Κάπου στα Εξάρχεια υπάρχει μια πολυκατοικία που κατοικείται μόνο από Eρασμίτες (φοιτητές δηλαδή που έχουν έρθει στην πόλη μας στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus). Στην πανευρωπαϊκή ταράτσα της πραγματοποιούνται φυσικά διαφόρων ειδών σουαρέ – άλλοτε με φαγητά από την χώρα του καθενός (και πάντα με χειροποίητη sangria από τους Ισπανούς) κι άλλοτε κλασικά ερασμίτικα πάρτι με drinking games, χορό, καραόκε -όταν το προστάζει το επίπεδο διείσδυσης του αλκοόλ στο αίμα- και πολλές, πολλές γνωριμίες. Την περασμένη Παρασκευή πήγαμε σε ένα από αυτά τα πάρτι στην πιο φιλόξενη πολυκατοικία της πόλης και μιλήσαμε με τους Ερασμίτες της Αθήνας.
Η φοιτητική ζωή σε μια φωτογραφία vol. I
Η φοιτητική ζωή σε μια φωτογραφία vol. II
Ο Αντριέλ σφουγγαρίζει, η Σάρα φιλοσοφεί πίνοντας μπίρα, ο Μπόριε την ακούει, η Ιρένε στο κινητό της και ο Χουάν πλάτη
Στη ταράτσα μας υποδέχεται ο Μπόρις, 21 ετών από τη Βουλγαρία. Διάλεξε την Αθήνα γιατί σπουδάζει φιλοσοφία και ήθελε να έρθει «στην πηγή». Η κρίση δεν έπαιξε κάποιο ρόλο στην απόφαση του, «και η Βουλγαρία έχει κρίση, όλος ο κόσμος έχει κρίση». Πιάνουμε την κουβέντα και μου λέει ότι τον έχουν γοητεύσει τα γκράφιτι, «είναι μια πολύ άμεση και προσβάσιμη μορφή σύγχρονης τέχνης και υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στην Αθήνα». Ο Χουαν, 23, ισπανός φοιτητής καλών τεχνών, έχει παρατηρήσει κι εκείνος την αθηναϊκή street art της Αθήνας αλλά είναι οι υπεράριθμοι φούρνοι που του έχουν κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωσης,«στην Ισπανία είναι ένας ανά γειτονιά, αλλά εδώ είναι παντού» λέει γελώντας. Η δωρεάν σίτιση που προσφέρεται στους ερασμίτες είναι σίγουρα στα θετικά της Αθήνας και για τους δύο. Στην Ισπανία ένα γεύμα στο πανεπιστήμιο κοστίζει γύρω στα 6 ευρώ ενώ στη Βουλγαρία, με βάση την ισοτιμία, 0,80 λεπτά, «αλλά και πάλι, το δωρεάν είναι καλύτερο» συμπληρώνει ο Μπόρις.
Ο Χουάν, καθισμένος στο κρεβάτι του
Όταν η συζήτηση έρχεται στα αρνητικά της Αθήνας, τα τρία πρώτα πράγματα που έρχονται στο μυαλό τους είναι ο χαρακτηρισμός «βρώμικη», ο τρόπος οδήγησης των Ελλήνων και οι σβησμένες διαβάσεις. «Μια φορά διασχίζαμε τον δρόμο με πράσινο κι ένας οδηγός μας έβρισε. Δεν έχουν ποτέ προτεραιότητα οι πεζοί εδώ» λέει η Ιρένε. «Α, και τα κουνούπια!», αγανακτεί ο Χουάν.
Η Ιρένε από τη Μαδρίτη
Η Ιρένε, κι αυτή 21 από την Ισπανία, είναι ένοικος της πολυπολιτισμικής πολυκατοικίας και συγκατοικεί με την Σάρα, συμφοιτήτρια της στο τμήμα Interior Design του πανεπιστημίου της Μαδρίτης. Εδώ φοιτούν στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας κι έχουν εξελιχθεί σε μανιακές συλλέκτριες αφισών από τους δρόμους της Αθήνας. Πάντα ως Ερασμίτης θέλεις να έχεις πράγματα της πόλης που έχει επισκεφθεί στους τοίχους σου κι ας μην ξέρεις, ακόμα, τι λένε.
Τα βράδια προτιμούν να βγαίνουν στο κέντρο, αν και η Σάρα παραπονιέται πως οι Αθηναίοι δεν χορεύουν. «Κάθονται με το ποτό τους ακίνητοι και θέλω να τους φωνάξω “χορέψτε!”» λέει γελώντας (κάποιος μάλλον πρέπει να τη βάλει να ακούσει The Boy). Στα μαθήματα ελληνικών που παρακολουθούν γνώρισαν, μεταξύ άλλων, τον Αντριέλ και την Ρακέλ, επίσης από την Ισπανία, και παρόλο που- όπως κάθε Ερασμίτης που σέβεται τον εαυτό του- (λένε ότι) αποφεύγουν τους ομοεθνείς, παραδέχονται πως έχουν κάνει πολύ καλούς φίλους Ισπανούς εδώ στην Αθήνα.
