Πρώτον, τόσο ενδιαφέρον για το που βάζει την υπογραφή του το Εθνικό είχαν οι όψιμοι θεματοφυλακές της εικόνας του που χρειάστηκε να περάσουν 10-11 μέρες από την πρεμιέρα της παράστασης Η Ισορροπία του Nash, για να την πάρουν χαμπάρι και να αντιδράσουν. Παρότι είχε ανακοινωθεί κανονικα και είχε γίνει γνωστό και το περιεχόμενό της στη συνέντευξη τύπου για το πρόγραμμα της Πειραματικής Σκηνής στις 11/11 (τότε βέβαια η ΝΔ ήταν ακέφαλη). Για να αντιδράσουν χρειάστηκε να το χτυπήσει πρωτοσέλιδα εφημερίδα σαφούς ιδεολογικής στράτευσης, να το κάνει viral στο ίντερνετ ιστοσελίδα που – μεταξύ άλλων – μεταφράζει με λάθος τρόπο δημοσιεύματα του ξένου τύπου για να δημιουργήσει πολιτικές εντυπώσεις. Εξαιρούνται φυσικά οι συγγενείς των θυμάτων της 17Ν, γιατί φυσικά οι νεκροί (και οι οικογένειές τους) δεδικαίωνται. Χωρίς την πανστρατιά εναντίον της, η παράσταση θα ολοκληρωνόταν την Κυριακή που μας έρχεται και θα περνούσε στη λήθη σχετικά απαρατήρητη. Κι ο Θάνος Πλεύρης μάλλον δε θα μάθαινε ποτέ ότι «γυρίστηκε ταινία για τον Ξηρό».
Δεύτερον, ήταν τόση η σπουδή όσων αντέδρασαν που, είτε σκόπιμα είτε εκ παραδρομής (ίδιο το αποτέλεσμα), υποκρύφθηκε στους φιλιππικούς ότι η παράσταση ήταν μια πειραματική σύνθεση διαφορετικών πηγών. Μεταξύ αυτών και το βιβλίο του Ξηρού, τα πρακτικά της δίκης και οι «Δίκαιοι» του Καμύ. Μπορεί, ας πούμε, σε κάποιον το ταίριασμα Καμύ με Ξηρό να φαίνεται ιλαρό, όμως η Πηγή Δημητρακοπούλου «δεν έκανε θέατρο το βιβλίο του Ξηρού», οι λέξεις πάντα έχουν τη δική τους σημασία. Γιατί δημιουργούν εντυπώσεις με ολέθρια, όπως φάνηκε, αποτελέσματα.
Τρίτον, πόσοι την είδαν αλήθεια; Πόσοι μπορούν να μας πουν υπεύθυνα αν προάγει την τρομοκρατία, αν ξεπλένει τη δράση του Ξηρού και των υπόλοιπων δολοφόνων της 17 Νοέμβρη (υπενθυμίζω καταδικασμένων από την ελληνική δικαιοσύνη); Είναι άραγε ίδιος ο αριθμός με όσους διασύρουν την σκηνοθέτιδα εδώ και μερικές μέρες χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό από το έργο της;
Προφητικόν; Από τη συνέντευξη τύπου ανακοίνωσης του προγράμματος του Εθνικού τον περασμένο Νοέμβρη, τότε που δεν έδωσε κανείς σημασία…
Τέταρτον, «με τα λεφτά των ελλήνων φορολογούμενων». Είναι αληθινά ενδιαφέρον να ακούς την επίκληση σε αυτό το επιχείρημα-μνημείο λαϊκισμού από όσους (αυτό)προσδιορίζονται ως «φιλελεύθεροι» πολέμιοί του. Και κυρίως είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να χάσουμε το δάσος, αφού είναι προφανές ότι η λίστα πολύ σοβαρότερων «εγκλημάτων» που έχουν γίνει «με τα λεφτά των ελλήνων φορολογούμενων» χρειάζεται 2-3 ζωές για να τελειώσει.
