«Φυσικά Δεν Έχω Ακούσει Τον Δίσκο»

1.              Arcade Fire, Reflektor

Mια μέρα είχα πάει σε μια παραλία γυμνιστών και στο τέλος ήρθε ένας νεαρός με τη μαλαπέρδα έξω και μου είπε ότι εκτός από όμορφη, έχω και παιδεία. Θεωρώ ότι αυτό το είπε γιατί κατάφερα καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης να μην κοιτάξω καθόλου τη μαλαπέρδα του, αλλά δεν ήθελα να καταλήξω εκεί. Eκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως περίπου όπως εγώ, κατά τη γνώμη του γυμνιστή νεαρού, είναι και οι Arcade Fire. Έχουν το πακέτο, συνδυάζουν βουνό και θάλασσα, χιπστερία και ουσία, είναι και ψαγμένοι, ακούγονται κιόλας, δεν είναι ας πούμε Κnife ή Flying Lotus που εντάξει, ιδιοφυία αλλά νομίζεις ότι τη μουσική την παίζουν μονοκοτυλήδονα. Οι Arcade Fire δημιουργήθηκαν για να συμπληρώνονται εικοσάδες, πληροφορίες λένε πως αρχικά φτιάχτηκαν αποκλειστικά για τη μπλογκοβίζιον – οι δύο νίκες που έχουν έως τώρα σχεδόν το αποδεικνύουν. Εκτός αυτού δικαιούνται τίτλους διότι είναι περίπου 45 άτομα. Φανατικοί των λιστών σκέφτονται να καθιερώσουν από του χρόνου μπλογκοβίζιον Arcade Fire όπου οι μπλόγκερς θα ψηφίζουν από το 20 έως το 1 τα αγαπημένα τους μέλη του συγκροτήματος.

Φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο αλλά ειδικά στην περίπτωση των Arcade Fire δε χρειάζεται – απόδειξη ότι φέτος τον έκαναν μιάμιση ώρα. Λέγεται ότι οι γνήσιοι fans τους δεν ακούνε ποτέ ολόκληρο το δίσκο γιατί είναι σα να τους αμφισβητούν. Πρέπει να τον ακούσεις για να είσαι σίγουρος ότι είναι γαμάτος; Όχι. Φτάνει το “Reflektor” που λίκαρε, έγινε τρέντινγκ τόπικ, συνεργάστηκε σε αυτό και ο James Murphy και στο βίντεοκλιπ 5 από τα 45 μέλη φοράνε μουτσούνες σαν αυτές που φορούσαν σε εκείνη την ταινία με τον Κιάνου Ριβς οι ληστές τραπεζών (το Point Break εννοώ, έκανα ότι δε το θυμάμαι, 10 φορές το έχω δει). All in all στην περίπτωση των Arcade Fire η ψήφος στη blogovision είναι τόσο αυτόματη όσο το buzzer στα τηλεπαιχνίδια· το πατάς πριν ακούσεις την ερώτηση. Και να μην ξέρεις την απάντηση ποιός χέστηκε; Το θέμα είναι ότι πρόλαβες.

2.                  Daft Punk, Random Access Memories

Καμιά φορά οδηγώ ως το σπίτι που πέρασα τα 4 πιο κεφάτα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου για να το δω γκρεμισμένο και να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή άλλαξε. Και μετά ακούω το “Get Lucky” (γιατί πέρασα κάπως δύσκολα φέτος και δεν άκουσα δίσκους, αλλά δεν ήμουν και στον Άρη), το σπίτι ανακαινίζεται και μπαίνει τέλος στην απορία what is kefi. Υπάρχει όρος για αυτόν που γκρινιάζει για το νέο δίσκο των Daft Punk, λέγεται σπαζοκέφης.

Εγώ φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά καθαρόαιμη ντίσκο διαβάζω, αληθινά όργανα διαβάζω, Giorgio Moroder, Pharell Williams, Nile Rodgers, Julian Casablancas ακούω, μια παραγωγή που κόστισε πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια, τα κράνη στη θέση τους, τα νιάτα μας γίνονται hype και δύσκολο να το πιστέψουμε αλλά καμιά φορά ίσως το hype να έχει δίκιο. Το νο. 2 στη φετινή μπλογκοβίζιον αποδεικνύει ότι και αυτό το παράξενο, ιδιότροπο κοινό των 174 μπλόγκερζ που φέτος ψήφισαν 6396 άλμπουμ έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι το να αρέσει ένα κομμάτι σε πολλούς δεν είναι απαραίτητο να τους προκαλεί αμηχανία, δεν είναι παράνομο σε κάποια χώρα και μπορούν απλώς να σκάσουν και να το απολαύσουν.

