Πριν από λίγες μέρες έφτασε στα μέιλ μας πρόσκληση για ένα από τα ενδιαφέροντα event της πόλης, αφιερωμένο στην πιο αγαπησιάρικη γιορτή του χρόνου.
Παρασκευή 14/02, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, μόλις η μέρα γίνει νύχτα, το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου της Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων ανεβάζει παλμούς!
Τα Let’s be late!, ο θεσμός του ΒΜΦ που προκάλεσε πολλά σκιρτήματα μέσα στο 2019, επιστρέφει για 1η φορά φέτος, και συγκεκριμένα την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, με ένα άκρως… φλογερό θέμα: Let’s be kissed!
Φιλιά καυτά, φιλιά παθιασμένα, φιλιά επικίνδυνα, φιλιά πρώτα, φιλιά τελευταία, φιλιά αποχαιρετισμού, της καληνύχτας τα φιλιά, το φιλί της ζωής, το «Φιλί» του Klimt, το «Φιλί» του Ροντέν, το φιλί του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ, το φιλί της Madonna με την Britney, το φιλί του Ιούδα, a kiss with a fist, οι KISS και άλλα πολλά…
Όπως ήταν αναμενόμενο η πρόσκληση αυτή αποτέλεσε αφορμή για «φλογερές» συζητήσεις στο γραφείο. Εκείνη που μας πάθιασε περισσότερο όμως, αφορούσε φυσικά τα φιλιά, αλλά όχι τα απλά φιλιά, εκείνα που δίνεις ρομαντικά κάτω από το φως του φεγγαριού. Εμείς ξεκινώντας με (υποκειμενικό) δεδομένο ότι η Αθήνα είναι η πιο ερωτική πόλη στον κόσμο, αρχίσαμε να λέμε για τα πιο περίεργα μέρη που μπορεί να ανταλλάξει κάποιος καυτά φιλιά στην πρωτεύουσα.
Οι απόψεις που ακούστηκαν ήταν πολλές και όλες ενδιαφέρουσες, οπότε αποφασίσαμε να τις μοιραστούμε και μαζί σας.
Οι συντάκτες της Popaganda λοιπόν, σας λένε ποια είναι τα πιο ασυνήθιστα μέρη για να δώσεις και να πάρεις φιλιά στην πιο ηλιόλουστη πόλη του κόσμου. Κάποιο από αυτά τα φιλιά έχουν όντως δοθεί και κάποια περιμένουν να δοθούν…
Δημοτικό πήγα σ’ ένα καταπληκτικό σχολείο από πλευράς τοποθεσίας. Το 74ο Δημοτικό Σχολείο της Πλάκας βρίσκεται στη γωνία Ναύαρχου Νικοδήμου και Αδριανού, στην καρδιά της Πλάκας, κάτω από το βράχο της Ακρόπολης. Με βάση αυτή την πληροφορία, θα μπορούσα να έχω δώσει το πρώτο μου φιλί σε κάποια ειδυλλιακή τοποθεσία, μετά να έχω χαράξει και το γεγονός για το μάθει όλος ο πλανήτης. Δεν πήγαν όμως τα πράγματα όπως τα περίμενα και το «Εδώ φιλήθηκε για πρώτη φορά ο Σταύρος Διοσκουρίδης» γράφτηκε στο πιο απίθανο μέρος του σχολικού συγκροτήματος. Και την πιο απίθανη ώρα, συμπληρώνω.
Τις δύο τελευταίες τάξεις τις έκανα σε μια τεράστια αίθουσα που είχε μέσα και τη θεατρική σκηνή. Ο δάσκαλος που είχε καλλιτεχνική φλέβα μας είπε στην Πέμπτη Δημοτικού ότι εμείς θ’ αναλάβουμε να διεκπεραιώσουμε το δύσκολο έργο να παρουσιάσουμε το ετήσιο σκετς για την 25η Μαρτίου. Ξεκίνημα της άνοιξης που λέτε, 10 ετών, είχα διάφορα ντροπαλά σκιρτήματα τα οποία όμως έπαιρναν μια «φλογερή» τροπή κατά τη διάρκεια των προβών.
