Ο δεύτερος γύρος του διαγωνισμού CU Restart Up@Ρομάντσο είναι γεγονός. Ζητούνται νέοι 18-28 ετών που θα διεκδικήσουν δωρεάν επαγγελματική στέγαση για 8 μήνες στη θερμοκοιτίδα του Bios Ρομάντσο. Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να εκφραστούν ελεύθερα με φαντασία και ευρηματικότητα και χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο το κινητό τους, να δημιουργήσουν ένα βίντεο, στο οποίο θα παρουσιάζουν τη δραστηριότητά τους και τους λόγους που θα ήθελαν να κερδίσουν μία θέση στη θερμοκοιτίδα.
Τί σημαίνει restart; Ευκαιρίες σε νέες ιδέες, νέες αντιλήψεις και νέους ανθρώπους. Οι νικητές του προηγούμενοι γύρου συστεγάζονται ήδη στο δεύτερο όροφο του Ρομάντσο και αυτοαποκαλούνται Ο-203, από τον αριθμό του γραφείου τους. Ο 22χρονος Δημοσθένης Μπάρμπας, που σπουδάζει πολιτικός μηχανικός, ο Νικόλας Παναγιωτόπουλος, που δηλώνει περιβαλλοντικός ανθρωπολόγος και ο Βαγγέλης Πανταζής, που είναι αρχιτέκτονας-σχεδιαστής, μιλούν στην Popaganda για τις δικές τους ιδέες και δίνουν «οδηγίες προς ναυτιλομένους» του δεύτερου γύρου.
Τί ήταν αυτό που σας έκανε να δηλώσετε συμμετοχή;
Δημοσθένης: Μόλις είχα γυρίσει από ένα ταξίδι στην Αμερική και είχα πολλή όρεξη να κάνω κάτι. Μέσα στην ενεργητικότητα με την οποία σκρόλαρα στο facebook, είδα το διαγωνισμό και μου άρεσε σαν ιδέα, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι ένα φωτορομάντσο. Το έψαξα και στο google! Τίποτα δεν βρήκα, έπρεπε απλά να σκεφτώ ελεύθερα.
Βαγγέλης: Τι σημαίνει «φωτορομαντσο»; Φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και περίεργο μαζί λογω του τίτλου. Μου θύμισε απευθείας ενα ημιτελές φωτογραφικό πρότζεκτ που είχαμε ξεκινήσει με κάποιους φίλους παλιότερα. Το επικοινώνησα κατευθείαν με τον Βίκτωρα και τον Νικόλα γιατί το είδα σαν μια καλή αφορμή να ξαναβρεθούμε και να ασχοληθούμε με ένα δημιουργικό πρόβλημα.
Και τί ακριβώς ήταν το δικό σας «φωτορομάντσο»;
Δ: Είχα μια φωτογραφική συλλογή από το Μουσείο Μπενάκη με αναλογικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την Αθήνα του 2001. Οι φωτογραφίες έδειχναν κυρίως το αστικό τοπίο, σκοτεινές περιοχές μιας Αθήνας που έβγαζε μελαγχολία. Πάνω σε αυτές σκίτσαρα την ιστορία ενός περιπάτου που κάνουν δύο ήρωες, ο μ. και ο M. μια Κυριακή. Είναι δύο χαρακτήρες σε πολλά αντίθετοι, έχουν όμως κοινές σκέψεις. Τελικά είναι οι δύο πλευρές που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του. Ο μ. είναι παιδί, είναι πιο ρομαντικός και πιο αφελής. Ο Μ. είναι ο «μεγάλος», κουβαλάει τους περιορισμούς της κοινωνίας, έχει κακά χόμπι, όπως π.χ. το κάπνισμα. Ουσιαστικά, ξεκινούν έναν περίπατο ενώ συζητούν για πράγματα που όλοι λίγο πολύ σκεφτόμαστε τις Κυριακές: τι έχεις κάνει μέχρι τώρα στη ζωή σου, τι θέλεις να κάνεις, αν είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, αν σ’ αρέσουν οι Κυριακές ή όχι.