3.      Arctic Monkeys, AM

Αν με έχετε γνωρίσει για πάνω από 5′, δύο πράγματα έχουν συμβεί σίγουρα: μου έχετε φέρει τουλάχιστον μια φορά τσιγάρα και ξέρετε ότι αποκλείεται να μην έχω ακούσει αυτόν τον δίσκο. Θα προσποιηθώ όμως ότι δεν το έχω κάνει, θα υποκριθώ ότι δεν περιέχει το στίχο-πεμπτουσία της ζωής μου (it’s not like I’m falling in love / I just want you to do me no good / and you look like you could) και θα προχωρήσω αφήνοντας στην άκρη τα μουσικά κριτήρια. Αρα:

Εγώ φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά τι γίνεται με τους Arctic Monkeys και τι τους έφερε στο νο 3; Θα σας πω: η κινητήρια δύναμη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει -η καύλα.

Κι εξηγούμαι: Όταν ήμασταν μικρές με την ξαδέρφη μου είχαμε ερωτευτεί έναν ροκαμπιλά που δούλευε στο απέναντι μαγαζί από του θείου. Ξέραμε μάλιστα και τη διεύθυνσή του, αλλά δεν ξέραμε σε ποιόν όροφο μένει, λες κι αυτό θα μας βοηθούσε σε τίποτα. Η γιαγιά τότε μας είχε δώσει τη λύση: «σιγά το δύσκολο», μας είπε, «θα πάτε στο θυρωρό (σ.σ. υπήρχαν θυρωροί τότε) και θα τον ρωτήσετε «πού μένει αυτός με την κουράδα στο κεφάλι;» Που με φέρνει στον Αλεξ Τέρνερ και την τωρινή του κουπ, η οποία έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού από τους άντρες, αλλά αιτία ονειρώξεων για τα ίντι κορίτσια που κάποτε τον έλεγαν σπυριάρη μέχρι να τον δουν να κάνει σεξ στην κιθάρα του στο αδιαμφισβήτητο σινγκλ της χρονιάς “Do I wanna know?”.

Αποτέλεσμα; Το μόνο ερώτημα που έθεσε το ΑΜ στα κορίτσια αυτά είναι το “R U Mine?” και η απάντηση τους ήταν φυσικά «ναι». Κι αν το ‘Οσκαρ ήρθε σε μια στιγμή που δεν άξιζε όπως σχολίασε ένας φίλος, το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή έπρεπε να έρθει. Οι Αrctic Monkeys έγιναν mainstream, λένε, και ο Αλεξ Τέρνερ είναι ποζεράς. Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα τι κακό έχουν αυτά τα δύο.

4.     The National, Trouble Will Find Me

Η ονομασία που βρήκαν οι National για το συγκρότημα τους αποδείχθηκε προφητική. Η μπάντα αυτού του τύπου με τη φανταστική φωνή είναι κάπως σαν εθνικό σύμβολο, σαν σημαία, που κάποιοι προσκυνούν ευλαβικά στο όνομα του έθνους ανεξαρτήτως περιστάσεων και κάποιοι θέλουν να τη βάλουν κάτω να την κάψουν μέχρι να μη μείνει κλωστική ίνα – κυρίως λόγω της ευλάβειας με την οποία την προσκυνούν οι απέναντι. Το αποτέλεσμα είναι όταν κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος και πριν καν τον ακούσουν – ή τον ακούσουν επαρκώς για να κρίνουν – κάποιοι τον έβαλαν στην 20άδα τους και κάποιοι τον εξοβέλισαν.

