Τη δεκαετία του ‘80, ένας πορτοκαλεώνας στην Επίδαυρο μετατράπηκε σε χώρο διασκέδασης ακολουθώντας μουσικά και αισθητικά το ρεύμα της εποχής. Ηθοποιοί, θεατρόφιλοι και ντόπιοι άρχισαν να μπλέκονται με χορευτικές φιγούρες στην ευρύχωρη πίστα του μέχρι να ξημερώσει. Τα τρία πρώτα χρόνια, η disco που στέκει μέχρι σήμερα στην περιοχή Γιαλάσι δεν είχε όνομα. Βαφτίστηκε από την αργκό της εποχής, από το «θα πάμε καπάκι» που σήμαινε, κι εξακολουθεί να σημαίνει, «κατευθείαν, αμέσως μετά, χωρίς διακοπή».
Όταν το 1981 εμφανίστηκε η Disco Capaki, η Αγγελική Τζαβέλλα δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον σύζυγό της, Ηλία. Τέσσερα χρόνια μετά μπήκε στον χώρο ως «η νύφη» κι έγινε κομμάτι του μαγαζιού που ενώνει το δημοφιλέστερο θεατρικό εγχώριο φεστιβάλ με την απενοχοποιημένη διασκέδαση μέχρι το ξημέρωμα. «Από τότε μέχρι σήμερα το μαγαζί μαζεύει κόσμο όλων των ηλικιών κι υπήρξε πρωτοποριακό για την εποχή του από την άποψη ότι έπαιζε κι ελληνικά -ακόμα και ζεϊμπέκικα και χασαποσέρβικα- ενώ σε καμία άλλη disco δεν συνέβαινε αυτό. Αλλά πάντα διατηρούσαμε ένα επίπεδο στη μουσική, δεν παίξαμε πότε τέκνο, προτιμάμε τους διαχρονικούς ήχους».
Πρόκειται για ένα αυθεντικά vintage μαγαζί, τόσο φεστιβαλικό must see για κάθε εξόρμηση στην Επίδαυρο που αν σε μια συζήτηση τύχει να είσαι εκείνος ή εκείνη που δεν έχει το επισκεφθεί, οι αντιδράσεις κυμαίνονται από «μα καλά, πώς γίνεται αυτό;» μέχρι «χάνεις, κανόνισέ το».
«Υπήρξε πρωτοποριακό μαγαζί για την εποχή του από την άποψη ότι έπαιζε και ελληνικά -ακόμα και ζεϊμπέκικα και χασαποσέρβικα- ενώ σε καμία άλλη disco δεν συνέβαινε αυτό».
Όταν βρεθείς εκεί θα συναντήσεις την ίδια πίστα που φτιάχτηκε πριν από 30 χρόνια γιατί «είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του χώρου, η πρόκληση για τον επισκέπτη, το σημείο που ο κόσμος δείχνει ότι διασκεδάζει με την ψυχή του. Η Disco Capaki εξακολουθεί να είναι ένα μέρος – προορισμός για το φινάλε της βραδιάς, ένα μαγαζί που το επισκέπτονται όσοι έρχονται στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσουν μια παράσταση αλλά κι εκείνοι που παίζουν σε αυτήν, φυσικά έχει και ντόπιους. Πρόκειται για ένα μέρος, δηλαδή, που θα δεις δηλαδή όλο τον κόσμο της καλοκαιρινής Επιδαύρου», σύμφωνα με την εμπειρία της παλιάς γενιάς ιδιοκτητών.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λαζάνης αποκαλούσε το μαγαζί «σαράκι», έλεγε πώς οι νύχτες εκεί αποπλανούσαν τους ηθοποιούς και δεν απέδιδαν στην πρόβα το επόμενο πρωί. Ένα βράδυ, ένα ζευγάρι έκανε ωτοστόπ μπαίνοντας σε ένα αυτοκίνητο που του είπε «εμείς πάμε στο Καπάκι». Το ζευγάρι νόμιζε πώς πρόκειται για κάποιο χωριό από όπου θα μπορεί να βρει λεωφορείο για τον δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα, όμως τελικά, απλά γνώρισε την θρυλική ντίσκο κι έμεινε εκεί προκειμένου να χορέψει.
Η πίστα της Disco Capaki «είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του χώρου»
Ευρέως γνωστοί θαμώνες της disco υπήρξαν η Τζένη Καρέζη, η Ζωή Λάσκαρη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο Νίκος Κούρκουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης «εγώ και ο Διονύσης Φωτόπουλος είμαστε οι τελευταίοι αιωνόβιοι εδώ. Από τα νεότερα παιδιά θυμάμαι την Σμαράγδα Καρύδη, την Βίκυ Βολιώτη, τον Κώστα Κόκλα, πολλοί είναι οι ηθοποιοί που έρχονται από μαθητές στο μαγαζί. Θυμάμαι επίσης μια βραδιά με την Καρυοφυλιά Καραμπέτη να χορεύει βαλς στην πίστα, είχαμε βάλει Παβαρότι για να ηρεμήσει λιγάκι ο κόσμος, ήταν ένα ξέφρενο βράδυ. Έχουμε ζήσει πολλές δυνατές βραδιές κι έχουμε πολλές όμορφες αναμνήσεις. Παλαιότερα ήταν εντελώς διαφορετική η διασκέδαση, πιο ανέμελη, πιο large. Τώρα πια τα clubs έχουν μια ατμόσφαιρα που σε κρατάει στατικό, κουνάς μόνο τους ώμους σου, έτσι έχουν μάθει να διασκεδάζουν οι νεότεροι. Αλλά και πάλι, όταν έρχονται εδώ, του δίνουν και καταλαβαίνει».
