Πότε έκανες πρώτη φορά parkour; Πρώτη φορά που πήγα “συνειδητά” να κάνω ήταν το 2007. Και λέω “συνειδητά” γιατί όλοι λίγο πολύ έχουμε κάνει σε μικρότερες ηλικίες, όλοι παίζαμε σε παιδικές χαρές και με τους φίλους μας κρυφτό, κυνηγητό, σκαρφαλώναμε σε δέντρα και βάζαμε τη φαντασία μας να μας ταξιδέψει -απλά δεν του είχαμε δώσει κάποια ονομασία και λειτουργούσαμε περισσότερο με το ένστικτο. Με τον καιρό όμως “ξεχάσαμε”, “μεγαλώσαμε” και χάθηκε αυτός ο τρόπος… Έτσι κι εγώ τότε το 2007, καθώς έψαχνα για εναλλακτικούς τρόπους εκγύμνασης -είχα υπόβαθρο στην ενόργανη και στις πολεμικές τέχνες- συνάντησα μια παρέα Γάλλων αθλητών που όχι μόνο είχαν συνεχίσει να παίζουν με τον τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω αλλά το είχαν πάει και ένα βήμα παραπάνω. Το έκαναν τέχνη, αυτή της μετακίνησης. Με το που το είδα έπιασα το νόημα και είπα μέσα μου: “ναι αυτός είναι ο τρόπος που έψαχνα”.
Η Λάρισα ενδείκνυται για κάτι τέτοιο; Πραγματικά μπορείς να κάνεις παντού, αυτή άλλωστε είναι και η δυναμική της τέχνης, ότι μπορείς να αξιοποιήσεις το κάθε τι και με τη φαντασία σου να δουλέψεις και να προπονηθείς στις κινήσεις που θέλεις, να προσαρμοστείς στο περιβάλλον που διαθέτεις. Στη Λάρισα το ωραίο είναι ότι έχει αρκετούς δημόσιους χώρους και πάρκα όπου μπορείς να πας να κάνεις την προπόνησή σου χωρίς να ενοχλείς και να ενοχλείσαι, μπορείς να βρεις πολλά κατάλληλα σημεία μαζί στην ίδια περιοχή αφού όλα είναι κοντά και εν τέλει δημιουργείς έτσι ένα περιβάλλον για μια ολοκληρωμένη προπόνηση.
Ποιο είναι το dream spot που θα ήθελες να κάνεις; Στo Dame du Lac λίγο πιο έξω από το Παρίσι, εκεί που ξεκίνησαν όλα, υπάρχει ένας τεράστιος τοίχος αναρρίχησης και σίγουρα θα ήθελα να πάω. Είναι ένα μέρος σαν αυτά που έχουμε δει μόνο μέσα από βίντεο και ονειρευόμασταν τους εαυτούς μας να βρίσκονται εκεί. Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον σαν ελληνική κοινότητα parkour να οργανώσουμε κάποιου είδους εκδρομή προς τα εκεί.
Εκπαιδεύεις νεότερα παιδιά να ασχοληθούν με αυτό; Ναι, μεταδίδουμε τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει και να ασχοληθεί με αυτό. Αν και δεν είναι πάντα νεότερα τα παιδιά που θέλουν κάτι τέτοιο, με έχουν προσεγγίσει και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας από τη δική μου για να τους δείξω. Μπορεί το parkour να έχει ταυτιστεί κάπως με πιο μικρές ηλικίες, ωστόσο αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει. Χρειάζεται ωριμότητα, λογική κρίση και αφοσίωση για να εξελιχθείς και να το απολαύσεις σε όλη του την έκταση. Σίγουρα τα μικρότερα παιδιά έχουν περισσότερη φαντασία και λιγότερους ενδοιασμούς στο να βγουν έξω και να προπονηθούν σε σχέση με έναν μεγαλύτερο. Κι αυτό όμως είναι ένα εμπόδιο για να ξεπεραστεί.
Έχεις σπάσει ποτέ χέρια και πόδια; Η όλη ιδέα είναι να είσαι “αποτελεσματικός” σε κάθε θέμα, από το πώς κινείσαι μέχρι πώς προπονείσαι, τρέφεσαι και σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να έχεις διάρκεια αν είσαι επιπόλαιος και δεν παίρνεις την προπόνησή σου στα σοβαρά -το parkour δεν είναι αστείο. Θέλει προσοχή και συγκέντρωση κάθε στιγμή, αυτό άλλωστε είναι και το νόημα την προπόνησης, να μάθεις τις δυνατότητές και τα όρια σου, τι μπορείς και τι δεν μπορείς ώστε να μην σπάσεις χέρια και πόδια αν κάποια στιγμή χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις κάτι σε μια ανάγκη. Αλλά και στην καθημερινή σου ζωή αν σκοντάψεις, για παράδειγμα, θα πρέπει να ξέρεις κάπως να το σώσεις. Οπότε, όχι δεν έχω σπάσει κάτι, μικροτραυματισμούς είχα. Όμως όπως σε κάθε σωματική δραστηριότητα, μαθαίνεις από τα λάθη σου.
