Δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό, μετά τις 16.48 χθες το απόγευμα που ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ «να ψηφίσει αύριο Τετάρτη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη τον Παυλόπουλο», από τους αριστερούς που υπερβαίνουν εαυτόν στα social (και μη) media για να δικαιολογήσουν με κάτι περισσότερο από όρους της κυνικότερης διαθέσιμης real politik την επιλογή του πρωθυπουργού. Ψελλίζοντας κάτι μισόλογα περί «συναινετικής», «συμφιλιωτικής», «ενωτικής» υποψηφιότητας που, ακόμα κι αν ισχύουν, σίγουρα αντιφάσκουν με όσα το νέο αριστερό ήθος υποτίθεται ότι ήρθε για να εξοβελίσει. Αντίθετα, καθόλου διασκεδαστικοί, αλλά μάλλον λυπηροί, είναι εκείνοι οι αρθρογράφοι που κρατούσαν τα λάβαρα της επανάστασης εδω και τόσα χρόνια και πριν καν κλείσει ένα μήνα στο κουμάντο ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπονται σε σκληρά συστημικούς που υπενθυμίζουν στον λαό πώς ο (για τους φίλους) Πάκης «διαφώνουσε μα ψήφιζε πιεσμένος» τα Μνημόνια, «κάνει αγώνα για τις γερμανικές αποζημιώσεις», «έτριξε κάποτε τα δόντια του Σόιμπλε» και λοιπά χαριτωμένα. Αλλά, αυτό το u-turn ήταν αναμενόμενο, το περιμέναμε. Όταν κλείσει η συμφωνία και ξεφορτωθεί ο Τσίπρας και τον Καμμένο μοιραία θα δούμε να γεννιέται και το νέο είδος του «αριστερού νοικοκυραίου». Υπόμονή.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο υποκριτικό από τους σκληρούς –δηλαδή μη Καραμανλικούς- δεξιούς που ασκούν κριτική στην επιλογή, καταλογίζοντας τα έργα και τις ημέρες του νέου, εκτός εκθαμβωτικού απροόπτου, ΠτΔ ως νούμερο 2 της κυβέρνησης Καραμανλή …της κυβερνησης της Δεξιάς, για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην τρελαθούμε. Όταν ο (για τους φίλους) Πάκης διόριζε αβέρτα εκατοντάδες χιλιάδες γαλάζια παιδιά προφανώς «επανίδρυε το κράτος», σήμερα κατόπιν εορτής και περάσματος στην Αντιπολίτευση είναι εκείνος με το μεγαλύτερο μερίδιο στη χρεωκοπία του κράτους. Στερνη τους γνωση, δε σε είχαν πρώτα. Και βέβαια τον κατηγορούν, ίσως για την πιο νουνεχή στάση της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Την εκτονωτική του μετριοπάθεια όταν του έσκασε ο Δεκέμβρης στα χέρια και δεν υπέκυψε στις πιέσεις «να βγει ο στρατός στο δρόμο» και λοιπά παρανοϊκά που θα αιματοκυλούσαν περαιτέρω την Αθήνα (σκεφθείτε να είχαμε Σαμαρά τότε;).
Δεν υπάρχει, επίσης, τίποτα πιο εξοργιστικό από αυτή τη μικρή, μα ηχηρή μιντιακά, ομάδα νεοθατσερικών «συνωμοτών του καλού» (δεν εννοώ μόνο του Ποταμιού, αλλά δε θα τους χαρίσω και την τιμή του «φιλελεύθερου») που είδαν για άλλη μια φορά την πολιτική τους αισθητική να λερώνεται με την επιλογή του πειθήνιου Παυλόπουλου. Κάνοντας ένα διάλειμμα από την εποπτεία της διαπραγμάτευσης, πάντα σε ύφος «μονά» (καταστροφή), ζυγά (κωλοτούμπα) δικά μας», δεν παρέλειψαν να ασκήσουν κριτική από τα αριστερά στην κυβέρνηση αδυνατώντας να αντέξουν τον Πάκη. Άλλωστε όταν έχεις δεχθεί Βορίδη, Πλεύρη, Άδωνι «για το καλό της χώρας», όσο να ναι ο Ακίνητος Υπερήρωας σου κάθεται βαρύς. Ίσως κάποτε συγχωρέσουν την περιρρέουσα πολιτική ανωριμότητα. Πιθανώς όταν μάθουν ότι παραγγέλνουν κι άλλοι το φιλέτο medium rare, ακόμα κι αν δεν ψήφισαν ποτέ τους Σημίτη.
Τέλος, υπάρχουν και οι Πασόκοι. Εξεγερμένοι κι αυτοί. Κανονικοί και ΚΙΝΗΜΑτικοί. Ο Πάκης κατέστρεψε τη χώρα κι ανάγκασε τον ΓΑΠ στα Καστελλόριζα, τον Βενιζέλο στις συγκυβερνήσεις κτλ. Μιας και γίνεται λόγος για ιστορικά σφάλματα, πώς είναι δυνατόν να μιλάνε για ολέθριες ευθύνες οι άνθρωποι που υπέγραψαν το Δουβλίνο II, ειδικά σε μέρες που η Αμυγδαλέζα κορυφώνεται ως συλλογική ντροπή;
Ας είμαστε ειλικρινείς, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας περισσότερο κι από διακοσμητικός είναι απαξιωμένος είτε επειδή –όπως πολύ πρόσφατα- χρησιμοποιείται ως μοχλός πολιτικών αλλαγών., είτε λόγω των προσώπων που τον ενσάρκωσαν τα τελευταία 30 χρόνια πλην Κωνσταντίνου Καραμανλή. Από τον ταραχώδη πολιτικό βίο του Χρήστου Σαρτζετακη στα αμφιλεγόμενο δημοκρατικό παρελθόν του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου κι από τον wingman του Ανδρέα Παπανδρέου, Κάρολο Παπούλια, στον Προκόπη Παυλόπουλο. Απ’ όλα τα ονόματα που ακούστηκαν, ευτυχώς που δεν πήγαμε σε Καρυστιάνη ή Γαβρά, μια επιλογή που θα μουμιοποιούσε άξιους ανθρώπους για να ικανοποιηθεί το αριστερό απωθημένο και δυστυχώς που η ενωτική διάθεση δεν προσωποποιήθηκε στην πάντα συνεπή Μαριέττα Γιαννάκου-Κουτσίκου, τη μόνη κεντροδεξιά υποψηφιότητα που θα μπορούσε ίσως να ξαναδώσει στο θεσμό το χαμένο του περιεχόμενο.
Κατά τα άλλα, μεταξύ Αβραμόπουλου και Παυλόπουλου, δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μόνο κοινή σκοπιμότητα (που πιθανώς σχετίζεται και με τον κύριο Γιούνκερ). Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει από χθες πολύ καλά ότι ο συμβολισμός είναι ένα όπλο που καμιά φορά μπορεί να στραφεί κι εναντίον του. Κι αφού αποφάσισε να πορευθεί τόσο πολύ μαζί του, ήρθε και η πρώτη εκπυρσοκρότηση. Η επόμενη θα έχει να κάνει με τις one too many Παπανδρεϊκές πατριωτικές αναφορές.
