Στα γρήγορα: Ένα session του jazz σαξοφωνίστα από το 1963 με το κλασικό του κουαρτέτο στη Verve, χαμένο για δεκαετίες. Ήρθε στο φως από μία κόπια που είχε δώσει στη γυναίκα του, Juanita Naima.
Την ακούσαμε: Ο σωστότερος ορισμός θα ήταν χαμένο session κι όχι χαμένος δίσκος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει υφολογική συνοχή. Εδώ έχουμε μεταξύ άλλων μία πρώιμη, σύντομη εκδοχή του “Impressions” που μοιάζει σαν τη ζωντανή άσκηση μιας ιδέας, η δική του εκδοχή στο “Nature Boy” του Nat King Cole και το “Vilia” του Franz Lehár. Εξαιρούμενης της deluxe edition με extra takes κυρίως για τους σκληροπυρηνικούς, η κυκλοφορία αποτελεί ζωντανή στιγμή μίας σπουδαίας μπάντας λίγο πριν μεγαλουργήσει (A Love Supreme, 1965). Ακόμη κι αν δεν προκαλεί το ίδιο δέος, δείχνει τον αριστοτεχνικό δρόμο προς τα εκεί -και φέρνει στο φως συνθέσεις όπως το “Untitled Original 11386” με το λάτιν λάκτισμά του να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα jazz standard.
Τρέξε μακριά: Εάν μουσικά η λέξη Verve για σένα δεν είναι #diplis ανάγνωσης.
Τ’ είπες τώρα; «Kρυφακούει μια μέρα στη σύντομη ζωή ενός από τους γίγαντες της σύγχρονης μουσικής σε μια περίοδο αναβρασμού.» –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 89/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=sIv4elylwsA
