Η σκηνή είναι κλασική, βασικό συστατικό του αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού. Μετά από ώρες στην ξαπλώστρα έχεις βρει το ζεν, έχεις συμφιλιωθεί με τα παιδάκια που παίζουν με τα κουβαδάκια παραδίπλα, έχεις σταματήσεις να ακούς τα κλάματα και τις φωνές ή το κουτσομπολιό της διπλανής ξαπλώστρας. Εκείνη την στιγμή, εκεί που νιώθεις ότι ενασαρκώνεις το ρήμα «ξεκουράζομαι», όπως εδώ και μήνες ονειρεύεσαι, ακούγεται το επίμονο, επαναληπτικό «τάκα τάκα». Πάει η γαλήνη, πέταξε μακριά πάνως στα φτερά ενός ζευγαριού ξύλινων ρακετών. Ξέρεις, επίσης, ότι δεν αργεί η στιγμή – νομοτελειακά θα εφαρμοστεί ο νόμος του Μέρφι στην παραλία και το μπαλάκι θα πέσει πάνω σου. Το ένα έχει φέρει το άλλο και τη θέση του ζεν έχει πάρει ο εκνευρισμός που σχεδόν παβλοφικά δημιουργείται στους περισσότερους όταν ακούνε τη λέξη «ξυλορακέτα». Όμως σημασία έχει ποιος παίζει. Γιατί οι εραστές του σπορ – ναι, έτσι θέλουν να το αποκαλούν και δε σηκώνουν κουβέντα – όχι μόνο δεν σκοπεύουν να σου χαλάσουν τις διακοπές, όχι μόνο είναι πολύ προσεκτικοί στον χώρο που θα επιλέξουν κατά μηκος της παραλίας, αλλά έχουν πάει το χόμπι τους σε άλλο level φτιάχνοντας συλλόγους, διοργανωνοντας τουρνουά, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο γεμίζουν τον ελεύθερό τους χρόνο πολύ στα σοβαρά. Και να ξέρετε ότι συμμερίζονται απόλυτα τα παράπονά σας για τους ευκαιριακούς ενοχλητικούς ρακετίστες.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε την περασμένη Κυριακή στα Λουτρά Αλίμου για να παρακολουθήσουμε από κοντά το 4ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ξυλορακέτας.
Μισό λεπτό, απαραίτητο φλας μπακ. Από πού κατάγεται το «τάκα τάκα» που μάζεψε σχεδόν 100 ξυλορακετίστες (και φίλους του σπορ) στην αθηναϊκή παραλία πριν λίγες μέρες. Κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι το 1952 η Αίγυπτος τελούσε υπό βρετανική κατοχή. Εκεί οι στρατιώτες προσπαθώντας να βρουν τρόπους να διασκεδάσουν στα στρατόπεδα ξεκίνησαν ένα δικό τους «άθλημα», το τένις στην άμμο. Γρήγορα το παιχνίδι μεταφέρθηκε στα παράλια της Αλεξάνδρειας κι έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στους ντόπιους και Έλληνες κατοίκους «μετακομίζοντας» και στη χώρα μας στα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Ακόμη και τώρα μάλιστα, ο Ελληνικός Ναυτικός Όμιλος Αλεξάνδρειας (ΕΝΟΑ) είναι από τους πιο μεγάλους και οργανωμένους συλλόγους ξυλορακέτας.
Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 16 ανάλογοι σύλλογοι. Το δύσκολο έργο να τους «οργανώσει» ανέλαβε από το 2006 ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αντισφαίρισης Ξυλορακέτας (ΠΣΑΞ), με βασικό του σκοπό – μεταξύ άλλων – και την αναγνώριση του beach racket ως άθλημα από την Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Αντισφαίρισης (ΕΦΟΑ), όπως αναφέρει ο έφορος Δημοσίων Σχέσεων του Συλλόγου Κώστας Βαρδάκης μιλώντας στην Popaganda.
