Το Mister100 είναι ένα συνοικιακό μπιλιαρδάδικο, που από το 1992 αποτελεί στέκι για τους λάτρεις του αθλήματος στο Κουκάκι. Ο ιδιοκτήτης του, ο κ. Ανδρέας Λουμπαρδιάς και η μητέρα του, η κ. Δήμητρα στηρίζουν με την παρουσία τους και την αγάπη τους το «πρωτότοκο» παιδί τους∙ ο κ. Λουμπαρδιάς έχει και τα Champion Club Billiards στη Νέα Σμύρνη. Όμως είναι το Mister100 που διαθέτει τον αέρα του κλασικού μπιλιαρδάδικου μιας άλλης εποχής, τότε που το μπιλιάρδο και τα ηλεκτρονικά τύπου pac-man ήταν το απόλυτο must για τους μαθητές.
Ο ίδιος ο κ. Λουμπαρδιάς μαθαίνει στο 11χρονο γιο του το άθλημα, που είναι ένα από τα τρία υποψήφια προς ένταξη αθλήματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 2024. «Το βασικό είναι ότι το μπιλιάρδο χτίζει παρέες. Υπάρχει αυτή η μερίδα ανθρώπων που είχαν αγαπήσει το μπιλιάρδο ως μαθητές ή φοιτητές και κάπου χάθηκαν με δουλειές και οικογένεια, και τώρα που αυτά μπήκαν σε μια ροή επιστρέφουν στο μπιλιάρδο. Κάποιες παρέες ενώνονται ξανά, κάποιες άλλες δημιουργούνται τώρα. Και επειδή σαν λαός είμαστε τέτοιοι άνθρωποι και μας έχει λείψει η παρέα, όλοι μέρα μπροστά στα κομπιούτερ και στα κινητά, επιστρέφουμε σιγά σιγά και στο μπιλιάρδο. Γιατί αυτό που αναζητούμε είναι το στέκι», εξηγεί ο κ. Λουμπαρδιάς ενώ από το ραδιόφωνο ακούγεται το «Πού πας χωρίς αγάπη;» και η κ. Δήμητρα ετοιμάζει τους καφέδες.
«Είναι ένα άθλημα για όλους. Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους μπορούν να παίξουν άνθρωποι και σε αμαξίδιο. Τους μεγαλύτερους ανθρώπους τους βοηθάει να κινούνται και να μένουν σε φόρμα με τις διατάσεις. Ο κ. Μπάμπης μας που είναι τακτικός είναι 85 χρονών. Είναι ιδανικό για να ακονίζεις τη σκέψη σου, έχει κανόνες μαθηματικών και φυσικής, σε μαθαίνει να είσαι υπομονετικός και να χαράζεις στρατηγική. Αυτή τη στιγμή νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη είναι του αμερικάνικου είναι ο Αλέξανδρος Καζάκης ενώ έχουμε και άλλους αθλητές σε πολύ μεγάλη φόρμα. Πάντως όποιος παίζει μπιλιάρδο βγάζει την προσωπικότητά του στο παιχνίδι».
Τα ράφια του Mister100 κοσμούν κύπελλα που έχει κερδίσει στα μίνι-πρωταθλήματα που διοργανώνονται και τους τοίχους του άπειρες φωτογραφίες από διάσημους αλλά και άγνωστους θαμώνες του καθώς και από γλέντια και γιορτές που έχουν γίνει στα τόσα χρόνια λειτουργίας του.
Στο Mister100 θα βρείτε τραπέζια για αμερικάνικο και γαλλικό. «Το γαλλικό είναι πιο ήρεμο, είναι σαν κλασική μουσική, για το αμερικάνικο “you ‘ve gotta be drunk” καθώς είναι πιο φασαριόζικο» , λέει χαριτολογώντας ο κ. Λουμπαρδιάς.
Ο Παναγιώτης παίζει μπιλιάρδο 25 χρόνια. Ξεκίνησε όταν ήταν σχεδόν 15, μαζί με φίλους και μετά άρχισε να παίζει ο ίδιος και να παρακολουθεί αγώνες σνούκερ στην τηλεόραση Παλιότερα κατέβαινε και σε αγώνες αμερικάνικου, ήταν η εποχή που έκανε προπόνηση 3-4 ώρες την ημέρα, τώρα πια δεν προλαβαίνει αλλά ακόμη παίζει σχεδόν κάθε μέρα. «Μου αρέσει το μπιλιάρδο γιατί είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να το δαμάσεις εύκολα. Ψάχνοντας το κατάλαβα ότι αλλάζω και το χαρακτήρα μου. Έμαθα υπομονή, επιμονή, το πώς να είμαι ψύχραιμος στους αγώνες. Το μπιλιάρδο είναι κυρίως θέμα ψυχολογίας. Στα τουρνουά μπορείς να έρθεις στα όρια σου γιατί τα παιχνίδια είναι συνεχόμενα για δύο μέρες».
Ο Άρης, ο Γιώργος, ο Χάρης και ο Χρήστος είναι συνάδελφοι. Η εταιρεία που δουλεύουν είναι κοντά στο Mister100 κι έτσι 3-4 φορές την εβδομάδα, μετά από το γραφείο έρχονται να παίξουν για καμιά ωρίτσα μπιλιάρδο πριν επιστρέψουν στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Έρχονται για την παρέα, αντί να πάνε σε ένα τσιπουράδικο προτιμούν να περάσουν λίγο χρόνο με τις στέκες και τις μπάλες και να πειράξουν ο ένας τον άλλον.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση, όπως λένε, το κλίμα που δημιουργείται και τα πειράγματα που ανταλλάσουν. «Εδώ το μέρος δεν είναι απρόσωπο. Είναι συνοικιακό μαγαζί, που γνωρίζεις τους ανθρώπους», λέει ο Χάρης που οι υπόλοιποι παραδέχονται ότι συνέχεια κερδίζει «γιατί είναι ο πιο συγκεντρωμένος». Ο Άρης φέρνει αντίρρηση «ο Χάρης είναι ο καλλιτέχνης, ο Γιώργος παίζει για να χαλάει το παιχνίδι των άλλων κι εγώ για να τους κερδίζω».
Από το ραδιόφωνο ακούγεται το «Τα χαμοπούλια» του Μπάση, τα αγόρια προσπαθούν να μου μάθουν πότε έχουμε «φάουλ», εγώ ούτε τη στέκα δεν ξέρω να πιάνω, μου δείχνουν, το παν είναι να αφεθείς και τα χέρια σου να είναι χαλαρά. Δύσκολη πίστα θέλει υπομονή και να μην απογοητευθείς με την πρώτη. Στα γύρω τραπέζια μαζεύονται κι άλλες παρέες και η κ. Δήμητρα βγάζει τα πρώτα μεζεδάκια για απόψε. Ας περιμένουν οι στέκες.