Αυτό είναι το (πιο) Παράξενο Καφενείο των Αθηνών

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο Παράξενο Καφενείο. Και προτιμώ τη λέξη «περίεργα» για να μην επαναλάβω τη λέξη «παράξενο». Κάπου λοιπόν διάβασα για αυτό το καφενείο. Ροκιές, μπλουζιές, αυθεντική μουσική από αυθεντικούς ανθρώπους . Για να δούμε, σκέφτηκα και πήγα μια βόλτα προς τον ηλεκτρικό σταθμό του Αγίου Νικολάου .

Πρώτο παράξενο. Στις οδούς Σεράφη 4-6 και Σπηλιάδου 3-5 όπως αναγραφόταν στο internet δεν υπήρχε καμία ταμπέλα ή έστω κάτι που να υποδεικνύει την ύπαρξη ενός μαγαζιού. Μόνο μια πόρτα με αμυδρό φως στο βάθος. Παρόλα αυτά, η πρώτη αυτή επίσκεψη ήταν τουλάχιστον διαφωτιστική. Στο τετράωρο που έμεινα άκουσα μουσικές που πλέον θα ακούσεις σε ελάχιστα μαγαζιά της πόλης – από brit punk μέχρι μέταλ -, ήπια καθαρά, ωστόσο πάμφθηνα ποτά και ένιωσα πως αυτό το μαγαζί μπορεί και μάλλον θα γίνει στέκι. Φεύγοντας υποσχέθηκα, “Παράξενο καφενείο, I’ ll be back».

Άλλο το πρωί άλλο το βράδυ

Μετά από κανά δυο βραδιές στο μαγαζί, δεν χωρούσε αμφιβολία πως αυτό το μαγαζί είναι «θέμα». Ο Χρήστος Παφίλης, ετών 34, με διάφορες δουλειές στο ενεργητικό του, λειτουργεί το καφενείο εδώ και 7 χρόνια στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Ωραία μέχρι εδώ. Το ανορθόδοξο είναι πως το πρωί λειτουργεί από τους γονείς του σαν παραδοσιακό καφενείο για συνταξιούχους και ηλικιωμένους με καφέδες, τσίπουρα, μεζέδες, το μεσημέρι κλείνει για λίγες ώρες και το απόγευμα περί τις 7, φορά την πιο underground φορεσιά του και μας μυεί στον ροκ κόσμο του. «Πώς έχουν δεχτεί οι πρωινοί αυτό το τόσο μη συμβατικό ντεκόρ;» τον ρωτάω. Να σημειωθεί ότι ο χώρος είναι γεμάτος από αφίσες, μικρές και μεγάλες, από συγκροτήματα, εξώφυλλα από δίσκους, graffiti, φωτογραφίες και λόγια καλλιτεχνών, πρωτότυπα αντικείμενα και μουσικά όργανα και πολλά πολλά ακόμα. «Η αλλαγή ήρθε σταδιακά. Εδώ λειτουργούσε καφενείο από πολύ παλιά. Όταν αναλάβαμε εμείς το ονομάσαμε Δίπορτο καθώς στην αρχή το μαγαζί είχε δύο εισόδους. Ο κόσμος μας ήξερε γιατί εδώ έχουμε ζήσει μια ζωή. Ωστόσο, γρήγορα κατάλαβα πως δεν μπορούσα να δουλεύω μόνο έτσι. Σκέψου πως παλιά εδώ μέσα παίζανε χαρτιά ή έβλεπαν αγώνες. Έχει τύχει να κάτσω με πελάτη και να παίζω μπιρίμπα μαζί του για να του κρατήσω παρέα. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ. Ήθελα να παίζω τη μουσική που μου αρέσει σε κόσμο που του αρέσει και εκείνου. Κάπως έτσι άρχισε σιγά σιγά το καφενείο να αλλάζει. Για τους πρωινούς, είναι ακόμα το Δίπορτο, για τους βραδινούς το Παράξενο».

