«Θυμάσαι τα μαλόξ το ’11 μωρή; Καμία σχέση.» Κάπως έτσι μετέφερε τηλεφωνικά το κλίμα μια κοπέλα σε κάποια φίλη της. Το άρωμα των αγανακτισμένων ήταν παντού όμως το πλήθος δεν ήταν αγανακτισμένο, ήταν μαζεμένο στο Σύνταγμα για ακόμα μια φορά, αλληλέγγυο για ακόμα μια φορά. Που, όμως ήταν αλληλέγγυο; Στην ελληνική κυβέρνηση κάτι που συνέβηκε πρώτη φορά στα χρονικά.
Η κοπέλα κλείνει το τηλέφωνο. «Αν κάποιος πριν λίγα χρόνια έλεγε πως θα πηγαίναμε σε συγκέντρωση για να υπερασπιστούμε τα ελληνικά ομόλογα, εκεί που τρώγαμε τα χημικά θα τον λέγαμε σίγουρα τρελό!», λέει χαμογελώντας και φωνάζει “ΣΥΡΙΖΑ – PODEMOS, Venceremos!”. Όντως, είναι μια φιλοκυβερνητική συγκέντρωση που βλέπεις λιγοστές ελληνικές σημαίες, διάφορες από συλλογικότητες και οργανώσεις της αριστεράς και φυσικά μερικές τουΣΥΡΙΖΑ. Το κάλεσμα για την χθεσινή συγκέντρωση είχε δημιουργηθεί στο facebook ήδη από τις πρώτες ώρες μετά την ανακοίνωση της ΕΚΤ και λίγο πριν την απάντηση του Υπ.Οικ. “Επείγον κάλεσμα στο Σύνταγμα αύριο το απόγευμα!” ήταν ο αρχικός τίτλος και αφού πέρασε δύο τρείς φάσεις διαμορφώθηκε τελικά σε «Kανένας Εκβιασμός – Αξιοπρέπεια Τώρα!»
Αναρωτιέμαι αν η συγκέντρωση είναι και τόσο αυθόρμητη αλλά η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. «Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς κίνημα στο δρόμο δεν μπορεί να αντέξει ούτε έξι μήνες» μου λέει ο κύριος Γ.Ν. που έμαθε από τον γιο του για το “event”. H γυναίκα του κυρία Α.Ν. περιμένει υπομονετικά να κλείσουν τα μαγαζιά και να έρθει και άλλος κόσμος γιατί παραπονιέται πως το Σύνταγμα δεν είναι αρκετά γεμάτο. «Θα ήθελα να είναι γεμάτο όπως τότε στους αγανακτισμένους, να ξαναγεμίσει για την προοπτική την δική σας, των νέων.»
«Ο κόσμος πρώτη φορά ήρθε στο Σύνταγμα όχι για να κάψει το μπουρδέλο τη Βουλή αλλά γιατί για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η Βουλή και η πλατεία Συντάγματος αποτελούν ένα σημείο πραγματικής δημοκρατίας που στέλνει μήνυμα στο εξωτερικό. Αυτό που βλέπεις είναι πρωτόγνωρο και μεγαλειώδες. Όσοι άνθρωποι είμαστε εδώ ήρθαμε όχι γιατί στηρίζουμε απαραίτητα την κυβέρνηση αλλά γιατί είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε πως όντως μπορεί να γίνει μια διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους στα ίσια», λέει ο Α.Μ. που έχει έρθει κατευθείαν από το γραφείο του στον Γέρακα. Για ακόμα μια φορά δεν υπάρχει ίχνος αστυνομικού, η φρουρά του μνημείου τα έχει λίγο χαμένα αλλά ο κόσμος τους μιλάει συνεχώς και χαμογελάνε. Λίγο πιο πέρα απο τις χιλιάδες κόσμου που είναι στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος, στην Αμαλίας και εκεί που ήταν πριν λίγες μέρες τα κάγκελα, υπάρχουν και αυτοί που κάθονται και κοιτούν τους Εύζωνες λες και τους βλέπουν για πρώτη φορά.
Ένα ζευγάρι καλοβαλμένων νέων ποζάρει συνεχώς μπροστά από το κινητό τους. «Η φάση είναι κυρίως selfie μπροστά από την Βουλή και ποστάρισμα στο facebook για να το δουν όλοι οι φίλοι μας στο εξωτερικό μπας και κάνουν κάτι και αυτοί. Δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτή την ιστορία», λένε καθώς διακόπτει το «Σε βλέπει η Μέρκελ και σπάει σαν κλαδάκι, γεια σου αλάνι Γιάνη Βαρουφάκη.» O Η. είναι μέλος της εξωκοινοβουλευτικής άκρας αριστεράς. «Για να σπάσεις πλάκα κατέβηκες;» “Όχι στα σοβαρά κατέβηκα, ήρθα να δείξουμε στους Ευρωπαίους πως δεν μασάμε. Η μαχητική στάση στους δρόμους δεν σημαίνει αποδοχή της μετριοπάθειας ή της δικτατορίας της Ε.Ε. Σημαίνει ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση αφαιρώντας της την επιλογή της συνθηκολόγησης. Ελπίζω να πάμε και έξω από τα γραφεία της Ε.Ε. εδώ δίπλα στην Βασιλίσσης Σοφίας.»
Η είδηση παραμένει μια: «Χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα» αλλά προς υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης ή απλά να δουν «τι παίζει». Ο Λ.Χ. κατέβηκε στον δρόμο «καθαρά από περιέργεια» για να δει «ποιοι είναι αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση πρώτη φορά στα χρονικά!» Οι συζητήσεις κινούνται γύρω από τα ονόματα Ντράγκι, Σόϊμπλε, Μέρκελ, Βαρουφάκης και τις λέξεις επαναδιαπραγμάτευση, κούρεμα και στάση πληρωμών. «Λείπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ακούω σε ένα πηγαδάκι μια κυρία τυλιγμένη με την Ελληνική σημαία και ένα «ΟΧΙ» στο στήθος. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν στήσει εκατοντάδες πηγαδάκια που ρίχνουν νερό στον αντιμνημονιακό μύλο που τώρα αποτελεί γραμμή της κυβέρνησης. «Έπρεπε να περάσουμε μέσα από την διαδικασία των αγανακτισμένων για να φτάσουμε εδώ», ισχυρίζεται η Κ.Λ. μια κυρία απ’ο τις δύο γυναικοπαρέες, άγνωστες μεταξύ τους, που γνωρίστηκαν εκεί και συζητούν με πάθος για τα ελληνικά ομόλογα. Η ζωή όμως είναι σκληρή και η ρουτίνα στέλνει την πιο ενθουσιώδη να πάρει το παιδί από το φροντιστήριο και φεύγει, μαζί της τελικά η παρέα της αποχωρεί. «Ραντεβού πάλι στις 15, 17 πότε είναι, έτσι κορίτσια;» -«Εννοείται!» Εννιά το βράδυ και το πλήθος αρχίζει να σπάει.