Δημοσθένης Μπάρμπας
Άρα η Κυριακή είναι η καλύτερη μέρα της εβδομάδας ή η χειρότερη;
Δ: Η Κυριακή έχει δύο όψεις. Πάντα ξεκινάει όμορφα, το πρωί, όταν νιώθεις ότι είσαι ελεύθερος και μπορείς να κάνεις τα πάντα αλλά καταλήγει σε κάτι άσχημο. Το βράδυ που σκέφτεσαι ότι πρέπει να ξεκινήσεις πάλι αύριο, είτε να πας σχολείο, είτε να πας στη δουλειά σου, βράδυ Κυριακής η τηλεόραση δεν παίζει τίποτα, η μουσική σου ακούγεται λίγο καταθλιπτική. Οι χαρακτήρες στο τέλος καταλήγουν πως ό,τι κι αν έχει γίνει η Κυριακή είναι το τέλος μια εβδομάδας, είναι μια τελεία. Έτσι φτάνουν σε μια απόφαση: να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Ορίστε, έκανα και ένα spoil.
Εσείς ήρθατε σαν ομάδα τριών ατόμων. Με ποια δουλειά συμμετείχατε;
Νικόλας: Για πέντε περίπου χρόνια εγώ, ο Βαγγέλης και ο τρίτος της ομάδας, ο Βίκτωρας, δουλεύαμε πάνω σε ένα φωτογραφικό λεύκωμα 200 σελίδων, το οποίο προσπαθήσαμε να προσαρμόσουμε στις ανάγκες του διαγωνισμού. Κάναμε μια επιλογή από τις φωτογραφίες και τις συνδυάσαμε με ένα ποιήμα του Mark Strand, το Keeping things hole. Σπάσαμε το ποίημα σε αράδες και λέξεις και αν σημειολογικά οι εικόνες ταιριάζανε με αυτές τότε τις βάζαμε μαζί, ώστε να φτιάξουμε μια αφήγηση. Ποίηση διαβάζουμε λίγο πολύ όλοι, νομίζω το ποίημα το βρήκε ο Βαγγέλης.
Β: Η δουλειά που παρουσιάσαμε είναι μια συλλογή εικόνων από διαδρομές και επισκέψεις σε Ευρωπαϊκές πόλεις κατά το διάστημα που σπουδάζαμε και εργαζόμασταν ως φοιτητές στην Αυστρία. Σηματοδοτεί για μας την έναρξη μιας φιλίας, αλλά και μια περίοδο έντονης φωτογραφικής δραστηριότητας, μέσα από την οποία γνωρίσαμε πολλές διαφορετικές κουλτούρες.
Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν βρεθήκατε μεταξύ νικητών;
Δ: Δεν το περίμενα καθόλου, γιατί δεν είχα στείλει συμμετοχή με το σκεπτικό ότι θα κέρδιζα κάτι. Το μόνο που ήθελα ήταν το κίνητρο να κάνω κάτι καινούργιο.
Ν: Για μας ήταν χαρά αλλά και μεγάλη έκπληξη, γιατί όλη η διαδικασία έγινε πολύ γρήγορα. Μάθαμε για το διαγωνισμό τρεις μέρες πριν, ξενυχτούσαμε για να προλάβουμε το deadline. Προσωπικά χάρηκα επειδή αναγνωρίστηκε αυτή η δουλειά, για μένα ήταν η πρώτη φορά που μια δουλειά μου βγαίνει προς τα έξω.
Β: Νομίζω οι πρώτες σκέψεις ήταν «Καλή φάση! Και τώρα τι κάνουμε;». Το κύριο κίνητρο να συμμετάσχουμε δεν ήταν το έπαθλο αλλά το να συναντηθούμε και να ασχοληθούμε με ένα αγαπημένο θέμα, αυτό της αστικής φωτογραφίας.
Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο πάνω στο οποίο δουλεύετε αυτή τη στιγμή, έχοντας εξασφαλίσει την επαγγελματική στέγη του Ρομάντσο;
Δ: Θα ήθελα να ξανακάνω κάτι παρόμοιο βασισμένο σε χαρακτήρες της πόλης. Επίσης λέω να ασχοληθώ με το χόμπι μου: τις χειροποίητες μπλούζες. Στα γενέθλια μου μου έκαναν δώρο ένα kit με υλικά για να ζωγραφίζω πάνω σε ύφασμα κι έτσι ξεκίνησα. Μέχρι στιγμής έχω φτιάξει 25 κομμάτια. Βέβαια εγώ δεν έχω καμιά φοβερή τεχνική, αλλά πάντως έχω όρεξη.
Β: Μέσα από τη συστέγαση και τη διάδραση προέκυψε η ιδέα εμπλοκής και άλλων ατόμων και της δημιουργίας της ομάδας-203, που θα έχει στόχο να πραγματοποιήσει μια σειρά από πολιτιστικές δράσεις με διάφορες θεματικές. Τώρα ετοιμαζόμαστε για ενα επόμενο event προς το τέλος της άνοιξης, που θα έχει μια πιο αρχιτεκτονική κατεύθυνση.
Νικόλας Παναγιωτόπουλος
Συστεγάζεστε στο ίδιο γραφείο. Θα δουλέψετε σε κάτι όλοι μαζί ως Ο-203; Ο Δημοσθένης είχε πει ότι θέλετε να κάνετε κάτι «που να μείνει» στους επόμενους. Ό,τι πρέπει δηλαδή μιας που άνοιξε και ο β’ γύρος του διαγωνισμού.
Ν: Με το Δημοσθένη ελπίζουμε να δουλέψουμε μαζί, ιδιαίτερα στο κομμάτι της μεταξοτυπίας που ο Βίκτωρας το κατέχει. Μας αρέσει πολύ η δουλειά του, κάνει πολύ όμορφα πράγματα με πολύ ιδαίτερο στυλ. Σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε μια υποτυπώδη ταυτότητα, ένα logo ή ένα blog, ώστε όταν εμείς θα φύγουμε από το γραφείο της θερμοκοιτίδας, οι επόμενοι να παραλάβουν κάτι. Θέλουμε να υπάρξει μια συνέχεια μεταξύ του κόσμου που θα πηγαινοέρχεται μέσα στο Ρομάντσο και μέσω της θέσης αυτής να αναδείξουμε τη δουλειά κάποιων δημιουργικών ανθρώπων που πιστεύουμε πολύ στη δουλειά τους και στο άτομό τους.
Δ: Τα παιδιά είναι από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει, άλλαξαν πολλά στον τρόπο που σκέφτομαι. Ήρθαν όλοι σαν ομάδα, αλλά με τέτοια χούγια με «παρέσυραν» και μένα. Δεν θέλουμε απλώς να μπούμε το Ρομάντσο, να κάνουμε το χόμπι μας και μετά από 8 μήνες να λήξουν όλα. Επειδή το Ρομάντσο έχει το χαρακτήρα της θερμοκοιτίδας, θέλουμε, εφόσον μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία, να την περάσουμε και σε άλλα άτομα.
Τί είναι το Ρομάντσο για σας: είναι ένα εκκολαπτήριο καλλιτεχνών, είναι αυστηρά η επαγγελματική σας στέγη ή είναι το νέο σας «σπίτι» όπου θα μεταφέρετε όλο το βιός σας;
Νικόλας: Από τις τρεις επιλογές, μάλλον εκκολαπτήριο καλλιτεχνών. Ξέρω ότι για άλλους αποτελεί αυστηρά επαγγελματική στέγη. Πάντως σίγουρα μιλαμε για ένα χώρο που σου δίνει άπειρες δυνατότητες, ένα «Hub» στο κέντρο της πόλης που αλλάζει το χαρακτηρα της περιοχής, ανοίγει τη γειτονιά για τον κόσμο.
