Είναι γεγονός πως τα ωραιότερα πρόσωπα που θα δεις ποτέ στη ζωή σου θα τα συναντήσεις σε κάποιο συρμό ή σε κάποιο κάθισμα λεωφορείου ή σε κάποια χειρολαβή του τραμ ή στη στάση κάποιου τρόλεϊ. Ποιος δεν σκίρτησε μπροστά στη θέα ενός ελαφίσιου ή αιλουροειδούς κορμιού που ορμά μέσα στο.μέσο λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν κλείσουν οι πόρτες; Και η κομμένη ανάσα που ακολουθεί το σκηνικό, θυμίζει κάπως κάτι από μεθεόρτιο μιας κολασμένης νύχτας.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Σε μια πόλη που ο καθένας ζει στο δικό του κουτάκι, το να βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα μέσο και να παραχωρείς λίγο από το ζωτικό σου χώρο, να επιτρέπεις σε άλλους να μοιραστούν κάτι από την πορεία και τη διαδρομή σου έχει κάτι το βαθιά ανθρώπινο. Εκεί θα ακούσεις σπαράγματα συζητήσεων στο τηλέφωνο που θα προδώσουν τη φωνή και τη ζωή του άλλου, θα δεις τα αγαπημένα αναγνώσματα, θα μοιραστείς τις αγαπημένες μελωδίες και σπάσεις το κεφάλι σου να βρεις έναν τρόπο να προδώσεις τον προορισμό σου ή τις καθημερινές σου διαδρομές με την ελπίδα να θέλει κι ο άλλος να τις μοιραστεί μαζί σου από εκεί κι έπειτα.
Τι σου μένει να κάνεις λοιπόν σε μία πρωτεύουσα; Να βγάλεις μία κάρτα απεριορίστων διαδρομών και με ένα ευρώ την ημέρα να φτάσεις βήμα το βήμα και στάση τη στάση σε κάθε πιθανή γωνιά της πόλης, μπας και καταλάβεις τι εννοούσε ο Τένεσι Ουίλιαμς όταν έγραφε το…Λεωφορείον ο Πόθος.
Based on a true story τα παραπάνω αφού μέσα σε μια φρενήρη καθημερινότητα, φίλοι σου, πλέον, γίνονται οι συνεπιβάτες σου. Αν έχεις, μάλιστα, σταθερά ωράρια γνωρίζεις συνταξιδιώτες-θαμώνες… 30 ευρώ για μια μετακίνηση που δεν κολλάει όπως το αυτοκίνητο στην κίνηση και έχεις και τζάμπα παρέα, δεν είναι δα και τόσο πολλά. Με την κάρτα, λοιπόν, ανά χείρας και χωρίς face control έμπαινα κι εγώ καθημερινά από το τραμ στο Παλαιό Φάληρο στο μετρό του Νέου Κόσμου και από εκεί στο 550 από Συγγρού-Φιξ για Χαλάνδρι. Κάθε μέρα. Μερικές φορές κρυφογελούσα μέσα μου γιατί θεωρούσα πως με ένα ευρώ να φτάνω από τη θάλασσα στο βουνό και μετά πάλι από το βουνό στη θάλασσα ήταν μεγάλη ευτυχία. Και ό,τι και να είχε συμβεί μέσα στη μέρα, η θέα του Δρομέα πάντα μου έφτιαχνε το κέφι.
Και μέσα στα πρωινά και τα μεσημεριανά, τ’ απογευματινά και τα νυχτιάτικα. Μέσα, να ΄σου κι ο αίλουρος μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας. Μπαίνει στο τραμ στην Αγία Φωτεινή, είναι από Νέα Σμύρνη, σκέφτομαι. Κρατάει κι ένα σάκο γυμναστηρίου, μακάρι να ξέρει καποέιρα, σκέφτομαι. Όλο κάτι πατάει στο κινητό, ε, βέβαια σιγά μην ήταν single σκέφτομαι. Κατευθύνεται προς το μετρό, τώρα είναι η ευκαιρία, σκέφτομαι. Κατεβαίνω τις σκάλες με τον αέρα αρχαίας Ελληνίδας θεάς και ξαφνικά θυμάμαι ότι η κάρτα έχει λήξει. Στήνομαι στην ουρά για τα εισιτήρια βρίζοντας θεούς και δαίμονες, ξεχνώντας την αρχαία θεά. Αυτός περνά και κάτι δείχνει στο κινητό του στον ελεγκτή. Μα καλά, τι διάολο, σκέφτομαι. Βγάζω τα φραγκοδίφραγκα για το εισιτήριο και προσπαθώ να δω προς τα πού πάει. Τον έχασα την ώρα που άκουσα τον ήχο και είδα το φωτάκι του εισιτηρίου…Φτάνω όλο ταραχή στον ελεγκτή κι εκείνος, κοιτώντας το εισιτήριο, μου λέει «Μάλλον προς τα εκεί πρέπει να πάτε» και κρυφογελάει. Αμάν, τόσο πολύ φαίνομαι; Σημασία, βέβαια, δεν είχε πλέον καμιά… Κατεβαίνω τις κυλιόμενες με απανωτά άλματα εις μήκος την ώρα που ακούγεται ο ήχος του κλεισίματος των θυρών. Τα χάνω, κι όμως…εκείνος κρατάει την πόρτα και φωνάζει ‘εδώ, εδώ, γρήγορα΄. Ορμάω και προσπαθώ να ξαναβρώ την ανάσα μου. Εντάξει; Πρόλαβες; Ναι, έτσι νομίζω… και γελάω.
Τώρα, σχεδόν ενάμιση μήνα μετά, όσο τα γράφω αυτά, είναι μέσα στην κουζίνα και φτιάχνει καφέ.
ΥΓ 1. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
ΥΓ 2. Τελικά, ήταν single. Στο κινητό κατέβαζε την εφαρμογή των Συγκοινωνιών Αθηνών TfA tickets, για αγορά ηλεκτρονικών εισιτηρίων από smartphones ή tablets, γι΄αυτό έδειχνε το κινητό του στον ελεγκτή.
ΥΓ 3. Δεν ξέρει καποέιρα. Αλλά δεν πειράζει.