H uber cool Ρακέλ
Ο τύπος της 24χρονης φοιτήτριας φωτογραφίας Ρακέλ, θα μπορούσε εύκολα να απαντηθεί σε μια ταινία για κουλ κορίτσια καθώς, πέρα από το κέλτικο κολιέ και τα τατουάζ της, με ενημερώνει πως κάθε εβδομάδα συμμετέχει σε Roller Derby στο Ο.Α.Κ.Α. Αυτό που θεωρεί, ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό της χώρας που θα ζει για τους επόμενους μήνες, είναι «η τάξη μέσα στην αταξία», «η οργάνωση μέσα στο χάος». «Οι Έλληνες μου φαίνονται πιο χαλαροί από τους Ισπανούς όταν μιλάνε για την κρίση», λέει στη συνέχεια. Στο θέμα φλέρτ στο Erasmus απαντά αφοπλιστικά: «Το φλέρτ δεν είναι τίποτα μπροστά στη συνολική εμπειρία του Erasmus. Μπορείς να φλερτάρεις και σπίτι σου, εδώ θεωρητικά έχεις έρθει για να ζήσεις πιο σπάνια και μοναδικά πράγματα».
Ο Τζιοβάνι με το πάθος για την ελληνική ιστορία
Κάθε φορά που χαμήλωνε η μουσική, ακουγόταν ένα, φαινομενικά ακατάληπτο, μείγμα γλωσσών που κατά αλλόκοτο τρόπο τελικά φέρνει την απόλυτη συνεννόηση. Λίγο πιο δίπλα κάθεται ο Τζιοβάνι, 21 ετών, Ιταλός που σπουδάζει Ιστορία και στην πτυχιακή του συγκρίνει τους πολιτικούς ηγέτες Περικλή και Ελευθέριο Βενιζέλο διατρέχοντας τους αιώνες. Παθιάζεται με την Ιστορία της Ελλάδας και φυσικά, ξέρει ντροπιαστικά περισσότερα γι’ αυτήν σε σχέση με μένα. Ο χειρότερος του εχθρός στην Ελλάδα είναι η γραφειοκρατία, αλλά οφείλει να τη συνηθίσει, καθώς θέλει να παραμείνει και για μεταπτυχιακό. Μένει μόνος του σε μια γκαρσονιέρα δίπλα στο ταχυδρομείο στο Σύνταγμα κι ενώ υπολογίζω πως για νοίκι πρέπει να δίνει την μισή του υποτροφία κι ένα νεφρό, μου απαντά με νόημα «200 ευρώ,τα καλά της κρίσης» και μου κλείνει το μάτι.
Ο Μάρτιν από τη Σλοβενία που συστήνεται ως “πρόεδρος του κόσμου”
Από ώρα έχω προσέξει τον Μάρτιν, χρησιμοποιώ τον Γιάννη (τον φωτογράφο μας) και καταφέρνω να τον προσεγγίσω. Είναι φοιτητής γραφιστικής, 20 χρονών και από όσο ξέρει είναι ο μόνος σλοβένος Ερασμίτης στην πόλη.. Μου εκμυστηρεύεται πως είναι «ο πρόεδρος του κόσμου», «ένας undercover βασιλιάς», το χιούμορ του είναι ιδιαίτερο αλλά επιβιώνει του χάσματος της γλώσσας, κοινώς γελάμε. Γι΄ αυτόν το Erasmus σημαίνει διασκέδαση, πάρτι, και γνωριμίες, μένει στο Νέο Κόσμο και σχολιάζει «I love the name, it means “new people”». Παραδέχεται πως είναι «Γκάζι person», ήδη θαμώνας σε ένα μαγαζί με hip-hop εκεί. Έχει αρχίσει από ώρα πίσω μας το καραόκε και πριν φύγει για να τραγουδήσει το “Bohemian Rhapsody” των Queen, με προστάζει να γράψω στο άρθρο:
– «Liife is good».
– «Γιατί;»
– «Cause it is».