Δημοσθένης: Μάλλον ένας συνδυασμός Α και Γ. Το Ρομάντσο σου δίνει δυντότητες να αναπτύξεις το καλλιτεχνικό σου κομμάτι. Μ’ αρέσει ότι μέσα στο χώρο δουλεύουν τόσο διαφορετικά άτομα που κάθε μέρα μπορούν να σου δώσουν κάτι άλλο. Για παράδειγμα, όταν έχω ένα πρόβλημα, έρχομαι κάτω και λέω «Συγγνώμη, ποιός ασχολείται με αυτό το θέμα;» και απλά μου δείχνουν σε ποιόν όροφο θα βρω αυτό που χρειάζομαι. Είναι σαν να έχεις μια κασετίνα με όλα τα χρώματα. Πώς είναι οι θυρωροί της πολυκατοικίας που ζητάμε πληροφορίες; Απλά φανταστείτε ότι έχετε θυρωρούς με όλες τις ειδικότητες!
Ποιά πιστεύετε ότι είναι γενικώς η σημασία αυτού του διαγωνισμού για τους νέους δημιουργούς;
Β: Η κινητοποίηση και η αξιοποίηση των νέων δημιουργικών μυαλών που ίσως βρίσκονται σε αδιέξοδο εξαιτίας της συγκεκριμένης πολιτικής-οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα είναι το πιο σημαντικό κομμάτι του διαγωνισμού.
Δ: Ο διαγωνισμός επιτρέπει να αναδειχθούν άτομα που δεν έχουν τα μέσα να κυκλοφορήσουν τη δουλειά τους, ενώ μπορεί να έχουν κάτι πολύ όμορφο να δείξουν.
Ν: Είναι τέτοιες οι εποχές που δυνατότητες σαν κι αυτές κάποιοι τις έχουν ανάγκη. Πώς θα καταφερει ένας νέος καλλιτέχνης που δεν έχει τη δυνατότητα να νοικιάσει γραφείο, να βρει κάτι και να ξεκινήσει από κει.
Σαν βετεράνοι του Ρομάντσο, σας ζητούνται οδηγίες προς ναυτιλομένους, ήτοι αυτούς του β’ γύρου. Τί πρέπει να κάνουν ή να μην κάνουν;
Δ: Επειδή ο δεύτερος γύρος είναι λίγο πιο απαιτητικός, με την έννοια ότι τα παιδιά καλούνται να φτιάξουν βίντεο, σ’ αυτούς που θέλουν να συμμετάσχουν θα έλεγα να το κάνουν όσο πιο δημιουργικά μπορούν. Αυτό που ζητάει το Ρομάντσο είναι νέες ιδέες, νέες προοπτικές ενός θέματος. Θα πρότεινα να βγάλουν όλη την τρέλα, όλη την «καθυστερημάρα» που κρύβουμε όλοι μέσα μας και να την εκφράσουν όπως μπορούν.
Ν:Το θέμα είναι να κάνεις κάτι που σε ικανοποιεί και μέσα από αυτό να τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων. Θέλω να πω στα παιδιά που το σκέφτονται, να οργανωθούν και να στείλουν. Η τεχνική δεν ειναι εμπόδιο, η τέχνη δίνει τη δυνατότητα να ορίσεις τα πάντα όπως εσύ θες. Eίναι κάτι πολύ δημοκρατικό και αξιοκρατικό: όποιος κάνει κάτι όμορφο και το επικοινωνήσει καλά θα νικήσει. Η διαδικασία μόνο να σε εξελίξει μπορεί. Αν νικήσεις κιόλας, ακόμη καλύτερα. Θα έχεις την ευκαιρία να βρεθείς μέσα σε αυτό το χωνευτήρι ανρθώπων και να κάνεις κι άλλα πράγματα.
Β: Κάντε restart σε μια ιδέα σας. Η ενασχόληση με ένα «ευχάριστο» πρόβλημα, σαν διάλλειμα από την καθημερινότητα, είναι νομίζω από τα πιο βασικά οφέλη για τους συμμετέχοντες.
Περισσότερες πληροφορίες για δηλώσεις συμμετοχής στο δεύτερο γύρο του CU
Restart Up@Ρομάντσο έως τις 21 Απριλίου στο www.vodafonecu.gr/restartup
Ρομάντσο
Αναξαγόρα 3-5, 105 52 Αθήνα
Τ. 216 7003325
www.romantso.gr
[email protected]
