Ο Dwight είναι άστεγος, περιπλανιέται άσκοπα ψάχνοντας για φαγητό σε κάδους απορριμμάτων και κοιμάται στο ξεθωριασμένο μπλέ σαραβαλάκι του δίπλα στη θάλασσα. Ξαφνικά όμως, η φαινομενικά κενή low life του, αποκτά νόημα όταν λαμβάνει ειδοποίηση ότι ένας άνθρωπος που σημάδεψε το παρελθόν του, αποφυλακίζεται. Και τότε ξεκινάει το πραγματικό δράμα. Γιατί υπάρχει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια στην ταυτότητα του αποφυλακισμένου: είναι ο άνθρωπος που δολοφόνησε τους γονείς του.
http://youtu.be/fbZx8oxXnRc
Αυτή είναι η σύνοψη της πλοκής του Blue Ruin / Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα, αυτού του low budget θρίλερ εκδίκησης του Jeremy Saulnier που φιλοδοξεί να είναι η έκπληξη που θα κάνει τη διαφορά σε μια κινηματογραφική εβδομάδα φορτωμένη με το υπερφιλόδοξο Interstellar του Christopher Nolan και τη νέα ταινία των αδερφών Dardenne. Τα διαπιστευτήρια με τα οποία έρχεται από το περσινό Φεστιβάλ των Καννων, προβλήθηκε και βραβεύθηκε στο παράλληλο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, είναι εντυπωσιακά με τους κριτικούς να κάνουν λόγο για «ένα από τα καλύτερα ανεπτυγμένα σασπένς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια».
Ο τίτλος πώς προέκυψε; Ο ίδιος ο Saulnier λέει: «Είναι δυσκολότερο να ονομάσεις ένα φιλμ από το να το γυρίσεις. Παρ’ όλη τη βίαιη φύση της ταινίας, δεν ήθελα να διαλέξω κάτι “bad ass” για τίτλο. Το Blue Nile υποδηλώνει τα μοτίβα της ταινίας (όπως για παράδειγμα ο Ατλαντικός Ωκεανός, αλλά και το σκουριασμένο σεντάν που κοιμάται ο πρωταγωνιστής κι ανήκε στους γονείς του) αλλά και το σκληρό τόνο που έχει γενικότερα το φιλμ».
Το φιλμ εστιάζει αρκετά πάνω στον κεντρικό ήρωα, έναν από τους πιο ενδιαφέροντες καταραμένους που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Υπαρχουν άραγε προσωπικά στοιχεία του σκηνοθέτη στην περσόνα του Dwight; «Πρέπει το φιλμ να αναπνέει και να στέκεται μόνο του. Μπορεί δηλαδή να εμπνεύστηκα από κάποια προσωπικά συναισθήματα, κάποιες προσωπικές απόψεις για ζητήματα όπως η θρησκεία και η ηθική στις σύγχρονες ΗΠΑ. Δεν ήθελα να κάνω κάτι βαθιά προσωπικό και θεραπευτικό, αλλά να διασκεδάσω το κοινό.
Η ισορροπία του τόνου της ταινίας, επετεύχθη επειδή πολύ απλά η αφήγηση έμεινε πιστή στον πρωταγωνιστή της, Dwight Evans. Με το να τον τοποθετήσουμε σε μια τέτοια τυπική ιστορία εκδίκησης και μετά να βλέπουμε την αδυναμία του να λυτρωθεί από αυτή, φανερώνονται η βίαιη, τραγική και πολύ συχνά χιουμοριστική πλευρά του θέματος, ανοίγοντας παράλληλα νέα εδάφη σε αυτό το κινηματογραφικό είδος. Το να επιζητάς την εκδίκηση είναι κάτι πολύ ανθρώπινο αλλά, στην περίπτωσή μας, ο Dwight δεν είναι ένας πρώην βετεράνος πολέμου ή κάποιος σκληροτράχηλος τύπος. Είναι ένας αρχάριος δολοφόνος, κάτι που τον κάνει -νομίζω- αρκετά συμπαθή με έναν οξύμωρο τρόπο».
Ο σκηνοθέτης μίλησε και για τις κινηματογραφικές και όχι μόνο επιρροές που παρήγαγαν το Blue Ruin: «Σαφέστατα ο δραματικός ρεαλισμός και η γενικότερη λεπτομερής διαδικασία αφήγησης του Thief από τον Michael Mann είναι βασικά στοιχεία, αλλά οι επιρροές μου ήταν περισσότερο λογοτεχνικές, κυρίως από τα έργα των George Pelecanos και Cormac McCarthy. Τα έργα τους φανερώνουν ότι παρόλο που η Αμερική μπορεί να είναι ένας τόπος αντιθέσεων, αντιπαραθέσεων και βιαιότητας, έχει όμως και πολύ καλούς αφηγητές».
