Το Red Sea είναι ένας ζωντανός μύθος της πόλης. Η ταμπέλα του club, που έχει παραμείνει η ίδια από τη δεκαετία του ’80 όταν αυτό πρωτοσυστήθηκε στο αθηναϊκό κοινό, γράφει Red Sea Snac Bar, ο τοίχος από κάτω έχει ένα τεράστιο graffiti και η βαριά σιδερένια πόρτα της εισόδου δεν αποκαλύπτει τίποτα από το εσωτερικό του club.
Τα χρώματα που έχουν συνδεθεί άμεσα με την κουλτούρα της reggae, το πράσινο, το κίτρινο, το κόκκινο και το μαύρο κυριαρχούν στο χώρο. Ακόμη και στο ταβάνι της τουαλέτας, υπάρχουν ζωγραφισμένες σημαίες της Τζαμάικα και της Σενεγάλης. Όλη η ιστορία του Red Sea είναι κρεμασμένη στους τοίχους που είναι καλυμμένοι με αφίσες από διάφορα events που έχουν φιλοξενηθεί στο χώρο και η φιγούρα του Bob Marley στέκεται εδώ κι εκεί, να κοιτάζει τους θαμώνες που χορεύουν τυλιγμένοι σε πυκνούς καπνούς.
Το μπαρ είναι διακοσμημένο με πολύχρωμα φωτάκια, ενώ μια πλαστική τίγρη, μια καμήλα και ένα άλογο ανάμεσα στα μπουκάλια, κλέβουν την παράσταση. Λίγο πιο μέσα, στα ξύλινα τραπέζια του Red Sea κάθεται ο Tony, ο ιδιοκτήτης του club, μια ευγενική φυσιογνωμία με ένα χαμόγελο μόνιμα καρφωμένο στο πρόσωπό του. Φορά σκουφί και μπουφάν, ενώ στο μαγαζί κάνει ζέστη. Με χαιρετά με μια θερμή χειραψία και αφού πάρω την μπύρα μου ξεκινάμε την κουβέντα.
«Ο πατέρας μου είναι Έλληνας, κατάγεται από την Τρίπολη, ενώ η μητέρα μου είναι από την Ερυθραία, για αυτό και ονόμασα το μαγαζί Red Sea, γιατί η Ερυθραία βρέχεται από την Ερυθρά Θάλασσα. Μεγάλωσα εκεί και στα 18 ήρθα στην Ελλάδα για να υπηρετήσω στον στρατό. Έπειτα δούλεψα για πολλά χρόνια ως σερβιτόρος, μπάρμαν και dj σε διάφορα club στη Μύκονο, αλλά και αλλού και το 1988 αποφάσισα να ανοίξω το δικό μου για να στεγάσω κάπου την αγάπη μου για την reggae. Είμαι 55 χρονών και είμαι στο μαγαζί κάθε μέρα, εκτός από τις Δευτέρες που είμαστε κλειστά. Δεν έχω κουραστεί καθόλου, η αγάπη για την μουσική άλλωστε, δεν είναι δουλειά. Είμαι πολύ ευτυχισμένος με τη ζωή μου στην Ελλάδα. Δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσισμό, ειδικά εδώ στο μαγαζί όσοι έρχονται είναι φίλοι πλέον, όχι πελάτες. Έρχονται τα παιδιά των παλαιότερων θαμώνων και μερικές φορές παίρνουν τηλέφωνο οι γονείς τους και μου λένε «Tony, θα έρθει το παιδί μου απόψε, να το προσέχεις, ε;».
Η αλήθεια είναι πως όσο περνάει η ώρα το μαγαζί γεμίζει όλο και περισσότερο με νεαρό κόσμο. Φοιτητές, νεαροί θιασώτες της reggae αλλά και πιο alternative φάτσες έρχονται για χορό στο Red Sea λίγο μετά τη μία. Ο Tony τους χαιρετά όλους με το μικρό τους όνομα, τους αγκαλιάζει και τους σφίγγει το χέρι, ρωτά τα νέα τους. This is a family affair, σκέφτομαι. Σίγα – σίγα όμως αρχίζουν να έρχονται και πολλοί αφρικανοί με τους οποίους θα πιάσω κουβέντα λίγο αργότερα για να μάθω περισσότερα για τον τρόπο που διασκεδάζουν στον αθηναϊκό ναό της reggae. Ρωτώ τον Tony όμως αν όλοι οι Αφρικανοί της Αθήνας περνούν από το μαγαζί του.