Οι δύο αυτές όψεις του ίδιου νομίσματος συνυπάρχουν πλέον χωρίς προβλήματα. Η κυρία Αρτεμούλα και ο κ. Παντελής εξυπηρετούν από νωρίς το πρωί τους θαμώνες, με τους ωραίους μεζέδες και τις μυστικές συνταγές της μαγείρισσας ενώ κάθε μέρα ετοιμάζεται και ένα κυρίως πιάτο. «Πολλές φορές δίνω και μερίδες για το σπίτι», μου λέει η κα Αρτεμούλα η οποία παίζει το δικό της ρόλο-κλειδί στο μαγαζί. «Παλιά», θυμάται, «όταν είχαμε ακόμα την τηλεόραση, τσακώνονταν για το πρωινό πρόγραμμα. Άλλος ήθελε Παπαδάκη, άλλος ήθελε τον Αυτιά. Ε, νευριάζω και εγώ και τους βάζω Μίκυ Μάους. Δεν ξανατσακώθηκαν από τότε».

Είσαι παράξενος…

Και το όνομα; Ποιανού ήταν η ιδέα; «Όταν άρχισα να αρνούμαι να παίζω λαϊκά ή τραγούδια που γενικά δεν με εξέφραζαν, γενικότερα όταν ξεκίνησε η… μετάλλαξη του μαγαζιού, φίλοι και γνωστοί άρχισαν να μου λένε: Είσαι παράξενος, είσαι παράξενος. Κάπως έτσι έμεινε και το Παράξενο καφενείο», εξομολογείται ο Χρήστος. Προσωπικά, το περιέργο για μένα είναι το γεγονός ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για one-man show. Ο Χρήστος εξυπηρετεί, μαγειρεύει, παίζει μουσική, καθαρίζει, όλα. «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλοι και αν τα πράγματα σκουρύνουν, ένα νόημα αρκεί για να λάβουν δράση μέσα ή έξω από την μπάρα».

Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, το μαγαζί δεν έχει πινακίδα. Ο λόγος; «Σου είπα, είμαι παράξενος. Δεν ήθελα. Τώρα έχουμε αρχίσει να το συζητάμε σιγά σιγά».

Χωρίς ίχνος υπερβολής, όσες φορές και αν μπεις στο καφενείο, κάθε φορά το μάτι σου θα πέσει και σε μια διαφορετική λεπτομέρεια. Αφίσες των Guns n’ Roses, Rolling Stones, Doors, Black Sabbath, Iron Maiden, Γ. Αγγελάκα, Θ. Ανεστόπουλου και αμέτρητων ακόμα καλλιτεχνών καλύπτουν το κενό των τοίχων. Το μάτι πέφτει σε μια μικρή ταμπέλα που παροτρύνει / συμβουλεύει: Don’t stop drinking. «Γενικά το μαγαζί στηρίζεται πολύ σε φίλους και γνωστούς. Για παράδειγμα, όλες αυτές οι αφίσες που βλέπεις είναι σχέδια και εικόνες που βρίσκω είτε εγώ είτε ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος (γραφίστας) στο διαδίκτυο. Ό, τι μας αρέσει το επεξεργάζεται και το τυπώνει σε όποιο μέγεθος θέλει και το προσθέτουμε στους τοίχους. Όσο για τα αντικείμενα που κοσμούν το χώρο συνιστούν κατασκευές του έτερου φίλου-γραφίστα Δημήτρη ή σε άλλες περιπτώσεις απλά τα αναμνηστικά από ταξίδια ανά τον κόσμο. Είναι μια δουλειά που δεν έχει τέλος», αναφέρει με έμφαση ο Χρήστος πάντα μέσα από την μπάρα και σε διαρκή κίνηση. Εδώ εξέχουσα θέση καταλαμβάνει επίσης ο Στόχος. Πολλές παρέες – μαζί τους και ο Χρήστος – περνούν ώρες επί ωρών προσπαθώντας να πετύχουν διάνα! «Λειτουργεί σαν αγχολυτικό. Μια φορά ένα ζευγάρι έπαιζε μέχρι τις 5 το πρωί και κάποια στιγμή μου ζητά μια μπύρα. Πήγα στο ψυγείο και την ώρα που την έπαιρνα είδα ένα βελάκι να περνά ξυστά από το πλάι μου. Έχει την πλάκα του όλο αυτό».

