Μια καθυστερημένη απάντηση σε όσους συμμερίζονται επιλεκτικά τις κοινωνικές ανησυχίες της εποχής και πάντα έχουν να προτάξουν μια αμφιβολία που αποκαλύπτει την πραγματική τους σκέψη.
1602 λέξεις που αποκαθιστούν την αλήθεια για το τι πραγματικά είναι το τετράωρο πόνημα του σκηνοθέτη Zack Snyder στο HBO Max και ποια η ιστορική του σημασία.
Χρόνια πολλά Clubhouse! Ευχόμαστε στη νέα social media πλατφόρμα, με αφορμή τα πρώτα της γενέθλια, με παθητική επιθετικότητα που δεν γνωρίζουμε από πού πηγάζει. Γράφει ο Γιάννης Τσιούλης.
Είμαι αυτός που είχε μια καταπληκτική ιδέα μέσα στην καραντίνα. Να σώσει το στομάχι του και να βρει τον εαυτό του. Σε περίπτωση που τον έχασε. Και εξηγούμαι.
Τα social media λειτουργούν ως ρωγμή στη συσκοτιστική ακαμψία και καθρεφτίζουν το πειθαρχικό και κατασταλτικό έργο της κυβέρνησης κι αυτό ενοχλεί. Γράφει η Μαρία Λούκα.
Ο Cartoon Dandy εξηγεί πως, μετά από είκοσι χρόνια πολιτισμικού πλυντηρίου, η επιστροφή στην απλότητα μιας άλλης εποχής ίσως είναι η μετεξέλιξη της όψιμης καπιταλιστικής κοινωνίας που δεν συνειδητοποιούμε.
Η μεγαλωμένη στο Μπρούκλιν, Κλειώ Ξηρού, μοναδική ίσως γυναίκα δημιουργός παραδοσιακών οργάνων στην Αθήνα, γράφει ένα ημερολόγιο - μανιφέστο κατά της πατριαρχίας, που διατρέχει το χρόνο από το 1976 μέχρι σήμερα.
Η Ελλάδα βρίσκεται απελπιστικά κοντά στο αδιανόητο ενδεχόμενο να γίνει η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που πεθαίνει ένας κρατούμενος – απεργός πείνας. Γράφει η Μαρία Λούκα.
Επιτέλους ήρθε η ώρα τα πράγματα να αλλάξουν, τα στόματα να ανοίξουν, οι θύτες να πληρώσουν. Και να ευχόμαστε να αλλάξουν σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης -κι όχι μόνο στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Γράφει η Έφη Παπαζαχαρίου.
Μέσα από συμβάντα που σημάδεψαν την ίδια, η Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά μας προτρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά για να τα προετοιμάσουμε για την πραγματική ζωή.
Η Μαρία Λούκα γράφει για τον πολυτιμο χρόνο που σπαταλήθηκε στην υπόθεση Λιγνάδη, για τις πολιτικές και δικαστικές πρωτοβουλίες που δεν πάρθηκαν, για τον κίνδυνο εμπλεκόμενα άτομα απλά να φυσήξουν τις στάχτες από πάνω τους.
Ο τρόπος που η παρουσιάστρια ανταποκρίθηκε στο ελληνικό #MeToo, έριξε πολλούς από τα σύννεφα, αποδεικνύοντας πως ακόμα και οι πιο «προοδευτικοί» ανάμεσά μας συνεχίζουν και βάζουν τις γυναίκες σε άδικα κουτάκια.
Η ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, γράφει για τις γκρίζες ζώνες που επικρατούν στην θεατρική πραγματικότητα και βοηθούν στην διαιώνιση κακοποιητικών συμπεριφορών, αλλά και για το πόσο δύσκολο είναι να αποδράσεις από αυτές.
Η Μαρία Λούκα γράφει με αφορμή τις καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου και άλλων γυναικών, ότι είναι η ώρα οι άνδρες να ακούσουν, να κάνουν αυτοκριτική και να σταματήσουν να είναι τοξικοί.
Η Λίνα Ρόκου εξοργίζεται με όσους ρωτούν «μα γιατί άργησε τόσο» ενώ η απάντηση βρίσκεται στην απουσία της κοινωνίας που δεν στηρίζει τα θύματα αλλά ετοιμάζεται να τα ανακρίνει σαν να ήταν θύτες.
ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ: Η μέρα των Φώτων σε Ελλάδα κι Αμερική, ένα καλό case study για το πώς η Δεξιά παράγει ανυπακοή στην Ελλάδα και Ιστορία στην Αμερική (...και για το πώς στην Αριστερά αυτό δεν επιτρέπεται). Γράφει ο Old Boy.
Η αλλαγή σύνθεσης της κυβέρνησης δεν έχει καμία λειτουργική ουσία. Είναι «ολοταχώς δεξιά» αμυντική κίνηση εσωκομματικής συνοχής σε μια δύσκολη καμπή που χρειάζεται λιγότερο σόου και περισσότερο σχέδιο. Του Παναγιώτη Μένεγου.
ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ: Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θυμόντουσαν να πάρουν μαζί τους την μάσκα τους, αλλά ξεχνούσαν να πάρουν μαζί τους το πρόσωπό τους - μια μικρή ιστορία από τον Old Boy.
Ο Πέτρος Γκαζώνης, εργαζόμενος στην κλινική έρευνα, προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «Είναι μακριά ακόμη το τέλος Παπαστρούμφ;» όχι με υπεραισιοδοξία αλλά με ρεαλισμό. Έχει τους λόγους του.