Φυσικά εγώ δεν έχω ακούσει το δίσκο (εκτός από το “Pink Rabbits”), αλλά ξέρω δύο πράγματα: ότι το «εσύ είσαι αυτή που σκέφτομαι όταν κάθομαι στη λιποθυμισμένη καρέκλα μου και πίνω ροζ λαγούς» είναι αυτό που φέτος θέλει να ακούσει κάθε κορίτσι και ότι οι National φτιάχνουν έναν περίπου ίδιο δίσκο με τον προηγούμενο κάθε φορά. Και πριν με κράξετε οι μεν και με αποθεώσετε οι δε, σας προλαβαίνω λέγοντας ότι καμιά φορά το ίδιο, αν είναι ωραίο, δεν είναι και τόσο κακό. Μια φρικτή μέρα του χρόνου που φεύγει είχα πάει στον ΕΟΠΥΥ να μου βάλουν σε κάτι συνταγές για φάρμακα χημειοθεραπείας μια σφραγίδα «Στερούμεθα». Ήταν τόσο ταιριαστό που σκέφτηκα να τους πω να μου τη βάλουν στο μέτωπο. Οι National κάνουν μουσική για όλους εκείνους που κυκλοφορούν με μια νοητή σφραγίδα «στερούμεθα» στο μέτωπο. Για τους όμορφα μελό που δε βαριούνται να είναι μελό. Όπως φαίνεται, αυτοί είναι πολλοί. Μην τους στερείτε κι αυτή τη χαρά.

5.     Vampire Weekend, Modern Vampires of the City

Οι Vampire Weekend φέτος ήταν το μουσικό Twilight. Ήταν και ποπ, είχε και βρικόλακες.

Φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά δε χρειάζεται, είναι ο νο. 1 δίσκος της χρονιάς για το Pitchfork. Και κενός να ήταν, μια καλή θέση θα την έπαιρνε. Eξ όσων ακούω, το Modern Vampires of the City μου θυμίζει τις φετινές ελάχιστες διακοπές μου: παραλία άδεια, θάλασσα τέλεια, μοχίτο φράουλα στις 2.30 το μεσημέρι, κεφάτη μουσική από το μικρό μεγάφωνο του iPhone και ξαφνικά μια ξαπλώστρα πιο κει η ψυχοθεραπεύτριά μου.

Δεν ξέρω αν με πιάνετε. Ελπίζω ναι, δεν έχω κάτι άλλο να πω.

6.     My Bloody Valentine, m b v

To να ακούς My Bloody Valentine το 2013 είναι σαν να συναντάς έναν πρώην σου και να φοράς τη ζώνη του. Αμήχανο στην αρχή, αλλά υπόκωφα intimate. Αν είναι ο σωστός πρώην, την έκανες ταράτσα. Αν όχι την έκανες σκέτο. Στην περίπτωση των My Bloody Valentine δεν ξέρω αν ο πρώην ήταν ο σωστός, γιατί φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά σίγουρα ήταν από εκείνους στους οποίους επιστρέφεις, έστω κι από κεκτημένη ταχύτητα.

Καλούς απογόνους.

7.     James Blake – Overgrown

Ahh ο James Blake. Πολύ φίλος. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν δίσκο του ολόκληρο (δύο έχει κάνει αλλά μετράνε και τα EPs). Πήρε και το Mercury Prize και γλιτώσαμε το φιάσκο του να το πάρει ο David Bowie για τον ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΙΣΚΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ. Εμένα το “Limit To Your Love” μου άρεσε, μια ευαίσθητη ελεκτρόνικα ας πούμε, dubstep, δεν ξέρω από αυτά, αλλά δεν τον είχα και για χόρταση. Ως αγόρι δεν είναι καθόλου κακό, γεγονός που πιστεύω ότι έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην καριέρα του. Γενικά ο Τζέιμς πρέπει να είναι ευαίσθητο παιδί και ενίοτε νομίζει ότι είναι ο Αντονι εντ δε Τζόνσονς, χωρίς τους Τζόνσονς. Είναι 1,96 και αυτό εξηγεί τον τίτλο του LP, αλλά και γιατί τόσο συχνά είναι ανακατωμένα τα μαλλιά του, λογικά έχει αέρα εκεί πάνω.