«Το μαγαζί είναι «καταφύγιο» για πολλούς οικονομικούς μετανάστες οι οποίοι δεν έχουν άλλο μέρος να διασκεδάσουν. Βέβαια τον τελευταίο καιρό που δεν υπάρχουν δουλειές, τους είναι όλο και πιο δύσκολο να βρουν χρήματα για να βγουν έξω. Το Red Sea όμως είναι η χαρά τους. Μπορώ να πω πως έχω κάθε μέρα κόσμο, απλά παρατηρώ πως οι άνθρωποι δεν έχουν πια κέφι. Όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν αυτόν τον καιρό εκφράζονται απόλυτα μέσα από την reggae. Είναι κοινωνική μουσική που περνάει ισχυρά μηνύματα, όπως η αγάπη και η ειρήνη, ένα όμως είναι το κύριο μήνυμα της. Ο σεβασμός. Χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει αγάπη. Και δεν εννοώ μόνο σεβασμό ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα, στη φύση…».
Ο Bob μας χαζεύει από ψηλά
Που κυκλοφορεί όμως ο ιδιοκτήτης του καλύτερου reggae club της Αθήνας, όταν δεν είναι εκεί; «Δεν προλαβαίνω να βγαίνω πολύ, καθώς είμαι εδώ συνέχεια, αλλά αν είναι να πάω κάπου θα πάω στο Fuego Latin Club, στην Νέα Σμύρνη, ή όπου αλλού παίζει έθνικ μουσική. Μου αρέσει πολύ η πολυπολιτισμικότητα».
«Σε μια επιχείρηση με 27 χρόνια ύπαρξης είναι λογικό να έχουν συμβεί πάρα πολλά. Μια κοπέλα, η Φωτεινή, κόντεψε να γεννήσει εδώ μέσα. Ήταν ετοιμόγεννη, αλλά είχε έρθει ένα βράδυ με τον σύντροφό της να χορέψει. Ξημερώματα, σπάσανε τα νερά και την πήγαμε κατευθείαν στο Αλεξάνδρας. Κάτσαμε εκεί μέχρι να γεννήσει και να σιγουρευτούμε ότι είναι καλά. Είμαστε οικογενειακό μαγαζί. Πολλοί επίσης κάνουν το γαμήλιο πάρτι τους εδώ. Να σου πω ακόμα, ότι δεν διώχνουμε ανθρώπους που μεθάνε. Αν δεν νιώθουν καλά τους φροντίζουμε, τους δίνουμε νερό και κάνουμε τα πάντα για να φύγουν από εδώ όρθιοι.
Όσο και αν έχουν δυσκολέψει τα πράγματα τελευταία, το μαγαζί αυτό δύσκολα θα το εγκαταλείψω. Είναι θέμα αγάπης. Έχω τρία παιδιά. Βέβαια δεν ξέρω αν κάποιο από αυτά θα θελήσει να συνεχίσει το Red Sea μετά από εμένα. Δεν τα πιέζω, ό,τι θέλει η καρδιά τους».
Την ημέρα που επισκεφθήκαμε το Red Sea είχαμε την τύχη να συναντήσουμε στα decks την Anna Mystic και τον Rankin Johnny που είχαν να συνυπάρξουν πολύ καιρό στο ίδιο set. Πετύχαμε δηλαδή και ένα ιστορικό reunion για τους δύο Dj’s που θεωρούν το Red Sea δεύτερο σπίτι τους. Ρωτώ τον Tony ποιοι άλλοι Dj έχουν περάσει από το club του.
Anna Mystic και Rankin Johnny μαζί στα decks μετά από πολύ καιρό
«Από εδώ έχουν περάσει όλοι οι reggae Dj’s της Αθήνας, αλλά και πολλά ονόματα από Ευρώπη, Αφρική και Λατινική Αμερική. Η Anna Mystic και ο Blend μόνοι τους, αλλά και ως Mammy Hot Daddy Cool, ο Rankin Johnny, η Mrs. HCN, o Ras Sniffa Ranks είναι μερικοί που έρχονται τώρα στο μυαλό. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια η dub reggae έχει κερδίσει τα νέα παιδιά. Το βλέπω ότι έχει γίνει μόδα στην Αθήνα. Έρχονται πολλά πιτσιρίκια. Στο μαγαζί μας επιτρέπονται άτομα από 17 έως 71 ετών.».
