Τέσσερα χρόνια μετά το restart που έκανε το μπαρ Ρινόκερως το αγαπημένο παχύδερμο, που μέχρι τώρα μας κρατούσε παρέα τις νύχτες, ξυπνάει από νωρίς και μας περιμένει για καφέ, σάντουιτς και λαχταριστή σοκολατόπιτα και στον πάνω χώρο του που άνοιξε για πρώτη φορά και είναι ιδανικός για να πάρεις το βιβλίο σου και να διαβάσεις χαλαρός ή το λάπτοπ σου για να δουλέψεις με την ηρεμία σου. Ο πάνω χώρος παίζει μεταξύ δημιουργικής επανάχρησης και νοσταλγικής διάθεσης. Έχει τραπεζάκια, καρέκλες, δερμάτινο αναπαυτικό καναπέ και μια ωραία καταπράσινη κέντια. Εκεί βρίσκονται και τρεις «εξπρεσιονιστικοί» πίνακες του Αχιλλέα Χρηστίδη όπως και τα καδράκια σήμα κατατεθέν του παλιού Ρινόκερου, με εξώφυλλα δίσκων, βιβλίων και καλλιτεχνών.
Πιες το ποτό σου παρέα με τον Bowie.
Αλλάζοντας παλέτα διάθεσης, παίζει πια σε τέσσερις αποχρώσεις του πράσινου, αλλά όχι ταυτότητας αφού παραμένει το αγαπημένο ροκ στέκι της Νεάπολης Εξαρχείων και το επιβεβαιώνει και με τις μουσικές που θα ακούσετε κάθε βράδυ ενώ πίνετε και συζητάτε με τους φίλους σας στην old time classic μπάρα του αλλά και με τις φιγούρες που θα ξεπηδούν μέσα από τους καθρέφτες. Πάνω απ’ όλα ο Ρινόκερως, αν και έχει όνομα ζώου, είναι ένα μπαρ ανθρώπων, ένα στέκι όπως λέει ο Πάνος Μπόμπολας, μπασίστας των Penny Dreadful, που βάζει μουσικές στον Ρινόκερω δύο Σάββατα το μήνα «Είναι το μέρος που με τον Χρήστο (Δασκαλόπουλο) θα μιλήσω για τη Liverpool και με τον Θανάση (Μήνα) για τους Boston Celtics. Δεν χρειάζεται να μιλήσεις για μουσική μαζί τους επειδή η καλή μουσική είναι δεδομένη».
Από νωρίς για καφές, χυμούς, σάντουιτς.
Και το βράδυ για ποτό, να θυμάστε happy hour για τα κοκτέιλ μέχρι τις 20:00
Μια εξαιρετική ιδέα που έγινε ίσως το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ανακαίνισης ανήκει στις Τζίνα Σωτηροπούλου και Πέννυ Λουκάκου του αρχιτεκτονικου γραφείου architectones02, που ανέλαβαν την αναδιαμόρφωση του χώρου.
«Σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα παιχνίδι με καθρέφτες, αντικατοπτρισμούς και αντανακλάσεις. Επιλέξαμε μαζί με τον Βασίλη και τον Κωστή Δουβίτσα, τους ιδιοκτήτες του μπαρ, φωτογραφίες αγαπημένων μουσικών, τις επεξεργαστήκαμε γραφιστικά και τις τυπώσαμε πάνω σε καθρέφτες. Σχεδόν σε φυσικό μέγεθος. Να νιώθεις ότι πίνεις το ποτό σου μιλώντας στον Nick Cave, τον Blixa και την Cat Power».
Η Πέννυ Λουκάκου και η Τζίνα Σωτηροπούλου του αρχιτεκτονικου γραφείου architectones02 ανέλαβαν την μεταμόρφωση του Ρινόκερου.
«Μας αρέσει το γεγονός ότι καθρεφτίζεσαι μέσα από τον Jeffrey Lee Pierce, τον Bowie, τη Debbie Harry. H εικόνα σου χάνεται μέσα στον Thurston Moore και στην Patti Smith, στον Lou Reed και στη Nico. Οι καθρέφτες είναι σε κομμάτια και ενώνονται σαν παζλ. Στο βάθος της μπάρας, ο Jarmusch με τον Strummer, κάπου στη Νέα Υόρκη, σου τραβά την προσοχή» εξηγούν τα κορίτσια το σκεπτικό τους.
Πάρε το βιβλίο σου κι ανέβα στο παταράκι.
Κι ενώ θα πίνεις το κοκτέιλ σου, happy hour μέχρι τις 8 όπου όλα τα κοκτέιλ στοιχίζουν 6,5 €, θα αναρωτιέσαι τι κάνει ένα μπαρ στέκι. Ο Θανάση Μήνας που παίζει μουσικές στον Ρινόκερω κάθε δεύτερη Πέμπτη, εναλλάξ με τον Παντελή Ροδοστόγλου (Διάφανα Κρίνα) αλλά που συχνά πυκνά περνάει τις υπόλοιπες μέρες για να τιμήσει την μπάρα του έχει την απάντηση «Στον Ρινόκερω αισθάνομαι προπάντων οικειότητα, τόσο με τον ίδιο τον χώρο όσο και με τους ανθρώπους του μαγαζιού, θαμώνες ή εργαζόμενους.
Είναι το καθημερινό στέκι πολλών, μια σχέση που παίρνει τη μορφή ενός απρογραμμάτιστου, σχεδόν επιτελεστικού, ραντεβού, αφού με τους περισσότερους από τους τακτικούς θαμώνες λίγο-πολύ γνωριζόμαστε. Ποτό και καλή συζήτηση στην μπάρα, πάντα με προσεγμένη μουσική, ανεξαρτήτως δισκοθέτη. Τόσο στο στήσιμό του όσο και στη συμπεριφορά των ανθρώπων που δουλεύουν πίσω από την μπάρα, ο Ρινόκερως έχει κάτι το απροσποίητο που εκτιμώ πολύ – και που εν τέλει προκαλεί την οικειότητα που περιέγραψα παραπάνω. Χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη παλιομοδίτικο (κάθε άλλο), σου δίνει την αίσθηση ενός παλαιού τύπου ροκάδικου μπαρ των Εξαρχείων. Δεν έχουν απομείνει και πολλά.
Ή κάτσε στην μπάρα παρέα με τους φίλους σου.
Το γεγονός ότι παίζω τη μουσική που γουστάρω (ή έστω αρκετά από τα είδη της μουσικής που γουστάρω) στο μπαρ όπου ούτως ή άλλως συχνάζω, δεν μπορεί παρά να μου προσφέρει διπλή ικανοποίηση. Ειδικά μετά την πρόσφατη ανακαίνιση, νοιώθω ότι παίζω μπροστά σε μια πινακοθήκη ηρώων των νεανικών μου χρόνων: ο Jarmusch και ο Joe κοζάρουν από τα αριστερά και η Patti με τον Thurston από τη δεξιά γωνιά της εισόδου, ενώ, σαν σηκώσω τα μάτια μου από τα deck, αντικρίζω την Debbie κι εκείνο το αλάνι, τον Jeffrey Lee Pierce, που αγαπούσε παράφορα την Debbie. Όχι και τόσο άσχημη παρέα».