Οι παίκτες δεν ανταμείβονται με μόνο κριτήριο πού και αν θα τους πέσει το μπαλάκι. Στη μέση του γηπέδου υπάρχουν οι δύο κάμερες που υπολογίζουν με πόσα χιλιόμετρα την ώρα φτάνει το μπαλάκι εκεί κι ανάλογα αποδίδονται οι πόντοι. Αν όμως η ταχύτητα είναι κάτω από 60 ή 65 χλμ./ώρα για γυναίκες και άντρες αντίστοιχα, τότε οι μπαλιές δεν προσμετρώνται καν
Είμαστε, λοιπόν, στα Λουτρά Αλίμου κι από τις 9 το πρωί συρρέει το πλήθος της ρακέτας. Νέοι και μεγαλύτεροι, άνδρες αλλά και κάποιες γυναίκες, κορμιά γυμνασμένα, καλοδιατηρημένα «στεγνά», χωρίς να λείπει και η κλασική εικόνα «σφίχτης με speedo που περπατάει σαν Ρόμποκοπ». Φυσικά, γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους σαν μέλη μιας αίρεσης με σήμα το κίτρινο μπαλάκι κι έδρα τις εγκαταστάσεις του Pasarellas Club. Τελετάρχης, ο Δημήτρης Αντωνόπουλος που υποδέχεται τους παίκτες και θα τους φιλοξενήσει μέχρι αργά το απόγευμα. Με τον κλασικό ήχο να παίζει σε μια διαρκή επανάληψη και τη μονοτονία του να διακόπτεται μόνο από τους πανηγυρισμούς των θεατών κάθε φορά που η φωνή από το μηχάνημα ανακοίνωνει τους πόντους και την θέση στην κατάταξη.
Η τελευταία ημέρα του πρωταθλήματος, η ημέρα του τελικού, έφερε στο γήπεδο τις ανδρικές και τις μεικτές τετράδες. Εδώ φυσικά τα πράγματα είναι διαφορετικά από το χύμα παιχνίδι στην παραλία. Αυτός που κάθεται απέναντί σου είναι συμπαίκτης, όχι αντίπαλος και μαζί καλείστε να παίξετε σε όσο το δυνατόν πιο υψηλές ταχύτητες σύμφωνα με τους κανόνες και το σύστημα βαθμολόγησης, το οποίο έχει φτιαχτεί και βελτιώνεται συνεχώς μετά από χρόνια συζητήσεων ανάμεσα σε παίκτες και συλλόγους. Εν ολίγοις, οι παίκτες δεν ανταμείβονται με μόνο κριτήριο πού και αν θα τους πέσει το μπαλάκι.
«Στη μέση του γηπέδου», εξηγεί ο κ. Βαρδάκης, «υπάρχουν οι δύο κάμερες που υπολογίζουν με πόσα χιλιόμετρα την ώρα φτάνει το μπαλάκι εκεί και ανάλογα αποδίδονται οι πόντοι. Αν όμως η ταχύτητα είναι κάτω από 60 ή 65 χλμ./ώρα για γυναίκες και άντρες αντίστοιχα, τότε οι μπαλιές δεν προσμετρώνται καν». Από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που κάνουν την ξυλορακέτα να θυμίζει «παραδοσιακό» άθλημα είναι οι διάφορες ποινές που ορίζονται για αντιαθλητική συμπεριφορά. Μόνο που για να ταιριάζουν περισσότερο με την αμμουδερή διάθεση, αντί για κίτρινες και κόκκινες κάρτες σηκώνονται κίτρινα, πορτοκαλί και κόκκινα σημαιάκια.
Ειδικά για μια γυναίκα, το να πιάσει ταχύτητα 80 χιλιόμετρα την ώρα ακούγεται σαν φοβερό κατόρθωμα. Όμως για τη Φάνια Ζαγκλακούτη, μέλος του Συλλόγου Πόρτο Ράφτη που κέρδισε την 1η θέση στα μικτά, είναι σχεδόν «μέτρια εμφάνιση». Κι εξηγείται. «Μας έχει τύχει στη Λάρισα να παίζουμε με ακόμη πιο μεγάλες ταχύτητες, όμως σίγουρα η σημερινή ημέρα είναι ιδιαίτερα σημαντική μιας και μία χρονιά τελειώνει και μία νέα ξεκινάει την επαύριο. Συνεχίζουμε κανονικά τις προπονήσεις και το χειμώνα ανάλογα με το πώς μας το επιτρέπει ο χρόνος. Είναι πολύ προτιμότερο από το γυμναστήριο σαν αερόβια άσκηση, προσφέρει τρομερή αδρεναλίνη αν και φυσικά θέλει πειθαρχία, υπομονή και προπόνηση. Όλα αυτά σήμερα γίνονται χάρη στην άψογη διοργάνωση του ΠΣΑΞ που μας έχει στηρίξει πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Μακάρι του χρόνου να έρθουν ακόμη περισσότεροι στους συλλόγους και στο πρωτάθλημα γιατί είναι ένα άθλημα που εκτός από διασκεδαστικό, δεν είναι πολυέξοδο, αντίθετα στους Συλλόγους υπάρχει αυτή η συνεργατικότητα όπου οι παλιότεροι λειτουργούν και ως προπονητές».
