Οι εταιρίες με μακροχρόνια και πλούσια ιστορία στο χώρο του ήχου, διακρίνονταν ανέκαθεν για τις high fidelity ανησυχίες τους. Κάπως έτσι άλλωστε βρεθήκαμε από το γραμμόφωνο του 1895, στον ψηφιακό ήχο υψηλής ανάλυσης του σήμερα. Μη μπερδεύεσαι, δεν αναφέρομαι στο CD ή τα MP3 που είθισται να “σου στέλνει ο θείος από Αμερική” κάθε τρεις και λίγο αλλά στο Hi-Res Audio που χάρη στην ψηφιακή καταγραφή χωρίς απώλειες κάνει την επιστροφή στον πλούσιο, γεμάτο ήχο των πρωτότυπων αναλογικών πηγών, απτή πραγματικότητα.
To High-Resolution Audio αναφέρεται στην κωδικοποίηση και την αναπαραγωγή της μουσικής, χρησιμοποιώντας υψηλότερα ποσοστά δειγματοληψίας από ότι σε CD. Οι καλλιτέχνες συνήθως ηχογραφούν τα άλμπουμ τους σε Hi-Res (24bit/96kHz) στο στούντιο και μόλις τα κομμάτια φτάσουν στο στάδιο της τελικής μίξης, συμπιέζονται για χρήση σε CD και downloading (16bit/44.1kHz). Με την ποιότητα στουντιακού ήχου που προσφέρουν τα προϊόντα Hi-Res Audio, οι ακροατές έρχονται σε επαφή με τη μουσική σε μορφή που πλησιάζει όσο περισσότερο είναι δυνατό την αρχική εγγραφή και συνεπώς εφάμιλλη με αυτό που αρχικά δημιούργησε ο εκάστοτε καλλιτέχνης.
Η Sony, μπροστάρης σε αντίστοιχες ενέργειες “υψηλής πιστότητας” σε εικόνα και ήχο από τις απαρχές της ψηφιακής εποχής, μας κάλεσε στο Metropolis Studio του Λονδίνου (εκεί που οι Massive Attack ηχογράφησαν το Mezzanine, η Amy Winehouse το Back to Black και οι Manic Street Preachers το Holy Bible δηλαδή!) με σκοπό να γίνουμε αυτήκοοι μάρτυρες των παραπάνω ισχυρισμών, με τη βοήθεια του νέου Walkman
NWZ-A15 και των αντίστοιχων ακουστικών
MDR-1A. Και το κατάφερε με απόλυτη επιτυχία.
Σημαντικοί συντελεστές της εν λόγω επιτυχίας δε θα μπορούσαν βέβαια να μην είναι οι special guests της όλης εκδήλωσης. Στο Studio A μας περίμεναν οι ιδιαίτερα λαοφιλείς (και δικαιολογημένα) και στη χώρα μας, Editors. H μπάντα από το Stafford, μας μίλησε για τη δημιουργική διαδικασία που κρύβεται πίσω από κάθε τους κυκλοφορία, για τη σημασία που έχει η ηχητική αρτιότητα στο τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά και για την ιδιαιτερότητα του να ακούς τη μουσική σου όπως ακριβώς τη φαντάστηκες κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης. Εν ολίγοις και δια στόματος Tom Smith λοιπόν:
Τα δυο τελευταία στούντιο άλμπουμ σας ‘In This Light And On This Evening’ και ‘The Weight Of Your Love’ επανκδόθηκαν σε Hi-Res Audio format. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να ακούτε τη μουσική σας, ακριβώς όπως την ηχογραφήσατε;
Είναι η μεγάλη ευκαιρία για τους fans που επιθυμούν να ακούσουν τη μουσική μας σε πλήρες εύρος. Ως μουσικός, το να γνωρίζεις ότι οι ακροατές σου μπορούν να εμβαθύνουν στα ηχοτοπία των ηχογραφήσεων σου εάν το επιθυμούν, είναι σίγουρα πόλυ ευχάριστο. Υπάρχει μια στιγμή στο στούντιο, όπου έχουμε τελειώσει με τις ηχογραφήσεις, είναι συνήθως αργά το βράδυ (και η κατανάλωση αλκοόλ έχει ήδη ξεκινήσει), και καθόμαστε όλοι μαζί να ακούσουμε τη δουλειά μας, πολύ ωραία και δυνατά μέσω των monitors του στούντιο. Συχνά σκέφτομαι ότι τα τραγούδια δεν πρόκειται να ακουστούν τόσο καλό όσο αυτή τη στιγμή ποτέ ξανά. Ο Hi-Res ήχος δίνει στον ακροατή την ευκαιρία να έρθει πιο κοντά σε εκείνη την στιγμή της εγγραφής.