Θεωρείται άθλημα; Τέχνη συνηθίζουμε να το αποκαλούμε, αν και από τη στιγμή που έχει να κάνει με κίνηση και σώμα μπορούμε να πούμε ότι είναι μια αθλητική δραστηριότητα. Δεν περιορίζεται όμως από κανονισμούς, συγκεκριμένη προπονητική, αγώνες και επιδόσεις.Όσο περισσότερη δύναμη και όσο καλύτερη φυσική κατάσταση διαθέτεις, τόσο πιο “αποτελεσματικός” θα είσαι σ’ αυτά που θα κάνεις. Αυτό δεν πρέπει να σε αποτρέπει από την προπόνηση. Αυτό είναι το νόημα της προπόνησης. Γυμνάζεσαι παίζοντας, χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που σου έχει συμβεί; Γενικά δεν κάνουμε τρελά πράγματα, δεν έχει περιθώρια για επιπολαιότητες, η προσοχή πρέπει να είναι εστιασμένη 100% στη στιγμή της εκτέλεσης. Τώρα εκτός προπόνησης συμβαίνουν διάφορα αστεία γεγονότα, ειδικά τα πρώτα χρόνια του στην Ελλάδα, πριν αρχίσει ο κόσμος να γνωρίζει τι κάνουμε, λογικό ήταν να παραξενεύεται και να νομίζει διάφορα, να καλεί την αστυνομία ή την ασφάλεια του κτιρίου και να παίζουμε κυνηγητό στους διαδρόμους.
Περίγραψέ μου την διαδικασία. Από κάποιο σημείο και μετά σαν ελληνική κοινότητα, αποφασίσαμε ότι το πιο σωστό θα ήταν να καθόμαστε και να ενημερώνουμε όποιον μας προσέγγιζε για το τι είναι ακριβώς το parkour. Πιστεύω ότι το πετύχαμε σε ένα ικανοποιητικό βαθμό συγκριτικά με κάποια χρόνια πίσω. Αυτοί που κάποτε μας κυνηγούσαν και μας έδιωχναν τώρα μας λένε μπράβο.
Έχεις φτιάξει έναν χώρο για εκπαίδευση καθώς και ένα site για να ενημερώνεται ο κόσμος για το τι είναι το parkour. Πόσα μέλη υπάρχουν στην Ελλάδα; Πόσος κόσμος ασχολείται στην Ελλάδα δεν μπορώ να υπολογίσω ακριβώς. Απ ‘ όσο γνωρίζω υπάρχει ένας πυρήνας πους αριθμεί περίπου 200 άτομα τα οποία ασχολούνται “σοβαρά”, αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς του, μελετά και ασκείται με στόχο τη συνεχή βελτίωση. Τώρα με αυτόν τον πυρήνα, φαντάζομαι ότι θα συναναστρέφονται και άλλα άτομα που ίσως να μην είναι τόσο “σοβαρή” η ενασχόλησή τους αλλά γοητεύονται από τη διαδικασία, την “προπονησούλα”. Περνάνε καλά με την παρέα, το οποίο είναι πολύ σημαντικό, το επικροτούμε, έτσι πρέπει να συμβαίνει. Ο καθένας στο ρυθμό και στα όριά του. Αυτά τα άτομα, αν μπορούσα να τα υπολογίσω, θα έλεγα ότι είναι πάνω από 1000-1500, ηλικίας 15 έως 35. Όσο για το χώρο, ένας φίλος μου έχει σχολή χορού (Independance Studio) και μου δίνει την αίθουσα κάποιες ώρες για να κάνουμε προπονήσεις με εμπόδια που έχουμε κατασκευάσει εμείς. Η ιδέα είναι ότι το parkour σαν τέχνη κίνησης μπορεί να βοηθήσει άλλες δραστηριότητες σαν τον χορό ώστε να αποκτήσει ο χορευτής καλύτερη ισορροπία, ενδομυϊκή συναρμογή, αρμονία στην κίνηση, με αποτέλεσμα να γίνουν καλύτεροι σ’ αυτό που ήδη κάνουν ή για να προσθέσουν στοιχεία στις χορογραφίες τους.
Έχεις δική σου ομάδα; Η δικιά μου ομάδα, στην ουσία είναι μια παρέα, η παρέα με την οποία έκανα προπόνηση. Με αυτούς ξεκίνησα και μαζί ανταλλάσσαμε ιδέες και απόψεις για το πως μπορούμε να κάνουμε καλύτερη και αποτελεσματικότερη προπόνηση. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο καθένας μας είχε διαφορετικό background στον αθλητισμό, κάτι το οποίο το μετέδιδε στην ομάδα και έπαιρνε στοιχεία ο ένας από τον άλλο, με αποτέλεσμα να γίνονται όλοι καλύτεροι. Ένα κομμάτι αυτής της εμπειρίας και της γνώσης μας, το έχουμε ανεβάσει στο site μας: http://parkour.gr/ όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να μπει να μελετήσει, να βρει άρθρα και βίντεο, συζητήσεις από παλαιότερα μέλη, για το πως να αρχίσει και να προπονηθεί, και φυσικά να έρθει σε επαφή μαζί μας μέσω mail, social media κτλ για να τον βοηθήσουμε σε ότι τον απασχολεί.
