω πού θα καταλήξω και, φυσικά, μοιράζομαι τα ευρήματα με την Ελένη για να εξακριβώσουμε μαζί αν μία λέξη ή μία φράση υπόσχεται κάποια ενδιαφέρουσα οπτική διάσταση. Επιδιώκω να ανταποκρίνομαι με προτάσεις που δεν ξενίζουν, αρχικά, τον πελάτη και στην πορεία της παρουσίασης επιφυλάσσω μερικές εκπλήξεις, αφού έχουμε συντονιστεί ήδη και δεν θα αναρωτηθεί πώς -διάολο- μου ήρθε ένα όνομα. Το tagline είναι ένας καλός τρόπος να συνοδεύουμε το όνομα του brand, σαν την κορδέλα που συνδέει το χέρι με το μπαλόνι, καθώς αυτό αιωρείται.
https://www.youtube.com/watch?v=Td_-5CFJ8cA
Δεν υποστηρίζουμε τη μέθοδο του εξ’ αρχής σχεδιασμού λογοτύπου για κάποια ονόματα, γιατί είναι ένα πρώιμο, πιο πρωτόλειο στάδιο και δεν εκφράζει τον τρόπο που προσεγγίζουμε το branding. Προτιμούμε να εξερευνούμε τις λέξεις και τη δύναμη τους και μετά αφού καταλήξει ο πελάτης με το όνομα που τον εξυπηρετεί, τότε ακολουθεί η έρευνα και ο σχεδιασμός των προτάσεων λογοτύπου και οπτικής ταυτότητας.
Η Ελένη σχεδιάζει και αναπτύσσει σε εκτενή βαθμό το λογότυπο και τις όψεις της οπτικής ταυτότητας σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίς να βάζει φρένο, όπου κρίνει ότι ο καμβάς μπορεί να διευρυνθεί πέρα από τις αρχικές ανάγκες του πελάτη. Δεν θα διστάσει δηλαδή να δημιουργήσει ελεύθερα και να χαράξει μονοπάτια όταν δεν ξέρει πού θα την οδηγήσουν. Και αντλεί έμπνευση από αναπάντεχες πηγές – δεν ιχνηλατεί σε αναμενόμενες περιοχές. Ιδανικά, λοιπόν, ένας πελάτης θα ωφεληθεί τα μέγιστα αν μας προσεγγίσει στα αρχικά στάδια του εγχειρήματος του και μοιραστεί μαζί μας το όραμα του. Συνολικά, ο χρόνος δεν ξεπερνάει τους δύο μήνες πριν την παραγωγή, δύο γόνιμους μήνες.
Δον Μόσκιο. Bloody good meat. Στην Κηφισιά.
Δουλεύετε επάνω σε ιδέες του πελάτη συνήθως ή προτείνετε τα πάντα από την αρχή; Δεν υπάρχει συνταγή για το τι κρατάμε και τι αφήνουμε πίσω μας από τα ζητούμενα ενός πελάτη. Αφουγκραζόμαστε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά και εμπιστευόμαστε ακόμα και τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες που μπορεί να αναδειχθούν σε χρήσιμα εργαλεία, όταν χτίζουμε το brand.
Συνήθως η έμπνευση από πού προέρχεται;
Άλκηστη: Θυμάμαι τη φιλόλογο στο γυμνάσιο που έλεγε να διαβάζουμε το λεξικό, ακόμα και όταν δεν ψάχνουμε μία λέξη συγκεκριμένη. Τα λήμματα, λοιπόν, είναι ένα δώρο των ηρώων που λέγονται λεξικογράφοι, στην ανθρωπότητα. Δοκιμάστε να γράψετε τον ορισμό της ελευθερίας ή του κρεμμυδιού και θα με θυμηθείτε να θυμάμαι τη φιλόλογο στο γυμνάσιο. Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα της έμπνευσης που αναβλύζει από παντού, φτάνει να διψάς.
Ελένη: Η έμπνευση πηγάζει από εκτενή και συνεχή έρευνα, από την ψυχαγωγία, τους καλλιτέχνες, τις ιστορίες και από την ίδια την Ιστορία, τη φύση, τα λόγια, τις συζητήσεις με φίλους, τα τραγούδια στο μπάνιο, τις ταινίες, ένα ωραίο εξώφυλλο (ενίοτε και από ένα άσχημο εξώφυλλο), από τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών του εγχειρήματος, από το κλάμα ενός μωρού στο βάθος του call, από το ίδιο το προϊόν ή το εγχείρημα.
