Ένα αστικό πικ νικ με γρασίδι, αναπάντεχες γνωριμίες κι έναν σκύλο με το όνομα Κίτσος

Πότε πήγατε τελευταία φορά για πικ νικ; Πόση ώρα σας πήρε για να φτάσετε στον προορισμό σας και πόση για να γυρίσετε; Ίσως βέβαια να μην θυμάστε καν τις απαντήσεις παρά μόνο την αίσθηση του να ξαπλώνεις στα γρασίδια, να κλείνεις τα μάτια και να χαλαρώνεις.

Την Τετάρτη 21 Ιουνίου διοργανώθηκε ένα πικ νικ λίγο διαφορετικό από το καθιερωμένα αλλά ταυτοχρόνως απολύτως γνώριμο. Είχε γρασίδι, είχε παρέες που μοιράστηκαν το κολατσιό τους, είχε φίλους που έπαιξαν επιτραπέζια, είχε πιτσιρίκια που έπαιξαν με μπαλόνια, είχε κι ένα σκύλο, τον Κίτσο, που μάζεψε σε λίγες ώρες τόσα χάδια που δεν μαζεύει σε ένα μήνα.

Στο πλαίσιο του Removement λοιπόν ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ντέλλας απεύθυνε ένα ανοικτό κάλεσμα στους Αθηναίους. Για πέντε ώρες η Στοά Αρσάκη, αυτή με το περίφημο αίθριο, θα γινόταν ένα μέρος ιδανικό για πικ νικ. Όλοι ήταν καλεσμένοι, η προτροπή ήταν να έρθουν –μόνοι ή με παρέα-, να φέρουν το βιβλίο τους, κολατσιό, επιτραπέζια, ένα μουσικό όργανο αν ήθελαν αλλά κυρίως να έρθουν για να ζήσουν το πιο urban πικ νικ της ζωής τους.

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ντέλλας που κάλεσε τον κόσμο στην στοά Αρσάκη

κι αυτός ανταποκρίθηκε

Κατά τις 15:30 η στοά, που κατασκευάστηκες στις αρχές του 20^ου αιώνα, άρχισε να γεμίζει με κόσμο. Κουβέρτες στρώθηκαν, βγήκαν τα καλαθάκια με το φαγητό, μπάλες φούσκωσαν, επιτραπέζια κάρτες έπεσαν στο γρασίδι και κάποιοι απλώς ξάπλωσαν και έκλεισαν τα μάτια. Ανάμεσα μας κορίτσια και νέες γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία και το Αφγανιστάν που τραβούν τα βλέμματα με τα πολύχρωμα μαντίλια τους. Είναι γυναίκες που συμμετέχουν στο κοινωνικό δίκτυο «Μέλισσα» που επιχειρεί να συγκεντρώσει την κοινωνική δράση των μεταναστριών και των οργανώσεών τους, με σκοπό την αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων τους και τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού πλαισίου, στο οποίο θα μπορέσουν να χτίσουν μία καλύτερη ζωή για τις ίδιες και την οικογένειά τους.

Ο Κωνσταντίνος Ντέλλας έχει συνεργαστεί και πάλι με τη «Μέλισσα» στο πλαίσιο της αγρυπνίας των Χριστουγέννων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. «Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε μια στοά του κέντρου να γίνει τόπος χαλάρωσης και ηρεμίας, δίπλα από τη βαβούρα του δρόμου. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν μπορούσε να παραμείνει εδώ το γρασίδι και να πάρει νέο νόημα ο χώρος. Να μην μείνει μόνο στην σημερινή συγκέντρωση», εξηγεί ο Κωνσταντίνος. Η στοά άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχει ερημώσει από εμπορική κίνηση καθώς τα μαγαζιά της έχουν κλείσει αλλά εξακολουθεί να είναι πέρασμα.

