Αυτές τις μέρες στο γραφείο συζητάμε πολύ για τη Γουαϊνόνα Ράιντερ. Κάνει το comeback της, πρωταγωνιστώντας σε μια από τις τηλεοπτικές σειρές του καλοκαιριού, το Strangest Things, και φυσικά αποτελεί πρώτης τάξεως ευκαιρία για νοσταλγικά προφίλ στα μεγαλύτερα μίντια όλου του κόσμου που την παρουσιάζουν ως το «κουλ έμβλημα της δεκαετίας του ’90 που τώρα μεγαλώνει». Στο γραφείο την συζητάμε γιατί η παλιά φρουρά της Popaganda είμαστε, θέλοντας και μη, παιδιά αυτής της δεκαετίας. Και κάπου στη Γουαϊνόνα (εγώ λέω πάντα μια ιστορία για έναν φίλο που έγραφε φανταστικά σενάρια με εκείνη πρωταγωνίστρια, δεν ξέρω αν της τα έστειλε ποτέ) υπάρχει το Reality Bites. Και κάπου πιο δίπλα οι slackers και ο Ντάγκλας Κόπλαντ με την Generation X. Και μοιραία ο Κομπέιν. Και πάμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το πανηγύρι της Britpop, το ηλεκτρονικό ροκ (ή η ροκ ελεκτρόνικα;) των Chemical Brothers και των Prodigy, ο Μαρκ Ρέντον στο Trainspotting να φοράει τα μωβ ξεθωριασμένα adidas Samba, οι Oasis στο απόγειο της δόξας τους να έχουν τα δικά τους λευκά Gazelle, ειδικά σχεδιασμένα, με τα πρόσωπά τους στη γλώσσα. Και η βαλίτσα – με αυτές τις αναμνήσεις όσων, ας πούμε, διανύουν την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους και βάλε – μπορεί να πάει πολύ μακριά.
Δεν τα νοσταλγώ πάντως τα 90s. Κυρίως γιατί η ελληνική εκδοχή τους έμοιαζε με το hangover της υπερβολής που βασάνισε τον υπόλοιπο κόσμο στα αμαρτωλά 80s. Όμως αν κάτι μου λείπει απ’ αυτά, τώρα που προσπαθώ να καταλάβω γιατί να με ενδιαφέρει που κρύβεται ο σπάνιος Πίκατσου στο PokemonGo και τι θα προσθέσει στη σοσιαλμιντιακή μου εξάρτηση το SnapChat, είναι τα style wars που σιγά σιγά εξέπνευσαν μετά το μιλένιουμ.
Κι όλα αυτά με πρώτο, και συνήθως αλάνθαστο σήμα, ένα από τα πιο θρυλικά sneakers όλων των εποχών. Λανσαρίστηκε τη δεκαετία του ’60, επιβίωσε κι εξελίχθηκε, γνώρισε μάλλον το αποκορύφωμά του στα 90s που αποτέλεσε βασικό στιλιστικό σημείο αναφοράς (μην ξεχνάμε και τη φάση των Beastie Boys) και παραμένει διαχρονικό έμβλημα της νεανικής κουλτούρας, στενά συνδεδεμένο με ότι συμβαίνει στο «δρόμο» και στη μουσική.
Πριν λίγες μέρες, έγινε στην Αθήνα (στον χώρο του «Μεταλλουργείου» στον Κεραμεικό) το prelaunch event της επιστροφής των Gazelle. Ανάμεσα στα «πρόσωπά τους», η frontwoman των Puta Volcano, Luna Stoner, και το νέο τρομερό παιδί της αθηναϊκής urban σκηνής Kareem Kalokoh. Τα Gazelle παραμένουν, όπως βλέπουμε επιδραστικά και πολυσυλλεκτικά, εντάσσονται στην κατεύθυνση του νεανικού στυλ να είναι ένα αδιάκοπο κολάζ αναφορών, σκηνών και χρωμάτων του παρελθόντος. Πια όλα επιτρέπονται, οι διαχωριστικές στιλιστικές γραμμές έχουν πέσει, το σύνθημα της καμπάνιας είναι σαφές:
“Steal From History. Nothing Is Sacred” («Κλέψε Από Την Ιστορία. Τίποτα Δεν Είναι Ιερό»).
Όμως εμείς, τα –καλώς ή κακώς- παιδιά των 90s που ντυνόμασταν γιατί θέλαμε να δείξουμε ότι ανήκουμε κάπου χαμογελάμε με νόημα μαθαίνοντας ότι το επαναλανσάρισμα των Gazelle έχει αναλάβει ο σχεδιαστής Doug Abraham με κεντρικό πρόσωπο την Kate Moss. Γιατί ξέρουμε καλύτερα αν είναι ή όχι ιερό icon των 90s αυτό το κορίτσι με τα κόκκινα Gazelle στην παρακάτω φωτογραφία…