Μια πέτρα να πετάξεις στην Αθήνα, το πιθανότερο είναι να προσγειωθεί σ’ ένα escape room. Πόσα όμως απ’ τα δεκάδες δωμάτια απόδρασης σού δίνουν τη δυνατότητα να κόψεις το βήχα του Λόρδου Έλγιν; Μόνο αυτό που έβαλε πρώτο στην Ευρώπη τους ζωντανούς ηθοποιούς στο παιχνίδι: το Mister.E, ακριβώς στη σκιά της Ακρόπολης, παντρεύει την αδρεναλινική του έκρηξη με την ιστορία της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα περνάει την έννοια της απόδρασης στο επόμενο λέβελ, με μια ζωντανή κι απτή κατάρα να σε κυνηγά για να σε εξολοθρεύσει.
«Όλοι ξέρετε τον Λόρδο Έλγιν», λέει ο μυστηριώδης τύπος που σε βάζει μέσα στο δωμάτιο, κι όσο αρχίζει να σου αφηγείται τα κομμάτια της ιστορίας που δεν ξέρεις για τον Λόρδο Έλγιν, το βλέμμα σου προσπαθεί να προσαρμοστεί στην ομίχλη και το ημίφως, το μυαλό σου να πάρει απόφαση ότι δεν είσαι πια στην πλατεία Μοναστηρακίου που διέσχισες πριν δυόμιση λεπτά, και τ’ αυτιά σου να καταλάβουν τι είναι αυτοί οι περίεργοι θόρυβοι που ακούς, σαν ξαφνικά να μεταφέρθηκες σε ταινία μυστηρίου. Μυστηρίου είπα; Αμ δεν είναι μόνο το μυστήριο που θα πρέπει να συνηθίσεις: «ο Λόρδος Έλγιν έχει κλέψει πέντε Καρυάτιδες, τις οποίες έχει κρύψει μέσα σ’ αυτήν την αποθήκη», λέει ο ξεναγός σου σ’ αυτό το αλλόκοτο σενάριο που έβαλες τον εαυτό σου, «εκτός απ’ τις Καρυάτιδες όμως, μαζί του απ’ την Αίγυπτο έχει φέρει και μια αρχαία Αιγυπτιακή κατάρα». Κι εδώ αρχίζουν να βαράνε οι αλυσίδες και το πράμα να χοντραίνει.
Δεν υπάρχει βέβαια πιο ταιριαστό, για ένα escape room ακριβώς στην καρδιά της Αθήνας, απ’ το να σε προκαλεί να σώσεις τα εμβλήματα της ταυτότητας της πόλης, απ’ τα νύχια του ανθρώπου που ξήλωσε το μεγαλύτερο μέρος του μεγαλύτερου μνημείου του Ελληνισμού. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για τους ιθύνοντες του Mister.E, του escape room που έχει απλώσει σασπένς και μυστήριο σ’ έναν ολόκληρο όροφο ενός παλιού βιομηχανικού κτηρίου της οδού Αθηνάς. Όχι, έπρεπε να το πάνε κι ένα βήμα παραπέρα: Το σασπένς και το μυστήριο γίνονται ταινία τρόμου, όταν ξυπνάει εκείνη η κατάρα, κι αντιστρέφει τους όρους του παιχνιδιού εις βάρος σου –λες και δεν ήταν ήδη– κι εκεί φίλε μου πραγματικά καταλαβαίνεις τι θα πει η λέξη «απόδραση» στο «δωμάτιο απόδρασης».
Γρίφοι ξύπνιοι και με ποικιλία αρκετή ώστε να μην κερδίζουν μόνο όσοι έχουν τετράγωνη τη λογική, σενάριο ευέλικτο, όχι απαραίτητα δεσμευμένο από γραμμική σειρά, δωμάτιο στημένο κυρίως με έπιπλα κι αντίκες της περιοχής (η πλατεία Αβησσυνίας είναι δυο τετράγωνα πιο κάτω, τα vintage-άδικα της Πρωτογένους μια ανάσα παραπέρα) για να δίνει μια αυθεντική αίσθηση της εποχής, στόρι ιντριγκαδόρικο αρκετά για να τσιγκλάει το εθνικό σου φρόνημα, η Κατάρα, ή Αποθήκη του Λαθρέμπορου όπως το λένε επισήμως, ή το «δωμάτιο με τ’ αρχαία» όπως θα το λεω εγώ, έχει όλα τα συστατικά που χρειάζεται για να σε καθηλώσει. Κι όπως χτίζει το σασπένς σου χτίζει και το κλίμα απειλής, σε σημείο που ένα βλέμμα μόνο απ’ αυτό το «κάτι ζωντανό» που «θα είναι μαζί σας στο δωμάτιο», να ‘ναι αρκετό να σε κάνει να σαλτίσεις ουρλιάζοντας, σαν σωστός άντρακλας.
«Πλέον οι Έλληνες παίζουν παντού escape» λέει ο Γιώργος Κιάφας, ο άνθρωπος πίσω απ’ την κουρτίνα των δωματίων του Mister.E, «κι εδώ ξαφνικά σκάνε και μαθαίνουν ότι μπορεί να αποκλειστούν!» μού συμπληρώνει όταν αποκλείομαι και πάω να του ζητήσω το λόγο. «Δεν τους αρέσει και πολύ βέβαια το ενδεχόμενο, αλλά όταν εισαγάγαμε πρώτοι στην Ευρώπη τους ζωντανούς ηθοποιούς –και μάλιστα όχι όπως είχαν πρωτοεμφανισθεί στην Αμερική, ως αλυσοδεμένα ζόμπι, αλλά πλέον ως unchained απειλές–, τότε κάναμε το πρώτο παιχνίδι επιβίωσης, που έχει μέσα του απτή την αποβίωση» μου λέει, και ρίχνει αλάτι στην πληγή, λες και δεν το κατάλαβα: απ’ τους πέντε που μπήκαμε μέσα, ήμουν ο πρώτος που βγήκε έξω…
Η ομάδα μου αποδείχθηκε ανώτερη των περιστάσεων και βγήκαν όλοι έξω ζωντανοί, χάρη κυρίως στην καλή ενέργεια απ’ το πνεύμα μου που έμεινε μέσα μαζί τους, και, εντάξει, στην αρκετή βοήθεια από τους game masters, που παρακολουθούσαν τα πάντα απ’ τις κάμερες. Το ποσοστό επιτυχίας είναι γύρω στο 70% στην Κατάρα, οπότε ok, δεν είναι κι άσχημα να μην ανήκεις στο υπόλοιπο 30, ακριβώς απέναντι απ’ το Δωμάτιο με τ’ Αρχαία όμως, υπάρχει και το δωμάτιο της Αμνησίας. Στο Amnesia, το ποσοστό είναι ακριβώς ανάποδο: μόνο το 20 με 30% καταφέρνει να αποδράσει, «κι αυτό το κάναμε τώρα, αποφασίσαμε να βοηθάμε περισσότερο γιατί δεν έβγαινε κανείς» μού λέει, κι ένα πράγμα έχω να του πω: challenge accepted.