Και βέβαια, δε θα μπορούσε να μη σταθεί στην εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή, Macon Blair, αλλά και στους Devin Ratray -που τον είχαμε δει στο Μόνος στο Σπίτι, αλλά και στο εξαρετικό περσινό Νεμπράσκα– και Amy Hargreaves (Homeland). «Ήθελα εδώ και 15 χρόνια να δώσω ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στον Macon, ήταν κάτι σαν αποστολή μου. Είναι ο πιο αφοσιωμένος ηθοποιός που ξέρω και, ειλικρινά, ο καλύτερός μου φίλος. Σχεδίασα όλη την ταινία επάνω του και ήξερα ότι θα απέδιδε αυτή τη συναισθηματική φόρτιση αλλά και την άθραυστη φύση του χαρακτήρα. Στα γυρίσματα, πέρασε μέσα από τζαμαρία, πήδηξε μέσα από παράθυρα, ήπιε αίμα και γενικότερα υπέμεινε πολλά σε μια εξοντωτική χρονική περίοδο 30 ημερών. Την ατιμέλητη γενειάδα του ξεκίνησε να την αφήνει 8 μήνες, πριν καν λάβουμε χρηματοδότηση για την ταινία (σ.σ. είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι η ταινία αποτελεί “το απόλυτο παράδειγμα χρηματοδότησης μέσω Kickstarter”, έτσι έγραψαν στο mtv.com).
Ως ελάχιστα έμπειρος σκηνοθέτης, το να βάλεις τον κολλητό σου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι συνήθως απαγορευτικό για τον υπεύθυνο κάστινγκ, αλλά μου έδειξαν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη και προσάρμοσαν το υπόλοιπο καστ στις απαιτήσεις μου. Στάθηκα πολύ τυχερός σε αυτό το κομμάτι. Είμαι βετεράνος στα ανεξάρτητα φιλμ (ως πρώτος καμεραμάν) και γνωρίζω πολύ καλά ότι όταν τα πράγματα είναι ζόρικα, αυτό που σε σώνει είναι ένα αφοσιωμένο καστ.
Η Amy Hargreaves πέρασε από οντισιόν για το ρόλο της και μάλιστα την πήραμε από την πρώτη μέρα των ακροάσεων. Ο Devin Ratray αρχικά ήρθε γι’ άλλο ρόλο, αλλά δεν του ταίριαζε ηλικιακά. Τον ήθελα όμως στην ταινία, οπότε του έδωσα το ρόλο του Ben, χωρίς δεύτερη ακρόαση. Ο Kevin Kolack είναι επίσης ένας εξαιρετικός ηθοποιός που ήρθε από το πουθενά και διάβασε για το ρόλο του Teddy. Πραγματικά μάτωσε για το ρόλο και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Τέλος, είχα την τιμή να συνεργαστώ με την Eve Plumb –στο ρόλο της Kris Cleland- όχι μόνο επειδή είναι ατόφια επαγγελματίας, αλλά κι επειδή είναι πολύ γαμάτο να δεις την Jan Brady (σ.σ ο χαρακτήρας της στην κλασική σειρά The Brady Bunch) να πυροβολεί με ένα ημιαυτόματο πιστόλι».
Και βέβαια, σε κάθε συνέντευξη για φιλμ που πραγματεύεται τη βία και την εκδίκηση, υπάρχουν ερωτήσεις για το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, ένα βαθιά πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα, που δυστυχώς δίνει συνεχώς αφορμές επικαιρότητας. Ο Saulnier όμως, δεν ήθελε να τοποθετηθεί ιδιαίτερα με λογύδρια που κηρύττουν, μονάχα πλαγίως, και μέσω της θεματολογίας. «Θεωρώ τη βία στον κινηματογράφο ξεχωριστό υπό-είδος. Στα πρώτα βήματα της καριέρας μου ήμουν στο τμήμα μέικ-απ κι εκτιμώ τη διαδικασία του να δημιουργείς το ψεύτικο αίμα και τα εντόσθια. Για τη βία εκτός οθόνης, έχω τελείως διαφορετική άποψη βέβαια».
Κι έκλεισε τη συνέντευξη με την αφοπλιστική απάντηση: «Δεν έχω όπλο. Εντάξει, έχω ένα οπλοστάσιο στο υπόγειό μου, αλλά κανένα από δαύτα δε ρίχνει κανονικές σφαίρες».
Η ταινία Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα προβάλλεται από την Πέμπτη 6/11 στους κινηματογράφους σε διανομή της Weird Wave.
