John Carpenter, o Συνθέτης: Αφόρητα Επιδραστικός, (όχι πια) Εγκληματικά Υποτιμημένος

Είναι ένα τυπικό πρωινό στο γραφείο. Από αυτά που για πολλοστή φορά πλατσουρίζεις, χωρίς σωσίβια λέμβο, στον ιντερνετικό ωκεανό αναζητώντας καινούρια μουσική απλά και μόνο για να μην κάνεις τη δουλειά που έχεις προγραμματίσει για την ημέρα. Και πέφτεις πάνω σε κάτι τέτοιο, αγνώστων -για εκείνη την ώρα- λοιπών στοιχείων…

Rigopolar – Chaos

Το υπογράφει ένας άσημος Μεξικάνος παραγωγός ονόματι Rigopolar που ενδεχομένως θα κερδίσει μερικά λεπτά δόξας σε κάποιες σκοτεινές πίστες. Λίγο με νοιάζει. Αυτό που μένει είναι το γνώριμο, αγχωτικό συναίσθημα συναγερμού. Στο κομμάτι περιμένεις το κρεσέντο που θα βάλει φωτιά στο dancefloor, σε μια ταινία τρόμου την στιγμή που το χτύπημα θα αιματοκυλίσει την οθόνη. Καμιά φορά δε συμβαίνει τίποτα από τα δύο, αυτό που μένει όμως είναι η ατμόσφαιρα. 

Το βράδυ της ίδιας μέρας, βραδινό χαζολόγημα πάλι μπροστά από μια οθόνη. Η λίστα είναι ιντριγκαδόρικη. «Τα 50 καλύτερα άλμπουμ που δεν έχεις ακούσει ποτέ». Νάτη πάλι η αναφορά – εδώ δεν υπονοείται, λέγεται καθαρά “John Carpenter’s influence looms large”.

The Night Terrors – Glass Eyes

Αλλά, και στον άλλο τύπο που είχες συναντήσει τις προάλλες στο «επιδραστικό μπλογκ των Γάλλων». Κι αυτός σαν παιδί του δεν ακούγεται; Άσε που λέγεται A Visitor From Another Meaning…

Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και το καλύτερο θρίλερ (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης) των τελευταίων ετών, το It Follows. Τόσο το φιλμ, όσο κυρίως το σάουντρακ του Disasterpeace αποτελούν σχεδόν φόρο τιμής…

Είναι και, για να περάσουμε, σε πιο mainstream μονοπάτια το synth crossover των τελευταίων χρόνων. Αρχής γενομένης από το σάουντρακ του Drive και το score που υπέγραψε o Cliff Martinez (ή του Maniac που συνέθεσε ο πιο άσημος Rob) και πάντα με την νεοϋρκέζικη ετικέτα Italians Do It Better στο προσκήνιο. Έδρα της noir pop των Chromatics και των Desire που φοριούνται με επιτυχία πια στο ελληνικό ραδιόφωνο. Σπίτι επίσης και του πρότζεκτ Symmetry, όλα τους διαφορετικά καπέλα που φοράει ο πολυμήχανος Johnny Jewel…

Symmetry, Themes For An Imaginary Film

Είναι και κάποιοι άλλοι, όπως ας πούμε το ντουέτο των Zombie Zombie από τη Γαλλία, που φτιάχνουν γκρουπ μόνο και μόνο για να διασκευάσουν τη μουσική του…

Zombie Zombie – Zombie Zombie Plays John Carpenter EP

Ας μπούμε όμως και στα clubs. Δεν είναι η Crimes of the Future των Timothy J. Fairplay και Scott Fraser ένα από τα πιο τραγανά labels των τελευταίων χρόνων; 

Black Merlin – Full Denim Jacket

Για να μη μιλήσουμε για κάτι νεολογισμούς τύπου “horror disco” που φέρουν φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του…

Giallo Disco Records presents – A Brief History Of Horror Disco Part 2: The Revenge

Και για να μην μακρηγορούμε άλλο, θα υπήρχε ποτέ η καλύτερη μπασογραμμή στη χορευτική σκηνή των 00s, αν δεν είχε βγει κάποτε το σάουντρακ του Απόδραση από τη Νέα Υόρκη; Να πέσουν τα “Miura” και “The Bank Robbery”, παρακαλώ…

