Δέκα μερόνυχτα στο Chelsea Hotel

Λίγες λέξεις και πολλές φωτογραφίες από το ξενοδοχείο-σύμβολο των «ημερών του οίνου και των ρόδων» που, καλώς ή κακώς, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Φωτογραφίες: Θεοδόσης Μίχος

Στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε που έκανα check-out (λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι της Κυριακής 6 Μαρτίου του 2011) έχω δει δύο ντοκιμαντέρ για το Chelsea, έχω διαβάσει πέντε βιβλία για την ιστορία του, για όσους έζησαν, γέννησαν, τρυπήθηκαν, τρελάθηκαν, πέθαναν και αναστήθηκαν εκεί (γιατί ως γνωστόν στους διαδρόμους του πάντα βολόδερναν φαντάσματα) και τουλάχιστον τα τριπλάσια άρθρα, κυρίως με αφορμή την εξαγορά του από γνωστό μεγαλοκαρχαρία των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, το ιερόσυλο λουκέτο του, τον αγώνα των περίπου 80 εναπομείναντων μόνιμων ενοίκων ώστε να μην εκδιωχθούν από τα περίεργα σπίτια τους, και την αποκαθήλωση όλων των έργων τέχνης από τους τοίχους του ξενοδοχείου από τα ατσούμπαλα συνεργεία που κατά καιρούς ξεκινούν την πολυσυζητημένη ανακαίνιση που σύμφωνα με τους ρομαντικούς (που έχουν δίκιο) θα μετατρέψει το Chelsea σε “άλλο ένα boutique ξενοδοχείο με club στην ταράτσα και αισθητική Hard Rock Cafe”.

Μερικές φορές, πραγματικά αναρωτιέμαι αν ταξίδεψα μέχρι τη Νέα Υόρκη μόνο και μόνο για να μείνω εκεί και να έχω να το λέω (κυρίως σε αυτή με την οποία έμεινα εκεί, στο δωμάτιο 517, γιατί είναι η μόνη που έχει τη διάθεση να υπομείνει τις κατά καιρούς και χωρίς συγκεκριμένη αφορμή αναφορές μου σε αυτό) ότι πρόλαβα να ζήσω κι εγώ εκεί έστω για λίγες ημέρες (κάτι που ξέρω ότι δε θα επαναληφθεί, γιατί ακόμη και αν το Chelsea ξανανοίξει τις πόρτες του στο κοινό μέσα στο 2015, όπως πήρε το μάτι μου πρόσφατα στο blog αυτού του ακτιβιστή ενοίκου, θα είναι ένα άλλο, “πεθαμένο” Chelsea) στο ίδιο μέρος που ο Sid Vicious μαχαίρωσε (;) τη Nancy Spungen, ο Dee Dee Ramone προσπάθησε αλλά απέτυχε να κόψει τις ντρόγκες, ο Dylan Thomas κατέβασε 18 ουίσκια κι έπεσε σε κώμα από το οποίο δε συνήλθε ποτέ, η Patti Smith λάτρεψε τον Robert Mapplethorpe όπως τη λάτρεψε κι εκείνος, ο Andy Warhol γύρισε το Chelsea Girls, και – φυσικά! – η Janis Joplin “τελείωσε” τον Leonard Cohen πάνω σε εκείνο το άστρωτο κρεβάτι.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κάτι τέτοιες στάσεις τις λογίζουν ως σημαντικούς σταθμούς στην προσωπική τους μυθολογία. Είμαι ένας από αυτούς.