A+E: Μιλήσαμε πριν για μια δεξαμενή. Από εκεί αντλούμε και καλό είναι να δίνουμε κι εμείς πίσω το δικό μας έστω και απειροελάχιστο αντίδωρο. Όταν σκαλίζουμε και βρίσκουμε μία ξεχασμένη λέξη, ακόμα και αν την επιστρατεύουμε στην υπηρεσία ενός brand, τη βάζουμε στο στόμα των ανθρώπων σήμερα. Και όταν ένα λογότυπο ή μία οπτική ταυτότητα τιμά την κουλτούρα ενός πολιτισμού ή ενός καλλιτεχνικού ρεύματος, τη φέρνει σε επαφή με ένα κοινό που ίσως δεν θα την γνώριζε αλλιώς. Δεν είναι λειτούργημα, φυσικά, είναι όμως μία συνειδητή από πλευράς μας σχέση αλληλεπίδρασης και εκτίμησης για όσα μας εμπνέουν.
Τι θαυμάζετε περισσότερο η μία στην άλλη και τι σας εκνευρίζει;
A+E: Συντονιζόμαστε καταρχήν και απαντάμε ότι είναι το ίδιο και το αυτό. Ό,τι μας αρέσει, αυτό μας εκνευρίζει κιόλας.
Άλκηστη: H φυσική κατάσταση της Ελένης είναι το Χάος, αυτό που γονιμοποιεί τη Δημιουργία. Είναι αρχετυπικά χαοτική, όχι με την έννοια της απώλειας της τάξης, αλλά με την ορμή μιας δύναμης που δεν αποκλείει τίποτα και όλα τα περιλαμβάνει. Δεν τη σταματάει κανένας κανόνας όταν κάνει brainstorming. Μοιάζει να μην την αφορά το ακριβές ζητούμενο, αφού είναι εκεί για να το προσπεράσει, άλλωστε! Οπότε ναι, είναι σαρωτική και ευρηματική και ασταμάτητη. Και τη θαυμάζω για αυτό μέχρι που έρχεται η ώρα να γίνουν όλα αυτά πράξη και οι διαδρομές της μπορεί να είναι πιο περίπλοκες απ΄ ό,τι χρειάζεται. Ακούω τα καμπανάκια, μετά τις λέω «ακούω καμπανάκια», μετά διαφωνεί «ποια καμπανάκια;», μετά διαφωνώ «τώρα ακούω συναγερμούς!» και πάει λέγοντας. Και πάνω που νομίζω ότι θα κάνει τον διπλάσιο χρόνο να φτάσει στον προορισμό, εκείνη κατευθύνεται στον επόμενο με μία δική της αίσθηση τάξης και σειράς. Είναι, ομολογουμένως, ακούραστη και ανυποχώρητη δημιουργική δύναμη.
Ελένη: Η Άλκηστη λειτουργεί για μένα σαν σημείο αναφοράς, σαν μία πρακτική πυξίδα τσέπης, όχι μόνο στη δουλειά, αλλά -τολμώ να πω- και σε προσωπικό επίπεδο. Είναι μεθοδική και οριοθετημένη και διαπιστώνω -καμιά φορά με ανακούφιση, καμιά φορά με μία αμυδρή ενόχληση- ότι έχει σχεδόν πάντα δίκιο. Επιλέγει λέξεις, αραδιάζει προτάσεις και στο τέλος -σχεδόν ποτέ δεν κρατιέται- προσφέρει συμβουλές, αλλά μέσα από ερωτήσεις και αναφορές. Ξεκινάει και δεν ξέρεις πού θα καταλήξει, αλλά, τελικά, νιώθω ότι με αφυπνίζει. Είναι ωραίο γιατί χτίζει έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από την ομάδα μας με σκοπό να αξιοποιούμε την ενέργεια και την επαγγελματική μας εμπειρία αποτελεσματικά. Την ίδια στιγμή που συνειδητοποιώ τα όρια που έχει χαράξει -δεν το κάνει εκκωφαντικά, αλλά το κάνει- μπορεί και να εκνευριστώ, γιατί ακόμα και να θέλω να εκτονωθώ πανηγυρικά, έχει φροντίσει να μην αφήσει πολλά περιθώρια.