Εγώ φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μου έχει στοιχίσει. Αν ήταν φλερτ μου θα ήταν από εκείνα που θες να τους πεις «μου αρέσει που είσαι εδώ, αλλά και να έφευγες δε χάλασε ο κόσμος». Μαθαίνω ότι το Overgrown είναι εξίσου τζαζ με φολκ επιρροές, όσο ηλεκτρονικό. Μαθαίνω ότι έχει στοιχεία R&B και γκόσπελ. Μαθαίνω ότι αυτό έφτιαξε ένα ελκυστικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν αυτό θα αλλάξει έτσι και τον ακούσω, αλλά εμένα ο Τζειμς Μπλέικ μου θυμίζει έναν επιστήμονα που έχω καταχωρημένο στην ατζέντα μου, για ένα θέμα, με το όνομα «ο κύριος που νομίζει ότι είναι Τετάρτη». Δεν ξέρω ακριβώς τι νομίζει ο Τζειμς Μπλέικ. Αλλά σίγουρα νομίζει πολύ. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό.

8.     Savages, Silence Yourself

Οι Savages είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα που δεν έχω ακούσει ποτέ. Υποψιάζομαι πως δεν είμαι η μόνη. Είναι από αυτές τις μπάντες που δεν μπορείς να ακούσεις πάνω από μια φορά αλλά θες πάρα πολύ να σου αρέσουν. Φυσικά εγώ δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι από αυτούς που όταν τους ακούς νιώθεις πολύ γαμάτος και πολύ τσαντισμένος ταυτόχρονα. Είναι γυναίκες, είναι έξαλλες, παίζουν πανκ, σπάνε κιθάρες και κάτι τέτοια από ότι έχω καταλάβει, δηλαδή τέλειο, αλλά θεωρητικά πάντα. Kάτι μου λέει ότι αρκετοί από αυτούς που έβαλαν το άλμπουμ στην 20άδα τους, δεν θα το ξανακούσουν του χρόνου. Γιατί το πανκ δεν είναι για όλους. Τουλάχιστον το καθαρόαιμο. Και φυσικά μόνο το καθαρόαιμo αξίζει να υπάρχει. Ως γνωστόν, το πανκ με όρους είναι πανκ για φλώρους.

9.                  Queens Of The Stone Age, …Like Clockwork

Πολύ καιρό πριν εμφανιστεί ο Νίκολας Μπρόντι στις οθόνες μας, ένας ήταν ο τζίντζερ χοτ. Ο Τζος. Αυτό από μόνο του καμιά φορά έφτανε. Όχι ότι χρειαζόταν. Οι QOTSA ήταν πάντα μια μεγάλη μπάντα κι εσχάτως έχουν αρχίσει τα κολλητηλίκια με τον Αλεξ Τέρνερ, γεγονός που βάζει φωτιά στις φαντασιώσεις μου.

Φυσικά δεν έχω ακούσει το φετινό δίσκο, αλλά εις το όνομα του πατρός, του υιού, του αγίου πνεύματος και της ιστορίας, πιστεύω πως κάπως θα μου αρέσει. Αν κρίνω όμως από το είδος του hype που δημιούργησε, μια φράση μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό όταν μιλάμε για αυτούς – τη διάβασα φέτος το καλοκαίρι σε ένα βιβλίο και δεν μπορώ να την ξεχάσω: «Οχι πως ξυπνήσαμε γέροι, αλλά λιγότερο παράφοροι ναι».

10.         Atoms For Peace, ΑΜΟΚ

Oι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που αγαπούν τον Τομ Γιορκ και στους άλλους 4. Δεν είμαι στους άλλους 4 – είτε πρόκειται για Radiohead, για σόλο απόπειρες ή τώρα τους Atoms For Peace.

Φυσικά δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Το Fringe, που είδα μόνο μια φορά στη ζωή μου, διαπίστωσα ότι ήξερε πάντα τον όρο που χαρακτηρίζει τη σχέση του Γιορκ με το κοινό του: μια συναισθηματική κβαντική διεμπλοκή. Ένας από τους λόγους που οποιοδήποτε μουσικό σχήμα του θα βρίσκεται πάντα στις λίστες είναι ο ίδιος λόγος που κάποιος μπορεί να αγαπήσει ακόμη και τα νοσοκομεία: εκεί δικαιούσαι πάντα να είσαι θλιμμένος.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως νιώθουμε μια περηφάνεια για τον πόνο που αντέχουμε και για αυτό φοβάμαι ότι πάντα θα πονάμε. Κατά βάθος αυτό φοβάται κι ο Τομ Γιορκ.

Η Μανίνα Ντάνου είναι δημοσιογράφος στο περιοδικό Κ της Καθημερινής