«Πόσο είναι;». «Δύο ευρώ». Βγάζω από την τσέπη ένα ξεχασμένο κέρμα για να πάρω την μπύρα της αναμονής στη συμβολή των Διονυσίου Αεροπαγίτου και Μακρυγιάννη, καθώς το έχω βάλει σκοπό να βολιδοσκοπήσω τη φάση πριν από την «μάννα εξ’ ουρανού» εμφάνιση των Foo Fighters στο Ηρώδειο η οποία, πριν καλά καλά ανακοινωθεί είχε κάνει ένα ισχυρό hype γύρω από το όνομά της.
Θα εμφανιστούν οι Foo Fighters στο Ηρώδειο; Τελικά οι Foo Fighters θα εμφανιστούν στο Ηρώδειο αλλά κεκλεισμένων των θυρών. Θα διατεθούν περιορισμένα εισιτήρια για το live των Foo Fighters σε δύο ώρες από τώρα (και σε τρεις θα έχουν τελειώσει). Θα διατεθούν λίγα ακόμη εισιτήρια για το live των Foo Fighters (μία ημέρα πριν). Οι Foo Fighters θα εμφανιστούν στο Ηρώδειο στα πλαίσια των Landmarks Live In Concert, μία σειρά εμφανίσεων σε ιστορικούς χώρους ανά τον κόσμο που παρουσιάζει ο Chad Smith των Red Hot Chili Pepppers.
Στέκομαι λοιπόν έξω από το Ηρώδειο, λίγες ώρες πριν δω τους Foo Fighters, ούσα περίεργη σχετικά με το αν θα γίνει και το «Street event για όσους δεν έχουν εισιτήριο» – ή όπως αλλιώς είχε κυκλοφορήσει η φήμη μέσω facebook. Τα περίπου πενήντα άτομα που βλέπω στις 6 το απόγευμα να έχουν σχηματίσει μια μικρή ουρά, στην αρχή πιστεύω ότι είναι fans που δεν πρόλαβαν εισιτήριο. Διαψεύδομαι άμεσα, όμως, μιας και όλοι κρατούν στα χέρια τους με μαχητική σχεδόν διάθεση το μαγικό Α4. Επεκτείνω κι εγώ με τη σειρά μου κατά μερικά εκατοστά την ουρά η οποία αυξάνεται ραγδαία αρκετά πριν το επίσημο άνοιγμα των θυρών που ήταν προγραμματισμένο για τις 18:45 — τελικά ξεκίνησε μισή ώρα αργότερα. Έλεγχοι επί ελέγχων που σχεδόν σε έκαναν να νιώθεις σαν καφκικός ήρωας που περνά από εξακρίβωση στοιχείων στο Τμήμα. Κι άλλη αναμονή στη δεύτερη είσοδο. «Ρε συ, τώρα που πήγαμε στο μπαρ, άραζε ο Chad Smith!» «Βρε τον Chad.» Ώσπου στις 20:30 το χάρτινο βραχιολάκι περνάει στο χέρι και μπαίνουμε στο θέατρο.
Όλοι προσπαθούν να «καβατζώσουν» την καλύτερη δυνατή θέση μιας και τα καθίσματα δεν είναι αριθμημένα. Παρατηρώ το θέατρο που έχει γίνει λιγάκι «οργουελικό» με κάμερες να βρίσκονται ακόμη και μέσα στις καμάρες πίσω από την σκηνή. Για κάποιο λόγο, αν και δεν υπήρξα ποτέ fan του «οι Soundgarden συναντούν τα ματζόρε» ήχου των Foo, είμαι πραγματικά περίεργη να δω τι έχουν να πουν live, ειδικά μέσα σε ένα τέτοιο χώρο. Και φυσικά οι εικασίες για την διάρκεια του live και κυρίως την ένταση στην οποία θα παίξουν, έχουν ζυμωθεί τόσες φορές που έχουν γίνει σχεδόν φαντασιώσεις. «Στάνταρ θα βγουν στην ώρα τους, θα είναι όλα υπολογισμένα με απόλυτη ακρίβεια». «Άντε, εννιά και δέκα πήγε».
Η κιθάρα από τα χέρια του τεχνικού που την τσεκάρει εδώ και περίπου ένα τέταρτο και σηματοδοτεί πάντα το τελευταίο χτύπημα (το οριστικό χτύπημα) της γλυκιάς αδημονίας σε κάθε live, περνά στα χέρια του Dave Grohl, αφού πρώτα μας καλωσόρισε ο Will Ferrell Chad Smith. “Times like these” δεν συμβαίνουν κάθε μέρα και ο Grohl φαίνεται πραγματικά να το χαίρεται, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι αυτός ο τύπος είναι 24/7 ο πιο θετικός άνθρωπος στον κόσμο. Οι καθιστοί των κερκίδων σε χρόνο dt σηκώνονται όρθιοι -ε, τους ζηλεύαμε τόση ώρα τους περίπου εκατό που είναι κάτω ακριβώς από την σκηνή, στη μινιόν αρένα. Ανεβαίνει και η υπόλοιπη μπάντα στην σκηνή και όλα δένουν γλυκά και μπαίνουν σε απόλυτη τροχιά. «Βαράνε φουλ ηλεκτρικά ε;».
