Αυτό που εμείς, οι απλοί επιβάτες αποκαλούμε άνεση κατά την παραμονή μας σε ένα αεροπλάνο, για τις αεροπορικές εταιρείες μεταφράζεται σε αλόγιστη σπατάλη χώρου –εκτός φυσικά αν πετάμε business class και άνω, οπότε τα έξτρα χρήματα κάνουν τη διαφορά. Εν πάση περιπτώσει, χρόνια τώρα οι αερομεταφορείς πασχίζουν να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον χώρο που αντιστοιχεί στον κάθε επιβάτη ενός αεροπλάνου (όχι μόνο τον χώρο για τα πόδια, το περίφημο leg space ή leg room, αλλά τον χώρο που καταλαμβάνουν συνολικά ο επιβάτης και οι αποσκευές του γενικότερα). Απέναντί τους βρίσκουν τόσο την ΙΑΤΑ και τους λοιπούς οργανισμούς ασφαλείας, όσο και τη δυσφορία που προκαλεί στο κοινό κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση.
Μια πατέντα που κατέθεσε στις ΗΠΑ η Airbus ωστόσο έχει προκαλέσει διεθνή κατακραυγή και εδώ που τα λέμε όχι άδικα. Σύμφωνα με τα πρώτα σχεδιαγράμματα που είδαν το φως της δημοσιότητας, το παραδοσιακό κάθισμα αντικαθίσταται από μία… πτυσσόμενη σέλα με πλάτη και χερούλια που ανασηκώνονται. Το ύψος της είναι πιο ψηλό απ’ ότι το κάθισμα που έχουν επί του παρόντος τα αεροπλάνα επιτρέποντας έτσι στον επιβάτη να τεντώσει περισσότερο τα πόδια του αλλά εξασφαλίζοντας πως ο χώρος που θα καταλαμβάνει εκείνος θα είναι συνολικά μικρότερος. Όχι, δεν πρόκειται για φάρσα. Η Airbus μάλιστα υποστηρίζει πως με τον τρόπο αυτό η χωρητικότητα των αεροσκαφών θα αυξηθεί ενώ προσθέτει πως θα μπορούσε να υλοποιηθεί σε πτήσεις μικρής διάρκειας όπου ο επιβάτης θα πρέπει να μείνει σε αυτή την ημιόρθια στάση «από μία έως και μερικές ώρες».
Η Airbus λοιπόν έκανε ένα ακόμα βήμα προς την εμπορευματοποίηση των επιβατών και τη μετατροπή των πολιτικών αεροσκαφών σε cargo αεροπλάνα. Παρ’ ότι λεπτομέρειες που αφορούν την ασφάλεια της εν λόγω μεθόδου δεν έχουν γίνει γνωστές, θεωρητικά για να έχει υποβληθεί κοτζάμ πατέντα προς έγκριση, θα πρέπει να έχει γίνει η απαραίτητη προεργασία. Και αν το σενάριο υιοθέτησης μιας τέτοιας κατηγορίας θέσεων φαντάζει μακρινό και απίθανο, τίποτα δεν θα πρέπει να αποκλειστεί για τις low-budget εταιρείες όπως την easyJet και τη Ryanair. Αμφότερες οι δύο φίρμες –αλλά και πολλές ακόμα που ανήκουν στην ίδια κατηγορία- έχουν ως βασικό τους στόχο την προσφορά εισιτηρίων σε όσο το δυνατόν –και συχνά, όπου υπάρχει ανταγωνισμός, εξευτελιστικά- χαμηλότερες τιμές. Με τη λογική «εγώ σου προσφέρω κάτι οικονομικό, εσύ αν θες χλίδα προτίμησε μια άλλη, ακριβότερη εταιρεία», τέτοιου είδους εταιρείες θα μπορούσαν να μπουν στο τριπάκι να εξετάσουν την εν λόγω πρόταση.
Το θέμα είναι πότε οι κατασκευαστές αεροσκαφών και οι αεροπορικές εταιρείες θα αντιληφθούν τη σημασία των υπηρεσιών που προσφέρουν. Είτε εξ’ ανάγκης (διότι π.χ. δεν υπάρχει τρόπος να προσεγγίσει μία περιοχή άμεσα ή γενικότερα), είτε θέλοντας να απολαύσει μία πιο premium εμπειρία, κάποιος θα επιλέξει εκείνες για τη διαδρομή του. Λογικό δεν είναι να επιζητά και μία αντίστοιχα premium μεταχείριση καθώς αν ήθελε να ταξιδέψει όρθιος, σπρώχνοντας, χωρίς νερό ή αποδεχόμενος οποιοδήποτε καψώνι, θα επέλεγε καράβι, τρένο ή ΚΤΕΛ; Σεβαστή η κατοχύρωση της πατέντας –και της όποιας πατέντας- από πλευράς Airbus –και κάθε Airbus- μόνο που η σύλληψη και η δημόσια παραδοχή της φανερώνει και έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο του επιβάτη. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, ο δυσαρεστημένος πελάτης είναι πολύ συχνά και πρώην πελάτης.