Υπάρχει κανένας διαγωνισμός που να κερδίζει η καλύτερη ομάδα; Διαγωνισμός Parkour, δεν υπάρχει, είναι κάτι που δεν το επιθυμούν οι ιδρυτές της τέχνης, δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, να κρίνει κάποιος το ποιος κινείται καλύτερα, από τη στιγμή που ο καθένας είναι διαφορετικός από τον άλλο με τις δικές του ιδιαιτερότητες; Η κίνηση είναι ελεύθερη, δεν έχει περιορισμούς, μοναδική έκφραση για τον καθένα. Τώρα το να πας σε έναν άλλο διαγωνισμό ή σε κάποιο άθλημα και να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις και την προπόνησή σου από το pk, ναι αυτό γίνεται. Διαγωνισμοί και show όπως το Art of Motion ή το Sasuke(Ninja Warrior), δεν τα λες διαγωνισμούς parkour όμως.
Πόσο χρονών είναι το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος; Εδώ στην Ελλάδα, απ’ όσο γνωρίζω πρέπει οι μεγαλύτερες ηλικίες να είναι μέχρι 35. Όταν είχαν έρθει όμως οι εκπαιδευτές από Αγγλία για το σεμινάριο και τους είχα ρωτήσει εκεί μέχρι τι ηλικίες έχουν, μου είπαν έχουμε μέχρι και 45-50. Σίγουρα η προπονητική αλλάζει, δεν είναι η ίδια για όλες τις ηλικίες, προσαρμόζεται στις δυνατότητες και αντοχές του καθενός. Υποχρέωση μας εδώ στην Ελλάδα, σιγά σιγά, είναι να το ανοίξουμε, με σωστή προσέγγιση, σε μεγαλύτερο αριθμό κόσμου και μεγαλύτερες ηλικίες.
Μπορεί κάποιος να μάθει μόνος του ή είναι απαραίτητος κάποιος πιο έμπειρος; Φυσικά και μπορεί να μάθει μόνος του και ενθαρρύνουμε αυτή τη λογική. Όλοι έχουμε το pk στο ένστικτό μας. Κάποιο πρόβλημα που θα μπορούσε να προκύψει όμως είναι να έχει εσφαλμένη ιδέα για το pk ή να μην γνωρίζει από προπονητική και γυμναστική, με αποτέλεσμα να κάνει λάθη και να ζημιώσει τελικά τον εαυτό του, με τραυματισμούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν χρήσιμος ένας πιο έμπειρος για να του μεταδώσει κάποιες γνώσεις που έχει έτσι ώστε να αποφύγει λάθη και να εξελιχθεί με τη βοήθειά του.
Ποια είναι περίπου η απόσταση σε μέτρα που καλείται κανείς να πηδήξει; Όση μπορεί ο καθένας, με στόχο να βελτιώνεται από λίγο κάθε φορά. Όχι μόνο σαν μέγεθος απόστασης αλλά και σαν τρόπο εκτέλεσης και τεχνική. Πολλές φορές ένα μικρό άλμα είναι πιο δύσκολο από ένα μεγάλο, αν δεν έχει προπονηθεί για μικρές αποστάσεις, η προπόνηση πρέπει να τα περιλαμβάνει όλα.
Κάνουν συχνά γυναίκες parkour; Φυσικά και κάνουν! Ο άνθρωπος έχει μέσα του την ανάγκη να κινηθεί. Έχει χέρια έχει πόδια, θέλει να εξερευνήσει το περιβάλλον του, να σκαρφαλώσει, να δει τι κρύβεται από πίσω. Μπορεί οι γυναίκες να μην έχουν τόση δύναμη ή τόση αλτικότητα όσο οι άνδρες, αλλά αυτό δεν τις αποτρέπει από το να κινηθούν με το δικό τους τρόπο, με πλεονέκτημα την ευλυγισία και την ισορροπία που διαθέτουν.
Κάτι που ξέρουμε λάθος για το parkour; Γενικά έχει επικρατήσει η άποψη, ότι το pk έχει να κάνει με υπερβολές και επικίνδυνα άλματα. Ενώ στην ουσία είναι το ακριβώς αντίθετο, να μάθει δηλαδή στον άνθρωπο να προσέχει. Να έχει επίγνωση του τι μπορεί να κάνει. Αυτό συμβαίνει ίσως γιατί ταυτίζει το pk με την εικόνα που παίρνει από τα media, η οποία σίγουρα προορίζεται για εντυπωσιασμό. Τα επικίνδυνα και τα υπερβολικά είναι για επαγγελματίες κασκαντέρ όταν είναι να γυρίσουν κάποια σκηνή για κάποιο βίντεο-ταινία. Δεν σημαίνει ότι στην καθημερινότητά τους και στην προπόνησή τους πηγαίνουν από οροφή πολυκατοικίας σε πολυκατοικία.