Η Φάνια είναι επαγγελματίας ναυαγοσώστρια στη γραμματεία της Ελληνικής Ναυαγοσωστικής Ακαδημίας που είναι και μεταξύ των χορηγών του πρωταθλήματος και το 2007 δοκίμασε για πρώτη φορά να παίξει ρακέτες. Σε εκείνο που συμφωνούν όλοι οι παίκτες είναι στον «κίνδυνο εθισμού». Κοινώς «άπαξ και την πιάσεις, δε θα την αφήσεις». Τη ρακέτα, μην μπερδεύεστε. Όπως ο κ. Αντωνόπουλος ή «Πασαρέλας» που εκτός από οικοδεσπότης είναι κι ένας από τους «ιστορικότερους ξυλορακετίστες», όπως μου τον χαρακτήρισαν πολλοί. Οι σύλλογοι, όπως είπαμε, είναι μπόλικοι και, βάσει της κοινής λογικής, κοινό τους στοιχείο είναι η θάλασσα. Εκτός από μία ορεινή εξαίρεση, τον Σύλλογο Ξυλορακέτας Κολοκοτρωναίων Τριπολιτσάς απ’ όπου κατάγεται και ο κύριος «Πασαρέλας». «Η ρακέτα καταντάει σαν τον αλκοολισμό», είναι η φράση που θα επαναλάβει πολλές φορές με ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Ενθουσιασμό που θα περίμενε κανείς να έχει μειωθεί σαράντα περίπου χρόνια μετά το πρώτο του παιχνίδι. «Ήρθα στην Αθήνα κι ένα καλοκαίρι στη Γλυφάδα, το ’70 ή το ‘71 είδα να παίζουν ρακέτες. Δοκίμασα, απέτυχα και απογοητεύτηκα». Μετά όμως πείσμωσε, έφτιαξε τις δικές του ρακέτες μόνος του και με την αδερφή του εξασκούνταν στα Λουτρά Αλίμου εκεί που αρκετά χρόνια μετά θα άνοιγε το Pasarellas Club. «Γύρισα όλη την Ελλάδα, φτιάχνοντας ακαδημίες για όσους θέλουν να μάθουν ξυλορακέτες. Από το ‘85 και μετά έχω οργανώσει συλλόγους ενώ ατομικά είμαι γραμμένος και ενισχύω πέντε ή έξι. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, ήθελα να φτιάξω έναν χώρο στον οποίο θα διδάσκονται δωρεάν όσοι επιθυμούν να μάθουν. Και πού καλύτερα από το μέρος που πρωτοξεκίνησα και εγώ; Δέκα χρόνια μετά την αφιλοκερδή ασχολία των μελών του ΠΣΑΞ, φτάσαμε σήμερα να αγωνίζονται 120 παίκτες που η προσφορά τους και οι απολαβές τους είναι μόνο το παιχνίδι. Φέτος φιλοξενούμε μάλιστα φίλους από την Βραζιλία, το Περού, το Ισραήλ και το Μεξικό, χώρες που επίσης είναι δημοφιλείς οι ξυλορακέτες».
Του χρόνου ο κύριος Πασαρέλας κλείνει «σαράντα χρόνια αλκοολικός με την ξυλορακέτα», όπως αυτοσαρκάζεται, και υπόσχεται να αγωνιστεί για τελευταία φορά προτού κρεμάσει τις ρακέτες του. Πιο πριν θα έχει βρεθεί στις 21 Μαρτίου 2015 στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ξυλορακέτας στην Playa del Carmen, στο Μεξικό. Και όταν πλέον σιγήσει ο γνωστός ήχος, αυτό που μένει είναι τα μικρά μενταγιόν σε σχήμα ρακέτας που ετοιμάζει κάθε χρόνο ο κύριος Δημήτρης, ως δώρο στους νικητές, η προσμονή της επόμενης διοργάνωσης και φυσικά, τα μικρότερα παιδιά που «στην ηλικία των οκτώ παίζουν καλύτερα από τους “επαγγελματίες” γονείς τους».
περισσότερα στιγμιότυπα από την περασμένη Κυριακή στην παρακάτω γκάλερι