Το έργο, απ’ όσο θυμάμαι, αφορούσε το Σούλι και τους κατοίκους του. Εγώ, έπαιζα κάποιον «Λάμπρο», πρωτοπαλίκαρο φάση, που ο ρόλος μου ήταν να κάθομαι, μπόσικα, δεξιά και αριστερά και στην τελευταία πράξη να πω δυο, τρεις ατάκες για τους Τούρκους που έρχονται ή τους Τούρκους που φεύγουν. Μιλάμε, δύο σειρές ρόλος. Οι γυναίκες στο Irishman του Σκορσέζε περισσότερο μίλαγαν. Επειδή, όμως, πηγαινοερχόμουνα στη σκηνή, είχα μεγάλη παρουσία στο 1Χ1 μέτρο έκτασης backstage. Όπως περίμενα για να πω τα λόγια μου, πάνω στην αναμπουμπούλα, το δημιουργικό άγχος και την ταραχή με βουτάει η Μαρία, μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και διαλύει την καλοδουλεμένη παράσταση αφού ο «Λάμπρος» στην κορύφωση του έργου είχε ξεχάσει πως τον λένε και με ποιον πολεμάμε. Ο έρωτας νίκησε τον πόλεμο στο «πιο μικρό θέατρο» της Αθήνας.
To πιο ωραίο μέρος για να φιληθείς είναι αυτό που ενώ μέχρι πρότινος δεν σήμαινε πολλά, ύστερα λειτουργεί ως υπενθύμιση ενός φιλιού. Το ίδιο μέρος μπορεί από ωραίο να γίνει παράξενο όταν αυτή η υπενθύμιση έρχεται με άλλες, που ήταν ο λόγος που κάτι από πραγματικότητα έγινε ανάμνηση.
Ένα άλσος δεν είναι ασυνήθιστο μέρος για φιλιά. Ειδικά όταν βρίσκεται απέναντι από σχολεία, όπως είναι το Άλσος Παγκρατίου. Εφηβικά φιλιά, χάδια κι αγκαλιές στα παγκάκια του άλσους εδώ και δεκαετίες. Αλλά μέσα στο Άλσος Παγκρατίου υπάρχει και παιδική χαρά. Κάποιο φιλί θα έχει σκάσει κι εκεί από κάποιο ατίθασο πιτσιρίκι προς κάποιο άλλο μικρό. Κάποιο φιλί όμως θα ‘χει σκάσει σε μια έρημη παιδική χαρά ανάμεσα και σε δύο (πολύ) πρώην εφήβους που πάνω στα χείλη τους έσκασε όλη η θύμηση του να είσαι 16. Κι αυτό τους πότισε με κατάπληξη και ζουμερή ζωή. Στις κούνιες, βέβαια, όλα αυτά, στην τραμπάλα λίγο δύσκολο.
Δεν γνωρίζω κανέναν που να χαίρεται στην ιδέα ότι θα ανέβει μια ανηφόρα, δρόμους της Αθήνας σαν αυτούς που σε βγάζουν Λυκαβηττό και Φιλοπάππου, σκαλιά και κλίση πάνω από αυτή που αντέχει ένας μέσος κάτοικος -αν είσαι τουρίστας καταλαβαίνω ότι έχεις την αγωνία και τη χαρά της ανακάλυψης, οπότε, λογικά όλα σου φαίνονται πιο ομαλά. Στους ανηφορικούς λοιπόν δρόμους της Αθήνας, στη Νεάπολη Εξαρχείων και τα Αναφιώτικα της Πλάκας κάθε Αθηναίος θα βρεθεί για να οδηγηθεί κάπου. Ανεβαίνοντας τις ανηφόρες έχουμε έναν στόχο, ένα ραντεβού, δεν μας αρέσει να λαχανιάζουμε, κι αν θέλαμε να κάνουμε απλά τη βόλτα μας υπάρχουν και ωραία, επίπεδα σημεία.