Πως θα περιέγραφες την “πρόοδο” του ήχου σας μεταξύ των δυο προαναφερθέντων άλμπουμ σας λοιπόν;
Το ‘In This Light And On This Evening’ είναι ένας σκοτεινός, κλειστοφοβικός δίσκος ηλεκτρονικού ροκ, ενώ το ‘The Weight Of Your Love’ είναι ένα ορθάνοιχτο ροκ άλμπουμ, πιο άμεσο τόσο σε ήχο όσο και στη γραφή του.
Και πώς θα περιέγραφες την εξέλιξη στον ήχο που θα θέλατε να δείτε όταν επιστρέψετε στο στούντιο για να ηχογραφήσετε το επόμενο άλμπουμ;
Είμαστε ήδη πολύ κοντά στην τελική μίξη του πέμπτου μας δίσκου, και πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Είναι πολύ περισσότερο ηλεκτρονικό από το ‘The Weight Of Your Love’, αλλά έχει μια αμεσότητα που θυμίζει έντονα αυτό το άλμπουμ
Αν θα μπορούσες να είσαι παρόν σε ένα στούντιο ηχογράφησης με οποιαδήποτε μπάντα ή καλλιτέχνη (ζωντανό ή νεκρό), ποιός θα ήταν και γιατί;
Οποιοσδήποτε από τους μεγάλους. Το να δεις τον Elvis ή τον Freddy Mercury να γράφουν ξανά φωνητικά θα ήταν μαγικό. Έστω να ήμουν μια μύγα στον τοίχο την ώρα που οι REM έγραφαν το ‘Automatic For The People’. Βασικά, αυτό, να ήμουν εκεί τη στιγμή που ο Michael Stipe γελάει τραγουδόντας “οr a reading from Dr. Seus” στο κομμάτι ‘The Sidewinder Sleeps Tonite’. Το να μοιραστόυμε αυτό το αστείο, όποιο και αν είναι αυτό, θα ήταν τόσο cool. Υποθέτω πως απάντησα περισσότερα ως fanboy παρά ως studio-geek όμως, συγνώμη.
Κλείνοντας, αν μπορούσες να διαλέξεις ένα από τα σπουδαία κομμάτια του παρελθόντος που ακούσαμε σήμερα σε Hi-Res ποιότητα εδώ στα Metropolis Studios, και που ξεχώρισες περισσότερο ακούγοντας τα ξανά και με αυτό τον τρόπο. Ποιό θα ήταν;
Νομίζω το ‘How Soon is Now’ των Smiths. To λατρεύω στο σύνολο του αυτό το κομμάτι… αλλά υποθέτω ότι η εισαγωγή είναι «Η στιγμή», με την κιθάρα βιμπράτο και τη slide σε αρμονία. Χρησιμοποιώντας το ρυθμικό βιμπράτο δίνει στο κομμάτι αυτή την ασυνήθιστη δυναμική του από το ξεκίνημα. Αυτό σε συνδυασμό με την ένταση της slide κιθάρας δίνει στην εισαγωγή μια τόσο μοναδική ποιότητα. Πραγματικά υπέροχα ασυνήθιστη χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας.