άλλοι εργάζονταν

άλλοι χαλάρωναν

άλλοι έπαιζαν πιάνο

Μια κυρία που διέρχεται τη στοά με κατεύθυνση τη Σταδίου, σταματάει όταν φτάνει μπροστά στο γρασίδι. Δείχνει προβληματισμένη, σαν μην ξέρει εάν πρέπει να πατήσει με τα παπούτσια πάνω, πάει να κάνει τον κύκλο αλλά συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει επιλογή κι έτσι κάνει το γενναίο βήμα και απλώς περνάει.  Ο Κωνσταντίνος μου λέει ότι πολλοί έχουν παρόμοιο δισταγμό από το πρωί, φαίνεται ότι η απαγόρευση «Μην πατάτε το γκαζόν» έχει περάσει για τα καλά μέσα μας ενώ επιπλέον δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε το απροσδόκητο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα 10+1 περίεργα πράγματα που μπορείτε να κάνετε στην Αθήνα τώρα!

Οι περισσότεροι έχουμε βγάλει τα παπούτσια μας, μια κοπέλα κάθεται στο πιάνο του (κλειστού πια) καφέ «Ορφεύς» που μας το παραχώρησε ευγενικά και παίζει μουσική, κυρίως Χατζιδάκι. Η Ματίνα που είναι νοσηλεύτρια και ο Νίκος που είναι γυμναστής έχουν πιάσει την κουβέντα παραδίπλα, μόλις τώρα γνωρίστηκαν. Η πρώτη ξέρει τον Κωνσταντίνο από την ενασχόληση του με τους παραδοσιακούς χορούς, ο δεύτερος απλώς είδε το event στο facebook, του φάνηκε ενδιαφέρον, εκμεταλλεύτηκε το ευέλικτο ωράριο της δουλειάς του και έτσι ήρθε να περάσει κάποιες ώρες στη στοά.

Ώρα για ανάγνωση και ξάπλα

ή σκέτη ξάπλα

Βγάζω να διαβάσω τα «Πικρούτσικα πικρούτσικα» του Θάνου Κάππα, το βιβλίο που μου κρατάει συντροφιά αυτό τον καιρό, κι ένας κύριος με πλησιάζει για να με φωτογραφίσει. Ακριβώς δίπλα μου μια κυρία με ρωτά εάν είμαι η Λίνα, «ναι», απαντώ κάπως έκπληκτη για να μου πει αμέσως μετά ότι είναι η Δέσποινα, φίλη του συγγραφέα και ότι ο κύριος που με φωτογραφίζει είναι επίσης κολλητός και είναι ο Δημήτρης, που υπάρχει σε ένα από τα αφηγήματα. Και εκεί συνειδητοποιείς πόσο μικρή είναι η Αθήνα, πώς οι άνθρωποι που αγαπούν κοινά πράγματα μπορεί να βρεθούν ακόμη και στα πιο αναπάντεχα μέρη -αλλά τελικά θα βρεθούν, κι αυτό έχει σημασία- και ότι ένα τέτοιο πικ νικ μπορεί να σταθεί η ιδανική αφορμή για να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να επαναληφθεί.

Τα κορίτσια του κοινωνικού δικτύου «Μέλισσα»

Ο Κίτσος ήρθε και μάζεψε τόσα χάδια που μετά κουράστηκε και τον πήρε ο ύπνος

Για την ώρα πολλοί τρώνε, άλλοι κοιμούνται, δύο κοπέλες έχουν βγάλει λαπτοπ και δουλεύουν, άλλοι χαζεύουν τα κινητά τους και πιάνουν κουβέντα με αφορμή τον Κίτσο. Μια κυρία που θέλει να διασχίσει τη στοά, βγάζει τα παπούτσια, πατάει πάνω στο γρασίδι, τα ξαναφορά μόλις αυτό τελειώνει. Κάπου στο βάθος ακούγονται κόρνες αυτοκινήτων, εδώ μέσα ακούγεται Χατζιδάκις.  

Το πικ νικ σε φωτογραφίες

Φωτογραφίες: Νατάσα Πανταζοπούλου / FOSPHOTOS

VIEW ALL 37 PHOTOS