Όμως το να ανεβαίνεις την ανηφόρα με κάποιον άλλο σε κάνει να ξεχνιέσαι, σε παρηγορεί ότι δεν το περνάς μόνος, μαζί αφήνετε πίσω αυτό που στην επιστροφή θα σας φανεί παιχνιδάκι, «έλα μετά θα είναι κατηφόρα», θα πει ο ένας στον άλλον. Αν η απόσταση που έχετε να διανύσετε είναι μεγάλη, όλο και κάποιος από τους δύο θα σταματήσει για να ξαποστάσει λίγο. Κάποιοι λαχταράνε νερό, άλλοι αναρωτιούνται πότε θα φτάσουν επιτέλους στον προορισμό τους, υπάρχουν όμως κι εκείνοι που στο σημείο που κάθε ζευγάρι θέλει να προσπεράσει γρήγορα, σε μια δύσκολη ανηφόρα δίνουν φιλιά, παίρνουν κουράγιο και συνεχίζουν.
Τα φιλιά στα κλαμπ. Στην αναμονή για την τουαλέτα. Εκεί που πάνε να ξαποστάσουν οι μαχητές της πίστας, πολύ ντροπαλοί ή αμήχανοι για να τα δώσουν όταν ο DJ παίξει το killer track της βραδιάς. “Meet me in the bathroom”, βγαίνει και σε βιβλίο.
Σε οποιοδήποτε από τα πεζοδρόμια του «δαχτυλιδιού» της Κηφισίας, τη μέρα αν θες να νιώσεις σαν πρωταγωνιστής/ρια του βίντεο κλιπ που δεν έχουν γυρίσει ακόμη οι Radiohead, τη νύχτα για να την «ακούσεις» σαν ερεθισμένος replicant σε μια σκηνή του Blade Runner που δεν χώρεσε στο final cut.
Στη μικρή γειτονιά των Σεπολίων, συμβαίνει κάτι μεγάλο και πολύ ουσιαστικό για την καθημερινότητα χιλιάδων Αθηναίων. Εκεί στα όρια κέντρου και δυτικών προαστίων, βρίσκεται το αμαξοστάσιο του μετρό και κάθε βράδυ «αράζουν» οι συρμοί, περιμένοντας να έρθει το ξημέρωμα και να ξεκινήσουν και πάλι τις βόλτες τους. Κάπου εκεί ανάμεσα στα βαγόνια που έρχονται και φεύγουν λοιπόν, έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους μερικά «κινηματογραφικά» φιλιά, από αυτά που ούτε οι εμπλεκόμενοι δεν θα περίμεναν ποτέ να δώσουν σε ένα αμαξοστάσιο. Το τί απέγιναν όμως οι εμπλεκόμενοι και το πως εξελίχθηκε το λαβ στόρι, δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Τώρα εσείς αν ψάχνετε ακόμα το ιδανικό μέρος για να φιλήσετε το ταίρι σας, το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να πάρετε από το χέρι τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σας και να κατευθυνθείτε προς τον Κεραμεικό. Το Let’s be late! Let’s be kissed, είναι το πάρτι που δεν θέλετε να χάσετε. Προβολές ταινιών, speed dating sessions, πάρτι με dj set από τον Νίκο Ζώη, παραγωγό του Kiss FM και φυσικά ένας διαγωνισμός φιλιού για να αποδείξετε το πόσο μετρ του φιλιού είστε. Μάλιστα, το ζευγάρι που θα κερδίσει θα μπορέσει να απολάυσει ένα ρομαντικό δείπνο στον ουρανό και στο Dinner in the Sky στην Τεχνόπολη.
Και το καλύτερο; Καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, μπορείς να φωτογραφηθείς σε επιλεγμένα σημεία της μουσειακής διαδρομής ακολουθώντας ένα… kissing path ειδικά φτιαγμένο για τη βραδιά, όπως επίσης και να ανταλλάξεις… κρυφά ερωτικά μηνύματα με το πιθανό αντικείμενο του πόθου σου!
Για περισσότερες πληροφορίες, κάνε κλικ εδώ.
