Οι υπέροχες λιακάδες και οι μυθικές παρέες

Υπάρχουν μερικές ιστορίες που νομίζεις ότι δεν χρειάζεται ν’ ακουστούν. Απλές, με σένα και την παρέα σου που για κάποιο λόγο πιστεύεις ότι είναι συνηθισμένες και δεν θα συγκινήσουν κανέναν. Τι έχει να πει, η παρέα σου απέναντι σε άλλες; Απέναντι σε αυτή των Ίγκι Ποπ, Ντέιβιντ Μπάουι και Λου Ριντ που έμελλε ν’ αλλάξουν τη μουσική. Απέναντι σε αυτή των Φράνσις Φορντ Κόπολα, Μάρτιν Σκορσέζε και Τζορτζ Λούκας που εκτίναξαν τις δυνατότητες του κινηματογράφου. Απέναντι στον Στιβ Τζομπς και του Στίβεν Βόζνιακ που πήραν την τεχνολογία από το χέρι και την έκαναν προσιτή στο ευρύ κοινό. Απέναντι στον Μέσι, το Νεϊμάρ, τον Ινιέστα και τον Σουάρες που έκαναν την Μπαρτσελόνα της εποχής μας την πιο εντυπωσιακή ομάδα ποδοσφαίρου που έχει περάσει ποτέ από τη γη. Είναι λίγο τρομακτικό να κοιτάς τους φίλους και τις φίλες σου και να προσπαθείς να συγκριθείς με αυτά τα πρότυπα. Αλλά, νομίζω ότι δεν πρέπει να πια να φοβάσαι γιατί ακόμα και στα πιο ανούσια, ακόμα και στα πιο μικρά, ακόμα και στις λεπτομέρειες υπάρχει ένας μύθος.

Είναι μεγάλη η συζήτηση για το πως φτιάχνεις την ιδανική παρέα. Η εγγύτητα ίσως είναι το πρώτο βασικό χαρακτηριστικό. Αυτός που κάθεται τυχαία στο ίδιο θρανίο με σένα είναι και ο πρώτος σου φίλος. Μετά οι αθλητικές δραστηριότητες, ο συμπαίκτης σου στο μπάσκετ, ο αντίπαλος στο ποδόσφαιρο, ο ομοϊδεάτης στην οπαδική προτίμηση. Εκεί, κάπου μπαίνει η γειτονιά και σιγά σιγά μπαίνει στο παιχνίδι η κουλτούρα. Οι μεταλλάδες φίλοι που πάτε μαζί στη συναυλία, τα ξαδέρφια που ασχολούνται με τη φωτογραφία, οι συμφοιτητές που έφτιαξαν τη δική τους κινηματογραφική λέσχη. Πολλά, αμέτρητα σημάδια αναζητάς στον άλλον που θα εμπιστευθείς ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχουμε σε αυτή τη ζωή: το χρόνο μας. Ύστερα οι συνάδελφοι από τη δουλειά και η μπίρα μετά το γραφείο. Και πια τα κοινωνικά δίκτυα που ενώνουν όλα τα παραπάνω σ’ ένα. Μα πάνω απ’ όλα η διασκέδαση. Κακά τα ψέματα, η παρέα στα εύκολα φαίνεται, στη χαρά, στην καλοπέραση. Και πάνω σ’ αυτές τις μικρές «εκρήξεις», ζυμώνονται καλύτερα οι παρέας και δημιουργούν τους δικούς τους μύθους.

Είναι πραγματικά απολαυστικός ο ήχος όταν ανοίγεις την μπίρα Μύθος με το νέο καπάκι που δεν χρειάζεται ανοιχτήρι (easy open για τους αδαείς). Όπως δεν χρειάζεται να σχεδιάζεις τις πιο φοβερές στιγμές… Μια φοβερά βαρετή μέρα με φοβερά καλό καιρό συνεννοηθήκαμε με δύο παλιούς συμμαθητές να βρεθούμε στην Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας.«Δεν πίνουμε μια μπίρα», πρότεινε ο ένας. Τρίτη μεσημέρι. Σκαστοί από το γραφείο μετά από ένα βαρετό μίτινγκ όπου το αφεντικό έλεγε πάλι τα ίδια και τα ίδια, ζητώντας καινούριες ιδέες. «Καινούρια ιδέα, είναι το νέο καπάκι του Mύθου έπρεπε να του πει κάποιος. Αλλά που;» Ήταν η άμεση απάντηση. Στην Ερμού είναι η τέλεια φάση ν’ αράξεις στην Καπνικαρέα και να κοιτάς τον κόσμο να περνά. Τα κορίτσια δηλαδή, κυρίως. Είναι μια διαπίστωση που κάναμε εκείνη την ώρα. Αν θες να δεις ωραίες γυναίκες, πρέπει να βγεις πρωί σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Και για τουρίστριες, τώρα που έρχονται, πάμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου  και αράζουμε με τις ώρες έξω από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. 1,2,3,4,5, όχι οι μπίρες γιατί βάραγε και ο ήλιος ντάλα αλλά τα γκρουπ που περνάγανε. Από την όμορφη Γαλλία, κυρίως. «Au revoir», τις αποχαιρετάμε και κατεβαίνουμε με το τραμ στην παραλία. Συζητάμε για τα φεστιβάλ του καλοκαιριού. Είναι πολλά. Μετράμε τα λεφτά για τα εισιτήρια, κάνουμε υπολογισμούς, διαιρέσεις, αφαιρέσεις για να δούμε πόσες μπίρες μας βγαίνουν σε κάθε συναυλία. Αυτά είναι τα μεγάλα μυαλά αυτής της χώρας.