Αν θελήσεις να παραγγείλεις στο Παράξενο καφενείο, σου φέρνουν ένα τετράδιο αντιγραφής όπου είναι γραμμένος όλος ο κατάλογος με μολύβι. Όταν φτάσεις στους μεζέδες, διαβάζεις τον τίτλο: Πρωτεΐνες και Τριγλυκερίδια. «Την ημέρα που φτιάχναμε τους καταλόγους, είχα πάρει κάτι γενικές εξετάσεις. Τα τριγλυκερίδια μου είχαν χτυπήσει κόκκινο και ο γιατρός απορούσε πώς αυτές οι τιμές αναλογούσαν σε ζωντανό άνθρωπο. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος από το χαβαλέ των φίλων».

When the music’ s over, turn out the lights…

«Εδώ μας αρέσει η ροκ. Ή μάλλον μας αρέσουν οι μπύρες και η ροκ. Η μουσική είναι η αρχή του κόσμου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς μουσική». Εγώ θα έλεγα πως πρόκειται για ένα αμιγώς μουσικό καφενείο. Είναι η πρώτη φορά που η μέταλ και το ροκαμπίλι συνδυάζεται με τσίπουρα, ρακόμελα και μεζέδες. «Πλέον όταν ακούς καφενείο, το μυαλό σου πάει στο τρίπτυχο Αγγελάκας – Θανάσης – Μάλαμας. Εγώ είχα κουραστεί από αυτό και ήθελα να επικεντρωθώ στην ξένη σκηνή. Φυσικά και θα ακούσεις και ελληνικό ροκ αλλά επιλεγμένα». Για το Χρήστο, το μαγαζί αυτό είναι όπως θα ήθελε να είναι το στέκι του, γι’ αυτό και όλοι όσοι πηγαίνουν εκεί θεωρούνται – και γίνονται – παρέα του. Κάθε βραδιά είναι και μια διαφορετική μουσική περιπέτεια. «Δεν ξέρεις σε τι μονοπάτια (μουσικά) θα κινηθεί κάθε βραδιά. Εδώ τα μέλη μιας παρέας και έχουν διαφορετικά ακούσματα. Πόσο μάλλον πολλές παρέες μαζί».

Κατά καιρούς διοργανώνονται και live. Έχουν παίξει λιγότερο γνωστά σχήματα όπως οι Bandallusia, έχει παίξει και ο Θάνος Ανεστόπουλος (εκ των Διάφανων Κρίνων για τους αδαείς) ή ο Johnny Vavouras. «Μια φορά είχαμε διοργανώσει ένα τριήμερο live!»
– Και οι γείτονες πώς το πήραν;!, αναρωτήθηκα.
«Εντάξει, οι περισσότεροι με κατανόηση…»

Εκτός των live, καμιά φορά, προγραμματίζονται και βραδιές-αφιέρωμα σε καλλιτέχνες ή είδος μουσικής. Αλλά γενικά, δεν τίθενται μουσικά όρια.

Για τον Χρήστο τα πάντα είναι στιγμές. Το ίδιο μαγαζί που θα τον ξεθεώσει σε σημείο που να θέλει να τα παρατήσει, μπορεί να του προσφέρει και την απόλυτη χαλάρωση. Όσο υπάρχει κόσμος που δείχνει να εκτιμά την προσπάθεια, εκείνος συνεχίζει. Άλλωστε, όπως και η μουσική, ούτε η παρέα μπαίνει σε πλαίσια. Για εκείνον, το Παράξενο Καφενείο είναι η παρέα του… Και όπως σοφά έχουν πει και οι Doors «People are strange when you’re strange…»