«Ένα μέρος που θα δεις όλο τον κόσμο της καλοκαιρινής Επιδαύρου»
Η disco που έχει φτάσει μέχρι τις σελίδες ιρλανδικής εφημερίδας άνοιγε από το Πάσχα κι έκλεινε τέλος Σεπτέμβρη λειτουργώντας σε καθημερινή βάση. Τα τελευταία χρόνια, τα πολύχρωμα φωτορυθμικά της ανάβουν παράλληλα με την έναρξη του Φεστιβάλ Επιδαύρου και σβήνουν στα τέλη Αυγούστου. Παρά την αλλαγή της σεζόν, οι δημιουργοί, αλλά και οι συνεχιστές, της δε θέλησαν να αλλάξουν τον χαρακτήρα του μαγαζιού «είμαστε οι ίδιοι, όπως παλιά. Όταν ανέλαβαν τα παιδιά το μαγαζί προβληματίστηκαν με την πίστα, αλλά συνειδητοποίησαν ότι ο χώρος δεν μπορεί να αλλάξει, αυτό είναι κι αυτό θέλει ο κόσμος».
Ο Δημήτρης και η Μάγδα Τζαβέλλα αποτελούν τη δεύτερη γενιά που έχει αναλάβει την τελευταία δεκαετία τη λειτουργία της, θρυλικής πλέον, disco, σε μια εποχή που το true vintage αποθεώνεται, που πολλοί κοιτούν την εποχή των 80ς με νοσταλγία κι ας μην την έζησαν καν. Εκείνος είναι μηχανικός, εκείνη σπούδασε νομική και έπειτα αποφάσισε να στραφεί στη μουσική ως τραγουδίστρια της όπερας και δασκάλα. «Όταν δεν βρισκόμαστε στο μαγαζί έχουμε μια εντελώς διαφορετική ζωή, αλλά η αλήθεια είναι ότι μεγαλώσαμε εκεί και είναι κάτι σαν σπίτι μας. Είναι συναισθηματικοί οι λόγοι που μας κάνουν να επιστρέφουμε σε αυτή κάθε καλοκαίρι, εδώ βγάλαμε το πρώτο μας χαρτζιλίκι».
«Είμαστε οι ίδιοι, όπως παλιά»
Θυμούνται το μαγαζί σαν ένα «άσυλο διασκέδασης», αφού «ότι γινόταν στο Capaki έμενε στο Capaki». «Ο πατέρας μας απαγόρευε αυστηρά στους φωτογράφους να μπουν μέσα, κάτι που πλέον δεν μπορείς να κάνεις γιατί έχουμε όλοι κινητά, αλλά εκείνος τότε επέμενε για να μπορέσει ο κόσμος να νιώσει άνετα και να μη νομίζει πως με την πρώτη κίνηση που θα κάνει για να διασκεδάσει, θα κυκλοφορήσει και μια φωτογραφία του».
«Ο κόσμος περίμενε έξω από το μαγαζί από τις 9 το βράδυ, δύο ώρες πριν αυτό ανοίξει.
Για εκείνους είναι αυτονόητη και συνήθης εικόνα το ιδιαίτερο κράμα κόσμου που συνάζει ο χώρος/«κληρονομιά» τους και χαρακτηρίζει την πίστα τους, αφού συνήθιζαν να πέφτουν πάνω σε κάποιον γνωστό ηθοποιό που θα διασκέδαζε δίπλα σε ένα συμμαθητή τους από το σχολείο. «Έχουμε προλάβει την εποχή που έδινες ραντεβού στη disco μια συγκεκριμένη ώρα -όταν η επικοινωνία δεν ήταν τόσο εύκολη όσο σήμερα-και λαχταρούσες να δεις τον άλλον, οι γονείς μας μιλάνε για μέρες που ο κόσμος περίμενε έξω από το μαγαζί από τις 9 το βράδυ, δύο ώρες πριν αυτό ανοίξει. Πλέον το μαγαζί είναι after, ωστόσο, το ευχάριστο είναι ότι ο κόσμος ακόμα χορεύει εδώ, μοιάζει με μια χρονοκάψουλα στην οποία όλοι νιώθουν ανέμελοι και αυτή την αίσθηση προσπαθούμε και θέλουμε να διατηρήσουμε. Να είμαστε “καθωσπρέπει” μέχρι τις 2 και σταδιακά ο κόσμος να χαλαρώνει, να πέφτουν οι άμυνές του με τον πιο θεμιτό τρόπο. Το μαγαζί κλείνει 9 το πρωί, αφού όλοι έχουν εκτονωθεί χορεύοντας και τραγουδώντας».
Ακόμα κι όταν η disco Capaki δεν είναι σε λειτουργία, με έναν τρόπο είναι παρούσα στην καθημερινότητα των νέων ιδιοκτητών της. «Μιλώντας με κόσμο που δεν γνωρίζουμε, μόλις βγαίνει στην κουβέντα η σχέση μας με την Επίδαυρο και τη disco είναι πολλοί εκείνοι που την έχουν επισκεφθεί και λένε “τι ωραία που περάσαμε”,”τι φοβερή βραδιά ήταν εκείνη”, ” ξεσαλώσαμε”».
«Ξεσαλώσαμε»