Metro Area – Miura

John Carpenter/ Alan Howarth – The Bank Robbery

Ο σκηνοθέτης John Carpenter είναι γνήσιο τέκνο της δεκαετίας που καθόρισε το σύγχρονο σινεμά, των 70s. Δεν κατάφερε (δεν επιδίωξε; δεν μπορούσε;) να μπει στη λίγκα των “Fab 4” Κόπολα, Σκορσέζε, Λούκας και Σπίλμπεργκ. Αφοσιώθηκε στο genre και διαμόρφωσε όσο κανένας άλλος τον σύγχρονο τρόμο είτε με τo slasher Halloween είτε με διάφορες μεταφυσικές εκδοχές του (The Fog, The Thing, Christine), κλείνοντας ακόμα ακόμα το μάτι στην παρωδία του Scream που θα ακολουθούσε μια δεκαετία μετά το They Live. Οι ταινίες του ταυτοποιήθηκαν κατευθείαν ως καλτ (ως περιθωριακές πολύ πριν το καλτ γίνει πρώτα ζητούμενο κι έπειτα πανάκεια για κάθε πικραμένο). Θεωρήθηκαν ιδανικές για το home entertainment που άλλαζε τότε μια για πάντα με την έλευση του βίντεο, η τέχνη του μπήκε στο κάτω ράφι της ποπ κουλτούρας ως σχεδόν ένοχη απόλαυση. Ένας μεγάλος μάστορας της έβδομης τέχνης σαν κι αυτόν όμως τελικά δικαιώθηκε. Έγινε ο «μαέστρος του τρόμου» που ύμνησαν πολλοί πρεστιζάτοι συνάδελφοί του και μιμήθηκαν δεκάδες επίγονοι. Το comic machismo, οι στακάτες ατάκες  και οι one of a kind ήρωες που γέννησε έμειναν στην ιστορία. Διάολε, ο Snake Plissken έδωσε τρεις δεκαετίες αργότερα το όνομά του σε ένα φεστιβάλ στη μακρινή Ελλάδα…

Όμως, ο κινηματογραφικός συνθέτης John Carpenter υποτιμήθηκε. Δεν αξιολογήθηκε μέχρι πρόσφατα όσο έπρεπε η συνεισφορά του, σχεδόν σε όλα τα electronica πεδία που έχουν εξερευνηθεί τα τελευταία 40 χρόνια. Από τις stadium electro στιγμές των Daft Punk σε κάθε παραγωγό της σύγχρονης εποχής που φτιάχνει μουσική στην κρεβατοκάμαρά του με ένα φθηνό synthesizer ή ένα κατεβασμένο παράνομα λογισμικό. Κάπως έτσι άλλωστε έγινε μουσικός συνθέτης ο Carpenter. Από την ανάγκη. Ο πατέρας του έπαιζε βιολί, εκεί τον κατεύθυνε στην παιδική ηλικία, αλλά εκείνος γρήγορα στράφηκε στο πιάνο κι έπαιξε και ηλεκτρικό μπάσο στα γκρουπ της εφηβείας του. Τα σκορ για τις ταινίες του, τα έφτιαξε ανακαλύπτοντας έναν γενναίο synthετικό κόσμο, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσε να προσλάβει κάποιον να το κάνει. Για κάθε John Barry, για κάθε John Williams, για κάθε maestro Ennio Morricone που κινούσαν γη, ουρανό και φιλαρμονικές για να ντύσουν τα επικά τους θέματα, ο Carpenter χρειαζόταν ακριβώς έναν άνθρωπο δίπλα του – έναν καλό μηχανικό ήχου (ας πούμε τον Alan Howarth). Και με απλές ιδέες, σχεδόν σκελετικές μελωδίες, σχημάτισαν μερικά μοτίβα που μέχρι σήμερα -όπως είδαμε σε τόσα παραδείγματα στην αρχή- παραμένουν αρχετυπικά. Καθιστώντας τον 68χρονο σκληρό Νεοϋρκέζο (και τώρα πια κάτοικο LA), που έπρεπε να φτάσει το 2015 για να κυκλοφορήσει στούντιο άλμπουμ, ίσως την πιο καθοριστική φιγούρα στον χώρο της ηλεκτρονικής (χορευτικής) μουσικής από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα.

Νομίζω, μόνο ο Giorgio Moroder μπορεί να μοιραστεί μαζί του αυτόν τον θρόνο…

https://youtu.be/4nAfUsq_24s