Όπως διαβάσατε, το έγραψα. Ποια είμαι εγώ να πάω κόντρα στον Πρόεδρο;
Η Σιμόνα και η βυζαντινή τέχνη
Ο πολύ μεθυσμένος Λιθουανός που δε θυμόμαστε το όνομά του (ίσως γιατί δεν το θυμόταν ούτε ο ίδιος)
Τα βασικά
«Η αγαπημένη μου λέξη στα Ελληνικά είναι το “καλημέρα”. Ήταν η πρώτη που έμαθα και είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί της» αναφέρει αργότερα η Σάρα. «Η δικιά μου είναι το “αύριο”, έχει μια μουσικότητα» σχολιάζει η Ιρένε. Σκέφτομαι πως είναι κάπως ποιητικό αυτό που είπε και τη ρωτάω αν έχει ιδέα πόσο τυχαία φιλοσοφική ακούστηκε. «Μαλακίες», με διακόπτει η Ρακελ με την δικιά της αγαπημένη λέξη. Του Αντριέλ του αρέσει η λέξη «γουρουνότριχα», αν κι αμφιβάλλει πόσο χρήσιμη μπορεί να του φανεί. Κι εγώ.
Girls Gone Wild, η πανέμορφη αγνώστου ταυτότητας και η Τζο από τη Γαλλία
Η μια ατάραχη, η άλλη headbanging
Μιλώντας για το Erasmus όλοι χρησιμοποιούν την ίδια λέξη: «εμπειρία». «Αλλάζει όλη σου η καθημερινότητα σε μια άλλη πόλη, σε μια διαφορετική χώρα, μακριά από το σπίτι σου. Κάνεις τα ίδια καθημερινά πράγματα σε τόσο διαφορετικά πλαίσια», συμπληρώνει η Σάρα. Φεύγοντας, με πλησιάζει η Τζο, μια Γαλλίδα με την βούλα, μου αρπάζει το χέρι και μου λέει: «Εσύ φαίνεσαι τρελή σαν κι εμένα, έλα να χορέψουμε» κι αρχίζουμε να στροβιλιζόμαστε στην ταράτσα σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Και κανείς γύρω μας δεν το βρίσκει περίεργο, γιατί το έχουν ζήσει ή θα το ζήσουν, γιατί όταν πας Erasmus πετάς τις ντροπές από το παράθυρο και μπαίνεις στο χορό. Και φυσικά στο τέλος δεν θυμάσαι το τραγούδι.
Ο Αντριέλ κι ενας σιδηρόδρομος από μπίρες
Στην είσοδο πετύχαμε τον Κώστα, μισός Έλληνας μισός Γερμανός. Μας λέει στα ελληνικά, «μια πολυκατοικία γεμάτη με Ερασμιτές, φοβερό – δεν το έχω ξαναδεί». Έρχεται χρόνια στην Ελλάδα κι αποφάσισε να εγκατασταθεί για κάποιον καιρό για να βελτιώσει τα ελληνικά του. «Είναι ωραίο το Erasmus, αλλά δεν αντιλαμβάνονται όλοι τι συμβαίνει. Υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στη ζωή όπως είναι και σε αυτό που ζούμε τώρα», το πάει λίγο παραπέρα. «They don’t really get it now», συμπληρώνει γνέφοντας προς την ταράτσα – κάθε παρέα έχει κι αυτόν που διαπιστώνει τη ματαιότητα.
Where to live your Erasmus myth…
Ίσως και να έχει δίκιο, ίσως όμως αυτό το «κενό» να συνεισφέρει στη μαγεία. Φτιάχνεις αυτούς τους μήνες μια γέφυρα ανάμεσα στη ζωή όπως είναι και στη ζωή όπως την φαντάζεσαι. Ανυπομονείς να πας στη λαϊκή της Καλλιδρομίου γιατί είναι κάτι διαφορετικό, βρίσκεις την γοητεία στην τάξη της αταξίας και γίνεται η «γουρουνότριχα» η αγαπημένη σου λέξη. Λες σε μια κοπέλα που μόλις γνώρισες ότι είσαι undercover βασιλιάς, γιατί όντως νιώθεις βασιλιάς αυτές τις ώρες σε αυτήν την ταράτσα. Και μεταξύ μας, μπορεί και να είσαι για λίγο. Έτσι είναι το Erasmus, μια παρέλαση ανθρώπων που ξεκινάνε από το μηδέν, στα 20 και κάτι τους την εξερεύνηση του κόσμου. Στο δρόμο θα συναντήσουν τα πάντα και κυρίως τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στο δρόμο της επιστροφής, κι ενώ οι γλώσσες έχουν μπλέξει με τις ιστορίες και τις μπίρες, ο ταξιτζής (μου φάνηκε ότι) με ρωτησε «γιατί μιλάς σπαστά ελληνικά, Ελληνίδα δεν είσαι;». Μήπως κατάφερα το ανήκουστο, λέτε να πέρασα κι εγώ μια νύχτα Erasmus στην Αθήνα.
όλο το φώτοστόρι της βραδιάς, ακριβώς από κάτω