Αφήνω για λίγο τον Tony και κάνω μια βόλτα στον χώρο για να κάνω blend in με τους θαμώνες. Ένας πανύψηλος Σενεγαλέζος έχει αρχίσει ήδη να χορεύει στην πίστα και οι λιγότερο θαρραλέοι που χρειάζονται ακόμα λίγο χρόνο για να ζεσταθούν, κάθονται και τον χαζεύουν. Στο μεταξύ πιάνουμε κουβέντα με τον Βαγγέλη, που μας άρεσε πολύ το σκουφί του. Ο Βαγγέλης είναι χρόνια θαμώνας του Red Sea και γνωρίζει τα πάντα για την reggae σκηνή, ενώ δεν σταμάτησε να χορεύει όσο μιλούσαμε.
Ο Βαγγέλης και το σκουφάκι του
Μια παρέα νεαρών από την Δυτική Αφρική μας τραβά την προσοχή. Τους πλησιάζω λοιπόν και μαθαίνω ότι έρχονται συνεχώς στο Red Sea. «Αν δεν έρθουμε ίσως πάμε στο Fuego και καμιά φορά στο DC στο Γκάζι αν υπάρχει κάποιο event που να μας αρέσει. Δεν έχουμε πολλούς φίλους Έλληνες για να μας πάνε σε άλλα μαγαζιά που εμείς ίσως δεν γνωρίζουμε και αυτό γιατί δεν ξέρετε καλά Αγγλικά ή Γαλλικά και εμείς δεν ξέρουμε καλά Ελληνικά, οπότε δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε εύκολα. Δεν είναι ότι δεν είστε φιλικοί, απλά υπάρχει πρόβλημα στην επικοινωνία», μου λέει ο ένας από τους δύο και γελάει. Τον ρωτάω αν είχε κάνει ποτέ σχέση με Ελληνίδα κι εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να με φλερτάρει. «Είχα ναι, αλλά χωρίσαμε τώρα. Εσύ θα ήθελες μήπως να κρατήσουμε κάποια επικοινωνία;». Ήξερα ότι ερώτηση αυτή που έγινε στα πλαίσια της δημοσιογραφικής έρευνας θα καταλήξει εκεί, για αυτό προετοιμασμένη απάντησα πως αν είναι καρμικό θα ξαναβρεθούμε στο Red Sea.
Λίγο πιο εκεί, σε ένα από τα τραπέζια, κάθονται δύο ηλικιωμένοι κύριοι που τους φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι μας έκανε εντύπωση που συχνάζουν εκεί. «Μα, το μαγαζί αυτό δεν έχει ηλικία. Επειδή είμαστε λίγο μεγάλοι δεν μπορεί να μας αρέσει η reggae;», μας λένε και αρχίζουν να αστειεύονται με τον φωτογράφο που τους απαθανατίζει σε μερικές εξαιρετικές στιγμές. Αργότερα μας προσκάλεσαν στο τραπέζι τους για να τους βγάλουμε φωτογραφία μαζί με τον ρασταφάρι φίλο τους.
Οι δύο κύριοι ποζάρουν πρόθυμα στον φακό της Popaganda
Παιχνιδιάρικη διάθεση στο Red Sea
Το μαγαζί έχει γεμίσει, ο κόσμος έχει κατακλείσει την πίστα και η Anna Mystic δίνει κυριολεκτικά πόνο. Είχε έρθει η ώρα να κλείσω το μαγνητοφωνάκι και τα δημοσιογραφικά μου τεφτέρια και να χορέψω κι εγώ στους ρυθμούς της reggae, την οποία δεν λάτρευα ποτέ, αλλά μες το Red Sea έμαθα να σέβομαι και να εκτιμώ.
Red Sea, Ποταμιανού 23, Ιλίσια, τηλ. 210-7755419
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