Πέμπτον, «το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού δεν έχει καμία αρμοδιότητα ούτε την πρόθεση να παρεμβαίνει στο ρεπερτόριο των δημόσιων θεατρικών σκηνών». Με αυτόν τον τρόπο ο Αριστείδης Μπαλτάς θεώρησε ότι απομάκρυνε την μπανανόφλουδα απ’ τον δρόμο του, παίζοντας θαυμάσια τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Αφήνοντας τον, υποτίθεται, «υπερκομματικό» Στάθη Λιβαθινό να βρεθεί στη μέση προφανώς ασφυκτικών πολιτικών πιέσεων και να κουβαλήσει μόνος του τον σταυρό του «λογοκριτή». Στην υπόθεση Λούκου βέβαια το Υπουργείο αποδείχθηκε ένα (και δύο και τρία) τσικ πιο παρεμβατικό.
Έκτον, αναπαράγεται από χθες μια κορόνα περί «ελέγχου», «νίκης», «δικαίωσης» της Κοινωνίας των Πολιτών. Παρότι, το διαβάσαμε σε αξιόπιστες πηγές, τελικά το ξανασκεφτήκαμε. Η χθεσινή σκοτεινή ημέρα δεν ήταν παρά μια δικαίωση για το υστερικό Tea Party που λυμαίνεται το δημόσιο διάλογο μετατρέποντας όλα τα ζητήματα σε εργαλεία αντιπολίτευσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν του Τσίπρα του αξίζει, γιατί αντιπολιτεύτηκε με τον ίδιο τσιριχτό τρόπο επί μια πενταετία, δεν αξίζει σε όλους εμάς τους υπόλοιπους να δηλητηριάζεται με αυτόν τον τρόπο η δημόσια σφαίρα. Δε μας αξίζει να κατεβαίνουν παραστάσεις. σε μια Ευρωπαϊκή Χώρα του 2016.
Στάθης Λιβαθινός και Γιώργος στις 11/11/2015 – πολύ γρήγορα τους πήρε και τους δύο η μπόρα της πόλωσης
Ζούμε την πιο παράλογη περίοδο της εποχής της Κρίσης. Ζούμε σε ένα καθεστώς διαρκώς διογκούμενης πόλωσης με πλήρως ενεργοποιημένο το «α λα καρτ mode». Οι φιλοκυβερνητικοί συμπαρίστανται στο δράμα μιας αντιμνημονιακής Κυβέρνησης που κυβερνά κάνοντας Αντιπολίτευση κι εφαρμόζει δακρύβρεχτα το Μνημόνιο. Και οι αντικυβερνητικοί, έχοντας καμιά φορά διανύσει το μακρύ ταξίδι από τον Σημίτη στον Κυριάκο (μέσω ΓΑΠ, Βενιζέλου, ΔΗΜΑΡ, Δράσης, ΦΙΣ, Τζήμερου, Ποταμιού – ούτε το 140 τόσες στάσεις) λυσσάνε εναντίον μιας κυβέρνησης που εφαρμόζει το πλαίσιο για το οποίο διαδήλωναν τον περασμένο Ιούνιο.
Φυσικό κι επόμενο τα δύο μέτα και δύο σταθμά. Στις περιπτώσεις του καθηγητή Ρίχτερ, του Γιώργου Λούκου, του Charlie Hebdo, της επίμαχης παράστασης, ή σχετικά πρόσφατα στο βιβλίο του Κουφοντίνα και στην παράσταση Corpus Christi που ματαίωσαν οι Χρυσαυγίτες, η ατζέντα της ευαισθησίας ανοίγει κατά το δοκούν. Να δούμε που θα κάτσει η μπίλια τον Απρίλιο που οι Rimini Protokoll ανεβάζουν το Mein Kampf στην Στέγη.
Δεν υπάρχει όμως περίπου δημοκρατία. Σχεδόν ελευθερία της έκφρασης. Επιλεκτική ανεκτικότητα.
Κατά τα άλλα, χθες ήταν μια υπέροχη Αλκυονίδα μέρα μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Όσοι δεν κάνατε βόλτα, χάσατε. Ο ήλιος έλαμπε, το φως ήταν πλούσιο κι ένα αεράκι φύσαγε φιλελεύθερα κι ευρωπαϊκά σπρώχνοντάς μας μακριά από τη ζώνη του Σένγκεν…
