Πήγα στο Αιγάλεω στα 8 και γύρισα στα 19. Όταν επέστρεψα δεν ήξερα που να βρω τους φίλους μου. Ήξερα μόνο που είναι το σπίτι μου και το πρακτορείο Προ-Πο που είχαμε τότε. Το εξωτερικό λόγω των ταξιδιών μου το είχα μάθει καλύτερα από το Αιγάλεω. Τη γειτονιά λοιπόν την έμαθα σιγά -σιγά και όταν την έμαθα ενθουσιάστηκα. Αυτός είναι και ο λόγος που είμαι αποφασισμένη να μείνω στο Αιγάλεω. Ό,τι βήμα κάνω (σύλλογος, πρακτορείο, οικογένεια) θέλω να είναι εδώ .
Ξεκίνησα την γυμναστική στα 4 και συγκεκριμένα στον Πρωτέα. Οι γονείς μου, όπως όλοι οι γονείς, ήθελαν το παιδί τους να συμμετέχει σε αθλήματα και να φτιάξει το σώμα του. Η μεγάλη ευλυγισία που είχα έκανε τους γονείς μου να επιλέξουν την ενόργανη γυμναστική. Όμως καθώς τα άκρα μου μάκραιναν συνεχώς και η ευλυγισία μου γινόταν μεγαλύτερη και φάνηκε ότι δεν έκανα για ενόργανη που απαιτεί δυναμικό και όχι ευλύγιστο σώμα.
Ήμουν περισσότερο του χορού και του καλλιτεχνικού. Είχα δοκιμάσει κολύμβηση και βόλεϊ αλλά ένας γιατρός παρατηρώντας τη σωματική μου διάπλαση πρότεινε τη ρυθμική γυμναστική. Ξετρελάθηκα με τη ρυθμική αφού συνδύαζε την τεχνική των οργάνων με το χορό. Στα 6 μου χρόνια η προπονήτριά μου βλέποντας την έφεση μου πρότεινε να δοκιμάσω το αγωνιστικό. Όλα αυτά στο Αιγάλεω.
Είμαι κολλημένη στο Αιγάλεω όσο και αν με έχει πληγώσει ως τώρα. Στο Αιγάλεω είναι που θέλησα να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Ο σύλλογος Σ.Φ.Ι.Γ.Α. ιδρύθηκε για να προωθήσει τη ρυθμική γυμναστική. Διοικητικά δεν έγιναν πολλά πράγματα. Πράγματα που φαίνονται αυτονόητα όπως η παροχή μια αίθουσας για προπόνηση δεν έγιναν. Όλοι ξέρουν ότι υπάρχει ο σύλλογος αλλά κάνουν ότι δεν υπάρχει’.
Δεν είναι μόνο αθλητικός, είναι και πολιτιστικός σύλλογος. Έχει στόχο την παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη και σε παιδιά που πάσχουν από ατυχήματα. Με αυτόν το στόχο μαζεύουμε καπάκια, κάνουμε ανακύκλωση και συγκεντρώνουμε χρήματα για την στήριξη τέτοιων ατόμων.
Θυμάμαι ότι το παλαιό ΕΑΚ (Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Αιγάλεω) πήρε το όνομά μου. Το έμαθα την ίδια μέρα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Να χαρώ ή να εναντιωθώ μιας και όλο αυτό μου φαινόταν εκμετάλλευση και ζήτημα δημοσιότητας λόγω του Ολυμπιακού μεταλλείου.
Μια μέρα που ζήτησα να τρέξω εκεί μου το απαγόρευσαν με το πρόσχημα ότι οι διατάσεις της ρυθμικής μετά το τρέξιμο είναι ακατάλληλες για το κοινό θέαμα. Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι το ότι με ρώτησαν «και ποια είστε εσείς;». Μη ξέροντας τι άλλο να κάνω τους έδειξα την ταμπέλα με το όνομά μου που βρισκόταν κρεμασμένη πάνω από το κεφάλι μου. Η απάντηση όμως που μου έδωσαν ήταν «σιγά καλέ αυτή έχει πεθάνει».
Παρά την απογοήτευση που έχω γευτεί την πονάω και την αγαπάω την περιοχή. Και ας μου δίνουν απλόχερα αίθουσα γυμναστικής στο Περιστέρι, εγώ την αρνούμαι. Γιατί η ζωή μου είναι εδώ στο Αιγάλεω.