Τα χρόνια που συνεργάζεστε υπήρξαν διαφωνίες; Με τον καιρό έχετε πλέον περισσότερο την ίδια οπτική; Διαφωνίες υπάρχουν πάντα και αυτό εξυπηρετεί τη ροή, αλλιώς το νερό λιμνάζει και θολώνει. Η Ελένη είναι επιφυλακτική με όποιον συμφωνεί συνεχώς μαζί της. Και η Άλκηστη προτιμά όποιον την προκαλεί διανοητικά. Ο αντίλογος καταρχήν δηλώνει ενδιαφέρον και εμπλοκή με τη συζήτηση, έχεις ακούσει τον συνομιλητή, έχεις καταγράψει τα δεδομένα και τοποθετείσαι. Για να πυροδοτηθεί η δημιουργική διαδικασία χρειάζεται καμία φορά τη σπίθα της διαφωνίας. Έτσι, εξελισσόμαστε συνεχώς.
Έχει τύχει να ακούσετε ποτέ φράσεις όπως: «δεν ξέρετε εσείς οι γυναίκες από αυτά» ή «προτιμώ να μου πει ένας άντρας που θα το βλέπει διαφορετικά»; Και αν ναι πώς το αντιμετωπίσατε; Μας έχει τύχει, αλλά μας έχουν τύχει και πολλά ακόμα που αναιρούν αυτήν την εμπειρία ως ενδεικτική. Όπως μια ομάδα πελατών που απαρτίζεται αποκλειστικά από άντρες οι οποίοι απευθύνονται σταθερά σε εμάς με μεγάλη εμπιστοσύνη, θεωρώντας ότι ως γυναίκες θα συμπληρώσουμε την ομάδα με τη ματιά και την αισθητική που τους λείπει. Μας έχει τύχει γυναίκα με αυταρχικές τάσεις σε ένα πεδίο που δεν κατέχει, γιατί η δουλειά της είναι άλλη και όχι το branding. Ανεξαρτήτως φύλου για να λειτουργήσει μια συνεργασία χρειάζεται εμπιστοσύνη. Αν και το mansplaining είναι διαδεδομένο και φυσικά δεν του έχουμε ξεφύγει, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μας συμβαίνει συχνά. Αυτό που μπορούμε να ισχυριστούμε είναι ότι όταν συνεργαζόμαστε με γυναίκες που επιδεικνύουν ένα αρχηγιλίκι χωρίς λόγο, τότε απογοητευόμαστε λίγο περισσότερο.
The Royal Villagers. Legend in the baking. (Project in process)
Πώς ένα brand οικειοποιείται μία χειρονομία για να εκφράσει το αιώνιο ελληνικό καλοκαίρι.
Στο blog eletal-blog.com η δουλειά σας παρουσιάζεται σαν μια μικρή ιστορία και όχι απλώς με κάποιες εικόνες του brand. Κάτι που προκαλεί αμέσως μεγαλύτερο engagement. Πώς το αποφασίσατε αυτό; Όταν αποφασίσαμε να φτιάξουμε το δικό μας blog η ανάγκη μας δεν ήταν να παρουσιάσουμε ένα κλασικό portfolio της δουλειάς μας. Θελήσαμε να μοιραστούμε τις διαδρομές που μας έφτασαν μέχρι εδώ και να τις συγκεντρώσουμε για όποιον θελήσει να μάθει πώς δουλεύουν δύο μυαλά, ακόμα και αν δεν μας ξέρει ή δεν χρειαστεί ποτέ να μας συναντήσει. Το ίδιο το όνομα του blog χρησιμοποιεί τη λατινική συντόμευση et al. που σημαίνει και άλλοι, σαν πρόσκληση σε όσους ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν τις ιστορίες πίσω από ένα brand. Κάθε άρθρο λειτουργεί σαν μία παρασκηνιακή περιήγηση και ένα μικρό ιστορικό ανά περίπτωση. Έχουμε παρατηρήσει ότι επικρατεί μία πιο corporate περιγραφή. Εμείς, επιλέξαμε μία συμπυκνωμένη εξιστόρηση στα ελληνικά και ελπίζουμε να έχει ενδιαφέρον για τον επισκέπτη του blog.
Buddha’s Hand. Holy Fuel: healthy food and juices στο Χαλάνδρι, που υπογράφει ο Γιάννης Λουκάκος.
Βερμουταρία Odori
Υπάρχουν ξενύχτια σε αυτή τη δουλειά; Ή έχετε βάλει όρια στους χρόνους; Έχετε οικογένεια; Εκτός από εσάς τις δύο, υπάρχουν και άλλα άτομα που απασχολεί η εταιρεία; Υπάρχουν ξενύχτια, όταν δεν θέλουμε να σταματήσουμε τη ροή της σκέψης εκείνη τη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι η επόμενη μέρα μπορεί να είναι πιο ελεύθερη, λιγότερο φορτωμένη, μία Δευτέρα που μοιάζει με Παρασκευή, αν καταλαβαίνεις τι εννοούμε. Η Άλκηστη έχει έναν έφηβο γιο και η Ελένη έναν γιο και μία κόρη μικρότερης ηλικίας. Για τις ανάγκες των projects επιστρατεύουμε εικονογράφους, προγραμματιστές, μεταφραστές, ζωγράφους, φωτογράφους, animator, σκηνοθέτες, γλύπτες, βιοτέχνες, κεντήστρες, βιβλιοδέτες, μοδίστρες και φυσικά τον εξπέρ στις ειδικές παραγωγές Αλέξη Βαβούρη.