O Grohl δεν σταματά να είναι επικοινωνιακός με αρκετή δόση αυθορμητισμού και χιούμορ, στα πλαίσια ενός απόλυτου επαγγελματία. Ομολογεί ότι δεν έχει ξαναπαίξει μπροστά σε «έναν τοίχο ανθρώπων», οι οποίοι μόνο «τοίχοι» δεν έχουν μείνει από τα vibes που εκπέμπει. Με το “Cold Day In The Sun” ακολουθεί κι ένα μικρό τζαμάρισμα από διάφορα έγκριτα και μη hits ώστε να συστηθούν στο κοινό οι υπόλοιποι της μπάντας: Chris Shifflet στην κιθάρα με “Dead Or Alive” και τον Grohl να αστειεύεται ότι «αυτή είναι η πρώτη φορά που θα ακουστεί κομμάτι των Bon Jovi σε live των Foo» (που σε μεγάλη βάση το ίδιο κοινό έχουν εδώ που τα λέμε), Nate Mendel στο μπάσο με “Another One Bites The Dust” που τα φωνητικά αναλαμβάνει ο drummer, Taylor Hawkins κι ένα μαζικό “Hey, ho, let’s go” από όλο το Ηρώδειο για να τιμήσουμε κι όσα μπλουζάκια Ramones κυκλοφορούν απόψε ανάμεσά μας, αλλά κυρίως για να χειροκροτήσουμε τον «κύριο που δεν χρειάζεται συστάσεις» Pat Smear στις κιθάρες.
«Απόψε θα παίξουμε κομμάτια από τον πρώτο, το δεύτερο, τον τρίτο, τον τέταρτο, τον πέμπτο, τον έκτο, τον έβδομο, τον όγδοο αλλά και τον ένατο δίσκο μας» λέει ο Grohl, με μία έμφαση στον τελευταίο και επερχόμενο που δημιούργησε σχετικές υποψίες ότι η μαγνητοσκόπηση του live θα λειτουργήσει και λίγο ως προπομπός του Concrete and Gold που θα κυκλοφορήσει στις 15 Σεπτεμβρίου. Από αυτόν ακούστηκαν τα “La Dee Da”, “Dirty Water”, “Αrrows” (σε πρώτη live παγκόσμια παρακαλώ), “Run” και “Sunday Rain” με τον Taylor Hawkins στα φωνητικά. Κομμάτια αρκετά χλιαρά κατά γενική ομολογία, αλλά πραγματικά δεν ένοιαζε κανέναν εκείνη τη στιγμή – το όλο θέμα ήταν η συνολική εμπειρία και για όποιον βρισκόταν πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή.
«Όσοι από εσάς είστε γονείς, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε μόλις πάτε σπίτι είναι να αγοράσετε μουσικά όργανα στα παιδιά σας. Και που ξέρετε, αν είστε τυχεροί, μπορεί μια μέρα να σας αγοράσουν σπίτι». Ο Dave τα ξέρει από πρώτο χέρι και μας συστήνει την μικρή του κορούλα Harper η οποία καβαλάει με χαρακτηριστική άνεση τα drums (Dave, ονειρεύεσαι κι άλλο σπιτάκι;) και παίζει το “We Will Rock You”. Αν δεν ακολουθήσει πάντως κι αυτή τα χνάρια του μπαμπά της θα έχει να το λέει για το χθεσινό. Η αγκαλιά πατέρα και κόρης στο τέλος άξιζε όντως το πιο γλυκό χειροκρότημα.
«Παίζουν πολλή ώρα ε;» ειπώθηκε μετά το πέρας της μιάμιση ώρας που για κάποιο λόγο, όλοι πιστεύαμε κάπως φαντασιακά ότι τόσο θα διαρκούσε το live. Είχαν περάσει σχεδόν δύο ώρες οπότε και ακούστηκε το “Best Of You” που προμηνύει σιγά σιγά στο μυαλό μας ένα κάποιο κλείσιμο που πλησιάζει. «Υπήρχαν στιγμές απόψε που ένιωθα ότι είναι ένα τυπικό live των Foo Fighters. Αλλά μετά σήκωνα τα μάτια μου και έβλεπα όλο αυτό» λέει ο Grohl λίγο πριν δώσει την κλισέ υπόσχεση ότι «δεν θα κάνουμε άλλα 22 χρόνια να ξανάρθουμε» που τουλάχιστον έσωσε με το αστειάκι ότι τότε θα είναι 70, κάτι που, όπως είπε ο ίδιος, δεν θα θέλουμε να δούμε.
«Όσοι μας έχουν ξαναδεί ξέρουν ότι δεν λέμε αντίο. Αλλά παίζουμε αυτό». Και έπεσαν οι πρώτες νότες του “Everlong” πριν την υπόκλιση αποθέωσης των Foo Fighters σε ένα live που υπήρχε η αίσθηση ότι οι fans της μπάντας εκείνη τη στιγμή ζούσαν την εμπειρία της ζωής τους. Για όλους τους υπόλοιπους, σίγουρα υπήρξαν στιγμές που είτε γέλασαν με τα αστειάκια του Grohl, είτε σηκώθηκαν ασυνείδητα από τη θέση τους και παραδέχτηκαν τον Grohl ως χαρισματικό frontman που καταφέρνει να κάνει 150 χιλιάδες ανθρώπους να σείουν το Glastonbury.
«Ξέρεις τι σκέφτομαι;» «Τι;» «Σκέψου να έπαιζαν οι Radiohead σε τέτοιες συνθήκες.» «Άστα.» Και αρχίζουν νέες συναυλιακές φαντασιώσεις ενώ βγάζω το χάρτινο βραχιολάκι. Δεν το πετάω στο τασάκι του μπαρ, θα το κρατήσω αυτή τη φορά.
Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ του Παναγιώτη Τζάμαρου