Στο Φλοίσβο έχει πάντα καλοκαίρι!

Με το που βγαίνουμε στο Φλοίσβο αρπάζουμε δύο Μύθους και κατεβαίνουμε να χαζέψουμε τους παππούδες και τους νέους που παίζουν σκάκι. Η συγκέντρωσή τους δεν διασπάται καθόλου οπότε ένας από την παρέα αποφασίζει να βουτήξει με το σώβρακο στην παγωμένη ακόμα θάλασσα. Κάποιες κυρίες γέλασαν αλλά οι κύριοι δεν άφησαν από τα μάτια τους την απειλητική ανάπτυξη του αξιωματικού προς τη βασίλισσα. «Πότε θα στεγνώσει ο δικός μας; Πάω να φέρω μπίρες το περίπτερο όσο περιμένουμε.» Και εκεί κάπου άρχισαν οι ιστορίες.

Όπως για εκείνο το μεσημέρι του Ιουνίου που απλά κάθισα σ΄ ένα τραπέζι με λίγους φίλους και λίγες μπίρες και είχατε συμφωνήσει πως θα πιείτε μία και θα πάτε να ησυχάσετε. Αλλά, πάντα υπάρχει ένα αλλά, οι μπίρες έγιναν πολλές, τα σώψυχα ακόμα περισσότερα και φτάσαμε σ΄ εκείνο το σημείο που πραγματικά δεν ξέρεις αν είσαι περήφανος ή ντρέπεσαι που γίνεσαι τόσο εξομολογητικός. Ή εκείνο το Πάσχα, που βρέθηκες σ’ ένα μακρινό χωριό με δέκα αγνώστους αλλά ήταν η ώρα, η στιγμή και η γιορτή τέτοια που γλεντήσατε σαν να ήσασταν φίλοι από μικροί. Και μετά χαθήκατε και δεν ξαναβρεθήκατε ποτέ. Ακόμα, η ίδια παρέα που είχες από το σχολείο που μεγαλώσατε και σοβαρέψατε (και καλά) αλλά όποτε βρίσκεστε κάνετε τα ίδια ανόητα και χαριτωμένα αστεία όπως τότε που ξεκινήσατε ένα μπουγέλο με νερό και κατέληξε σε λούσιμο με μπίρα γιατί όπως πίστευες και επαναλάμβανες «η μπίρα κάνει καλό στα μαλλιά.» Και στα μυαλά, φυσικά.

Η Γλυφάδα, όταν πέφτει ο ήλιος, είναι σαν να σαι στην Φλόριντα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, πάντως οι τρεις φίλοι περιδιαβαίνουν τους πεζόδρομους ανεμίζοντας τα burger λες και είναι αμερικάνικα σημαιάκια. Αυτή η διαδρομή από το κέντρο στα νότια της Αθήνας είναι μερικές φορές σαν να κάνεις ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα. Ξεκινήσαμε να μιλάμε στ’ αγγλικά και να ζητάμε από τις κοριτσοπαρέες να μας φωτογραφήσουν για να στείλουμε τις φωτογραφίες στη μητέρα μας στο Αλμπουκέρκι. Η προφορά είναι αστεία, εγώ μιλώ σαν άραβας, και το αξάν δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ακούγεται στην πολιτεία του New Mexico.Κάποιες μας καταλαβαίνουν και φεύγουν μακριά. Άλλες γελάνε, μια μου χαρίζει την ονοματάρα της ώστε να τη βρω στο facebook. Έχει φτάσει 22.00 και είμαστε ξαπλωμένοι στην παραλία. Ούτε που ξέρουμε που ακουμπάμε, αλλά επιτέλους, λίγη ξεκούραση πριν την απόφαση για τη μεγάλη επιστροφή.  

Τι καλύτερο από το ανοιξιάτικο άραγμα στην πλατεία;

Όλοι έχετε ζήσει μια παρόμοια ιστορία και στο τέλος της ημέρας δεν έχει να ζηλέψει κανείς τίποτα από κανέναν. Έχουμε τους δικούς μας μύθους, που είναι οι φίλοι μας και οι φίλοι των φίλων μας, αυτοί που ξέρουμε πως γουστάρουν ακόμα και να μας βαριούνται. Γιατί; Επειδή γνωρίζουν πως οι παρέες μεγαλουργούν σε ανύποπτες στιγμές, εκεί που μοιάζει η μέρα να σβήνει ή το πάρτι να τελειώνει. Αυτή η συναισθηματική επένδυση κάνει και καλύτερο τον κόσμο που ζούμε. Πως το είχε πει ο Αριστοτέλης; Η φιλία είναι ένα μια από τις θεμέλιες λίθους της δημοκρατίας. Πόσο εύκολο είναι ν’ αντισταθείς σε κάτι τέτοιο; Πόσο εύκολο είναι ν’ αντισταθείς στην πόρτα που χτυπάει και μέσα στην πλαστική σακούλα ακούς τα μπουκάλια της μπίρας να παίζουν συγκρουόμενα; Ζήσε εσύ τον μύθο σου και άσε το Μέσι να τρελαίνεται στην προπόνηση.