Σε ποιες περιπτώσεις θα αρνούσασταν κάποια δουλειά; Έχει συμβεί ποτέ; Δεν μας έχει προσεγγίσει πελάτης που δεν δεχτήκαμε να συνεργαστούμε εξ’ αρχής. Η περίπτωση που φανταζόμαστε ότι θα αρνηθούμε αμέσως θα οφείλεται σε ιδεολογικούς λόγους. Δεν θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με κάποιον που εκφράζει, για παράδειγμα, την ακροδεξιά ιδεολογία με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να επεκταθείτε στο εξωτερικό; Πιστεύετε ότι η Ελλάδα έχει κάτι να ζηλέψει στον χώρο του branding από άλλες χώρες;
Άλκηστη: Η Ελλάδα είναι μία χώρα μύθων αρχαίων και πιο πρόσφατων, που δεν τους έχουμε ανακαλέσει διευρυμένα, γιατί καμιά φορά τους αγνοούμε ή επιλέγουμε να κινηθούμε επιφανειακά χωρίς διάθεση εξόρυξης. Με απογοητεύει η επιλογή μονοσήμαντων ονομάτων ή ονομάτων κενών νοήματος, γιατί ανατραφήκαμε στα πλαίσια μιας ευφάνταστης κουλτούρας, η μυθοπλαστική μας ικανότητα δεν υπολείπεται άλλων λαών, ίσα-ίσα. Οπότε, για να απαντήσω στο αν η Ελλάδα έχει κάτι να ζηλέψει, ίσως είναι η πίστη και η αυτοπεποίθηση, που πηγάζει από αυτήν, ότι ζούμε σε ένα πλούσιο περιβάλλον γεμάτο αναφορές και πηγές έμπνευσης. Η πίστη και η αυτοπεποίθηση διακρίνει για παράδειγμα τους Βρετανούς.
Ελένη: Η δουλειά μας ταξιδεύει στο εξωτερικό μαζί με τους πελάτες μας και τα εγχειρήματά τους που ανοίγουν πανιά για ξένες αγορές. Οπότε έχουμε παρουσία σε άλλες χώρες, χωρίς να το έχουμε επιδιώξει επί τούτου. Η Ελλάδα δεν στερείται ευκαιριών, υπάρχουν πολλοί πελάτες που θέλουν να επενδύσουν σε ένα εγχείρημα και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναβαθμίσουμε το επίπεδο του branding συνολικά, μέσα στην ίδια τη χώρα.
Η Άλκηστη έχει εργαστεί ως υπεύθυνη παραγωγής τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών διαφημιστικών και η φωνή της έχει ακουστεί σε πολλά διαφημιστικά σποτ. Με σπουδές στη δημοσιογραφία και μεταπτυχιακό σε Media Arts, καλλιέργησε την αδυναμία της στη γραπτή επικοινωνία και μέσα στα χρόνια στράφηκε στην παραγωγή του γραπτού λόγου.
H Ελένη παρακολουθούσε από μικρή (έως και ενήλικη) μαθήματα σε εργαστήριο ζωγραφικής και, ουσιαστικά, σχεδιάζει από πάντα. Έμαθε για τις εφαρμοσμένες τέχνες όταν πήγαινε στο δημοτικό και η μαμά της τής διάβασε ένα άρθρο της Ελένης Βακαλό. Έχει σπουδάσει γραφιστική, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια web design και εικονογράφησης και έχει εργαστεί στον χώρο της μεταξοτυπίας και του κινηματογράφου. Κινηματογραφικές αφίσες της έχουν διακοσμήσει τα σινεμά και διάφορα σημεία της πόλης, ενώ έχουν ταξιδέψει στην πίσω πλευρά των λεωφορείων.
Η φωτογράφηση έγινε σε ένα διατηρητέο κτίριο του Μεταξουργείου, που σύντομα θα φιλοξενήσει το πρωτοποριακό project Blender, έναν μοναδικό πολυχώρο στο κέντρο της Αθήνας.
